کامپیوتر - صفحه 18 از 21 - پایگاه دانلود رایگان کتاب | دانلود کتاب

پیشگفتار
فتوشاپ ۵/۵ جدیدترین نگارش برنامه ایست که از سال ۱۹۸۷ به بعد بعنوان ابزار استاندارد کار بر روی تصاویر شناخته شده است. این نگارش جدید امکانات بسیاری جدیدی را عرضه کرده است که شامل: ابزارهای جدید و برگرداندن تصاویر به قبل از اجرای دستورات می‌شود (در این نگارش فتوشاپ حتی اگر یک تصویر ذخیره یا save شده باشد باز هم می‌توان تغییرات بوجود آمده در آن را غیراجرایی یا undo کرد علاوه بر این مدیریت رنگها پشتیبانی از کانالهای ۱۶ بیتی و امکانات تایپی این نگارش بهبود قابل ملاحظه‌ای پیدا کرده است. اگر شما با نگارشهای قبلی این نرم‌افزار کار کرده‌اید از امکانات قدرتمند جدید نگارش ۵/۵ آن شگفتزده خواهید شد. اما اگر این اولین مرتبه آشنایی شما با این نرم‌افزار است متوجه خواهید شد که این نرم‌افزار همه انتظارات شما را برآورده خواهد کرد. اولین و بزرگترین شگفتی برای افرادی که برای اولین‌ مرتبه با فتوشاپ ۵/۵ کار می‌کنند آن است که متوجه می‌شوند که محیط تصویری این برنامه به آن پیچیدگی و دشتواری که در ابتدا ممکن است به نظر برسد نیست. اگر قبلاً با هر یک از نرم‌افزارهای شرکت  Adobe(که فتوشاپ را طراحی کرده است) کار کرده باشید بلافاصله متوجه می‌شوید که محیط تصویری فتوشاپ برای شما آشناست. اما اگر این اولین برنامه‌ای است که در زمینه کارهای گرافیکی با آن کار می‌کنید بهتر آن است که فصلهای این کتاب را فصل به فصل به ترتیب مطالعه کنید.
اگر بخواهیم صدافت داشته باشیم باید بگوییم که شما نمی‌توانید ظرف یک روز مطالعه به یک متخصص فتوشاپ تبدیل شوید اما این کتاب ( که نام اصلی آن ((خودآموز ۲۴ ساعته فتوشاپ)) است) باعث می‌شود که ظرف ۲۴ ساعت یا بیشتر سرگرم باشید. این کتاب به ۲۴ فصل تقسیم شده که برای مطالعه هر کدام از آنها یک ساعت وقت در نظر گرفته شده است. البته مطالعه بعضی از فصول بیش از یک ساعت و مطالعه بعضی دیگر کمتر از یک ساعت وقت لازم دارد. اما در هر صورت اگر اراده کنید حداکثر ظرف دو روز می‌توانید این کتاب را مطالعه کنید.
اما بهترین روش آن است که بین هر دو درس یک تا دو ساعت فاصله در نظر گرفته و در این فاصله آنچه را که در‌ آن درس فرا گرفته‌اید تمرین کنید و دقیقاً آنچه را که با کلیک کردن یک دستور اجرا می‌شود بررسی کنید.

تعییر دادن ابعاد تصویر
در فتوشاپ بسادگی می‌توان ابعاد یک تصویر یا هر یک از اجسام داخل آن را تغییر داد برای انجام این کار دو روش وجود دارد: تغییر دادن Image(تصویر) و تغییر دادن اندازه Canvas(بوم). اگر ابعاد تصویر را تغییر دهید خود تصویر بزرگتر یا کوچکتر می‌شود اما اگر اندازه بوم را تغییر دهید کاغذی که تصویر روی آن قرار دارد بزرگتر یا کوچکتر می‌شود و خود تصویر بدون تغییر باقی می‌ماند. شما در صورتی باید ابعاد بوم زیر تصویر را بزرگتر کنید که بخواهید در اطراف تصویر فضای عمل بیشتری داشته باشید و در ضمن نخواهید خود تصویر را کوچکتر کنید.

تغیر دادن ابعاد تصویر
برای تغییر دادن ابعاد یک تصویر Image باید از منوی Image دستور Image size (اندازه تصویر) را اجرا کنید پنجرهsize Image ظاهر می‌شود. در بالای پنجره در ناحیه Pixel Dimensions (ابعاد بر حسب پیکسل) پهنا (Width) و ارتفاع (Height) تصویر بر حسب پیکسل یا درصد نشان داده می‌شود. علاوه بر این در ناحیه Print size (اندازه چاپی) شما می‌توانید پهنا، ارتفاع و دقت (Resolution) تصویر را بر حسب پیکسل، اینچ، سانتیمتر، نقطه یا تعداد ستون تعیین کنید. علاوه بر این می‌توان این ابعاد را بصورت درصدی هم تعیین کرد.
هنگامی که برای اولین مرتبه پنجره size Image را باز می‌کنید اگر در ناحیه  Pixel Dimensionپهنا و ارتفاع را بر حسب درصد ((Percent تعین کرده باشید این دو برابر ۱۰۰ درصد خواهند بود. برای بزرگ یا کوچک کردن تصویر ساده‌ترین روش آن است که ابتدا مطمئن شوید که در پایین این پنجره گزینه  Constrain proportions (تناسب حفظ شود) فعال است و سپس به سادگی درصد جدید پهنا یا ارتفاع را در مستطیل مقابل آن تایپ کرده و دکمه ok را کلیک کنید. اگر قبل از کلیک کردن دکمه ok دقت کنید متوجه می‌شوید که به محض تغییر دادن یکی از اندازه‌های پهنا یا ارتفاع اعداد دیگر این پنجره نیز تغییر می‌کنند تا درصدهای جدید بزرگ یا کوچک شدن تصویر را منعکس کنند.
برای مشاهده اینکه چگونه تغییر یافتن ابعاد یک تصویر روی حجم فایل و ابعاد تصویر چاپ شده در پرینتر تأثیر می‌گذارد مجدداً پنجرهsize Image را باز کنید. در بالای این پنجره حجم فایل جدید نشان داده می‌شود.

تغییر دادن ابعاد بوم
اگر ابعاد بوم را بزرگتر کنید فضای کاری بیشتری به دور تصویر بوجود می‌آید و کار بر روی تصویر ساده‌تر می‌شود اما اندازه خود تصویر تغییری نمی‌کند از طرف دیگر اگر ابعاد بوم را کوچکتر کنید مانند آن است که ابزار  Crop(قاب برش) را بکار گرفته و از دور تا دور تصویر قسمتهایی را قیچش کرده باشید. البته ما کوچکتر کردن ابعاد بوم از اندازه تصویر را به هیچوجه توصیه نمی‌کنیم زیرا ممکن است بطور ناخواسته نه بخشی از تصویر نیز طی این کار حذف شود و دیگر نتوانید آن را بازگردانید برای تغییر دادن ابعاد بوم از منوی Image دستور Canvas size را انتخاب کنید. پنجره Canvas size باز می‌شود در این پنجره برای پهنا (Width) و ارتفاع (Height) مقادیر جدیدی را وارد کنید. شما می‌توانید هر واحد اندازه‌گیری دلخواهی را برای تعیین این مقادیر انتخاب کنید. فتوشاپ با وارد شدن اندازه‌های جدید حجم جدید فایل را نیز محاسبه کرده و در بالای ناحیه New size نمایش می‌دهد. از طرف دیگر چنانچه ابعاد بوم را بزرگتر کنید قسمت اضافه شده به بوم با رنگ  Bacjground (زمینه) ظاهر می‌شود.
در پایین پنجره Canvas size یک پارامتر Anchor (لنگر) وجود دارد که نشان می‌دهد که تصویر باید در کدام قسمت از بوم جدید قرار گیرد. شما می‌توانید در هر یک از خانه‌های خالی این نماد کلیک کنید تا تصویر به‌ آنجا منتقل شود. فلشهای دور تا دور تصویر نشان دهنده آن هستند که قسمتهای خالی بوم چگونه دور تا دور تصویر را فرا می‌گیرند. در شکل نتیجه قرار دادن تصویر در گوشه بالایی سمت چپ بوم دیده می‌شود. همانطور که مشاهده می‌کنید اندازه تصویر تغییر نکرده بلکه فقط بوم بزرگتر شده و در ضمن تصویر به گوشه بالایی- سمت چپ بوم منتقل شده است.

تغییر دادن ابعاد یک جسم انتخاب شده
شما می‌توانید یک جسم انتخاب شده را نیز بزرگتر یا کوچکتر کنید. برای انجام این کار ابتدا یک جسم یا یک قسمت از یک تصویر که باید ابعاد آن تعییر کند را انتخاب کنید ( می‌توانید برای انجام این کار از هر یک از ابزارهای انتخاب که مایلند استفاده کنید). پس از آنکه کادر انتخاب فعال شد از منوی  Editدستور  Transform (تبدیل) و از منوی فرعی آن دستور Scale را انتخاب کنید. به این ترتیب یک کادر دیگر به دور جسم انتخاب شده شما کشیده می‌شود که شبیه به کادر ابزار  Cropاست شما می‌توانید هر یک از گیره‌های چهار گوشه این کادر را با ماوس گرفته و به جهت دلخواه بکشانید. در حین کشاندن هر یک از این گیره‌ها به اطراف باید کلید  shift  را پایین نگه‌دارید تا تناسب تصویر حفظ شود و جسم بصورت نامتقارن بزرگ یا کوچک نشود. اگر روی گیره‌های وسط اضلاع کادر کلیک کرده و دکمه ماوس را پایین نگه‌داشته و آن را جابجا کنید جسم متناسب با حرکت ماوس فقط در آن جهت کش آمده یا منقبض می‌شود.

دوران
دلایل زیادی برای دوران دادن کل یک تصویر وجود دارند: اگر یک عکس را از طریق اسکنر اسکن کرده یا از طریق یک دوربین دیجیتال گرفته باشید ممکن است این عکس بصورت افقی اسکن شده یا در فایل ذخیره شده باشد. در این حالت یک دوران ۹۰ درجه باعث می‌شود که عکس به وضعیت درست درآید. این یک مورد متداول در کار با اسکنرها است زیرا اغلب اگر تصویر را بصورت افقی در آنها قرار دهید سریعتر اسکن می‌شوند.

Save و  Lodeکردن تغییرات
دو دکمه دیگری که در گوشه بالا سمت راست پنجره  Variationsقرار دارند دکمه‌های  Save و Loadهستند. دکمه Save می‌تواند تغییراتی که شما بوجود آورده‌اید را ذخیره کرده و سپس آن را برروی هر تصویر دیگری که می‌خواهید اجرا کند. این شیوه برای مواردی خوب است که تعدادی تصویر داشته باشید و بخواهید همه آنها را به یک میزان مثلاً روشنتر کنید مثلاً در حالتی که با دوربین خود چندین عکس گرفته‌اید و در همه آنها وضعیت هوا طوری بوده که عکسها همگی تیره‌تر از حالت معمول ظاهر شده‌اند و یا در حالتی که اسکنر شما همه عکسها را اندکی زردتر از حد معمول اسکن می‌کند شما می‌توانید ابتدا یک عکس را با دستور  Variationsبه آن حالتی که می‌خواهید درآورده و سپس این شیوه را  Saveکرده و در نهایت هر تصویر دیگری که باز می‌کنید را با  Lode کردن شیوه قبلی به همان ترتیب اصلاح کنید.
اگر روی دکمه  Saveکلیک کنید یک پنجره  Save As (ذخیره شود با نام…) معمولی باز شده و در آن از شما خواسته می‌شود که برای این شیوه تغییر یک نام انتخاب کنید. مثلاً شما می‌توانید نام شیوه‌ای که باید روی عکسهای گرفته شده در یک روز مه‌آلود باید اجرا شود را  foggy day fix(تصیح اسکنر) بگذارید. سپس تصاویر دیگر را باز کرده و در مورد هر یک از آنها ابتدا دستور Variations را اجرا کرده و سپس روی دکمه Lode کلیک کنید و در پنجره باز شده که نام آن open است روی نام شیوه‌ای که می‌خواهید احضار شود کلیک کرده و در نهایت دکمه open این پنجره را کلیک کنید.

دستورات دیگر شاخه Adjust
همانطور که مشاهده کردید دستور Variations یک را سریع برای تنظیم رنگهای یک تصویر است اما گاهی اوقات این دستور نمی‌تواند به اندازه کافی روی رنگهای تصویر کنترل داشته باشد مثلا گاهی اوقات یک تصویر ممکن است کیفیت متوسطی داشته باشد و شما پس از تغییر دادن رنگهای آن با Variations متوجه شدید که کنتراست تصویر از بین رفته است (یعنی مرز بین رنگهای مختلف آن محو شده یا به عبارت دیگر کناره‌های اجسام واضح نیست) در این موارد شما باید از ابزارهای کنترلی دقیقتری که روی رنگهای تصویر بصورت دقیقتر کار می‌کنند استفاده کنید. اجازه دهید کار خود را با دو دستور  Levels(ترازها) و Curves (منحنی‌ها) آغاز کنیم.

