اینها عضله می فروشند!!

فکر می کند قوی شده که سینه اش شیر پس می دهد، اما مریض است. دست کمی از معتادها ندارد، تازه معتادها بهترند، لااقل یک گوشه می افتند و آزارشان به کسی نمی رسد، اما اینها عربده می کشند و قلدری می کنند. احمد را می گوید، بچه منطقه نظام آباد را. تنش پر از جوش های چرکی است، اصلا نمی شود نگاهش کرد ولی عشق سینه کفتری است، سرنگ سرنگ دارو می زند تا بدنش پف کند و جواب بله را از دختری که دوست دارد بگیرد، راستی دخترها مرد عضلانی دوست دارند؟
جوابش را می دانم؛ دخترها مرد قوی هیکل دوست دارند ولی مرد پفکی را نه، این را به حمید می گویم، خنده اش می گیرد و انگشتش را تیز می کند و روی دستش می کشد «یک سوزن بزنی بادشان خالی می شود .»
همه کچل شده اند و آنهایی که زودتر شروع کرده اند کچل تر، فکر می کنند به پدرهایشان رفته اند، اما پسر ۱۷ ساله که کچل نمی شود. از یک طرف مشت مشت قرص و آمپول می خرند و از طرف دیگر یک پایشان در عطاری هاست و مورد و سدر و حنا می خرند تا جلوی کچلی را بگیرند، اما علف که زورش به استروئیدها نمی رسد. حمید خودش جوانی قلمی است و برای این که قند خونش پایین بیاید ورزش می کند، می گوید نه دارو می خورد نه چیزی تزریق می کند. «نمی خواهم خودم را گول بزنم، عضله الکی که عضله نمی شود، ولی بچه های باشگاه ها این را نمی فهمند، اصلا پرورش اندامی ها همه شان دیوانه اند.»
رضا هم قبول دارد دیوانه است، پشیمان است اما خجالت نمی کشد بگوید چند سال پیش قبل از شرکت در مسابقه برای زنش چند فیگور گرفته و وقتی او نفهمیده که کول رضا چند سانت بزرگ شده سرش فریاد زده و دعوا راه انداخته است. او از اول یکجور احساس حقارت داشته و خواسته با گنده شدن عضلاتش خودش را بزرگ کند. قد کوتاه ها بیشتر دنبال پرورش اندام می روند چون می خواهند جذاب باشند و سرخوردگی هایشان را با کلفت کردن بازو جبران کنند، فکر می کنند وقتی در خیابان راه می روند همه منتظرند آنها بیایند و هرکول را تماشا کنند، اما نمی دانند مشغله مردم آنقدر زیاد است که حتی آنها را نمی بینند.
رضا چند سال پیش آمپول های تستوسترون می زد، می خواست عضلاتش پیچ در پیچ شود. «درست مثل کلم پیچ، اما ناراحتی قلبی گرفتم، زود به داد خودم رسیدم وگرنه الان داخل قبر بودم.»
رضا را مربی اش نجات داد. محمدعلی ۱۹ سال است مربی باشگاه های بدنسازی است، بازوهایش کلفت است، عضلات سینه و سرشانه هایش هم همین طور، موی سرش را بوکسوری تراشیده و عکس های بدنسازی اش را روی دیوار خانه اش آویزان کرده، اما قسم می خورد در تمام این سال ها نه یک دانه قرص و آمپول مصرف کرده و نه برای شاگردانش این چیزها را تجویز کرده. «جوان ها برای خوش هیکل شدن نمی خواهند زحمت بکشند، اصلا وقتی آسانسور باشد، چه کسی از پله بالا می رود، داروها آسانسورند، سال هاست تبلیغ کرده اند اگر بدن زیبایی داشته باشی زن ها بیشتر جذبتان می شوند، جوان های ما عکس های تبلیغاتی قهرمانان بدنسازی دنیا را با انواع داروها می بینند و فکر می کنند اگر «شان رای» این داروها را تبلیغ می کند، پس چیز خوبی است، اما اینها تبلیغ مرگ است .»
