deltaban
09-07-2013, 06:39 AM
[Only registered and activated users can see links]
اولین نشانه از حضور پارکور به صورت حرفه‌ای در ایران، امیرحسین ایمانی و کوشا فتحی‌نژاد در مستند سال ۲۰۰۳ لندن بپر (به انگلیسی: Jump London) بود. هدف این فیلم نشان دادن گسترش پارکور در دنیا بود، برای همین منظور از گروه‌های مطرح و فعال پارکور در دنیا تقاضای همکاری نمودند و گروه irPk که بعداً به رها تغییر نام داد نیز در این پروژه همکاری کرد. در آن زمان(۱۷ سپتامبر ۲۰۰۴) گروه اینترنتی Parkour_Iranه [۲] توسط گروه irPk تشکیل شد. بعد از فراگیر شدن رسانه های اجتماعی جدید، گروه رها نیز به فعالیت خود را در این رسانه هایی مانند فیس بوک، توییتر و اینستاگرام با نام Rahaa street sports شروع کرد[۷].
با گسترده شدن پارکور در ایران و احساس نیاز به آموزش حرفه‌ای تر، امیرحسین ایمانی در تابستان سال ۲۰۰۴ برای آموزش دیدن زیر نظر یکی از موفق‌ترین گروه‌های پارکور دنیا به لندن رفت. [۳] و سایت urbanfreeflow.ir از تاریخ ۱۶ نوامبر ۲۰۰۴ با اجازه آن گروه شروع به کار کرد.[۸][۹] در پاییز همان سال بود که این گروه به رها تغییر نام داد و در سال ۱۳۸۴ اولین دوره کلاس‌های پارکور با هدف انتقال تجربه‌هایشان در مجتمع ورزشی شهید چمران (بولینگ عبدو) برگزار کردند. گروه رها به مدت ۳ سال در آن باشگاه به برگزاری دوره های آموزش پارکور و بدن سازی پارکور مشغول بود که باعث مطرح شدن نام این باشگاه در زمینه آموزش پارکور در ایران شد. اما در نهایت به علت موضع گیری های گروه رها علیه فدراسیون آمادگی جسمانی برای حفظ استقلال و هویت ورزش پارکور و پرهیز از دولتی شدن آن، باشگاه شهید چمران قراردادش را به صورت یک طرفه با گروه رها لغو کرد و باشگاه را در اختیار تیم های فدراسیون قرار داد. هم اکنون افراد و گروه های مختلف در این باشگاه مشغول آموزش پارکور هستند.
به ادامه بروید
در سال ۱۳۸۴ وبگاه پارکور ایران [۴] برای ایجاد ارتباط بین تیم های پارکور ایران و مطرح کردن پارکور ایران در دنیا با آدرس parkour.ir شروع به کار کرد [۱۰]. این وب گاه با همکاری تراسورها در سراسر ایران، اقدام به انتشار الکترونیکی تنها مجله تخصصی پارکور و دوآزاد به زبان فارسی کرده است. سردبیر این نشریه امیرحسین متین است و به طور فصل نامه منتشر می‌شود [۵]. متاسفانه فعالیت این نشریه الکترونیکی بعد از بیش از یک سال و انتشار ۵ شماره، تا اطلاع ثانوی به حال تعلیق در آمده است.
