sedigh89
02-24-2012, 07:47 PM
هفت صبح: اصغر فرهادی، مهران مدیری، رضا عطاران و عموپورنگ که زمانی اعتبار تلویزیون بودند این روزها خارج از خانه اصلی خود هنرنمایی می کنند. چرا این تلویزیونی ها این روزها در خارج از قاب جادویی به موفقیت می رسند؟ هفت صبح با نگاه به این چهار نفر این موضوع را بررسی می کند
چند روز دیگر مراسم اسکار است و به احتمال بسیار قوی اصغر فرهادی، بزرگ ترین افتخار سینمای ایران را به دست خواهد آورد.
"مهران مدیری" با ساخت «قهوه تلخ» و پخش آن در شبکه نمایش خانگی عملا یکی از پربیننده ترین سریال های بعد از انقلاب را تولید کرد.
"رضا عطاران" بهترین کارگردان اولی جشنواره فجر امسال شد و دو بازی بسیار عالی در فیلم های «بی خود و بی جهت» و «خوابم می آد» ارایه کرد.
"عمو پورنگ" هم با «شبکه کودک» خودش، در سوپرمارکتی ها، روز به روز به مخاطبان خود می افزاید اما در این میان باید گفت تلویزیون که به نوعی مهد پرورش این چهار استعداد بود جای خالی آنها را در قاب خود بیش از پیش احساس می کند.
جالی خالی این چهار نفر و شاید چندین نفر دیگر نشان می دهد که تلویزیون به خوبی استعداد کشف می کند، آنها را پرورش می دهد ولی نمی تواند این استعدادها را در دل خود نگه دارد اما چرا این جاهای خالی بیشتر احساس می شود؟
شاید یک دلیلش این باشد که در چند سال اخیر تلویزیون دست به تربیت نیروهای جدید و مستعدی که بتوانند جای خالی این آدم ها را در حوزه های تخصصی شان پر کند، نزده است و نتیجه اش این می شود که "سعید آقاخانی" (با تمام استعداد و مزیت هایی که دارد و قابل انکار نیست) می شود تمام بضاعت تلویزیون برای ساخت یک سریال کمدی.
وقتی هر سریالی که ساخته می شود با کلی ممیزی های مقطعی و سلیقه ای مواجه می شود رمق و انگیزه ای برای آدم های خلاق و متفکر نمی ماند.
وقتی معیار صداوسیما برای دریافت نظرهای مردم محدود به چند سایت اینترنتی می شود و نظر آنها درخصوص یک سریال یا یک فرد تبدیل به بخش نامه در این سازمان می شود و خطوط قرمز هر روز بیشتر می شود مسلما همه محصولات سطحی باقی خواهند ماند و آدم هایی مثل این چهار نفر که زمانی منبع اصلی جذب مخاطب برای تلویزیون بودند ترجیح می دهند رسانه مادر خود را ترک کنند و در مدیوم های دیگر فعالیت خود را ادامه دهند.
بازنشراطلاعات :takbook.com
چند روز دیگر مراسم اسکار است و به احتمال بسیار قوی اصغر فرهادی، بزرگ ترین افتخار سینمای ایران را به دست خواهد آورد.
"مهران مدیری" با ساخت «قهوه تلخ» و پخش آن در شبکه نمایش خانگی عملا یکی از پربیننده ترین سریال های بعد از انقلاب را تولید کرد.
"رضا عطاران" بهترین کارگردان اولی جشنواره فجر امسال شد و دو بازی بسیار عالی در فیلم های «بی خود و بی جهت» و «خوابم می آد» ارایه کرد.
"عمو پورنگ" هم با «شبکه کودک» خودش، در سوپرمارکتی ها، روز به روز به مخاطبان خود می افزاید اما در این میان باید گفت تلویزیون که به نوعی مهد پرورش این چهار استعداد بود جای خالی آنها را در قاب خود بیش از پیش احساس می کند.
جالی خالی این چهار نفر و شاید چندین نفر دیگر نشان می دهد که تلویزیون به خوبی استعداد کشف می کند، آنها را پرورش می دهد ولی نمی تواند این استعدادها را در دل خود نگه دارد اما چرا این جاهای خالی بیشتر احساس می شود؟
شاید یک دلیلش این باشد که در چند سال اخیر تلویزیون دست به تربیت نیروهای جدید و مستعدی که بتوانند جای خالی این آدم ها را در حوزه های تخصصی شان پر کند، نزده است و نتیجه اش این می شود که "سعید آقاخانی" (با تمام استعداد و مزیت هایی که دارد و قابل انکار نیست) می شود تمام بضاعت تلویزیون برای ساخت یک سریال کمدی.
وقتی هر سریالی که ساخته می شود با کلی ممیزی های مقطعی و سلیقه ای مواجه می شود رمق و انگیزه ای برای آدم های خلاق و متفکر نمی ماند.
وقتی معیار صداوسیما برای دریافت نظرهای مردم محدود به چند سایت اینترنتی می شود و نظر آنها درخصوص یک سریال یا یک فرد تبدیل به بخش نامه در این سازمان می شود و خطوط قرمز هر روز بیشتر می شود مسلما همه محصولات سطحی باقی خواهند ماند و آدم هایی مثل این چهار نفر که زمانی منبع اصلی جذب مخاطب برای تلویزیون بودند ترجیح می دهند رسانه مادر خود را ترک کنند و در مدیوم های دیگر فعالیت خود را ادامه دهند.
بازنشراطلاعات :takbook.com