sedigh89
06-04-2018, 03:08 PM
ذهن بچه ها پر از افکار مخصوص به خودشان است؛ از امتحان تاریخ گرفته تا تمرین فوتبال و بازیهای کامپیوتری. برای آنها، پدر و مادر در پایین ترین بخش لیست اولویت ها قرار دارند. حتی بچه های خردسال هم مشغولیت های ذهنی خودشان را دارند. کشف دنیاى اطرافشان و منفجر کردن خانه. بچه ها غیر از کارهایی که شما از آنها میخواهید، کارهای دیگری هم برای انجام دادن دارند و اولویت هایشان کاملا با شما فرق میکند. نکات زیر به شما کمک میکند که تا فرزندانتان به حرفهاى شما گوش کرده و به آنها عمل هم بکنند.
۱ ) تا زمانی که توجهش را جلب نکردید، شروع به صحبت نکنید
قبل از اینکه شروع به صحبت کردن کنید، با او ارتباط برقرار کنید. شما نمیتوانید از آن سمت اتاق فریاد بکشید و او دستورات شما را اجرا کند.
به او نزدیک شوید، خود را هم قدش کنید. ببینید مشغول انجام چه کاریست و با نظر دادن در مورد آن کار با او ارتباط برقرار کنید؛ “وای، چه قطار خوشگلی!” تحقیقات نشان داده که وقتی ما با فردی ارتباط برقرار می کنیم، امکان تأثیر پذیریمان از او بیشتر است و به حرف او بیشتر گوش میکنیم. شما با اینکار او را فریب نمیدهید، بلکه اعتراف میکنید که به آنچه برای او مهم است احترام میگذراید.
صبر کنید تا سرش را بالا بگیرد، به چشمانش نگاه کنید و سپس شروع به صحبت کردن کنید. اگر به شما نگاه نکرد، مطمئن شوید که با پرسیدن یک سؤال توجه او را جلب کنید : “آیا می‌توانم یک چیزی بهت بگم؟” وقتی سرش را بالا آورد، آنوقت حرف بزنید.
اگر فرزندتان قبل از پاسخ دادن به شما از این تکنیک برای سوال کردن از شما استفاده کرد تعجب نکنید، اگر میخواهید به حرفتان گوش دهد، باید به حرفش گوش کنید!
۲ ) خودتان را تکرار نکنید
اگر یک بار سؤال کردید و جوابى نگرفتید، خود را تکرار نکنید. شما نتوانستید توجه فرزندتان را جلب کنید. به عقب برگردید و راهکار شماره یک را تکرار کنید.
۳ ) کلمات کمترى استفاده کنید
ما معمولا به دلیل استفاده زیاد از کلمات در صحبتها، توجه فرزندمان را از دست مى دهیم و با اینکار از هدف اصلى خود دور مى شویم. وقتى به او دستور مى دهید، از کلمات کمترى استفاده کنید!
۴ ) از زاویه دید آنها ببینید
اگر شما مشغول انجام کارى که دوست دارید باشید و همسرتان از شما بخواهد که آن کار را رها و کار دیگرى که از دید شما اصلا حائز اهمیت نیست انجام دهید، چه حسى خواهید داشت؟ آیا حرف همسرتان را نشنیده نمی گیرید؟ یادتان باشد که قرار نیست اولویتهاى کودک مثل شما باشد، او فقط باید خودش را با خواسته هاى شما تطبیق دهد. همچنین قرار نیست که شما خود را با اولویتهاى او تطبیق دهید، ولى اگر به او بگویید میدانید که چقدر دوست دارد که به کارش ادامه دهد، کمک بزرگى به خود میکنید. “عزیزم، میدونم که خیلی سخته که بخوای از بازی کردن دست بکشی، ولی الان وقتشه که …. کار (هر کارى که مد نظرتان است) رو انجام بدی!”
۵ ) آنها را درگیر همکاری کنید
هیچ کس دوست ندارد که به حرف کسی که به او دستور میدهد گوش کند. در واقع دستور دادن به طور ناخودآگاه باعث ایجاد مقاومت در طرف مقابل می شود. چه حسی پیدا خواهید کرد اگر کسی دائما در اطراف شما راه برود و دستور بدهد. بنابراین تٌن صدایتان را آرام و ملایم کنید و هر جا امکانش وجود دارد، به کودک حق انتخاب بدهید.