توجه رسانه‌ها با اجرای نقش دو نفر از اعضای گروه رها (احسان دادفر و آرمان خاشعی) در موزیک ویدویی به نام کبوتر در تابستان ۱۳۸۴)[۶]، تولید فیلمی کوتاه برای جشنواره پلیس، مصاحبه با نشریات پرطرفدار مختلفی مانند ۴۰چراغ [۷] و Teenager [۸]i، خبرگزاری های Ascosiated Press ویدیو در یوتیوبو رویترز، شرکت در نمایشگاه بین‌المللی ورزش ۲۰۰۸... به این ورزش بیشتر شده و علاقه‌مندان بسیاری شروع به تمرین کرده‌اند. هم چنین گروه رها برای آشنا شدن مخاطبان و مسیولین فدراسیون آمادگی جسمانی با این ورزش به دعوت رییس کمیته ایروبیک حرفه‌ای و مهارتی در مراسم افتتاحیه اولین دوره مسابقه ایروبیک حرفه‌ای کشور (۲۵ آبان ۱۳۸۵) در ورزشگاه شهید چمران به ایفای نقش پرداختند. شرکت در این مراسم باعث آشنا شدن مسئولین ورزشی کشور با این ورزش از نزدیک شد و آن ها را به این صرافت انداخت که در فدراسیون آمادگی جسمانی کمیته ای برای پارکور تشکیل دهند. همین امر، باعث به وجود امدن اختلاف نظر بین گروه رها و فدراسیون شد که تاثیرات آن در چندپاره شدن جامعه تراسورهای ایران به افراد موافق دخالت فدراسیون و افراد موافق حفظ استقلال پارکور به عنوان ورزشی خیابانی، تا همین امروز قابل مشاهده است.
به مرور زمان گروه‌های دیگری در سطح ایران شروع به فعالیت کردند که می‌توان به گروه‌های شفق، بن هدز، فراز، ونتد (تبریز)، شاهرگ و تایگر پارکور[۱۱] اشاره کرد. گروه شفق اولین همایش پارکور در تهران با حضور اکثر علاقه‌مندان به این رشته را در تابستان ۸۷ برگزار کرد. بزرگترین همایش پارکور توسط گروه رها و پارادوکس در ۲۷ فروردین ۱۳۸۹ در اکباتان برگزار شد. تیم‌های بسیاری از شهرهای مختلف ایران (از جمله تیم کرمانشاه، گرگان و ...) ند که متاسفانه علیرغم داشتن مجوزهای لازم، به علت زیاد شدن بیش از حد جمعیت که بیش از۳۰۰۰ نفر تخمین زده شد، و در اواخر برنامه همایش لغو شد.
از زمستان ۱۳۸۹ گروه رها اقدام به برگزاری همایش‌های درون باشگاهی بین باشگاه‌های رها در تهران و کرج کرده است که به طور منظم هر فصل با حضور یک تیم مهمان صورت می‌گیرد. برگزاری این همایش ها، باعث به وجود آمدن انگیزه بیشتر بین تراسورها با اجتناب از برگزاری مسابقه های عجیب توسط فدراسیون شد. گروه های مختلفی نیز با استقبال از این موضوع، به برگزاری همایش های درون گروهی خود کردند. یکی از این گروه ها، گروه پارکور هیتال است که فعالیت خود را از کرج در سال ۱۳۸۹آغاز کرد و هم اکنون با داشتن ۲۰ مربی رسمی پارکور و فعالیت در دو استان البرز و تهران و داشتن بیش از ۱۵ باشگاه در این دو استان یکی از بزرگترین گروه های پارکور در ایران میباشد [۹]
فلسفه پارکور
پارکور ([Only registered and activated users can see links]) یک رشتهٔ ورزشی است، اما فلسفه‌ای با ارزش‌های خاص خود و برای آگاهی از توانایی‌های خویشتن، مبارزه علیه خود و پرورش جسم و روح دارد. پارکور گذشته از یک ورزش و هنر، یک شیوهٔ زندگی کردن و یک فلسفهٔ روزانه‌است.
یکی از فلسفه‌های این ورزش، اتکا به توانایی‌های جسمی و ذهنی افراد برای کمک کردن به کسانی است که در شرایط ویژه‌ای قرار دارند. به همین دلیل است که در این ورزش خبری از مسابقه و رده‌بندی ورزشکاران و غیره نیست، زیرا هر کسی تنها برای خودش و نه برای اثبات برتری خود، تمرین می‌کند.