هیوستوکرامها
در پایین منوی  Imageیک دستور به نام  Histogramوجود دارد. این دستور حقیقتاً هیچ کاری انجام نمی‌دهد اما اگر نحوه کار با آن را بیاموزید می‌تواند در وقت شما صرفه‌جویی زیادی کند.
اگر قبلاً درس استاتیک را خوانده باشید می‌دانید که یک هیوستوگرام یک نوع نمودار میله‌ای است. در فتوشاپ منظور از هیستوگرام نموداری است که وضعیت رنگ تصویر را در حالت سیاه و سفید نشان می‌دهد و در آن خطوطی عمودی وجود دارد که تعداد پیکسلهای موجود در هر گام از مود  Grayscaleرا نشان می‌دهد. این خطوط مقادیری بین صفر و ۲۵۵ را نشان می‌دهند. این نمودار شبیه به نمودار نشان داده شده در پنجره Levels است.
شاید در ابتدا شما تعجب کنید که چه چیز این نمودار مفید است اما با نگاه کردن به این نمودار شما می‌توانید تعیین کنید که آیا در تصویر آنقدر جزئیات وجود دارد که بتوانید تصحیحات رنگ موردنظر خود را با موفقیت در آن اعمال کنید یا خیر. اگر یک عکس بد یا بداسکن شده داشته باشید با مطالعه این هیستوگرام متوجه میشوید که آیا کار روی این عکس ارزش آن را دارد یا اینکه باید این عکس را دور بیاندازید و یک عکس دیگر بگیرید. اگر همه خطوط هیستوگرام به یک سمت تمایل داشته باشند بطوریکه به نظر برسد که این خطوط در یک ظرف نمودار جمع شده‌اند احتمالاً کار روی این تصویر در کیفیت آن تأثیری نخواهد داشت اما اگر از خطوط هیستوگرام بطور نسبتاً یکنواختی در طول آن پخش شده باشند به آن معناست که رنگها در این تصویر بطور یکنواخت پخش شده‌اند و انجام دستورات  Adjustروی آن نتیجه مطلوبی ایجاد خواهد کرد.
هیستوگرام یک کاربرد دیگر هم دارد و آن این است که شما از دامنه رنگ تصویری که روی آن کار می‌کنید یک معیار بدست خواهید آورد. گاهی اوقات به این معیار کلید گفته می‌شود یک تصویر یا کلید پایین یا کلید وسط و یا کلید بالا است که این بستگی به آن دارد که در آن رنگهای روشن بیشتر باشند یا رنگهای متوسط یا رنگهای تیره.
بعنوان مثال درمورد تصویری که در آن همه رنگها نزدیک به خاکستری متوسط باشند هیستوگرام آن فقط یک خط خواهد داشت که آن هم تقریباً در وسط هیستوگرام خواهند بود.
همه آنچه که شما حقیقتاً باید بدانید آن است که با نگاه کردن به یک هیستوگرام اگر خطوط عمودی نمودار بطور یکنواخت در طو ل نمودار توزیع شده باشند معنای آن این است که این تصویر یک تصویر کلید وسط است اما اگر اکثر خطوط نمودار در سمت راست آن جمع شده و تعداد اندکی از آنها در سمت چپ نمودار باشند معنی آن این است که این تصویر یک تصویر کلید بالا است و نهایتاً اگر اکثر خطوط در سمت چپ جمع شده و تعداد کمی از آنها در سمت راست تصویر باشند این یک تصویر کلید پایین است.
واژه جدید یک هیستوگرام یک نمودار است که نشان می‌دهد که مقادیر رنگ هر پیکسل از تصویر به چه نحوی در طول افقی تصویر توزیع شده‌اند. همچنین با نگاه کردن به این نمودار شما متوجه می‌شوید که آیا اطلاعات رنگهای تیره تصویر که در سمت چپ آن نشان داده می‌شود رنگهای متوسط تصویر که در وسط آن نشان داده می‌شود و رنگهای روشن تصویر که در سمت راست نمودار نشان داده می‌شوند آنقدر زیاد هستند که بتوانید روی این تصویر کار کنید و کیفیت آن را بهتر کنید یا خیر.
اگر در یک تصویر خطوط عمودی هیستوگرام ارتفاع کمی داشته و در ضمن تعداد آنها بسیار کم باشد پس این تصویر اصولاً قابل اصلاح نیست.
اگر در یک تصویر هیستوگرام خطوط عمودی زیادی داشته باشد اما این خطوط بصورت یک تپه در وسط نمودار جمع شده باشند و در ضمن در دو طرف یا یک طرف نمودار نیز خطوط عمودی اندکی وجود داشته باشد معنی آن این است که رنگهای متوسط تصویر زیاد است اما رنگهای تیره و روشن (چپ و راست نمودار) وضعیت خوبی ندارند و برای بیشتر کردن کنتراست (وضوح) تصویر باید با فلشهای چپ و راست زیر نمودار هیستوگرام پنجره دستور  Levelsکار کرده و آنها را به سمت وسط نمودار بکشید تا رنگها یکنواختر در طول تصویر (نمودار) پخش شوند.
اگر در یک تصویر ارتفاع هیستوگرام در یکی از دو طرف راست یا چپ زیاد بوده (بصورت تپه) و در وسط و طرف دیگر ارتفاع آن کم باشد باید با استفاده از فلشهای زیر آن از ارتفاع تپه مذکور کم کرده و ارتفاع هیستوگرام در وسط و طرف دیگر را تا می‌توانید افزایش دهید تا رنگها روشن و متوسط و تیره به یک اندازه درتصویر وجود داشته باشند و کنتراست تصویر زیادتر شود.
کاربرد اصلی هیستوگرامها درتصاویر اسکن شده است زیرا معمولاً اپراتوری که عمل اسکن را انجام می‌دهد درک درستی از مقوله رنگ ندارد و در نتیجه بدون تنظیم اسکنر برای یک عکس خاص آن عکس را با همان پارامترهای تعریف شده قبلی اسکن می‌کند که در نتیجه این کار رنگهای تصویر اسکن شده معمولاً به یک میزان خاص کم یا زیاد یا تیره یا روشن می‌شوند. هیستوگرامها برای تصیح چنین اشتباهاتی بسیار مفیدند و شما می‌توانید با یک نگاه این موضوع را تشخیص دهید فراموش نکنید که در هر صورت ارتفاع هیستوگرام باید تا حد ممکن یکنواخت تغییر کند و متقارن به نظر برسد.

 
دستورات  Levels و  Gurves
این دو دستور روشهایی برای تغییر دادن روشنی (Brightness) یک تصویر هستند. هر دو این دستوارت تقریباً یک عمل انجام می‌دهند و تفاوت آن دو در آن است که دستور  Gurvesاین عمل را زیرکانه انجام می‌دهد. اجازه دهید که کار خود را با دستور Levels که پنجره آن را در شکل مشاهده می‌کنید آغاز کنیم. همانطور که مشاهده می‌کنید این دستور نیز یک هیستوگرام و نیز تعدادی ابزرا کنترلی برای تنظیم مقادیر رنگ یک تصویر دارد.
دستور Levels
پنجره دستور Levels یک ابزار مفید برای تنظیم مقدار روشنی یک تصویر براساس اطلاعات موجود در هیستوگرام آن است در زیر هیستوگرام یک نمودار میله‌ای وجود دارد که بصورت یک خط با چند فلش در زیر آن است. اگر فلش وسط را با ماوس گرفته و به منتها‌الیه سمت چپ که یک مثلث سمت راست که یک مثلث خالی است منقل کنید تصویر کاملاً تیره می‌شود. بنابراین با حرکت فلش وسط (خاکستری) از سمت چپ به سمت راست به تدریج رنگهای تصویر تیره‌تر خواهند شد. شما می‌توانید هر یک از رنگهای اصلی (مثلاً قرمز، آبی یا سبز) را در مستطیل  Channelبالای این پنجره انتخاب کرده و سپس مقدار این رنگ را در تصویر خود با استفاده از نمودار میله‌ای زیر هیستوگرام کمتر یا بیشتر کنید و یا اینکه می‌توانید با انتخاب  RGBیا CMYK در مستطیل Channel هر سه یا چهار رنگ اصلی تصویر را همزمان کم یا زیاد کنید.
۱- برای تنظیم روشنی یک تصویر با استفاده از دستور Levels را انتخاب کنید (می‌توانید کلیدهای L+ ENTER را بزنید.)
۲- روی مربع کنار گزینه پیش‌نمایش که در گوشه پایینی سمت راست پنجره Levels قرار دارد کلیک کنید تا فعال شود. با این کار هر تغییری که در پنجره Levels روی تصویر بوجود آورید در همان لحظه روی تصویر نشان داده خواهد شد. اگر این گزینه غیرفعال باشد با تغییر مقادیر هیستوگرام تصویر هیچ تغییری نخواهد کرد تا اینکه روی دکم ok پنجره Levels کلیک کنید.(یعنی تغییر فقط پس از اعمال شدن دیده خواهد شد).
۳- در یک تصویر رنگی شما هم می‌توانید کل مقادیر RGB یا CMYK را همزمان تغییر دهید و هم می‌توانید روی تک‌-‌ تک رنگهای اصلی هر یک از دو مود کار کنید. برای انتخاب هر رنگ اصلی باید در مستطیل کانال بالای پنجره Levels روی فلش به سمت پایین کلیک کرده و از لیست ظاهر شده کانال موردنظر خود را انتخاب کنید. در حال حاضر فعلاً کانال مرکب RGB یا CMYK است را انتخاب کنید در ادامه همین فصل در مورد کانالهای رنگ توضیحات بیشتری ارائه خواهیم کرد.
۴- برای آنکه حد سیاه یک تصویر را تعیین کنید باید مثلث سمت چپ نمودار زیر هیستوگرام را با ماوس گرفته و آن را روی جایی که خطوط عمودی هیستوگرام از آنجا آغاز می‌شوند قرار دهید منظور از حد سیاه آن است که تصویر از این حد بیشتر نمی‌تواند فاقد یک کانال باشد
۵- برای تعیین حد سفید یک تصویر باید در نمودار میله‌ای زیر هیستوگرام فلش سفید سمت راست را با ماوس گرفته و آن را روی نقطه که از آن به بعد خطوط عمودی هیستوگرام تمام می‌شوند قرار دهید منظور از حد سفید آن است که تصویر بیشتر از این حد نمی‌تواند دارای یک کانال باشد
بعبارت دیگر دو حد سیاه و سفید زیر هیستوگرام بیانگر حداقل و حداکثر مقدار رنگی هستند که یک کانال مثلا قرمز یا RGB می‌تواند داشته باشد و شما با گرفتن فلش وسط نمودار و کشیدن آن به چپ یا راست در داخل این محدوده می‌توانید مقدار رنگ یک کانال را کمتر یا بیشتر کنید.
۶- با گرفتن فلش وسط و کشیدن آن به چپ یا راست مقدار رنگ را در کانالی که انتخاب کرده‌اید تعیین کنید.
در شکل نتیجه اعمال چنین تغییری دیده می‌شود.
۷- برای آنکه کنتراست را تعیین کنید باید از نمودار میله‌ای پایین پنجره Levels که نمودار  Output Levels است استفاده کنید. در این نمودار میله‌ای دو فلش سیاه و سفید وجود دارد فلش سیاه کنترل‌کننده وضوح سایه‌های تصویر است هر چه این فلش را بیشتر به سمت راست بکشید تصویر کمرنگ تر شده و در نتیجه رنگهای تیره آن کاهش می‌یابد. اما اگر فلش سفید سمت راست نمودار را به سمت چپ بکشید تصویر تیره‌تر می شود مکان اولیه فلش سفید یا توخالی حداکثر میزان رنگهای روشن تصویر را نشان می‌دهد بنابراین هر چه آن را بیشتر به سمت چپ بکشید رنگهای روشن تصویر در تیرگی محو می‌شود در این حالت نیز سایه‌های تصویر محو می‌شود اما این مرتبه سایه روشن تصویر در تیرگی محو می‌شود شما باید با تغییر دادن مکان این دو فلش آن حالتی که تصویر بیشترین کنتراست را پیدا کند بدست آورید یعنی مرز بین سایه و روشن تصویر باید دارای حداکثر وضوح باشد به چنین تصویری تصویر با کنتراست زیاد اصطلاحاً شارپ یا تیز گفته می‌شود. عکس این حالت تصویر یا کنتراست پایین یا فلو نامیده میشود.
۸- پس از خاتمه کار روی دکمه OK این پنجره کلیک کنید.
علاوه بر اینها شما می‌توانید از ابزار قطره‌چکان استفاده کره و ترازهای پنجره Levels را تغییر دهید به این منظور در پنجره Levels روی قطره‌چکان سفید کلیک کرده و سپس روی روشنترین نقطه تصویر کلیک کنید. بعد روی قطره چکان سمت چپ کلیک کرده و سپس روی تیره‌ترین نقطه تصویر کلیک کنید. اگر در تصویر ناحیه‌ای دارید که به نظرتان رنگ آن متوسط است با قطره‌چکان وسطی روی آن کلیک کنید با انجام این کارها سه رنگ حداقل حداکثر و متوسط تصویر انتخاب می‌شوند و هیستوگرام متناسب با آنها تغییر می‌کند.
اگر قطره‌چکان خالی سمت راست را انتخاب کرده و سپس روی یک نقطه از تصویر کلیک کنید هر مقدار درصد از کانالی که انتخاب کرده‌اید در آن نقطه وجود داشته باشد از کل نقاط تصویر آن مقدار درصد از آن رنگ کسر می‌شود. مثلاً اگر کانال آبی لاجوردی را انتخاب کرده و قطره‌چکان خالی را روی یک نقطه از تصویر که مقدار لاجوردی آن ۱۰% است کلیک کنید از رنگ کل نقاط تصویر ۱۰% رنگ لاجوردی کم می‌شود. عکس این حالت با انتخاب قطره‌چکان پر اتفاق می‌افتد یعنی با انتخاب این قطره‌چکان و کلیک کردن روی یک نقطه از تصویر هر مقدار درصد از کانالی که انتخاب کرده‌اید و آن نقطه وجود داشته باشد به کل پیکسلهای تصویر همان درصد از آن کانال اضافه می‌شود. مثلاً اگر کانال Cyan را انتخاب کرده و سپس با قطره‌چکان پر روی نقطه‌ای از تصویر که درصد آبی لاجوردی آن ۲۰% است کلیک کنید به رنگ کل پیکسلهای تصویر این مقدار آبی لاجوردی اضافه می‌شود قطره‌چکان خاکستری کاری بین این دو کار را انجام می‌دهد یعنی گاهی اوقات به یک کانال از رنگ تصویر یک درصد را اضافه و گاهی از آن کم می‌کند که این به نقطه‌ای که روی آن کلیک می‌کنید بستگی دارد.