“عزیزم، الان وقت حمام رفتنه، دوست داری الان بری یا ۵ دقیقه دیگه؟ خیلی خوب، ۵ دقیقه دیگه بدون هیچ جنجالی، باشه؟”
اگر کاریست که همان موقع باید انجام شود، به صورت جمله دستوری بیانش کنید ولی همچنان با حس همدردی و صدای آرام. “ما به توافق رسیدیم که بعد از ۵ دقیقه بریم خونه، و ۵ دقیقه تموم شده. میدونم که دوست داشتى هنوز بیرون بمونى و بازى کنى، ولی الان وقت رفتن به خونه است.”
۶ ) آرام باشید
وقتى ما ناراحت میشویم، بچه ها احساس ناامنى میکنند و تصمیم به جنگیدن با ما و یا فرار از ما میکنند. بچه ها، هنگام تلاش برای دفاع کردن از خود یا جنگیدن با طرف مقابلشان، کمتر حرف گوش میکنند و پیغام ما را دریافت نمیکنند. اگر الویت شما این است که همه به موقع سوارماشین شوند، با سخنرانی در مورد اینکه چرا به حرف شما گوش نکردند و وقتی بهشون گفتید آماده شوند، نشدند، انرژی و وقت خود را هدر ندهید. یک نفس عمیق بکشید، به دخترتان کمک کنید که کفشهاش را پیدا کند، به پسرتان کمک کنید تا کیفش را ببندد. وقتی همه سوار ماشین شدید، با آرامش از آنها بخواهید که با شما همفکرى کنند تا بتوانید راهکارهایى براى سر وقت حاضر شدن و بیرون رفتن از خانه پیدا کنید.
۷ ) برای آنها روتین تعریف کنید
مکالمه اکثر والدین با فرزندانشان شامل غر زدن میشود، بنابراین جای تعجب ندارد اگر بچه ها، به حرف آنها گوش نکنند. هر چه بیشتر روتین داشته باشید، کمتر نیاز به غرزدن دارید. چه روتین هایی؟ ایجاد عادت! مثل کارهایی که بچه ها قبل از ترک کردن خانه باید انجام دهند (مسواک زدن، دستشویی رفتن، جمع کردن کیف، پوشیدن کفش ) از فرزندتان هنگام انجام این کارها عکس بگیرید و به ترتیب انجام دادنش، روی یک پوستر کوچک چاپ کنید و جلوی چشمش بگذارید. کودک به مرور زمان این روتین را یاد خواهد گرفت. او را مسئول انجام کاری که باید انجام دهد کنید، با این کار، او یک مهارت جدید یاد می گیرد و نقش شما فقط به سؤال کردن محدود میشود. “قبل از بیرون رفتن از خونه چه کاری باید انجام بدهی؟ بیا با هم برنامه ات رو چک کنیم.”
۸ ) گوش کنید
اگر وقتى فرزندتان با شما حرف میزند، حواستان به صفحه موبایل باشد، در اصل به او این پیغام را میدهید که در خانواده ما روش گفتگو اینگونه است. اگر واقعا میخواهید کودک به حرف شما گوش دهد، هر کارى که در حال انجام دادنش هستید را متوقف، و به حرفهایش گوش کنید. باور کنید فقط چند دقیقه طول مى کشد. این کار را از سن پیش دبستانى شروع کنید و خواهید دید که او تا وقتى که بزرگ شود با شما حرف خواهد زد.
۹ ) سعى کنید که آنها را بفهمید
یکی از اصلی ترین دلایلی که کودک حرف گوش نمیکند این است که متوجه حرفها نمیشود. اگر فرزندتان به طور دائم قادر به دنبال کردن حرفها و دستورات شما نیست، شاید دچار اختلال شنوایى است. سعى کنید خواسته ها از او را در چند مرحله بیان کنید، اگر کار نکرد و احساس نگرانى کردید، با دکتر مشورت کنید و از او بخواهید که شما را به یک متخصص شنوایى معرفى کند.