بسیاری پس از آشنایی با پارکور، اصول آن را در زندگی خود نیز به کار می‌برند. به کسانی که از اصول پارکور در زندگی خود بهره می‌برند «تراسور» گفته می‌شود.[۱۲] هنر پشت سر گذاشتن کارای موانع، با به چالش کشیدن فیزیکی و جسمی خود باعث می‌شود که با موقعیت‌های زندگی روزانه آسان‌تر کنار بیاییم. وقتی که یک مانع یا به عبارتی وضعیتی دشوار در زندگی ما پدیدار شود، یک تراسور همانگونه که در پارکور یاد گرفته، سریع و کارا بر آن غلبه می‌کند و بدون تغییر مسیر به راه خود ادامه می‌دهد.
جدا از حرفه‌ای شدن در حرکات، قسمت اصلی آموزش و تمرین صحیح پارکور، توانایی غلبه بر ترس و استفاده از آن در زندگی است، چرا که ابتدا باید بتوان بر ذهن و تفکر خود چیره شد تا توانایی حرفه‌ای شدن در پارکور در ما بوجود آید. کسانی که پارکور تمرین نمی‌کنند معمولاً دربارهٔ آین موضوعات چیزی نشنیده یا ندیده‌اند؛ در صورتی که به گفتهٔ بنیان‌گذار این هنر، «فلسفه» جزء درونی پارکور است.
پارکور چه چیزی نیست؟
پارکور حرکات آکروباتیک، بدل کاری، رقص، حرکات احمقانهٔ بدون توجه به عواقب آن و پرش‌های بلند بدون دلیل نیست. هم چنین پارکور «حرکت‌های دلخواه» نیست بلکه مجموعه‌ای از حرکات از پیش تعریف شده و هدفمند است.
در پارکور خبری از مسابقه و کل‌کل هم نیست. یک کمپین از یکم ماه مه سال ۲۰۰۷ توسط وبگاه رسمی پارکور برای حفاظت از پارکور و فلسفهٔ آن در مقابل مسابقه و رقابت آغاز شده‌است. اعضای این کمپین اعتقاد دارند که «مسابقه» افراد را تحریک می‌کند که با دیگران برای رضایت تماشاگران یا اثبات برتری‌های خود و یا احیانا سودهای مالی مبارزه کنند؛ در حالی که در پارکور، افراد در کنار یکدیگر و فقط برای خودشان تمرین می‌کنند. پس پارکور نمی‌تواند تبدیل به یک رشتهٔ مسابقه‌ای شود، مگر آن که اساس وجودی آن یعنی «پرورش خود» نادیده گرفته شود.
تفاوت دو آزاد و پارکور
دو آزاد (به انگلیسی: Free running) در ابتدا معادل انگلیسی واژهٔ پارکور بود، اما اکنون خود به عنوان شاخه‌ای مستقل از ورزش شناخته می‌شود. دو آزاد در مقایسه با پارکور دارای حرکاتی با جزئیات بیشتر است. حرکات دو آزاد مانند چرخش‌ها و گردش‌ها برای خلاقانه‌تر شدن، زیبایی و جذاب شدن ورزش است.
هدف پارکور رسیدن سریع و کارا و در مسیری مستقیم است، در حالی که دو آزاد هنر حرکت کردن در محیط اطراف، به هر صورت دلخواه و در مسیر دلخواه است. با این وجود باید توجه داشت که هم در پارکور و هم در دوآزاد، دویدن بخش اصلی تمرین ها می باشد و تک حرکت های صرف، حتی با وجود پیچیدگی و سختی بسیار، نمی توانند پارکور یا دوآزاد محسوب شوند.
دوندگان آزاد حرکاتی را تمرین کرده و به کار می‌گیرند که لزوماً برای غلبه کردن بر موانع انجام نمی‌شود. مهم‌ترین عنصر در دو آزاد، هماهنگی بین دونده و مانع است و حرکات باید نوآورانه، زیبا و خلاقانه باشد.