دستور Curves
تنظیم رنگ یک تصویر از طریق دستور Curves بسیار شبیه به انجام کار با دستور  Levelsاست. شما می‌توانید با هر دو این دستورا مقدار روشنی تصویر را تنظیم کنید. تفاوت عمده این دو دستور در آن است که به جای تنظیم رنگ یک کانال توسط سه فلش زیر هیستوگرام پنجره Levels شما در دستور Curves می‌توانید مقدار هر کانال را توسط یک نمودار جداگانه به هر اندازه دلخواه تعین کنید.
هنگامی که پنجره Curves را باز می‌کنید در ابتدا شما درکادر مربعی داخل آن به جای یک منحنی یک خط قطری را مشاهده می‌کنید. همچنین دیگر از هیستوگرام خبری نیست در عوض شما یک نوع نمودار خطی دارید که در واقع قطر مربع است. در این مربع ضلع افقی پایین بیانگر مقادیر اصلی یا همان مقادیر  Input Levelsیا ترازوهای ورودی دستور و ضلع عمودی سمت چپ بیانگر مقادیر جدید یا همان Output Levels یا ترازوهای خروجی دستور است. هنگامی که در ابتدا این پنجره را باز می‌کنید خط این نمودار بصورت یک خط قطری است زیرا هیچ مقدار جدیدی به رنگها وارد نشده است. همه پیکسلها دارای مقادیر ورودی و خروجی یکسانی هستند. همانند قبل در این پنجره نیز مطمئن شوید که گزینه preview فعال است تا بتوانید تأثیر تغییر خط منحنی برروی تصویر را در همان لحظه مشاهده کنید.
همانند پنجره  Levelsشما می‌توانید روی دکمه  Autoاین پنجره کلیک کرده یا از قطره‌چکانهای آن استفاده کنید اما از آنجاییکه دستور Curve نسبت به دستور Levels کنترل بیشتری برای تنظیم رنگ در اختیار شما قرار می‌دهد بهتر است به جای استفاده از این دو از منحنی تراز این دستور استفاده کنید تا بیشترین کنترل را در تنظیم رنگ در اختیار داشته باشید.

کارت صدا چیست؟

کارت صدا یکی از عناصر سخت افزاری استفاده شده در کامپیوتر است که باعث پخش و ضبط  صدا( صوت)  می گردد. قبل از مطرح شدن کارت های صدا ، کامپیوترهای شخصی برای پخش صدا ، صرفا” قادر به استفاده از یک بلندگوی داخلی بودند که از برد اصلی توان خود را می گرفت . در اواخر سال ۱۹۸۰ استفاده از کارت صدا در کامپیوتر شروع و همزمان با آن تحولات گسترده ای در زمینه کامپیوترهای چند رسانه ای ایجاد گردید. در سال ۱۹۸۹ شرکت Creative labs کارت صدای خود را با نام Creative Labs soundBlaster Card عرضه نمود. در ادامه شرکت های متعدد دیگری تولیدات خود را در این زمینه عرضه نمودند.
بخشهای کارت صدا
یک کارت صدا دارای بخش های متفاوت زیر است :
• یک پردازنده سیگنال های دیجیتال (DSP) که مسئول انجام اغلب عملیات( محاسبات ) مورد نظر است .
• یک مبدل دیجتیال به آنالوگ (DAC)
• یک مبدل آنالوگ به دیجیتال(ADC) برای صوت ورودی به کامپیوتر
• حافظه ROM  یا Flash برای ذخیره سازی داده
• یک اینترفیس دستگاههای موزیکال دیجیتالی (MIDI) برای اتصال دستگاه های موزیک خارجی
• کانکنورهای لازم برای اتصال به میکروفن و یا بلندگو
• یک پورت خاص ” بازی” برای اتصال Joystick
اغلب کارت های صدا که امروره استفاده می گردد از نوع PCI بوده و در یکی از اسلات های آزاد برد اصلی نصب می گردند. کارت های صدای قدیمی عمدتا” از نوع ISA بودند. اکثر کامپیوتر های جدید کارت صدا را بصورت یک تراشه و بر روی برد اصلی دارند.
اغلب تولید کنندگان کارت صدا از مجموعه تراشه های مشابه استفاده می نمایند.پس از طراحی تراشه های فوق توسط شرکت های مربوطه تولید کنندگان کارت صدا، امکانات و قابلیت های دلخواه خود را به آنها اضافه می نمایند.
کارت صدا را می توان به یکی از دستگاههای زیر متصل نمود :
•هدفون
• بلندگو (Speaker)
•  یک منبع ورودی آنالوگ نظیر : میکروفن رادیوضبط صوت و CD player
•  یک منبع ورودی دیجیتال نظیر CD-Rom
• یک منبع آنالوگ خروجی نظیر ظبط صوت
• یک منبع دیجیتال خروجی نظیر CD-R
عملیات کارت صدا
یک کارت صدا قادر به انجام چهار عملیات خاص در رابطه با صدا است :
• پخش موزیک های از قبل ضبط شده ( از CD  فایل های صوتی نظیر mp3 و یا Wav ) بازی یا DVD
• ضبط صدا با حالات متفاوت
• ترکیب نمودن صداها
• پردازش صوت های موجود
عملیات دریافت و ارسال صوت (صدا) برای کارت صدا از طریق بخش های DAC و ADC انجام می گیرد. پردازش های لازم و مورد نیاز بر روی صوت توسط DSP  انجام می گیرد و بدین ترتیب عملیات اضافه ای  برای پردازنده اصلی کامپیوتر بوجود نخواهد آمد.
تولید صوت
 صوت در واقع نوعی سیگنا ل آنالوگ(قیاسی)است زیرا به صورت یک موج پیوسته روی میدهد.پردازش سیگنال خای قیاسی برای رایانه لازم است زیرا این سیگنالها دایما در حال تغیر هستند.در نتیجه لازم است که سیگنالهای قیاسی به شکل بیتهای دیجیتال(رقمی)ترجمه شوند.عمل ترجمه سیگنالهای قیاسی به بیتهای رقمی توسط وسیله ای به نامADC یا مبدل قیاسی رقمی صورت می گیرد.سیگنالهای صوتی رقمی باید مجددا به سیگنالهای قیاسی تبدیل شوندتا انها را بتوان از طریق بلندگو پخش کرد.سخت افراز مترجم این عمل راDAC یا مبدل رقمی قیاسی مینامند.از طرف دیگر برای پردازش داده ها صوتی رقمی از یک پردازنده داده های صوتی به نام DSP یا پردازنده سیگنالهای رقمی استفاده می شود.صدای رقمی به فضای ذخیره ای زیادی روی دیسک نیاز دارد.بر این اساس به جای ذخیره صدای آن را ایجاد می کنند.عملیات ساخت صدا را شبیه ساز صوتی (ترکیب)می نامند.شبیه سازی صوتی به روشهای زیر صورت می گیرد:
۱)روش اف ام (مدولاسیون بسامد)
۲)روش جدول موج(صدای موجی
۳)روش میدی
۴)روش نمونه سازی فیزیکی

فرض کنید، قصد داشته باشیم که از طریق میکروفن صدای خود را به کامپیوتر انتقال دهیم . در این حالت کارت صدا یک فایل صوتی با فرمت wav را ایجاد و داده های ارسالی توسط میکروفن در آن ذخیره گردند. فرآیند فوق شامل مراحل زیر است :
۱ – کارت صدا از طریق کانکتور میکروفن سیگنال های پیوسته و آنالوگی را دریافت می دارد.
۲ – از طریق نرم افزار مربوطه نوع دستگاه ورودی برای ضبط صدا را مشخص می نمائیم .
۳ – سیگنال آنالوگ ارسالی توسط میکروفن بلافاصله توسط تراشه مبدل آنالوگ به دیجیتال (ADC) تبدیل و یک فایل حاوی صفر و یک تولید می گردد.
۴ – خروجی تولید شده توسط ADC در اختیار تراشه DSP برای انجام پردازش های لازم گذاشته می شود. DSP توسط مجموعه دستوراتی که در تراشه دیگر است برنامه ریزی برای انجام عملیات خاص می گردد. یکی از عملیاتی که DSP انجام می دهد فشرده سازی داده های دیجیتال بمنظور ذخیره سازی است .
۵ – خروجی DSP با توجه به نوع اتصالات کارت صدا در اختیار  گذرگاه داده کامپیوتر قرار می گیرد.
۶ – داده های دیجیتال توسط پردازنده اصلی کامپیوتر پردازش و در ادامه برای ذخیره سازی در اختیار کنترل کننده هارد دیسک گذاشته می شوند. کنترل کننده هارد دیسک اطلاعات را بر روی هارد و بعنوان یک  فایل ضبط شده صوتی ذخیره خواهد کرد.
 شنیدن صوت
مراحل گوش دادن  به صوت به شرح زیر می باشد ( برعکس روش گفته شده در ارتباط باضبط صوت):
۱ – داده های دیجیتال از هارد دیسک خوانده شده و در اختیار پردازنده اصلی قرار می گیرند.
۲ – پردازنده اصلی داده ها را برای DSP موجود بر روی کارت صدا ارسال می دارد.
۳ – DSP داده های دیجیتال را ازحالت فشرده خارج می نماید.
۴ – داده های دیجیتال غیرفشرده شده  توسط  DSP  بلافاصله توسط مبدل دیجیتال به آنالوگ(DAC)  پردازش و یک سیگنال آنالوگ ایجاد می گردد. سیگنال های فوق از طریق هدفوق  یا بلندگو قابل شنیدن خواهند بود.
 
ارتقای یک کارت صوتی :

اگر کارت صوتی فاقد یکی از موارد زیر باشد باید کارت صوتی را ارتقا دهیم :
پخش صداهای موجود در جدول موجی  MIDI
صدای سه بعدی موضعی  POSITIONAL
پردازش صدای         16 WAVE    بیتی ۴۴٫۱ KHZ
سازگاری با     SOUND BLASTER

اگر چه هر کدام از این ویژگیها انگیزه ای مناسب برای ارتقای کارت صوتی است ، ولی می توان با احتیاط و وسواس بیشتری تصمیم گیری نمود.
برخی از کارتهای صوتی دارای رابطهایی برای اضافه کردن کارتهای افزودنی با قابلیت جدول موج
MIDI    هستند. این کارتها ، کارت فرعی یا     DAUGHTER CARD    نامیده می شوند. همچنین می توان کارتهای     ISA    جداگانه ای  خریداری نموده و برای افزایش کارایی صوتی سیستم آنها را به کارت صوتی سازگار با     SOUND BLASTER  فعلی اضافه کرد.

چند انتخاب ممکن برای ارتقای سیستم صوتی کامپیوتر در زیر آمده است:
oارتقای کارت صوتی
oنصب یک کارت فرعی دارای جدول موج     MIDI
oنصب یک کارت ISA    دارای جدول موج    MIDI
oاضافه کردن     RAM    برای گسترش صداهای مربوط به جدول موج   MIDI
در هنگام  خرید کارت صدا به چه نکاتی باید توجه کرد :

به دلیل این که مادر بردهای جدید دارای کارت صدا به صورت سر خود می باشند ، بنابراین دیگر نیازی نیست که کارت صدا را به صورت جداگانه ای خریداری نمود . جز در مواردی که برای کارهای حرفهای از کارت صدا استفاده می شود .
اغلب     SOUND BLASTER    و    ADLIH دو نوع استاندارد اختصاصی برای کارت های صدا
 وجود دارد . استاندارد سازگاری دارند . با توجه به این که کارت صوتی نباید با این استاندارد به     SOUND BLASTER  کارتهای صوتی با راه اندازی خاصی نیاز داشته باشد.
به غیر از استانداردهای ذکر شده ، استاندارد های دیگری هم وجود دارند. اکثر برنامه های کاربردی صوتی برای محصولاتی نوشته می شوند که عمومیت دارند . برای همین بیشتر سازندگان ، کارت های صوتی خود را تحت این دو استاندارد می سازند.
بیشتر بازی های تحت     DOS    از کارتهای صوتی با استاندارد های ساوند بلاستر ، ساوند بلاستر ۱۶ و ساوندبلاستر پرو استفاده می کنند.
در حال حاضر بیشتر سی دی رام ها دارای فیش ورودی هدفون یا بلندگو هستند . بدین ترتیب می توان از صداهای آنها استفاده کرد .
اما در صورتی که صدای بهتری می خواهید می توانید از  کارت صدا استفاده نمایید.