۱۰ ) دستورات را به چیزهایى که قابل بحث کردن نیستند، محدود کنید
اگر براى کسى کار کنید که دائما به شما دستور بدهد، آیا مایل به همکارى با او هستید؟ همه مکالمات و ارتباطات با فرزند را صرفا تبدیل به دستور دادن به او نکنید. عشق، دوست داشتن، رابطه سالم و خوشحال را زیاد، و دستور دادن را به حداقل برسانید.
منبع : بانوی شهر
نشر : takbook.com
۱ ) تا زمانی که توجهش را جلب نکردید، شروع به صحبت نکنید
قبل از اینکه شروع به صحبت کردن کنید، با او ارتباط برقرار کنید. شما نمیتوانید از آن سمت اتاق فریاد بکشید و او دستورات شما را اجرا کند.
به او نزدیک شوید، خود را هم قدش کنید. ببینید مشغول انجام چه کاریست و با نظر دادن در مورد آن کار با او ارتباط برقرار کنید؛ “وای، چه قطار خوشگلی!” تحقیقات نشان داده که وقتی ما با فردی ارتباط برقرار می کنیم، امکان تأثیر پذیریمان از او بیشتر است و به حرف او بیشتر گوش میکنیم. شما با اینکار او را فریب نمیدهید، بلکه اعتراف میکنید که به آنچه برای او مهم است احترام میگذراید.
صبر کنید تا سرش را بالا بگیرد، به چشمانش نگاه کنید و سپس شروع به صحبت کردن کنید. اگر به شما نگاه نکرد، مطمئن شوید که با پرسیدن یک سؤال توجه او را جلب کنید : “آیا می‌توانم یک چیزی بهت بگم؟” وقتی سرش را بالا آورد، آنوقت حرف بزنید.
اگر فرزندتان قبل از پاسخ دادن به شما از این تکنیک برای سوال کردن از شما استفاده کرد تعجب نکنید، اگر میخواهید به حرفتان گوش دهد، باید به حرفش گوش کنید!
۲ ) خودتان را تکرار نکنید
اگر یک بار سؤال کردید و جوابى نگرفتید، خود را تکرار نکنید. شما نتوانستید توجه فرزندتان را جلب کنید. به عقب برگردید و راهکار شماره یک را تکرار کنید.
۳ ) کلمات کمترى استفاده کنید
ما معمولا به دلیل استفاده زیاد از کلمات در صحبتها، توجه فرزندمان را از دست مى دهیم و با اینکار از هدف اصلى خود دور مى شویم. وقتى به او دستور مى دهید، از کلمات کمترى استفاده کنید!
۴ ) از زاویه دید آنها ببینید
اگر شما مشغول انجام کارى که دوست دارید باشید و همسرتان از شما بخواهد که آن کار را رها و کار دیگرى که از دید شما اصلا حائز اهمیت نیست انجام دهید، چه حسى خواهید داشت؟ آیا حرف همسرتان را نشنیده نمی گیرید؟ یادتان باشد که قرار نیست اولویتهاى کودک مثل شما باشد، او فقط باید خودش را با خواسته هاى شما تطبیق دهد. همچنین قرار نیست که شما خود را با اولویتهاى او تطبیق دهید، ولى اگر به او بگویید میدانید که چقدر دوست دارد که به کارش ادامه دهد، کمک بزرگى به خود میکنید. “عزیزم، میدونم که خیلی سخته که بخوای از بازی کردن دست بکشی، ولی الان وقتشه که …. کار (هر کارى که مد نظرتان است) رو انجام بدی!”
۵ ) آنها را درگیر همکاری کنید
هیچ کس دوست ندارد که به حرف کسی که به او دستور میدهد گوش کند. در واقع دستور دادن به طور ناخودآگاه باعث ایجاد مقاومت در طرف مقابل می شود. چه حسی پیدا خواهید کرد اگر کسی دائما در اطراف شما راه برود و دستور بدهد. بنابراین تٌن صدایتان را آرام و ملایم کنید و هر جا امکانش وجود دارد، به کودک حق انتخاب بدهید.
