sedigh89
11-10-2013, 11:44 AM
مادر و كودك
بسياري از والدين به دليل عدم شناخت و آگاهي هاي لازم نسبت به اين امر، در زمينه محبت به فرزندان دچار افراط و تفريط هايي مي شوند كه در تربيت كودك، مخرب است و اثرات سوء به دنبال دارد. عده اي از والدين در رفتار با كودكانشان، از چاشني محبت استفاده نمي كنند و يا به حداقلي از آن اكتفا مي كنند.
اين موضوع ممكن است دلايل زيادي داشته باشد. دلايلي همچون موقعيت اجتماعي و شخصيتي خود والدين و شرايط نا مساعد اقتصادي و عاطفي موجود در خانواده، مي تواند عواملي باشد كه موجب كاهش احساس محبت اميز ميان والدين و فرزندان باشد. عده ديگري از والدين نيز با تعريف نادرستي كه از محبت دارند، تصور مي كنند كه بايد تمام توان و نيروي خود را در راستاي ارضاي خواسته ها و تمايلات فرزندانشان صرف كنند كه اين اقدام هم نتايج مطلوبي را به دنبال نخواهد داشت.
آنچه مهم است اينكه به دنبال فهم درستي از تربيت و محبت به طور توامان باشيم.
مسلما محبت و ابراز علاقه، خواست طبيعي هر كودكي است كه از اين طريق مي توان چشمان كودك را به آينده اي زيبا، روشن كرد و راه و رسم زيستن را در دل او زنده كرد. محبت همچون آب براي كودك حياتي است و از طرفي نوع محبتي كه كودك به آن نياز دارد، با ساير افراد متفاوت است.
بهتر است باور كنيم كه محبت والدين نسبت به فرزند، به گونه اي عجيب در تعيين سرنوشت آينده او موثراست. شايد به همين خاطر است كه در رابطه با اين موضوع احاديث بسياري از پيامبر اكرم(صل الله عليه و آله) و ائمه معصومين(عليهم السلام) نقل شده است.
در روايتي اينطور بيان شده است كه فرزندان خود را زياد ببوسيد زيرا با هر بوسه براي شما مقام و مرتبتي در بهشت فراهم مي آيد.
پيامبر اكرم(صل الله عليه و آله) فرمودند:" به بزرگسالان خود احترام كنيد و نسبت به كودكان خويش، ترحم و عطوفت نمائيد.
ايشان در جاي ديگر فرموده اند:" آن كس كه فرزند خود را ببوسد، حسنه اي در نامه او ثبت خواهد شد و ان كس كه فرزند خود را شاد كند، خداوند او را در قيامت مسرور مي نمايد.
در اين زمينه روايات متعددي وجود دارد كه همه آنها به اهميت محبت و ابراز آن به كودك اشاره دارد. حال بعد از بيان اين مطالب بهتر است بدانيم كه كمبود و يا عدم محبت به فرزندان، چه عواقبي را به دنبال دارد.
فقدان محبت براي كودك، زمينه ساز ابتلاي او به مشكلاتي از قبيل بي اشتهايي، بي خوابي، فرياد زدن و جيغ كشيدن در هنگام خواب، تركردن رختخواب در روز و شب، تقليدهاي بي مورد، ادا و اطوارهاي ناصواب براي نماياندن خود، جلب محبت و لوس بازي، فراهم مي كند.1
فقدان محبت در سالهاي اول زندگي و خصوصا چهار سال اول، باعث ايجاد انواع اضطرابها، تشويش، عصبانيت، نارضايتي، احساس انزوا، تندخويي و بداخلاقي مي شود. چرا كه در اين سنين، كودك بيش از هر زمان ديگري به والدين خود اتكا دارد
كودكي كه از جانب مادرش، محبت نبيند، دائما دچار احساس ناراحتي و عصبانيت است و نمي تواند احساس ترحم و شفقت به ديگران داشته باشد. احساسات اين كودك در مسيري نادرست حركت مي كند و تنها به خواسته هاي شخصي خود فكر مي كند و دچار خودخواهي است. چنين كودكي كه با اين روش تربيت و پرورش يابد، در برابر هر محبتي چه تصنعي و يا واقعي، تسليم مي شود. به اين ترتيب بسياري از دختران و پسراني كه در سنين نوجواني دچار انحرافات اخلاقي و آسيب هاي اجتماعي مي شوند، افرادي هستند كه در كودكي با كمبود محبت و عاطفه از جانب والدين خويش، مواجه بوده اند.