نیاز اصلی ایجاد شبکه مربوط به حل مساله انتقال اطلاعات به طور پیوسته میان چند کامپیوتر می باشد. به طور کلی و بدون بررسی تاریخی سیستم های شبکه های کامپیوتری امروزی بر چند پایه اصلی طراحی و پیاده می شوند.
۱- نوع و شکل شبکه یا همان توپولوژی
۲- سخت افزار که وابسته به نوع شبکه می باشد
۳- سیستم های عامل و سیستم های مدیریت شبکه

مفهوم شبکه

شبکه کامپیوتری مورد بحث ما از چند استاندارد انتقال اطلاعات, سخت افزار و اتصلات تشکیل شده است که به طور کوتاه از این قرارند:
۱- طرح شبکه یا توپولوژی: معمولاً به عنوان ستاره ای شناخته می شود (نوع بسیار ساده آن لینک دو به دو است.

۲- پروتوکل: استاندارد انتقال اطلاعات در شبکه که به وسیله موسسه استاندارد IEEE به نام TCP/IP شناخته می شود. این پروتکل, پروتکل اصلی در شبکه اینترنت بوده و بهترین, پربازده ترین پروتکل با قابلیت ردیابی (مفهوم ردیابی مربوط به بخشی از بسته های اطلاعاتی است که آدرس نقطه ارسال و مقصد و دیگر مقادیر که به عنوان شناسه بسته مطرح می شوند, مربوط می گردد) و مسیریابی (گاهی به عنوان جادوی این پروتکل و علت اصلی موفقیت آن می باشد که امکان به وجود آمدن شبکه های بزرگ کامپیوتری را به وسیله انتخاب بهترین راه عبور در یک شبکه گسترده برای رسیدن به مقصد ایجاد می کند) می باشد. از مشخصه های این نوع پروتکل که تنظیمات خاص پارامتریک را در دستگاه ها ایجاد می کند:
IP – Subnet Mask – Broad cost – Gateway – DNS
و پارامترهای دیگر که خارج از بحث می باشد.
در توضیح این پارامترها:
۱- IP (آدرس شبکه): در این نوع پروتکل مفهومی خاص و غیر قابل تکرار برای هر کامپیوتر و یا به عبارتی هر کارت شبکه وجود دارد که نشانی یا IP خوانده می شود. هر کامپیوتر در شبکه با این مشخصه شناخته شده و در شبکه با دیگر IPها ارتباط برقرار می کند. IP در حقیقت یک عدد ۳۲ رقمی در مبنای ۲ می باشد که برای راحتی کار آن را به ۴ قسمت مساوی تقسیم کرده و هر قطعه را به مبنای ۱۰ تبدیل می کنند, به این ترتیب هر IP ترکیب بدون فاصله ای است از ۴ عدد که بین ۰ تا ۲۵۵ قرار داشته و با نقطه از هم جدا می شوند, به طور مثال: ۲۰۰٫۱۰۲٫۰٫۲۵
IP واقعی و غیر واقعی: در یک شبکه بزرگ کامپیوتری تمامی IPها از نوع واقعی می باشند ولی زمانی که یک شبکه کوچک داخلی که شاید به گونه ای به این شبکه بزرگ خارجی اتصال دارد, می توان از IP غیرواقعی استفاده کرد (البته روش این استفاده و اینگونه اتصلات از این بحث خارج می باشد).
IP غیرواقعی خود به سه کلاس متفاوت, C, B, A طبقه بندی می شود که این کلاسها مربوط به تعداد کامپیوترهایی است که در آن شبکه موجود است. عمده استفاده از IP غیرواقعی از نوع کلاس C می باشد که بیشترین تعداد کامپیوتر را در یک شبکه پشتیبانی می کند که بسته به زیر کلاس این نوع, IP معمولاً به صورت زیر می باشد
۱۹۲٫۱۶۸٫۰٫۱ ~ ۱۹۲٫۱۶۸٫۰٫۲۵۵
Subnet Mask: نشان دهنده کلاس استفاده IP می باشد و به گونه ای دامنه نوسان آن را مشخص می کند. معمولاً در اینگونه شبکه ها از ۲۵۵٫۲۵۵٫۲۵۵٫۰ استفاده می شود.
Broad Cost: دامنه انتهایی سرویسهای IP را مشخص می کند (معمولاً فقط در سرویسهای لینوکس کاربرد دارد). به طور مثال ۲۵۵٫۲۵۵٫۲۵۵٫۲۵۵ .
Gateway: همانگونه که از نام آن مشخص است (به معنی دروازه) محل و یا آدرس کامپیوتری در شبکه می باشد که اطلاعات مورد درخواست برای سرویس مورد نظر از آن گرفته می شود و یا به عبارتی آدرس سرور یا سرویس دهنده شبکه می باشد (البته بیشتر در مورد سرویس دهنده اینترنت صادق می باشد).
DNS: مخفف کلمه Domain Name Server می باشد که در شبکه های اینترنت کاربرد داشته, نشان دهنده آدرس سرور تبدیل کننده Domain به IP می باشد.
سرویس دهنده و سرویس گیرنده در شبکه:
در یک شبکه کامپیوتری معمولاً هدف از ایجاد شبکه سرویس دهی و سرویس گیری کامپیوترها در شبکه می باشد. به این ترتیب که به طور معمول در یک شبکه کوچک یا محلی یک سرویس دهنده و چندین سرویس گیرنده وجود دارند.
انواع سرویسها:
سرویس چاپ (Print Server): این سرویس که به وسیله کامپیوتر خدمتگزار در شبکه یا سرور چاپ ارائه می شود این اجازه را به دیگر کامپیوترهای موجود در شبکه می دهد که همگی به طور اشتراکی از چاپ گر متصل به سرور چاپ استفاده کنند.
سرویس فایل (File Server): این سرویس به کلیه کامپیوترهای موجود در شبکه این اجازه را می دهد که از فضای حافظه مشترک (موجود بر روی کامپیوتر سرور) برای ذخیره اطلاعات و بازخوانی آن استفاده نمایند.
سرویس اینترنت (Internet Server): این سرویس به اینترنت سرور این اجازه را می دهد که سرویس اتصال و ارتباط با شبکه جهانی اینترنت در اختیار سرویس گیرندگان قرار دهند. در این نوع سرویس سرور به عنوان یک Gateway معرفی می شود. در این نوع سرویس در حقیقت, سرور تنها راه اتصالی بین سرورهای موجود در شبکه جهانی اینترنت و کامپیوترهای موجود در شبکه می باشد نه سرویس دهنده واقعی خدمات اینترنتی مثل FTP, HTTP یا Mail.
سرویسهای خاص: در این نوع سرویسها, کامپیوترهای سرویس گیرنده در شبکه قابلیت اتصال و استفاده از سخت افزار خاصی را که به سرور متصل می باشد به دست می آورند مانند سرویس انتخاب توان مصرفی.
مدیریت سرویسها در یک شبکه:
در یک شبکه که در آن سرور یا سرویس دهنده ای وجود دارد کلیه امور مربوط به کنترل یا مدیریت, کاربرد و استفاده و روش سرویس دهی در خود سرویس دهنده انجام می شود. به طور مثال نحوه دستیابی یا سطح دستیابی (فقط خواندنی یا خواندنی نوشتنی), محدودیت حجمی و یا زمان استفاده.
سیستمها و روشهای پیکربندی سرویسها:
پیکربندی با اتصال مستقیم: در این نوع پیکربندی, مدیر سرویس دهنده با حضور در کنار کامپیوتر و به طور مستقیم آن را پیکربندی می کند (یعنی با استفاده مستقیم از کنسولهای مانیتور و کیبورد و …)
پیکربندی از راه دور:
الف) اتصال مستقیم از راه دور (معمولاً به وسیله مودم): در این حالت اتصال مستقیمی از راه دور بین مدیر سیستم و سرور برقرار می شود (RAS)
ب) اتصال در محیط اینترنت: در این حالت اتصال از طریق پروتکلهای اینترنتی و بدون اتصال مستقیم انجام می شود. این حالت بیشترین مورد استفاده را برای مدیریت از راه دور دارد. از جمله این پروتکلها, Tel Net, SSH و HTTP می باشد.

سرویس فایل

مفهوم سرویس فایل:
در این سرویس, کامپیوترهای روی شبکه به اطلاعات موجود بر روی کامپیوتر سرور به طور اشتراکی دسترسی پیدا می کنند که بر حسب نوع استفاده, پیکربندی متفاوتی از این نوع سیستم وجود دارد. در این سرویس قسمتی از حافظه جانبی سرور به صورت فضای مشترک که به وسیله هر کامپیوتر سرویس گیرنده در شبکه قابل استفاده می باشد قرار می گیرد.

سطح دستیابی:
سطح دستیابی, قسمتی از سیستم مدیریت سرور می باشد که عمل کنترل و مدیریت دستیابی به فایلها را انجام می دهد به این شکل که هر سرویس گیرنده با توجه به مشخصه خود مانند (IP – Work Group – User Name.Password – …) قابلیت دسترسی در سطح خاص خود را دارد. سطح مختلف مربوط به نحوه دستیابی به فایل به صورتهای نوشتنی خواندنی, فقط خواندنی, فقط نوشتنی, محدود می باشد.
مدیریت زمان دستیابی:
محدوده زمان دستیابی, کاربر را با توجه به مشخصه آن کنترل می کند.
مدیریت امنیت و تداخل اطلاعات:
این نوع مدیریت مربوط به سرویسهای بانکهای اطلاعاتی در سطح شبکه می باشد که وظیفه کنترل دستیابی به فایلها را برای جلوگیری از تداخل دسترسی همزمان به فایلها را بر عهده دارد.

سرویس چاپ

مفهوم سرویس چاپ:
این سرویس, چاپگر متصل به کامپیوتر سرور را برای استفاده کلیه سیستمهای متصل به شبکه در اختیار قرار می دهد.
این سرویس نیز برای خود روش ها و انواع لایه های مدیریت را داراست.

توپولوژی (طرح شبکه)

۱-۱ شبکه های نظیر به نظیر
در این نوع شبکه ها معمولاً از هیچ نوع سخت افزار خاص به جز کارت و کابل شبکه استفاده نمی شود, حداکثر سرعت انتقال ۱۰ MB/S و از لحاظ استفاده عملاً از دور خارج شده و فقط به عنوان نوعی که قبلاً وجود داشته از آن صبحت می شود.

مزایا
الف) ارزانی و راحتی ایجاد شبکه
ب) برد قطعی بین دو نقطه ۱۸۰ متر موثر
ج) حساسیت کم نسبت به اختلالات مغناطیسی
د) سادگی راه اندازی نرم افزاری و کنترل شبکه
معایب
الف) کندی شبکه
ب) مناسب برای حداکثر ۱۰ کاربر فعال در یک زمان (چون در اثر افزایش کاربران عملاً شبکه دچار فشار مجازی اطلاعات شده و از کار می افتد)
ج) پایداری پایین (چون در صورت خاموش بودن یا از کار افتادگی یکی از سیستمها, همه شبکه, مختل می شود)
د) در این نوع شبکه قادر به استفاده از سرویسهای دیواره آتش (Fire Wall) و مسیریابی (Rotting)
سخت افزار شبکه
کارت شبکه (NIC): کارت شبکه با پورت کوواکسیال (BNC) (این پورت شباهت بسیاری به پورت سیم آنتن و کابلهای انتقال تصاویر ویدیویی دارد)
کابل شبکه (۱۰ Base 2): این نوع نامگذاری را می توان به صورت زیر تفسیر کرد:
عدد ۱۰ به معنای نرخ انتقال بر اساس واحد MB/S می باشد, عدد ۲ نشان از حداکثر توان طول یکپارچه کابل می باشد که در این مثال ۲۰۰ متر محاسباتی است.
مقاومتهای بست دهنده: در هر شبکه نظیر به نظیر پس از اتصال کابلها به کارتهای شبکه, دو انتهای باقیمانده کابل به وسیله دو مقاومت ۵۰ اهمی بسته می شود تا شبکه فعال شود.
هدف از ایجاد اینگونه شبکه
این گونه شبکه معمولاً در زمانی استفاده می شود که کلیه کامپیوترهای روی شبکه حالت Client/Server دارند یعنی همگی هم به یکدیگر سرویس داده و هم از یکدیگر سرویس می گیرند و بار شبکه بسیار پایین می باشد.
۲-۱ شبکه های اترنت
در این نوع شبکه از طرح یا توپولوژی های پیچیده تری استفاده می شود که در کل امکان ایجاد شبکه های با ابعاد بسیار بزرگ مثل شبکه جهانی اینترنت را فراهم می آورد.
سخت افزار شبکه
کارت شبکه (NIC): این کارتها با سرعتهای ۱۰ و ۱۰۰ MB/S (گاهی فیبرهای نوری با سرعت های چند گیگا بایت بر ثانیه) موجود می باشند.
کابل شبکه: کابلهای مورد استفاده در این نوع شبکه, زوج به هم تابیده با انواع جانبی روپوش دار و بی روپوش می باشد. حداکثر طول کابل در این حالت ۱۰۰ متر موثر است و برای طولانی تر کردن مسیر بیشتر از دو هاب یا سوئیچ نمی توان در امتداد هم استفاده کرد.
هاب: معمولاً به عنوان مرکز اتصال در شبکه شناخته می شود. عملکرد هاب اتصال چندین NIC از طریق کابل اتصال می باشد به این صورت که هاب عمل تکرار یا به عبارت دیگر عمل کپی برداری از بسته های اطلاعاتی شبکه ارسال شده از هر کامپیوتر متصل و ارسال مجدد آن به تمامی کامپیوترهای متصل به خود را انجام می دهد به صورتیکه اگر بسته اطلاعاتی از طریق یک کامپیوتر متصل به هاب به طرف شبکه فرستاده شده باشد هاب کپی از آن بسته را برای تمامی کامپیوترهای متصل به شبکه ارسال می کند (حتی برای خود کامپیوتر ارسال کننده بسته).
هاب سوئیچ: همان عمل هاب را انجام می دهد با این تفاوت که عمل مسیر گردانی (ارسال بسته های اطلاعاتی به مقصد بدون تکرار برای همه کامپیوترهای متصل به هاب سوئیچ) را در سطح پایین و فقط برای بسته های اطلاعاتی با ارسال پیوسته انجام می دهد.
سوئیچ: همان عمل هاب سوئیچ را انجام می دهد با این تفاوت که سطح کار را کامل کرده و تمامی بسته های اطلاعاتی را پس از مسیریابی به کامپیوتر مورد نظر می فرستد.
پل (Bridge): در حقیقت نقطه ایجاد پیوند دو سگمنت می باشد به این صورت که بسته های ارسالی به آن بررسی می شوند که آیا مقصد آنها سگمنت فرستنده بسته می باشد یا دیگر سگمنت مقابل و در صورتی که مبدا و مقصد بسته اطلاعاتی یک سگمنت باشد, بسته اطلاعاتی به سگمنت دیگر ارسال نخواهد شد.
مسیریاب (Router): در شبکه های بزرگ اترنت عملاً به علت تعدد مسیرها بین دو نقطه که بسته اطلاعاتی بین آنها ارسال و دریافت می شود به سخت افزاری احتیاج می باشد که بتواند عمل مسیریابی و انتخاب بهترین مسیر را برای هر بسته اطلاعاتی انجام دهد. در چنین حالتی بسته های اطلاعاتی بین مسیریابهای مختلف جابجا شده تا به مسیریابی برسد که به سگمنتی که کامپیوتر مورد نظر در آن می باشد برسد. در ساختمان اصلی چنین مسیریابهایی معمولاً به علت فشار پردازشی بالا از PC Control استفاده می شود به این معنی که یک روتر را می توان به یک کامپیوتر تشبیه کرد به این صورت که روتر یک کامپیوتر با حداقل دو کارت شبکه می باشد که با توجه به الگوریتمها و پروتکلهای مختلف کار مسیریابی را انجام می دهند.
سخت افزارهای دیگری نیز در این نوع شبکه مورد استفاده قرار می گیرند که در این پروژه مورد استفاده ای ندارد.

