لوپوس بیماری اتوایمیون با علت ناشناخته است. در این بیماری به دلایل نامشخص آنتی‌بادی‌هایی علیه سلول‌های خودی بدن فعال و باعث التهاب و تخریب سلول‌ها می‌شوند. سلول‌ها ممکن است مربوط به هر بافتی از بدن باشند. به همین دلیل علائم بیماری پیچیده و درمان آن نیز متفاوت است. بیماری به پوست، سیستم عصبی و عروقی، مفصل، کلیه، قلب، گوارش، خون و... حمله می‌کند. حتی تظاهرات روانی هم دیده می‌شود. به بیماری لوپوس، «بیماری هزارچهره» نیز گفته می‌شود. شیوع بیماری جهانی است و در خانم‌ها 9-8 برابر مردان است. بیماری در زنان معمولا از 45-14 سالگی بروز می‌کند. البته ممکن است از همان دوران جنینی آغاز شود حتی در سالمندان نیز دیده می‌شود. هرچه سن بالاتر برود و بیمار به سنین یائسگی برسد، شدت بیماری کمتر خواهد شد. تشخیص بیماری کمی دشوار است. ممکن است علائم عفونی یا بعضی از بیماری‌های بدخیم را تقلید کند. همه بیماران به پیگیری منظم نیاز دارند. بیماری حالت خاموشی و شعله‌ور شدن دارد. داروهایی که برای درمان داده می‌شوند اغلب عارضه‌ دارند و باید به عوارض بیماری توجه کرد. داروهای تجویزی از نوع کورتونی، بیولوژیکی و... هستند. درمان به شدت عارضه بستگی دارد. هر چه درگیری اندام‌های مهم بیشتر باشد، درمان و عوارض ناشی از آن نیز سنگین‌تر خواهد بود. داروهای کورتونی بیشتر برای درگیری‌های کلیوی، واسکولیتی و... به کار می‌روند. کورتون باعث افزایش قندخون، فشارخون، چاقی، پوکی‌استخوان و عفونت‌های فرصت‌طلب می‌شود. به نظر می‌رسد برای این بیمار دوز بالایی از داروهای کورتونی تجویز شده است. سیاه شدن سر استخوان ران در بیماران مبتلا به لوپوس که دوز بالایی از کورتون را دریافت می‌کنند، زیاد دیده می‌شود. در مواقعی که بیماری شدید و اعضای حیاتی مانند کلیه‌ها، قلب و مغز در معرض تهدید قرار گرفته‌اند، تقریبا نمی‌توان جلوی عارضه را گرفت و دوز دارو را کاهش داد. البته همه متخصصان روماتولوژی تلاش می‌کنند به محض بهبود علائم بالینی دوز داروها را کاهش دهند.
منبع : هفته نامه سلامت
نشر : takbook.com