پرورش اندام زحمت می خواهد، باید جان بکنی تا عضلاتت رشد کند، اما جوان ها با دارو میانبر می زنند. در باشگاه ها به بچه ها اکسی متالون می دهند، متالون آب را در سلول ها جمع می کند و آدم را پف کرده نشان می دهد، بچه ها دستشویی نمی روند تا عضلاتشان نخوابد، عضلات آنها پر از آب است. افت بدن در پرورش اندام زیاد است، برای همین بیماری های روانی هم بین پرورش اندامی ها زیاد است، آنها هیسترند وزود عصبانی می شوند، اصلا منطق ندارند و فورا مشت هایشان را گره می کنند تا به چانه کسی بکوبند، آنهایی که دارو مصرف می کنند نارسیسیم هم دارند، آنها شیفته خودشان می شوند، اگر احساس کنند دیگر مورد توجه دیگران نیستند، افسرده می شوند و چون گرفتار توهم کوچک شدن عضله هایشان می شوند، افسردگی می گیرند و دوز داروهایشان را بالا می برند، آنها که با دارو سر پا مانده اند زورگو و پرخاشگرند، برای همین اگر دارو گیرشان نیاید، خانواده را اذیت می کنند تا از آنها پول بگیرند و وقتی هم پول دستشان رسید، سریع دارو می خرند؛ اینها را محمدعلی می گوید. او پسربچه ای را می شناسد که برای دوپینگ کردن از مادرش پول می دزدد، همین طور یکی از قهرمانان کشور را که به خاطر یک سانت کوچک شدن دور بازویش می خواست زنش را با شمشیر بکشد . «شب عروسی شان بود، عروس مدام جیغ می کشید و کمک می خواست، شوهرش می خواست با شمشیر به جانش بیفتد، داروهای استروئیدی دیوانه اش کرده بود.»
نکته: پشت دیوارهای باشگاه های بدنسازی تنها چیزی که ساخته نمی شود بدن آدم هاست وقتی می شود با پودر و آمپول چاق شد و عضله آورد یا با کراک و شیشه وزن کم کردچرا باید وزنه زد و عرق ریخت
فرامرز هم دوست محمدعلی است. از آن مربی های بدنسازی که به خاطر اعتراض به اتفاقات درون باشگاه ها مربیگری را کنار گذاشته. او ۲۰ سال در باشگاه های منطقه تهرانپارس مربی بوده و هنوز پاسخ این سوالش را نگرفته که چرا اگر در آمریکا در جیب کسی تستوسترون پیدا کنند، مثل یک فروشنده مواد مخدر با او برخورد می کنند، اما اینجا دست هر بچه ای تستوسترون پیدا می شود. «دوستم ۶ سال است بچه دار نمی شود، می گویند به خاطر داروهای بدنسازی اسپرم ندارد، یکی دیگر هم بود که دیگر اسپرم نداشت ـ قهرمان آسیا بود ـ اما با دوا و درمان بچه دار شد، ولی بچه اش دست ندارد .»
دیانابول، بولدورون، پریموبولان، اتیل استرنیول، هورمون هاش جی اچ اینها بدن ورزشکارها را پوک می کند، آنها خودشان نمی دانند، معتادند هرچند وقتی داروهای معمول دیگر جواب نداد خودشان خود به خود مخدر مصرف می کنند، می شوند یک معتاد حرفه ای، اینها زیاد هم عمر نمی کنند. وینسترول را به اسب بزنی از پا می افتد، خارجی ها به اسب های ۴۵۰ کیلویی هر چند ماه یکبار یک میلی گرم وینسترول می زنند تا قوی و عضلانی شوند، اما اینجا جوان ها روزی ۲، ۳ بار تزریق می کنند، اگر اسب بمیرد، کسی زیاد غصه نمی خورد، اما اینها خودشان نقشه قتلشان را می کشند، بعضی ها انسولین و دگزامتازون را با هم قاطی می کنند تا اشتهایشان زیاد شود، آنقدر می خورند که حال آدم به هم می خورد، اما بعضی هایشان وقتی خوابیده اند به شوک می روند و می میرند، آن وقت می گویند طفلکی خواب به خواب رفت.