لینوکس چیست؟

این روزها مخصوصاً از حدود یک سال پیش در کنار نام سیستم عاملهای معروف و پرکاربرد شرکت مایکروسافت نام سیستمهای مبتنی بر GNU یا کد باز که تحت لیسانس GPL فعالیت می کنند به گوش می رسد که عموماً به عنوان قدرتهای آینده شبکه های کامپیوتری نیز معرفی می شوند.
GNU: این اصطلاح نشانگر گروهی از برنامه نویسان می باشد که قوانین خاصی را جهت برنامه نویسی و حق کپی رایت ایجاد کرده اند به این شکل که هر برنامه در ابتدا مجانی بوده و کد برنامه نیز به همراه برنامه عرضه می شود ولی کاربردهای جانبی و مسائل پشتیبانی می توانند از حقوق کپی رایت و خدمات برخوردار باشند. اطلاعات بیشتر در این زمینه در سایت www.gnu.org به دست می آید.
در گستره چنین نرم افزارهایی سیستم عامل های مختلفی نیز ایجاد شدند که به علت سیستم کد باز و قابلیت رشد و عیب یابی به وسیله هر شخص, سازمان و گروهی و قابلیت تغییر به صورت دلخواه (سفارشی) رشد بسیار سریعی داشتند و از جمله آنها FreeDBS, Linux, Lindows, Licoris که هر کدام در گروه بندی خود به عنوان یک خانواده بزرگ از سیستم عامل های مختلف دارای زیر شاخه های بسیار متعددی می باشند. به طور مثال لینوکس, خود دارای ۱۸ نوع فعال و پرکاربرد بوده که از جمله معروفترین آنها, Red Hat, Mandrake, Suso, Caldro می باشند.
در میان این سیستمها, Red Hat به علت کارآیی و پرفورمنس بالاتر و قابلیت ایجاد رابط های گرافیکی در سطح وسیع تر, پرکاربردترین این سیستمهاست.
ساختار اجرایی و کاری در لینوکس:
کرنل (هسته مرکزی): بخش هسته و یا همان مغز فعال سیستم عامل می باشد که کنترل اصلی مدیریت و بخش مرکزی و اجرا کننده سیستم عامل بوده و به طور عمده در کلیه سیستم های لینوکس کاملاً یکسان می باشد (تفاوت تنها در ورژن می باشد).
بسته های نرم افزاری اصلی (Main Package): این بسته های نرم افزاری قابلیت های اجرایی اصلی این سیستم عامل را در بر می گیرد مانند بسته های کنترل مدیریت ورودی و خروجی کامپیوتر که خود به اجزای واسط خروجی نظیر مانیتور, ورودی مانند کیبورد و کارت های شبکه و کلیه ادوات ورودی و خروجی.
بسته های کاربردی (Pro Package): این نوع بسته های نرم افزاری معمولاً قابلیت های ویژه ای را به بسته های نرم افزاری اصلی می افزاید به طور مثال بسته XFree86 قابلیت ایجاد رابط گرافیکی هوشمندی را برای ایجاد محیط گرافیکی واسط کاربر و سیستم عامل به بسته نرم افزاری مدیریت کنترل ورودی و خروجی می افزاید.
بسته های نرم افزاری اضافی (Add Package): این بسته های نرم افزاری به عنوان بسته های برنامه های کاربردی بر روی این سیستم عامل نصب و اجرا می شود.
نصب سیستم عامل لینوکس (Red Hat 8.0):
نصب این سیستم عامل به وسیله سه عدد CD انجام می شود که CD اول, Bootable می باشد (قابلیت راه اندازی سیستم از روی CD).
در مراحل نصب, مراحل زیر را از نظر ایجاد شبکه باید در نظر بگیریم:
در هنگام انتخاب بسته های نرم افزاری مورد نظر باید بسته های نرم افزاری SMB Server و SMB Client و SWAT که زیرشاخه ای از Windows File System Service می باشد حتماً انتخاب شوند (این بسته های نرم افزاری را می توان بعد از نصب سیستم عامل نیز افزود).
در مرحله آخر پیکر بندی لینوکس که در مورد کارت شبکه متصل به سیستم پارامترهای لازم درخواست می شود, دو حالت وجود دارد:
الف) می توان پارامترهای مورد نظر را همان ابتدا و در هنگام نصب در سیستم وارد کرد.
ب) راه دیگر تنظیم این پارامترها پس از نصب کامل سیستم می باشد (که البته مورد نظر در این پروژه بعد از نصب می باشد).

سرویسهای اجرا شونده:
در هر سیستم عامل لینوکس که در حال اجرا می باشد, سرویسهای خاصی می توانند اجرا شوند که کنترل قسمتهای مختلفی را به دست گیرند و یا سرویس سرور را فعال کنند (اجرا و یا توقف این نوع سرویسها اختلالی در کارکرد خود سرور ایجاد نمی کند و تنها مربوط به سرویسهای خارجی می باشد “شبکه”).
سرویسهای لازم برای ایجاد ابزار لازم جهت سرویس فایل و چاپ به وسیله لینوکس که سرویس گیرنده های ویندوز را پشتیبانی کند, سرویس SMB یا سامبا سرور می باشد. البته سرویسهای دیگری نیز در کنار این سرویس باید فعال باشند که به عنوان نوعی پیش نیاز برای این سرویس مطرح می شوند مانند Network, IPTable, SWAT و … که معمولاً به صورت پیش فرض سیستم عامل Red Hat همگی فعال می باشند.
کار با واسط های گرافیکی و محیط متنی:
واسط متنی (Shell): در محیط لینوکس, دو نوع واسط کاربری برای اپراتور وجود دارد که اولین آن محیط متنی یا نوشتاری می باشد. این محیط شباهت بسیاری به محیط MS Dos میکروسافت داشته با این تفاوت که دستورات مختلف یا متفاوتی را می پذیرد. این واسط متنی خود انواع مختلفی دارد که می توان هر نوع را با نصب بسته نرم افزاری مربوطه, اضافه کرد (هر نوع می تواند تفاوتی در ساختار دستورات داشته باشد). معروفترین آنها واسط متنی Bash می باشد که قدیمی ترین و پرکاربردترین آنها نیز هست (پیش فرض خود سیستم عامل). دستورات این واسط های متنی شباهت زیادی به دستورات واسط متنی در یونیکس دارد که به عنوان پیشکسوت لینوکس محسوب می شود.