اولین نشانه از حضور پارکور به صورت حرفه‌ای در ایران، امیرحسین ایمانی و کوشا فتحی‌نژاد در مستند سال ۲۰۰۳ لندن بپر (به انگلیسی: Jump London) بود. هدف این فیلم نشان دادن گسترش پارکور در دنیا بود، برای همین منظور از گروه‌های مطرح و فعال پارکور در دنیا تقاضای همکاری نمودند و گروه irPk که بعداً به رها تغییر نام داد نیز در این پروژه همکاری کرد. در آن زمان(۱۷ سپتامبر ۲۰۰۴) گروه اینترنتی Parkour_Iranه [۲] توسط گروه irPk تشکیل شد. بعد از فراگیر شدن رسانه های اجتماعی جدید، گروه رها نیز به فعالیت خود را در این رسانه هایی مانند فیس بوک، توییتر و اینستاگرام با نام Rahaa street sports شروع کرد[۷].
با گسترده شدن پارکور در ایران و احساس نیاز به آموزش حرفه‌ای تر، امیرحسین ایمانی در تابستان سال ۲۰۰۴ برای آموزش دیدن زیر نظر یکی از موفق‌ترین گروه‌های پارکور دنیا به لندن رفت. [۳] و سایت urbanfreeflow.ir از تاریخ ۱۶ نوامبر ۲۰۰۴ با اجازه آن گروه شروع به کار کرد.[۸][۹] در پاییز همان سال بود که این گروه به رها تغییر نام داد و در سال ۱۳۸۴ اولین دوره کلاس‌های پارکور با هدف انتقال تجربه‌هایشان در مجتمع ورزشی شهید چمران (بولینگ عبدو) برگزار کردند. گروه رها به مدت ۳ سال در آن باشگاه به برگزاری دوره های آموزش پارکور و بدن سازی پارکور مشغول بود که باعث مطرح شدن نام این باشگاه در زمینه آموزش پارکور در ایران شد. اما در نهایت به علت موضع گیری های گروه رها علیه فدراسیون آمادگی جسمانی برای حفظ استقلال و هویت ورزش پارکور و پرهیز از دولتی شدن آن، باشگاه شهید چمران قراردادش را به صورت یک طرفه با گروه رها لغو کرد و باشگاه را در اختیار تیم های فدراسیون قرار داد. هم اکنون افراد و گروه های مختلف در این باشگاه مشغول آموزش پارکور هستند.
به ادامه بروید
در سال ۱۳۸۴ وبگاه پارکور ایران [۴] برای ایجاد ارتباط بین تیم های پارکور ایران و مطرح کردن پارکور ایران در دنیا با آدرس parkour.ir شروع به کار کرد [۱۰]. این وب گاه با همکاری تراسورها در سراسر ایران، اقدام به انتشار الکترونیکی تنها مجله تخصصی پارکور و دوآزاد به زبان فارسی کرده است. سردبیر این نشریه امیرحسین متین است و به طور فصل نامه منتشر می‌شود [۵]. متاسفانه فعالیت این نشریه الکترونیکی بعد از بیش از یک سال و انتشار ۵ شماره، تا اطلاع ثانوی به حال تعلیق در آمده است.