عواطفي كه تعديل نشده باشد ممكن است موجب بروز ناهنجاريهاي روحي و رفتاري از قبيل ماتم زدگي، افسردگي، اضطراب، بدبيني، منفي بافي، تبهكاري و بزه كاري شود. اما آنچه مسلم است اينكه افراط در محبت ورزي هم مي تواند اثرات مخربي را به دنبال داشته باشد. يكي از نتايج زياده روي در محبت، ايجاد عقده حقارت است.
كودك
كودكاني كه بيش از اندازه مورد مهر و محبت واقع مي شوند، لوس و از خود راضي بار مي آيند و در طول زندگي شان، خصوصا در مواقع بروز مشكلات و سختيها، دچار حس حقارت و بدبختي مي شوند و دست به اعمالي غيرعادي مي زنند. به اين ترتيب ممكن است تحمل برخي از ناملايمات زندگي براي آنها به قدري سخت باشد كه آنها را دچار فشار رواني كند و يا حتي به ديوانگي و خودكشي برساند. چون كودكي كه هميشه پدر و مادر خويش را تسليم خواسته هاي خود كرده، شخصيتي ديكتاتور محور دارد و روحيه اش ضعيف است و به سرعت دلگير مي شود. به همين خاطر است كه اين كودكان در نبردهاي زندگي خيل زود، شكست مي خورند.
محبت هاي بي حساب باعث رشد گلخانه اي كودك مي شود. يعني اگر اين كودك در شرايط متفاوتي قرار بگيرد ممكن است بشكند و فرسوده شود. به اين ترتيب احساس اعتماد به نفس و استقلال كودك از بين مي رود. اين كودكان در بزرگسالي هم نمي توانند جايگاهي داشته باشند، چون توقعات آنها از جانب ديگران خريدار ندارد و همين امر موجب ايجاد حس شكست و ناراحتي در اين افراد مي شود.
امام باقر(عليه السلام) مي فرمايند:"بدترين پدران كساني هستند كه در نيكي و محبت نسبت به فرزندان خود، از حد تجاوز كرده و به زياده روي و افراط مي گرايند.
پس با توجه به نكات مذكور به اين نتيجه مي رسيم كه محبت بايد با قاعده و اصول خاصي صورت گيرد و اگر در مسير خود حركت نكند، نمي تواند نتايج مناسب ومطلوبي را به دنبال داشته باشد.
برگرفته از:نی نی سایت
بازنشر:takbook.com
بسياري از والدين به دليل عدم شناخت و آگاهي هاي لازم نسبت به اين امر، در زمينه محبت به فرزندان دچار افراط و تفريط هايي مي شوند كه در تربيت كودك، مخرب است و اثرات سوء به دنبال دارد. عده اي از والدين در رفتار با كودكانشان، از چاشني محبت استفاده نمي كنند و يا به حداقلي از آن اكتفا مي كنند.
اين موضوع ممكن است دلايل زيادي داشته باشد. دلايلي همچون موقعيت اجتماعي و شخصيتي خود والدين و شرايط نا مساعد اقتصادي و عاطفي موجود در خانواده، مي تواند عواملي باشد كه موجب كاهش احساس محبت اميز ميان والدين و فرزندان باشد. عده ديگري از والدين نيز با تعريف نادرستي كه از محبت دارند، تصور مي كنند كه بايد تمام توان و نيروي خود را در راستاي ارضاي خواسته ها و تمايلات فرزندانشان صرف كنند كه اين اقدام هم نتايج مطلوبي را به دنبال نخواهد داشت.
آنچه مهم است اينكه به دنبال فهم درستي از تربيت و محبت به طور توامان باشيم.
مسلما محبت و ابراز علاقه، خواست طبيعي هر كودكي است كه از اين طريق مي توان چشمان كودك را به آينده اي زيبا، روشن كرد و راه و رسم زيستن را در دل او زنده كرد. محبت همچون آب براي كودك حياتي است و از طرفي نوع محبتي كه كودك به آن نياز دارد، با ساير افراد متفاوت است.
بهتر است باور كنيم كه محبت والدين نسبت به فرزند، به گونه اي عجيب در تعيين سرنوشت آينده او موثراست. شايد به همين خاطر است كه در رابطه با اين موضوع احاديث بسياري از پيامبر اكرم(صل الله عليه و آله) و ائمه معصومين(عليهم السلام) نقل شده است.
در روايتي اينطور بيان شده است كه فرزندان خود را زياد ببوسيد زيرا با هر بوسه براي شما مقام و مرتبتي در بهشت فراهم مي آيد.
پيامبر اكرم(صل الله عليه و آله) فرمودند:" به بزرگسالان خود احترام كنيد و نسبت به كودكان خويش، ترحم و عطوفت نمائيد.