فایروال وسیله ای است که کنترل دستی و به یک شبکه با بنا بر سیاست امنیتی شبکه تعریف می کند. علاوه بر آن از آنجایی که معمولاً یک فایروال بر سر راه ورودی یک شبکه می نشـیند لذا برای ترجمـه آدرس شبـکه نیـز بکـار گرفتـه می شود.
مشخه های مهم یک فایروال قوی و مناسب جهت ایجاد یک شبکه امن عبارتند از:
۱ – توانایی ثبت و اخطار: ثبت وقایع یکی از مشخصه های بسیار مهم یک فایروال به شمار می شود و به مدیران شبکه این امکان را می دهد که انجام حملات را کنترل کند. همچنین مدیر شبکه می تواند با کمک اطلاعات ثبت شده به کنترل ترافیک ایجاد دشه توسط کاربران مجاز بپردازد. در یک روال مناسب، مدیر می تواند براحتی به بخشهای مهم از اطلاعات ثبت شده دسترسی پیدا کند. همچنین یک فایروال خوب باید بتواند علاوه بر ثبت وقایع، در شرایطی بحرانی، مدیر شبکه را از وقایع مطلع کند و بر وی اخطار بفرستد.
۲ – بازدید از حجم بالایی از بسته های اطلاعات: یکی از تستهای یک فایروال، توانایی آن در بازدید حجم بالایی از بسته های اطلاعاتی بدون کاهش چشمگیری کارایی شبکه است. حجم داده ه ای که یک فایروال می تواند کنترل کند برای شبکه های مختلف متفاوت است اما یک فایروال قطعاً نباید به گلوگاه شبکه تحت حفاظتش تبدیل شود. عوامل مختلفی در سرعت پردازش اطلاعات توسط فایروال نقش دارند، بیشترین محدودیتها از طرف سرعت پردازنده و بهینه سازی که نرم افزار برکارایی فایروال تحمیل می شوند، عامل محدودکننده دیگر می تواند کارتهای واسطی باشد که بر روی فایروال نصب می شوند. فایروالی که بعضی کارها مانند صدور اخطار، کنترل دسترسی مبتنی بر URL و بررسی وقایع ثبت شده را به نرم افزارهای دیگر می سازد از سرعت و کارایی بیشتر و بهتری برخوردار است.
۳ – سادگی و پیکربندی: سادگی و پیکربندی شامل امکان راه اندازی سریع فایروال و مشاهده سریع خطاها و مشکلات است. در واقع بسیاری از مشکلات امنیتی که دامنگیر شبکه های می شود به پیکربندی غلط فایروال بر می گردد. لذا پیکربندی سریع و ساده یک فایروال، امکان بروز خطا را کم می کند. برای مثال امکان نمایش گرافیکی معماری شبکه و یا ابزاری که بتواند سیاستهای امنیتی شبکه را به پیکربندی ترجمه کند، برای یک فایروال بسیار مهم است.
۴ – امنیت و افزودگی فایروال: امنیت فایروال خود یکی از نکات مهم در یک شبکه امن است. فایروالی که نتواند امنیت خود را تامین کند، قطعاً اجازه ورود هکرها و مهاجمان را به سایر بخشهای شبکه نیز خواد داد. در دو بخش از فایروال، تامین کننده امنیت و شبکه است:
الف: امنیت سیستم عامل فایروال: اگر نرم افزار فایروال بر سیستم عامل جداگانه ای کار می کند، نقاط ضعف امنیتی سیستم عامل، می تواند نقاط ضعف فایروال نیز به حساب بیاید. بنابراین امنیت و استحکام سیستم عامل فایروال و بروزرسانی آن از نکات مهم در امنیت فایروال است.
۵ –  دسترسی امن به فایروال جهت مقاصد مدیریتی: یک فایروال باید مکانیزمهای امنیتی خاصی را برای دسترسی مدیران شبکه در نظر بگیرد. این روشها می تواند رمزنگاری را همراه با روشهای مناسب تعیین هویت بکار گیرد تا بتواند در مقابل نفوذگران تاب بیاورد.
انواع فایروال:
انواع مختلف فایروال کم و بیش از کارهایی را که اشاره کردیم، انجام می دهند، اما روش انجام کار توسط انواع مختلف، متفاوت است که این امر منجر به تفاوت در کارایی و سطح امنیت پیشنهادی فایروال می شود. بر این اساس فایروال ها را به ۵ گروه تقسیم می کنند.
۱ – فایروال های سطح مدار (Circuit-Level): این فایروالها به عنوان یک رله برای ارتباطات TCP عمل می کنند. آنها ارتباط TCP را با رایانه پشتشان قطع می کنند و خود به جای آن رایانه به پاسخگویی اولیه می پردازند. تنها پس از برقراری ارتباط است که اجازه می دهند تا داده به سمت رایانه مقصد جریان پیدا کند و تنها به بسته های داده ای مرتبط اجازه عبور می دهند. این نوع از فایروالها هیچ داده برون بسته های اطلاعات را مورد بررسی قرار نمی دهند و لذا سرعت خوبی دارند. ضمناً امکان ایجاد محدودیت بر روی سایر پروتکلها (غیر از TCP) را نیز نمی دهند.
۲ – فایروالهای پروکسی سرور: فایروالهای پروکسی سرور به بررسی بسته های اطلاعات در لایه کاربرد می پردازند. یک پروکسی سرور درخواست ارائه شده توسط برنامه های کاربردی پشتش را قطع می کند و خود به جای آنها درخواست ارسال می کند. نتیجه درخواست را نیز ابتدا خود دریافت و سپس برای برنامه های کاربردی ارسال می کند. این روش با جلوگیری از ارتباط مستقیم برنامه با سرورها و برنامه های کاربردی خارجی امنیت بالایی را تامیـن می کند. از آنجایی که این فایروالها پروتکلهای سطح کاربرد را می شناسند، لذا می توانند بر مبنای این پروتکها محدودیتهایی را ایجاد کنند. همچنین آنها می توانند با بررسی محتوای بسته های داده ای به ایجاد محدودیتهای لازم بپردازند. البته این سطح بررسی می تواند به کندی این فایروالها بیانجامد. همچنین از آنجایی که این فایروالها باید ترافیک ورودی و اطلاعات برنامه های کاربردی کاربر انتهایی را پردازش کند، کارایی آنها بیشتر کاهش می یابد. اغلب اوقات پروکسی سرورها از دید کاربر انتهای شفاف نیستند و کاربر مجبور است تغییراتی را در برنامه خود ایجاد کند تا بتوان داین فایروالها به کار بگیرد. هر برنامه جدیدی که بخواهد از این نوع فایروال عبور کند، باید تغییراتی را در پشته پروتکل فایروال ایجاد کرد.
۳ – فیلترهای Nosstateful packet: این فیلترها روش کار ساده ای دارند. آنها بر مسیر یک شبکه می نشینند و با استفاده از مجموعه ای از قواعد، به بعضی بسته ها اجازه عبور می دهند و بعضی از دیگر را بلوکه می کنند، این تصمیمها با توجه به اطلاعات آدرس دهی موجود در پروتکلهای لایه شبکه مانند IP و در بعضی موارد با توجه به اطلاعات موجود در پروتکلهای لایه انتقال مانند سرآیندهای TCP و UDP اتخاذ می شود. این فیلترها سرویسهای مورد نیاز شبکه جهت محافظت داشته باشند، همچنین این فیتلرها می توانند سریع باشند چون همانند پروکسی ها عمل نمی کنند و اطلاعاتی درباره پروتکلهای لایه کاربرد ندارند.
۴ – فیلترهای Stateful packet: این فیلترها بسیار باهوشتر از فیلترهای ساده هستند. آنها تقریباً تمامی ترافیک ورودی را بلوکه می کنند اما می توانند به ماشینهای پیشتشان اجازه بدهند تا به پاسخگویی بپردازند. آنها این کار را با نگهداری رکورد اتصالاتی که ماشینهای پشتشان درلایه انتقال ایجاد می کنند، انجام می دهند. این فیلترها، مکانیزم اصلی مورد استفاده جهت پیاده سازی فایروال در شبکه های مدرن هستند. این فیلترها می توانند ردپای اطلاعات مختلف را از طریق بسته هایی که در حال عبورند ثبت کنند. برای مثال شماره پورت های UDP , TCP مبدأ و مقصد، شماره ترتیب TCP و پرچمهای TCP. بسیاری از فیلترهای جدید Stateful می توانند پروتکلهای لایه کاربرد مانند HTTP , FTP را تشخیص دهند و لذا می توانند اعمال کنترل دسترسی را با توجه به نیازها و سرعت این پروتکلها انجام دهند.
۵ – فایروالهای شخصی: فایروالهای شخصی، فایروالهایی هستند که بر روی رایانه های شخصی نصب می شوند. آنها برای مقابله با حملات شبکه ای طراحی شده اند. معمولاً از برنامه های در حال اجرا در ماشین آگاهی دارند و تنها به ارتباطات ایجاد شده توسط این برنامه ها اجازه می دهند که به کار بپردازند نصب یک فایروال شخصی بر روی یک PC بسیار مفید است زیرا سطح امنیت پیشنهادی توسط فایروال شبکه را افزایش می دهد. از طرف دیگر از آنجایی که امروزه بسیاری از حملات از دورن شبکه حفاظت شده انجام می شوند، فایروال شبکه نمی تواند کاری برای آنها انجام دهد و لذا یک فایروال، شخصی بسیار مفید خواهد بود. معمولاً نیازی به تغییر برنامه جهت عبور از فایروال شخصی نصب شده (همانند پروکسی) نیست.
موقعیت یابی برای فایروال:
محل و موقعیت نصب فایروال همانند انتخاب نوع صحیح فایروال و پیکربندی کامل آن، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. نکاتی که باید برای یافتن جای مناسب نصب فایروال در نظر گرفت عبارتند از:
۱ – موقعیت و محل نصب از لحاظ توپولوژیکی: معمولاً مناسب به نظر می سد که فایروال را در درگاه ورودی/خروجی شبکه خصوصی نصب کنیم. این امر به ایجاد بهترین پوشش امنیتی برای شبکه خصوصی با کمک فایروال از یک طرف و جداسازی شبکه خصوی از شبکه عموی از طرف دیگر کمک می کند.
۲ – قابلیت دسترسی و نواحی امنیتی: اگر سرورهای وجود دارند که باید برای شبکه عمومی در دسترس باشند، بهتر است آنها را بعد از فایروال و در ناحیه DMZ قرار دهید. قرار دادن این سرورها در شبکه خصوصی و تنظیم فایروال جهت صدور اجازه به کاربران خارجی برای دسترسی به این سرورها برابر خواهد بود با هک شدن شبکه داخلی. چون شما خود مسیر هکرها را در فایروال باز کرده اید، در حالی که با استفاده از ناحیه DMZ، سروهای جدا هستند، لذا اگر هکرها بتوانند به نحوی به این سرورها نفوذ کنند باز هم فایروال را پیش روی خود دارند.
۳ – مسریابی نامتقارن: بیشتر فایروالهای مدرن سعی می کنند اطلاعات مربوط به اتصالات مختلفی را که از طریق آنها شبکه داخلی را به شبکه عمومی وصل کرده است، نگهداری کنند. این اطلاعات کمک می کنند تا تنها بسته های اطلاعاتی مجاز به شبکه خصوصی وارد شوند. در نتیجه حائز اهمیت است کمه نقطه ورود و خروج تمامی اطلاعات به / از شبکه خصوصی از طریق یک فایروال باشد.
۴ – فایروالهای لایه ای: در شبکه های با درجه امنیت بالا بهتر است از دو یا چند فایروال در مسیر قرار گیرند. اگر اولی با مشکلی روبرو شود، دومی به کار ادامه می دهد. معمولاًٌ بهتر است دو یا چند فایروال مورد استفاده از شرکتهای مختلفی باشند تا در صورت وجود یک اشکال نرم افزاری یا حفره امنیتی در یکی از آنها سایرین بتوانند امنیت شبکه را تامین کنند.
با وجود هکرهها، باجگیران و خلافکارن دنیای اینترنت که در همه قسمتهای اینترتنت پرسه می زنند باید از خودتا مراقبت کنید. ما به شما کمک می کنیم تا بتوانید با خیال راحت و امنیت کامل در اینترنت سیر کنید.
اینترنت مکانی ترسناک و پر از انواع و اقسام مجرمان است. همه ما افتخار می کنیم که گیر باج گیران اینترنتی نیفتاده ایم. اما جرایم اینترنتی روز به روز در حال گسترش است. بدتر از آن، کامپیوترها تقریباً خنگ هستند –اگر مراقب نباشید- خودشان را حتی وقتی شما نباشید، تسلیم مجرمان می کنند. از بسیاری جهات، اینترنت شبیه به غرب وحشی است.  یکی صحرای گسترده و بی قانون که پر از راهزنان است. اما شما می توانید با انجام چند  عمل ساده در مقابل مجرمان اینترنتی محافظت کنید.
اولین قدم برای مطمئن شدن از یک امنیت کامپیوترتان، نصب یک فایروال است تا موقع وصل به اینترنت از شما محافظت کند، مخصوصاً اگر اتصال پهن باند داشته باشید که دائماً وصل است این موضوع برایتان اهمیت بیشتری پیدا می کند. اما به هر حال باید مطابق با نیازتان عمل کنید. تحقیقات اخیر نشان داده، کامپیتوتری که کاملاً بدون محافظ به اینترنت وصل می شود، در عرض تنها ۱۲۱ دقیقه می تواند مورد هجوم ویروس ها و فایل های هکی قرار گیرد.
اگر روی کامپیوترتان فایروال نصب کنید، مثل این است که ماشینتان را جایی پارک کنید و پنجره ها را باز بگذارید، بدین ترتیب خودتان به دنبال دردسر می گردید. بسیاری از این سیستم عامل ها این توانایی را دارند که فایروال های اولیه را خود نصب کنند و این برای شروع خوب است، اگر ویندوز xp نصب کرده اید، راهنمای مایکروسافت شما را در این فرایند هدایت می کند. معمولاً یک سری تنظیمات سیستمی کوچک لازم است تا بتوانید فایرولتان را راه انداز کنید.
اگر از یک مودم جداگانه برای اتصال به اینترنت استفاده می کنید و یا از یک روتر به عنوان مدخل شبکه تان استفاده می کنید، اغلب آنها برای خود یک فایروال توکار فایروال دارند. مودم های اکسترنال (External) و روترها یک فایروال داخلی دارند. راهنمای کارخانه سازنده را خیلی دقیق بخوانید تا بفهمید چگونه با سیستمتان کار می کند و در نتیجه می توانید میزان محافظت بیشتری داشته باشید. افراد محتاط تر احتمالاً می خواهند یک فایروال جداگانه روی سیستم عاملشان نصب کنند، مانند Norton Internet Security Alarm (از اینجا بگیرید) یا Zone Alarm (از اینجا بگیرد).
محصولات این چنینی لایه محافظت اضافه تری ایجاد می کنند تـــا آنهایی که می خواهند هر چه به سیستمشان وارد یا خارج می شود را کنترل کنند، از آن استفاده کنند و بسیاری از آنها، نرم افزار کنترل ویروس نیز دارند.
به محض اینکه فایروالتان نصب شود، یکی از بزرگترین تهدیدهای خارجی امنیتی حذف می شود. اکنون بزرگ ترین خطر از داخل شبکه خودتان است یا به بیانی دیگر، از جانب کامپیوتر خودتان، ویروس مقداری کد خرابکارانه است که خود را بـه دیگـر برنـامه هـا وصـل می کنـد. البتـه از این اصطلاح بـرای کــل نرم افزارهای جاسوسی نیز استفاده می شود به آنها Maware نیز می گویند. از دیگر نمونه ها می توان به کرم (Worm) (ویروسی که به میزبان احتیاجی ندارد) و تروجان (Trojan) (برنامه ای است که خود را به عنـوان برنامـه ای بی ضرر جـا می زند) اشاره کرد.
Malware ها معمولاً شما را مجبور می کنند آنها را به کامپیوترتان دانلود کنید، البته بدون اینکه خودتان متوجه باشید. گاهی اوقات این فرایند همزمان با دیگر کارهایی که معمولاً انجـام می دهیـد و آسیبـی به کامپیـوتان نمی زننـد، اتفـاق می افتد. بهترین راه برای دوری از ویروس ها این است که کاملاً مراقب باشید چه چیزی دارید دانلود می کنید. اگر کاملا مطمئین نیستید فایل مشکلی ندارد و از کجا آمده، دانلودش نکیند. اگر مراقب ایمیل هایتان نباشید و محتویاتشان را چک نکنید ممکن است برایتان خطر ساز باشند، بنابراین هرگز ضمیمه یک ایمیل اسپم را باز نکیند.
 بهترین راه برای محافظت خود در این زمینه داشتن یک نرم افزار آنتی ویروس خوب است . تعداری انتخاب در این زمینه وجود دارند کمه در میان آنها نسخه مجانی AVG( از اینجا بگیرید) از شرکت Grisoft، نرم افزار McAfee یا نرم افزار Panda به چشم می خورند. این نرم افزارها،سیستم شما را به خوبی چک می کنند تا برنامه های ویروسی نداشته باشید و خیالتان راحت شود. فایروال ها و برنامه های ضد ویروسی، به طور کلی از شما مراقبت می کنند، اما گاهی برنامه هایی از دید آنها پنهای رد شده و وارد کامپیوترتان می شوند. معمولاً این اتفاق کاملا تصادفی رخ می دهد. مثلا اگر اشتباهی روی یکی از این Pop-up های مزاحم کلیک کنید اما به هر نحوی که اتفاق بیفتد این برنامه های ناخواسته شروع به دانلود جاسوس افزارها روی کامپیوترتان می کنند.