توجه رسانه‌ها با اجرای نقش دو نفر از اعضای گروه رها (احسان دادفر و آرمان خاشعی) در موزیک ویدویی به نام کبوتر در تابستان ۱۳۸۴)[۶]، تولید فیلمی کوتاه برای جشنواره پلیس، مصاحبه با نشریات پرطرفدار مختلفی مانند ۴۰چراغ [۷] و Teenager [۸]i، خبرگزاری های Ascosiated Press ویدیو در یوتیوبو رویترز، شرکت در نمایشگاه بین‌المللی ورزش ۲۰۰۸... به این ورزش بیشتر شده و علاقه‌مندان بسیاری شروع به تمرین کرده‌اند. هم چنین گروه رها برای آشنا شدن مخاطبان و مسیولین فدراسیون آمادگی جسمانی با این ورزش به دعوت رییس کمیته ایروبیک حرفه‌ای و مهارتی در مراسم افتتاحیه اولین دوره مسابقه ایروبیک حرفه‌ای کشور (۲۵ آبان ۱۳۸۵) در ورزشگاه شهید چمران به ایفای نقش پرداختند. شرکت در این مراسم باعث آشنا شدن مسئولین ورزشی کشور با این ورزش از نزدیک شد و آن ها را به این صرافت انداخت که در فدراسیون آمادگی جسمانی کمیته ای برای پارکور تشکیل دهند. همین امر، باعث به وجود امدن اختلاف نظر بین گروه رها و فدراسیون شد که تاثیرات آن در چندپاره شدن جامعه تراسورهای ایران به افراد موافق دخالت فدراسیون و افراد موافق حفظ استقلال پارکور به عنوان ورزشی خیابانی، تا همین امروز قابل مشاهده است.
به مرور زمان گروه‌های دیگری در سطح ایران شروع به فعالیت کردند که می‌توان به گروه‌های شفق، بن هدز، فراز، ونتد (تبریز)، شاهرگ و تایگر پارکور[۱۱] اشاره کرد. گروه شفق اولین همایش پارکور در تهران با حضور اکثر علاقه‌مندان به این رشته را در تابستان ۸۷ برگزار کرد. بزرگترین همایش پارکور توسط گروه رها و پارادوکس در ۲۷ فروردین ۱۳۸۹ در اکباتان برگزار شد. تیم‌های بسیاری از شهرهای مختلف ایران (از جمله تیم کرمانشاه، گرگان و ...) ند که متاسفانه علیرغم داشتن مجوزهای لازم، به علت زیاد شدن بیش از حد جمعیت که بیش از۳۰۰۰ نفر تخمین زده شد، و در اواخر برنامه همایش لغو شد.
از زمستان ۱۳۸۹ گروه رها اقدام به برگزاری همایش‌های درون باشگاهی بین باشگاه‌های رها در تهران و کرج کرده است که به طور منظم هر فصل با حضور یک تیم مهمان صورت می‌گیرد. برگزاری این همایش ها، باعث به وجود آمدن انگیزه بیشتر بین تراسورها با اجتناب از برگزاری مسابقه های عجیب توسط فدراسیون شد. گروه های مختلفی نیز با استقبال از این موضوع، به برگزاری همایش های درون گروهی خود کردند. یکی از این گروه ها، گروه پارکور هیتال است که فعالیت خود را از کرج در سال ۱۳۸۹آغاز کرد و هم اکنون با داشتن ۲۰ مربی رسمی پارکور و فعالیت در دو استان البرز و تهران و داشتن بیش از ۱۵ باشگاه در این دو استان یکی از بزرگترین گروه های پارکور در ایران میباشد [۹]
فلسفه پارکور
پارکور ([Only registered and activated users can see links]) یک رشتهٔ ورزشی است، اما فلسفه‌ای با ارزش‌های خاص خود و برای آگاهی از توانایی‌های خویشتن، مبارزه علیه خود و پرورش جسم و روح دارد. پارکور گذشته از یک ورزش و هنر، یک شیوهٔ زندگی کردن و یک فلسفهٔ روزانه‌است.
یکی از فلسفه‌های این ورزش، اتکا به توانایی‌های جسمی و ذهنی افراد برای کمک کردن به کسانی است که در شرایط ویژه‌ای قرار دارند. به همین دلیل است که در این ورزش خبری از مسابقه و رده‌بندی ورزشکاران و غیره نیست، زیرا هر کسی تنها برای خودش و نه برای اثبات برتری خود، تمرین می‌کند.