فرامرز اینها را می گوید، می گوید مربی ها خودشان از شاگردها بدترند، بچه ها را در باشگاه به امان خدا رها می کنند و خودشان مشغول خوردن و تزریق می شوند، آنها مدام می روند روی ترازو از بس که بی قرارند فکر می کنند اگر تکان بخورند وزنشان کم می شود و عضله هایشان می خوابد، خیلی هایشان حمام نمی روند تا عضلاتشان کوچک نشود، اگر یک وقت ۲کیلو کم کنند چند روز می خورند و می خوابند تا دوباره چاق شوند، آنها معتاد آیینه اند محال است از جلوی آن رد شوند و خودشان را برانداز نکنند، اما دلشان را به چیزهای پوشالی خوش کرده اند. «قهرمان بوکسی را می شناختم که بوکس را رها کرد و سراغ پرورش اندام آمد، ولی به خاطر قد کوتاهش بدنش جواب نمی داد، آنقدر دارو مصرف کرد که شد ۱۰۰ کیلو بالاخره یک روز هم وقتی صبح زود از حمام آمد، ایست قلبی کرد و مرد، قد ۱۶۸ سانتی اش جواب ۱۰۰ کیلو را نداد .»
فرامرز داستان زندگی نفر سوم پرورش اندام جهان را هم می داند. «همسایه مان بود شب که می شد زنش می دوید داخل حیاط و کمک می خواست می گفت شوهرش از حال رفته، همسایه ها اورژانس خبر می کردند تا به هوشش بیاورند، به خاطر رژیم های سخت غذایی کارش به اینجا کشیده بود درست مثل بن عزیز مصری که از بی آبی مرد، وقتی می خواست روی سکو برود و فیگور بگیرد تا چند مدت آب نمی خورد تا بدنش تکه تکه شود .»
پشت دیوارهای باشگاه های بدنسازی تنها چیزی که ساخته نمی شود بدن آدم هاست، وقتی می شود با پودر و آمپول چاق شد و عضله آورد یا با کراک و شیشه وزن کم کرد، چرا باید وزنه زد و عرق ریخت و تلاش کرد. فرامرز و محمدعلی می گویند اگر سری به کوچه مروی تهران بزنم، داروفروش ها را می بینم و اگر کمی بیشتر کنجکاوی کنم، آنهایی را که پلمب قوطی های خارجی را باز می کنند و قرص های دگزامتازون پودر شده را به محتویات قوطی اضافه می کنند و درش را دوباره پلمب می کنند، خواهم دید. ولی رفتن به کوچه مروی بی فایده است، آنجا خلافکارها نمی گذارند چیزی به چشم آدمی مثل من بیاید، آنجا همه کارهای متقلبانه مخفیانه است، اما در باشگاه ها همه چیز عیان است، فرامرز می گوید اگر بیشتر باشگاه ها دارو نفروشند، ورشکست می شوند و باید بساطشان را جمع کنند، پس برای این که این اتفاق نیفتد حتی اگر قرار باشد راه کسی را بروند که ۱۱ سال پیش خاک اره و شیر خشک را باهم قاطی کرد و به جای پودر کرش به جوان ها فروخت و ۶۰ میلیون تومان سود کرد، این کار را می کنند. پشت دیوار بیشتر باشگاه های بدنسازی تنها چیزی که ساخته نمی شود، بدن است، آنجا عده ای با هزار ترفند عضلات پوشالی به مردم می فروشند.
[Only registered and activated users can see links. Click Here To Register...]

روزنامه جام جم