بایوس اصطلاحی است که به عبارت (BASIC INPUT/ OUTPUT) اطلاق می گردد

بایوس در واقع پیوند بین سخت افزار و نرم افزار در یک سیستم کامپیوتری محسوب میگردد. اغلب مردم اصطلاح بایوس را با نام دیگری تحت عنوان درایورهای دستگاه یا فقط درایور میشناسد. بایوس عبارت واحدی است که همه درایوهای داخل یک سیستم را که با همکاری یکدیگر به عنوان یک اینترفیس بین سخت افزار و نرم افزار سیستم عامل عمل می نمایند، تشریح میکند. نکته گمراه کننده آن است که مقداری از برنامه بایوس،روی تراشه ROM که یک حافظه دائمی بوده و از نوع فقط خواندنی است ضبط میگردد.این قسمت، بخش مرکزی بایوس میباشد اما همه بایوس محسوب نمی شود.همچنین بایوس به برنامه موجود روی تراشه ROM نصب شده روی کارتهای آداپتور و نیز همه درایوهای دیگر که هنگام راه اندازی سیستم از روی دیسک سخت بار می شوند،اطلاق میگردد.

به مجموعه بایوس مادربرد،بایوس کارت آداپتور و درایوهای بارشده از دیسک سخت،در مجموع بایوس گفته میشود.بخشی از بایوس موجود در تراشه ROM روی مادربرد و کارتهای آداپتور،FIRM WARE نام دارند.این نام به نرم افزارهای ذخیره شده در تراشه های غیر از دیسک سخت اطلاق میگردد.این مسئله سبب میگرددکه برخی کاربران به غلط بایوس را بعنوان یک عنصر سخت افزاری تلقی کنند.

یک سیستم PC میتواند بعنوان یک مجموع از لایه ها(برخی سخت افزاری و برخی نرم افزاری)تشریح گردد که با یکدیگر ارتباط دارند.در ساده ترین شکل ممکن، شما میتوانید یک کامپیوتر شخصی را به ۴ لایه اصلی تقسیم کنید که هر یک از آنها به نوبه خود به زیر مجموعه های کوچکتری تقسیم میشوند.شکل(۱)چهار لایه مذکور را در یک کامپیوتر شخصی معمولی نشان میدهد.

هدف از طرح لایه بندی،امکان دادن به سیستم عامل و نرم افزارها برای اجرا روی یک سخت افزار متفاوت میباشد.شکل (۱) نشان میدهد که چگونه دو سیستم با سخت افزار های مختلف، می توانند از یک بایوس اختصاصی برای ارتباط این سخت افزار منحصر به فرد با یک سیستم عامل و نرم افزار های عمومی استفاده کنند.بدین گونه دو کامپیوتر با پردازنده ها،حافظه،صفحه نمایش وسایر اجزای سخت افزاری مختلف میتوانند نرم افزار یکسانی را اجرا کنند.

در این معماری لایه لایه،برنامه های نرم افزاری،باسیستم عامل از طریق اینترفیس برنامه کاربردی(API)گفتگو می کنند.APIوابسته به نوع سیستم عاملی که شما استفاده میکنید با یک دیگر متفاوت بوده و شامل فرمانها و توابع گوناگونی است که سیستم عامل میتواند از آنها برای ارتباط با نرم افزار کاربردی استفاده کند.برای مثال یک نرم افزار کاربردی میتواند از سیستم عامل بخواهد تا یک فایل را بار گذاری یا ذخیره نماید.در این روش لازم نیست نرم افزار کاربردی،از نحوه خواندن اطلاعات از روی دیسک،ارسال داده ها به یک چاپگر یا اجرای هر نوع دیگری از فرمانهای سیستم عامل اگاه باشد.از آن جایی که این نرم افزار بطور کامل از سخت افزار ایزوله میگردد،شما می توانید همین نرم افزار را روی سیستمهای دیگر اجرا کنید. چرا که نرم افزار فقط سیستم عامل ارتباط دارد تا با سخت افزار.

سپس سیستم عامل با بایوس ارتباط بر قرار مینماید.بایوس دارای همه برنامه های درایوری که بین سیستم عامل و سخت افزار عمل میکنند،می باشد.بنابر این سیستم عامل هرگز مستقیما با سخت افزار ارتباط بر قرار نمیکند در عوض سیستم عامل می بایست همیشه درایور مناسب را بیابد این یک روش مناسب برای ارتباط با سخت افزار میباشد.سازنده سخت افزار ،مسئولیت تهیه درایورهای مناسب برای سخت افزار خود را بعهده دارد.از آنجایی که درایورها می بایست بین سخت افزار و سیستم عامل قرار گیرند،معمولا هر درایور، مخصوص یک سیستم عامل معین میباشد.بدین گونه سازنده سخت افزار می بایست درایورهای مختلفی را ارائه نمایند،به طوری که سخت افزار وی تحت سیستمهای عاملDOS،ویندوز۲۰۰۰،OS/2،لینوکس و غیره کار کند.

از آنجایی که لایه بایوس فقط سیستم عامل را میبیند و کاری با سخت افزار سیستم ندارد،شما میتوانید سیستم عامل یکسانی را روی مجموعه ای از کامپیترهای شخصی پیاده سازی کنید.برای مثال شما میتوانید ویندوز۹۸را روی دو سیستم با پردازنده های مختلف،دیسکهای سخت،کارتهای تصویر و غیره اجرا کنید و ویندوز ۹۸ روی هر دو آنها به طور یکسان عمل میکند.این بدان دلیل است که درایورها بدون توجه به سخت افزار سیستم،عملیات یکسانی را انجام میدهند.

همانطور که در شکل (۱) ملاحظه می کنید،لایه های نرم افزار کاربردی و سیستمهای عامل از سیستمی به سیستم دیگر می توانند مشابه باشند.اما سخت افزار بین سیستمهای مختلف ممکن است تفاوت زیادی داشته باشند.از آنجایی که بایوس دارای درایورهای نرم افزاری است،برای برقراری ارتباط بین سخت افزار و نرم افزار بکار میرود.لایه بایوس در یک سمت خود،با یک سخت افزار منحصر به فرد و در انتهای دیگر،با سیستم عامل واحدی سازگار میباشد.لایه سخت افزار،جایی است که اغلب تفاوتها بین سیستمهای گوناگون در آنجا ظاهر می گردد.

سخت افزار/ نرم افزار بایوس

خود بایوس،نرم افزاری است که در حافظه اجرا گشته و شامل همه درایورهای گوناگونی است که ارتباط بین ارتباط سخت افزار و سیستم عامل را برقرار می کنند بایوس در یک سیستمPCاز سه منبع مختلف حاصل می گردد:

۱٫ROMمادربرد

۲٫ROMکارت تصویر

۳٫برنامه بار گذاری شده از دیسک سخت به حافظهRAM (درایوهای سخت افزاری)بایوس موجود در ROMقرار داشته و درایور های نرم افزاری اولیه مورد نیاز برای راه اندازی سیستم را در اختیار دارد.سالها پیش هنگام اجرای فقط سیستم عامل DOSروی PCهای اولیه،این تراشه ROM(روی مادربرد)کافی بود بطوریکه به هیچ درایور دیگری نیاز نبود.بایوس مادر برد همه اطلاعات لازم را در اختیار داشت.بایوس مادربرد معمولا دارای درایورهایی برای همه مولفه های اصلی سیستم شامل صفحه کلید،درایور،فلاپی،دیسک سخت،پورتهای سریالو پارالل و غیره…میباشد.همچنان که سیستم ها پیچیده تر شدند،سخت افزارهای جدیدی مطرح گشته که برای آنها هیچگونه درایوری روی بایوس مادربرد وجود نداشت.این قطعات سخت افزاری شامل آداپتورهای ویدئویی،درایورهایCD-ROM،دیسک های سخت ،اسکازی،درگاههایUSBو غیره…بود.

علاوه بر نیاز به یک بایوس جدید مادربرد که بطور ویژه ای از قطعات سخت افزاری جدید پشتیبانی نماید،راه حل ساده تر و عملی تر ،کپی نمودن هر یک از درایورهای جدید روی دیسک سخت سیستم و پیکر بندی سیستم عامل برای بار گذاری در زمان راه اندازی سیستم میباشد.حالت دومروشی است که اغلب درایوهای CD-ROM،کارت های صوتی،اسکنر ،پرینتر،کارتهایPC-MCIA و غیره پشتیبانی میشود.از آنجایی که این قطعات سخت افزاری در طی زمان BOOT سیستم الزامی به فعال بودن ندارد،سیستم می تواند از رویهارد دیسک عملیات راه اندازی سیستم را انجام داده و برای بار گذاری درایورها در زمان بار گذاری سیستم عامل اولیه این کار صورت پذیرد.

البته برخی از درایورها می بایست در طی زمان BOOTسیستم،فعال باشند.برای مثال اگر درایور های مورد نیاز برای رابط دیسک سخت از روی دیسک سخت بار شود،چگونه میتوان عملیات BOOTرا از روی این دیسک سخت انجام داد.واضح است که درایورهای دیسک سخت میبایست از قبل در داخل حافظهROMمادربرد یا کارت آداپتور ذخیره شده باشد.

برای مشاهده اطلاعات،هنگام راه اندازی سیستم روی مانیتور،اگر کارت ویدیئویی دارای یک مجموعه درایور در داخل حافظهROMنباشد چگونه این کار میسر خواهد بود.یک راه حل ایجاد یکROMمادربرد با درایورهای ویدئویی مناسب داخل آن میباشد البته این کار غیر عملی است زیرا تعداد بسیار متنوعی از کارتهای ویدئویی وجود دارد که هر یک به درایورهایخاص خود نیازدارد در نتیجه شما با صدها تراشهROMمادربرد متفاوت روبرو خواهید شد که هر کدام درایور یک کارت ویدئویی مخصوص را در خود دارد در عوض هنگامی که شرکت IBM کامپیوتر شخصی اولیهرا طراحی نمود یک راه حل بهتر را ارائه نمود.IBMحافظهROM مادربردPC را به گونه ای طراحی کرد که برنامه داخل آن هنگام راه اندازی سیستم،شکافهای توسعه را اسکن نموده و به دنبال کارتهای آداپتور با حافظهROM روی آنها میگردد.اگر یک کارت آداپتور با حافظهROMیافت شود،محتویات ROMدر طی فاز اولیه راه اندازی سیستم(قبل از آنکه سیستم شروع به بار گذاری سیستم عامل،از دیسک سخت بنماید)اجرا میشود.با قرار دادن درایورها داخل حافظهROM کارت آداپتور،شما مجبور به تغییر تراشه ROM مادربرد خود نخواهد بود.یک تعداد کارت آداپتورکه اغلب دارای تراشه ROMروی خود میباشند عبارتند از:

کارتهای تصویر :همه این کارتها یک حافظه بایوس روی خود میباشند.

آداپتورهایSCSI:این آداپتورها امکان بوت سیستم از درایوهای سخت SCSI یا CD-ROM که دارای یک بایوس روی برد میباشند فراهم میکنند.توجه کنید که در اغلب موارد،بایوس اسکازی از هیچ دستگاه اسکازی غیر از یک دیسک سخت پشتیبانی نمی کند.اگرشما از یک CD-ROM اسکازی، اسکنر،زیپ درایو و غیره…استفاده می کنید،مجبور به بار گذاری درایوهای مناسب برای این دستگاهها ازدیسک سخت خود میباشید.اغلب آداپتورهای جدیدتر اسکازی امکان،بوت سیستم از

CD-ROM اسکازی را فراهم میکنند اما درایورهای CD-ROM برای دسترسی به CD-ROM(هنگام راه اندازی سیستم از درایو یا دستگاه سخت افزاری دیگر ) مورد نیاز میباشند.

کارتهای شبکه

آنهایی که امکان بوت سیستم را مستقیما از روی یک سرور فایل فراهم می نمایند دارای یکBOOT ROM یاAPLROM می باشند،این سیستم امکان می دهد تا PC ها روی یک شبکه LAN بعنوان ایستگاههای کاری بدون دیسک پیکره بندی شوند از این ایستگاههای کاری گاهی اوقاتNETPC،NET PC (کامپیوترهای شبکه) یا حتی ترمینالهای هوشمند یاد می شود.

مدارهای الکترونیIDE یا فلاپی:برد های الکترونیکی که امکان میدهد تا شما تعداد بیشتری از انواع درایوها را نسبت به آنچه که معمولا توسط خود مادر برد پشتیبانی میشود به سیستم متصل کنید.این کارت های الکترونی برای اینکه بتوانند در زمان بوت سیستم فعال باشند،به یک بایوس داخلی نیاز دارند.

  برنامه ای است که توانایی نمایش پوشه های موجود در درایوهای مختلف را بطور همزمان داشته و همچنین قابلیت اجرای فرامین مربوط به مدیریت فایلها و پوشه ها را نیز دارا می باشد .