بسیاری پس از آشنایی با پارکور، اصول آن را در زندگی خود نیز به کار می‌برند. به کسانی که از اصول پارکور در زندگی خود بهره می‌برند «تراسور» گفته می‌شود.[۱۲] هنر پشت سر گذاشتن کارای موانع، با به چالش کشیدن فیزیکی و جسمی خود باعث می‌شود که با موقعیت‌های زندگی روزانه آسان‌تر کنار بیاییم. وقتی که یک مانع یا به عبارتی وضعیتی دشوار در زندگی ما پدیدار شود، یک تراسور همانگونه که در پارکور یاد گرفته، سریع و کارا بر آن غلبه می‌کند و بدون تغییر مسیر به راه خود ادامه می‌دهد.
جدا از حرفه‌ای شدن در حرکات، قسمت اصلی آموزش و تمرین صحیح پارکور، توانایی غلبه بر ترس و استفاده از آن در زندگی است، چرا که ابتدا باید بتوان بر ذهن و تفکر خود چیره شد تا توانایی حرفه‌ای شدن در پارکور در ما بوجود آید. کسانی که پارکور تمرین نمی‌کنند معمولاً دربارهٔ آین موضوعات چیزی نشنیده یا ندیده‌اند؛ در صورتی که به گفتهٔ بنیان‌گذار این هنر، «فلسفه» جزء درونی پارکور است.
پارکور چه چیزی نیست؟
پارکور حرکات آکروباتیک، بدل کاری، رقص، حرکات احمقانهٔ بدون توجه به عواقب آن و پرش‌های بلند بدون دلیل نیست. هم چنین پارکور «حرکت‌های دلخواه» نیست بلکه مجموعه‌ای از حرکات از پیش تعریف شده و هدفمند است.
در پارکور خبری از مسابقه و کل‌کل هم نیست. یک کمپین از یکم ماه مه سال ۲۰۰۷ توسط وبگاه رسمی پارکور برای حفاظت از پارکور و فلسفهٔ آن در مقابل مسابقه و رقابت آغاز شده‌است. اعضای این کمپین اعتقاد دارند که «مسابقه» افراد را تحریک می‌کند که با دیگران برای رضایت تماشاگران یا اثبات برتری‌های خود و یا احیانا سودهای مالی مبارزه کنند؛ در حالی که در پارکور، افراد در کنار یکدیگر و فقط برای خودشان تمرین می‌کنند. پس پارکور نمی‌تواند تبدیل به یک رشتهٔ مسابقه‌ای شود، مگر آن که اساس وجودی آن یعنی «پرورش خود» نادیده گرفته شود.
تفاوت دو آزاد و پارکور
دو آزاد (به انگلیسی: Free running) در ابتدا معادل انگلیسی واژهٔ پارکور بود، اما اکنون خود به عنوان شاخه‌ای مستقل از ورزش شناخته می‌شود. دو آزاد در مقایسه با پارکور دارای حرکاتی با جزئیات بیشتر است. حرکات دو آزاد مانند چرخش‌ها و گردش‌ها برای خلاقانه‌تر شدن، زیبایی و جذاب شدن ورزش است.
هدف پارکور رسیدن سریع و کارا و در مسیری مستقیم است، در حالی که دو آزاد هنر حرکت کردن در محیط اطراف، به هر صورت دلخواه و در مسیر دلخواه است. با این وجود باید توجه داشت که هم در پارکور و هم در دوآزاد، دویدن بخش اصلی تمرین ها می باشد و تک حرکت های صرف، حتی با وجود پیچیدگی و سختی بسیار، نمی توانند پارکور یا دوآزاد محسوب شوند.
دوندگان آزاد حرکاتی را تمرین کرده و به کار می‌گیرند که لزوماً برای غلبه کردن بر موانع انجام نمی‌شود. مهم‌ترین عنصر در دو آزاد، هماهنگی بین دونده و مانع است و حرکات باید نوآورانه، زیبا و خلاقانه باشد.