“عزیزم، الان وقت حمام رفتنه، دوست داری الان بری یا ۵ دقیقه دیگه؟ خیلی خوب، ۵ دقیقه دیگه بدون هیچ جنجالی، باشه؟”
اگر کاریست که همان موقع باید انجام شود، به صورت جمله دستوری بیانش کنید ولی همچنان با حس همدردی و صدای آرام. “ما به توافق رسیدیم که بعد از ۵ دقیقه بریم خونه، و ۵ دقیقه تموم شده. میدونم که دوست داشتى هنوز بیرون بمونى و بازى کنى، ولی الان وقت رفتن به خونه است.”
۶ ) آرام باشید
وقتى ما ناراحت میشویم، بچه ها احساس ناامنى میکنند و تصمیم به جنگیدن با ما و یا فرار از ما میکنند. بچه ها، هنگام تلاش برای دفاع کردن از خود یا جنگیدن با طرف مقابلشان، کمتر حرف گوش میکنند و پیغام ما را دریافت نمیکنند. اگر الویت شما این است که همه به موقع سوارماشین شوند، با سخنرانی در مورد اینکه چرا به حرف شما گوش نکردند و وقتی بهشون گفتید آماده شوند، نشدند، انرژی و وقت خود را هدر ندهید. یک نفس عمیق بکشید، به دخترتان کمک کنید که کفشهاش را پیدا کند، به پسرتان کمک کنید تا کیفش را ببندد. وقتی همه سوار ماشین شدید، با آرامش از آنها بخواهید که با شما همفکرى کنند تا بتوانید راهکارهایى براى سر وقت حاضر شدن و بیرون رفتن از خانه پیدا کنید.
۷ ) برای آنها روتین تعریف کنید
مکالمه اکثر والدین با فرزندانشان شامل غر زدن میشود، بنابراین جای تعجب ندارد اگر بچه ها، به حرف آنها گوش نکنند. هر چه بیشتر روتین داشته باشید، کمتر نیاز به غرزدن دارید. چه روتین هایی؟ ایجاد عادت! مثل کارهایی که بچه ها قبل از ترک کردن خانه باید انجام دهند (مسواک زدن، دستشویی رفتن، جمع کردن کیف، پوشیدن کفش ) از فرزندتان هنگام انجام این کارها عکس بگیرید و به ترتیب انجام دادنش، روی یک پوستر کوچک چاپ کنید و جلوی چشمش بگذارید. کودک به مرور زمان این روتین را یاد خواهد گرفت. او را مسئول انجام کاری که باید انجام دهد کنید، با این کار، او یک مهارت جدید یاد می گیرد و نقش شما فقط به سؤال کردن محدود میشود. “قبل از بیرون رفتن از خونه چه کاری باید انجام بدهی؟ بیا با هم برنامه ات رو چک کنیم.”
۸ ) گوش کنید
اگر وقتى فرزندتان با شما حرف میزند، حواستان به صفحه موبایل باشد، در اصل به او این پیغام را میدهید که در خانواده ما روش گفتگو اینگونه است. اگر واقعا میخواهید کودک به حرف شما گوش دهد، هر کارى که در حال انجام دادنش هستید را متوقف، و به حرفهایش گوش کنید. باور کنید فقط چند دقیقه طول مى کشد. این کار را از سن پیش دبستانى شروع کنید و خواهید دید که او تا وقتى که بزرگ شود با شما حرف خواهد زد.
۹ ) سعى کنید که آنها را بفهمید
یکی از اصلی ترین دلایلی که کودک حرف گوش نمیکند این است که متوجه حرفها نمیشود. اگر فرزندتان به طور دائم قادر به دنبال کردن حرفها و دستورات شما نیست، شاید دچار اختلال شنوایى است. سعى کنید خواسته ها از او را در چند مرحله بیان کنید، اگر کار نکرد و احساس نگرانى کردید، با دکتر مشورت کنید و از او بخواهید که شما را به یک متخصص شنوایى معرفى کند.
۱۰ ) دستورات را به چیزهایى که قابل بحث کردن نیستند، محدود کنید
اگر براى کسى کار کنید که دائما به شما دستور بدهد، آیا مایل به همکارى با او هستید؟ همه مکالمات و ارتباطات با فرزند را صرفا تبدیل به دستور دادن به او نکنید. عشق، دوست داشتن، رابطه سالم و خوشحال را زیاد، و دستور دادن را به حداقل برسانید.
منبع : بانوی شهر
نشر : takbook.com