۱  – مدیریت فایلها و پوشه ها بوسیله  windows Explorer
برای باز کردن پنجره windows Explorer چندین روش وجود دارد :
روش اول :  ابتدااشاره گر ماوس را روی نماد Computer  My  برده و کلید سمت راست آن را فشار دهید تا منوی میانبر مربوطه باز شود .
سپس از منوی  باز شده روی گزینه Explore  کلیک کنید تا پنجره مربوطه ظاهر گردد .
روش دوم :  در این حالت بااستفاده از منوی start روی گزینه programs  کلیک کنید و سپس برنامه ُwindows Explorer را اجرا نمایید .
پنجره windows Explorer به دو کادر مجزا تقسیم شده است کادر سمت چپ ساختار درختی پوشه ها و کادر سمت راست ، محتویات درون پوشه انتخاب شده را نشان می دهد .
یک نوار باریک به نامsplit مرز بین این دو ناحیه رامشخص می کند که به وسیله Drag  کردن م یتوان محل آن را تغییر داد با استفاده از منوی View نیز می توان نحوهنمایش متفاوتی برای نمادها در نظر گرفت .
    در کادر سمت چپ که محل نمایش ساختار درختی موضوعات است ، همانطور که در تصویر مشاهده میکنید در کنار بعضی از پوشه ها علامت + کوچکی قرار دارد که نشانه وجود یک یا چند زیر مجموعه در پوشه مذکور است .
    در صورتی که اشاره گرموس را روی علامت + منتقل کرده و کلیک کنید زیر مجموعه ها نمایش داده خواهد شد وعلامت + به – تبدیل می شود و به کلیک مجدد برروی همان محل ، حالت نمایش به صورت اولیه برخواهد گشت .
برای مثال :
۱- روی علامت + کنار درایو C کلیک میکنیم تا پوشه های داخل آن به نمایش درآیند
۲- از میان پوشه های به نمایش درامده windows را انتخاب کرده وری نام پوشل دبل کلیک می کنیم محتویات این پوشه : به نمایش درآمده و یا برنامه ها اجر خواهند شد .
همچنین انجام کلیه عملیات مربوط به مدیریت فایلها و پوشه ها نظیر ایجاد، حذف ، کپی انتقال و غیره که در فصول قبل بررسی شده در این برنامه نیز میسر است .
برای کپی چند فایل هم ردیف از پوشه My Document  به درایو C  می توانیم به روش زیر عمل کنیم :
۱- ابتدا روی علامت + کنار پوشه  My Document  کلیک می کنیم تا محتویات آن نمایش داده می شود .
۲- سپس روی اولین فایل مورد نظرمان کلیک کرده و با نگه داشتن shift  روی آخرین فایل مورد نظر در همان ردیف نیز کلیک می کنیم .
۳- حال روی یکی از فایلهای کلیک کرده و با نگه داشتن کلید سمت راست ماوس ، مجموعه انتخاب شده را به سمت چپ و به طرف مقصود که درایو C  می باشد حرکت میدهیم و زمانی که رنگ درایو C تغییر کرد دکمه را راها میکنیم .
۴- سپس از منوی ظاهر شده ، روی گزینه Copy here  کلیک می کنیم و به این ترتیب عمل کپی به پایان می رسد .
در ویندوز روش دیگری نیز برای کپی کردن یک موضوع به فلاپی دیسک وجود دارد ، برای این منظور :
۱- ابتدا یک فلای دیک فرمت شده را درون فلاپی درایو قرا رداده و سپس در یکی از محیط های My computer یا windows Explorer  موضوعات مورد نظرمان را انتخاب میکنیم .
۲- سپس روی فایل یا پوشه های انتخاب شده کلیک سمت راست کرده و از منوی میانبر ظاهر شده ، گزینه send to و سپس نماد (A  )   3.5 Floppy  را کلیک می کنیم .
به این ترتیب کلیه موضوعات انتخاب شده به فلاپی درایو منتقل خواهند شد گزینه دیگری که در منوی میانبر باز شده در سمت send to  وجود ارد Mail Recipient است که به وسیله آن میتوانیم موضوع یا موضوعات انتخاب شده را به صورت پست الکترونیکی برای کامپیوتر مقصد بفرستیم و همچنین اگر گزینه My Document را از این منوی میانبر انتخاب کنیم . موضوعات به پوشه My Document منتقل خواهند شد .
نکته : توجه داشته باشید که استفاده از گزینهMail Recipient   زمانی ممکن است که شما به شبکه اینترنت دسترسی داشته و آدرس پست الکترونیکی کامپیوتر مقصد تان را نیز در اختیار داشته باشید .

۲- فرامین Format     و Copy Disk
فرمان Format
 هر یک از دیسکها اعم از فلاپی یا هارد دیسک ، قبل از استفاده در کامپیوتر ، باید فرمت شوند بااین عمل Track  ها و Sector  در روی دیسک ایجاد شده و جداول Fat  نیز طراحی می شود به این ترتیب دیسک برای نگهداری و ذخیره اطلاعات ، آماده می شود .
التبه هم اکنون فلاپی دیسکها به صورت فرمت شده به بازار عرضه می شود در این صورت برروی برچسپ روی آنها کلمه Formated درج شده است .

برای فرمت کردن یک فلاپی دیسک
۱- روی نماد مربوط به فلاپی درایو روی پنجره  My computer یا windows Explorer  کلیک سمت راست مینماییم تا منوی میانبر باز شود ، سپس از این منو، فرمان  Format  را انتخاب میکنیم .
۲- پنجره Format  باز می شود با کلیک روی فلش رو به پایین کادر Capacity  ظرفیت فلاپی دیسک راتعیین میکنیم
۳- با استفاده از گزینه های Format Type میتوانیم نوع عمل فرمت را تعیین کنیم .
گزینه   Quick را زمانی انتخاب می کنیم که دیسک ما قبلا فرمت شده باشد و به   اینترتیب ما برای رفع اشکال احتمالی یا حذف کلیه محتویات دیک می خواهیم آن را مجددا فرمت کنیم .
گزینه  full برای فرمت کردن دیسکی که تا به جال فرمت شده استفاده می شود .
گزینه Copy Systems Only  موجب کپی شدن فایلهای اصلی سیستم عامل به درون دیسک می شود در این حالت ، عمل فرمت انجام نمی گیرد بلکه دیسکت به دیسکت Bootable  تبدیل می شود و از این پس قادر به راه اندازی کامپیوتر خواهد بود از این گزینه زمانی استفاده می شود که بخواهیم با حفظ اطلاعات قبلی ، فایلهای سیستمی نیز به دیسکت منتقل شوند .
در کادر Label می توانیم برچسبی برای دیسکت مورد نظرمان تعیین کنیم و اگر مایل به تعیین برچسب نباشیم . گزینه  No Lable  را انتخاب می کنیم  .
انتخاب گزینه  Display Summary When Finished  سبب نمایش گزارش از وضعیت دیسکت پس از اتمام عمل فرمت می شود .
اگر گزنیه Copy System Files   انتخاب شود پس ا زانجام عمل فرمت فایلهای سیستمی هم به آن منتقل شده و دیسک  Bootable می شود .
پس از انجام تنظیمات مورد نظر می توانیم دیسک را در درایو قرار داده و کلمه +++++ را فشار دهیم . در انتهای عمل فرمت ، گزارش وضعیت ظرفیت دیسک و فضای خالی و احتمالا فضای غیر قابل استفاده آن ارائه خواهد شد .

فرمان  Copy Disk
این فرمان برای انجام عمل نسخه برداری از یک فلاپی دیسک ، با تمام اطلاعات برروی یک دیسکت دیگر استفاده می شود و در مورد هارد دیسک صد ق نمی کند .
نکته : توجه داشت باشید که برای انجام عمل نسخه برداری باید دیسکت مبدا و دیسکت مقصد ، هر دو دقیقا هم ظرفیت باشند .
برای انجام این عمل :
۱  – ابتدا دیسکت مبدا یا  Source Disk  را درون درایو قرار اده و از پنجره My Computer یا  Explorer  روی نماد فلاپی درایو کلیک سمت راست  نمایید و از منوی میانبر ، باز شده فرمان  Copy Disk  را انتخاب کنید .
۲- پنجره  Copy Disk باز می شود که شامل دو کادر  Copy From  و Copy to 
می باشد و هر دو دارای نماد فلاپی درایو هستند . بدین معنی که یک درایو هستند .  بدین معنی که یک درایو فلاپی به عنوان مبدا و یکی مقصد اطلاعات در نظر گرفته خواهند شد . پس از اطمینان از قرار گیری دیسکت مبدا درون درایو روی دکمه    Start کلیک می کنیم .
۳- در این لحظه پیامی مبنی بر اینکه هم اکنون اطلاعات از دیسکت مبدا خوانده می شود ، ظاهر می گردد .
۴- پس از انتقال تمامی اطلاعات به حافظه  RAM کامپیوتر ، کادری مشاهده م یکنید که باز شده است و از ما می خواهد  که دیسکت مقصد را درون درایو قرا ر  دهیم و سپس روی دکمه OK کلیک کنیم .
۵- پیامی مبنی بر اینکه هم اکنون اطلاعات به دیسک مقصد ، منتقل می شوند ظاهر می شود .
نکته : دیسکت مقصد می تواند فرمت نشده و یا فرمت شده و حاوی اطاعاتی نیز باشد که در هر دو حالت مجددا فرمت شده و اطلاعات جدید بروی آن جایگزین خواهند شد .

مشاهده مشخصات دیسکها
برای مشاهده مشخصات دیسکها
۱- در محیط  My Computer  یا  Windows Explorer  درایو مورد نظر را انتخاب کرده و سپس کلیک سمت راست نمایید . از منوی میانبر باز شده گزینه +++++ را انتخاب کنید .
۲- پنجره   Properties  باز می شود . این پنجره دارای چندین برگه است .
اولین برگه   General  است که حاوی اطلاعاتی در مورد درایو انتخاب شده است . در کادر  Label می توانید برچسب جدیدی برای دیسک انتخابکنید و یا برچسب قبلی را تغییر دهید . در این پنجره میزان فضای اشغال شده دیک برحسب یکی از واحدهای اندازه گیری مثل بایت یا مگابایت نمایش داده می شود و میزان فضای باقی مانده دیسک قابل مشاهده است .
میزان فضای بکار گرفته شده و فضای خالی دیسک از طریق یک نمودار Pie  نیز نمایش داده می شود
برگه دیگر به نام  Tools حاوی سه بخش است که در بخش   Error –Checking Starus اطلاعاتی ر مورد آخرین وضعیت اشکال یابی ویندوز ارائه می دهد و در صورتی که گزینه  Check Now را انتخاب کنید ، ویندوز به بررسی سیستم خواهد پرداخت و در صورتی که  گزینه  Check Now  را انتخاب کنید ویندوز به بررسی سیستم خواهد پرداخت و در صورت وجود هر گونه ایراد و یا خطا آن راگزارش خواهد کرد .
در قسمت  Back Up Status می توانید از اطلاعات موجود در روی هارد دیسک خود دیسکت پشتیبان تهیه کنید .
نکته : تهیه دیسکت پشتیبان برای حفاظت اطلاعات مهم روی دیسک سخت ضروری است زیرا این اطلاعات هر لحظه در معرض خطر ویروسهای نرم افزاری سخت افزاری و یا ویروسهایی که از طریق شبکه اینترنت ممکن است منتقل شوند قرا ردارند .خارج از مسئله  در صورت بروز مشکل سخت افزاری امکان از بین رفتن اطلاعات روی کامپیوتر هستند
با وجود دیک پشتیبان می توانید به راحتی ارتباط کامپیوتر خود را با دیگر کامپیوترها حفظ کنید بدون اینکه نگران از بین رفتن اطلاعات خود باشید .
در قسمت  Defragment Status  نیز می توانید هارد دیسک خود را  defrag کنید در مراحل مختلف اضافه کردن اطلاعات و برنامه های جدید به دیسک سخت ممکن است فضاهای خالی میان انواع بخشهای اطلاعاتی بوجود بیاید که هر چند در وحله اول ناچیز هستند ولی به مرور زمان شاید فضای قابل توجهی از دیسک را به خود اختصاص دهند ، با عمل  defrag این فضاهای خالی تا حد امکان از بین می روند و داده های موجود در دیسک سخت ساختار منظم تری پیدا خواهند کرد .

یافتن پرونده ها و پوشه ها
مواقعی پیش می آید که می خواهیم به فایل یا پوشه خاصی از میان انبوه موضوعات موجود در کامپیوتر دسترسی داشته باشیم . پنجره  Find  به ما کمک می کند که به جای باز کردن تک تک پوشه ها بوسیله انجام یک عمل جستجوی سریع فایل مورد نظر خود را بیابیم .

برای باز کردن پنجره  Find
۱- روی دکمه Start  کلیک نموده و با اشاره به دستور  Find   گزینه  Files and Folders  را انتخاب کنید .
۲- پنجره   Find باز می شود که شامل سه برگه می باشد برگه اول به نام  Name and Location  است که می توانیم در داخل کادر  Name نام کامل و یا بخشی از نام یک فایل را تایپ نماییم .
بای مثال می خواهیم فایل  mypaint .bmp را که قبلا ذخیره کرده ایم اما محل آن برا یما نامعلوم است پیدا کنیم . اگر تنها کلمه  my را در این محل تایپ کرده و سپس روی دکمه  Find now کلیک کنیم جستجو در میان پوشه های درایو جاری آغاز شده و نتایج جستجو نیز در کادر پایین نمایش داده می شود .
در این هنگام اسامی تعدادی فایل و پوشه که در نامشان حروف m و y وجود دارد به همراه مسیر دسترسی به هر یک نشان داده می شود . در این حال می توانیم با پیمایش این مسیر به فایل مورد نظرمان دسترسی پیدا کنیم و یا روی نام آن فایل دبل کلیک کنیم تا باز شود همچنین می توانیم برنامه ها را پس از پایان عمل جستجو از همین پنجره اجرا نماییم .