ايشان در جاي ديگر فرموده اند:" آن كس كه فرزند خود را ببوسد، حسنه اي در نامه او ثبت خواهد شد و ان كس كه فرزند خود را شاد كند، خداوند او را در قيامت مسرور مي نمايد.
در اين زمينه روايات متعددي وجود دارد كه همه آنها به اهميت محبت و ابراز آن به كودك اشاره دارد. حال بعد از بيان اين مطالب بهتر است بدانيم كه كمبود و يا عدم محبت به فرزندان، چه عواقبي را به دنبال دارد.
فقدان محبت براي كودك، زمينه ساز ابتلاي او به مشكلاتي از قبيل بي اشتهايي، بي خوابي، فرياد زدن و جيغ كشيدن در هنگام خواب، تركردن رختخواب در روز و شب، تقليدهاي بي مورد، ادا و اطوارهاي ناصواب براي نماياندن خود، جلب محبت و لوس بازي، فراهم مي كند.1
فقدان محبت در سالهاي اول زندگي و خصوصا چهار سال اول، باعث ايجاد انواع اضطرابها، تشويش، عصبانيت، نارضايتي، احساس انزوا، تندخويي و بداخلاقي مي شود. چرا كه در اين سنين، كودك بيش از هر زمان ديگري به والدين خود اتكا دارد
كودكي كه از جانب مادرش، محبت نبيند، دائما دچار احساس ناراحتي و عصبانيت است و نمي تواند احساس ترحم و شفقت به ديگران داشته باشد. احساسات اين كودك در مسيري نادرست حركت مي كند و تنها به خواسته هاي شخصي خود فكر مي كند و دچار خودخواهي است. چنين كودكي كه با اين روش تربيت و پرورش يابد، در برابر هر محبتي چه تصنعي و يا واقعي، تسليم مي شود. به اين ترتيب بسياري از دختران و پسراني كه در سنين نوجواني دچار انحرافات اخلاقي و آسيب هاي اجتماعي مي شوند، افرادي هستند كه در كودكي با كمبود محبت و عاطفه از جانب والدين خويش، مواجه بوده اند.
عواطفي كه تعديل نشده باشد ممكن است موجب بروز ناهنجاريهاي روحي و رفتاري از قبيل ماتم زدگي، افسردگي، اضطراب، بدبيني، منفي بافي، تبهكاري و بزه كاري شود. اما آنچه مسلم است اينكه افراط در محبت ورزي هم مي تواند اثرات مخربي را به دنبال داشته باشد. يكي از نتايج زياده روي در محبت، ايجاد عقده حقارت است.
كودك
كودكاني كه بيش از اندازه مورد مهر و محبت واقع مي شوند، لوس و از خود راضي بار مي آيند و در طول زندگي شان، خصوصا در مواقع بروز مشكلات و سختيها، دچار حس حقارت و بدبختي مي شوند و دست به اعمالي غيرعادي مي زنند. به اين ترتيب ممكن است تحمل برخي از ناملايمات زندگي براي آنها به قدري سخت باشد كه آنها را دچار فشار رواني كند و يا حتي به ديوانگي و خودكشي برساند. چون كودكي كه هميشه پدر و مادر خويش را تسليم خواسته هاي خود كرده، شخصيتي ديكتاتور محور دارد و روحيه اش ضعيف است و به سرعت دلگير مي شود. به همين خاطر است كه اين كودكان در نبردهاي زندگي خيل زود، شكست مي خورند.
محبت هاي بي حساب باعث رشد گلخانه اي كودك مي شود. يعني اگر اين كودك در شرايط متفاوتي قرار بگيرد ممكن است بشكند و فرسوده شود. به اين ترتيب احساس اعتماد به نفس و استقلال كودك از بين مي رود. اين كودكان در بزرگسالي هم نمي توانند جايگاهي داشته باشند، چون توقعات آنها از جانب ديگران خريدار ندارد و همين امر موجب ايجاد حس شكست و ناراحتي در اين افراد مي شود.
امام باقر(عليه السلام) مي فرمايند:"بدترين پدران كساني هستند كه در نيكي و محبت نسبت به فرزندان خود، از حد تجاوز كرده و به زياده روي و افراط مي گرايند.
پس با توجه به نكات مذكور به اين نتيجه مي رسيم كه محبت بايد با قاعده و اصول خاصي صورت گيرد و اگر در مسير خود حركت نكند، نمي تواند نتايج مناسب ومطلوبي را به دنبال داشته باشد.
برگرفته از:نی نی سایت
بازنشر:takbook.com