کلمات قصار حضرت علی(ع)

[sedigh89]

اگر پرده به کنار رود، بر یقین من افزوده نمی‏شود.

مردم خفتگانند؛ چون بمیرند بیدار می‏شوند.

مردم به زمانه خویش شبیه‏ترند تا به پدران خویش.

ارزش هرکس به اندازه چیزی است که آن را نیکو می‏داند.

آن‏که قدر و اندازه خویش بشناسد، هلاک نمی‏شود.
هرکه خود را بشناسد، پروردگار خویش را خواهد شناخت.

مرد در زیر زبانش پنهان است.

هرکه زبان او خوش باشد، برادران او بسیار باشند.

با نیکی کردن آزاد بنده می‏شود [و راه خدمتکاری می‏پوید].

نگاه نکن که می‏گوید؛ ببین چه می‏گوید.
زاری کردن به وقت بلا، تمامی محنت است؛ [چرا که موجب محرومیت از ثواب الهی می‏شود].

با وجود ستم، هیچ پیروزی‏ای وجود ندارد.

با بودن خودخواهی، ستایشی هم نیست؛ [یعنی هرکه خودخواه باشد، مردم ستایش او نمی‏گویند و دوستی او نمی‏جویند].

با بودن بخل، هیچ نیکویی نیست [یعنی مردم نسبت به آن که بخیل باشد، نیکی نمی‏کنند، یا بخل و نیکی با هم جمع نمی‏شوند].

بسیار غذا خوردن مانع تندرستی است.

سالاری و بزرگی با بی‏ادبی جمع نمی‏شود.

پرهیزگاری (و دوری از حرام) با حرص و آز جمع نمی‏شود.

با بودن حسد، هیچ آسایش وجود نخواهد داشت.

دوستی با لجاجت جمع نمی‏شود؛ [یعنی مردم از حسود می‏گریزند و از دوستی کردن با او می‏پرهیزند].

دید و بازدید [دوستان و خویشاوندان] با بدخویی نمی‏سازد [و مستلزم گشاده‏رویی و خوشخویی است].
«بزرگترین سرمایه انسان اعتماد به نفس است»
اعتماد کردن پیش از آزمودن ، خلاف دور اندیشی است