سید بن طاووس در کتاب «اقبال» از جزء دوم تاریخ نیشابورى روایتى نقل می‌کند که زمانی ماه مبارک رمضان فرا مى‏‌رسید، رنگ رخسار رسول خدا (ص) تغییر مى‏‌کرد، و نماز خواندنش زیاد مى‏‌شد، و در دعا و درخواست از حق تعالى بسیار زارى و تضرع مى‏‌کرد و از خدا ترسان بود. به نقل شهید ثانى، پیامبر اکرم (ص) براى وقت نماز انتظار مى‌کشید و شوقش براى عبادت افزون مى‌شد و چشم به راه رسیدن وقت نماز بود. نماز و عبادت را بسیار دوست مى‌داشت و مى‌فرمود: «جُعِلَ قُرِّهُ عَینى فى الصّلاهِ و الصَّومِ». روشنایى چشم من در نماز و روزه قرار داده شده است. بنابراین پیامبر (ص) در ماه‌هاى رمضان عاشقانه‌تر عبادت مى‌کرد. دستور مى‌داد براى او خیمه‌اى در مسجد مى‌زدند، از زنان فاصله مى‌گرفت، رخت‌خوابش را جمع مى‌کرد و خود را فارغ و خالص براى اعتکاف و عبادت مى‌ساخت. به ابوذر غفارى مى‌فرمود: اى ابوذر! خداوند نماز را محبوب من ساخته است همچنان که غذا را محبوب گرسنه و آب را محبوب تشنه قرار داده است، گرسنه هر گاه طعام بخورد سیر مى‌شود و تشنه با خوردن آب سیراب می‌شود، ولى من از نماز سیر نمى‌شوم: «. . . وَاَنا لااَشْبَعُ مِنَ الصّلاهِ» در کتاب «دعائم» از امیرالمؤمنین على (ع) روایت شده است: رسول خدا دهه آخر ماه مبارک رمضان رختخواب خود را جمع مى‏‌کرد، و کمرش را براى عبادت محکم مى‏‌بست. و چون شب بیست و سوم فرا مى‌‏رسید، أهل بیت خود را بیدار نگه مى‌‏داشت. و به صورت هر کدام که خواب بر او غلبه می‌کرد آب مى‏‌زد که خوابش نگیرد. همین طور حضرت زهرا (س)، هیچ یک از أهل خانه خود را نمى‏‌گذاشت که در آن شب بخوابند، و براى این که خوابشان نبرد، غذاى کمترى به آنان مى‏‌داد و از روز، خود را براى شب ‏زنده ‏دارى آماده مى‏‌کرد و مى‏‌فرمود: محروم کسى است که از خیر این شب بى ‏بهره بماند. در کتاب «فقیه» روایت شده است: رسول خدا وقتى که ماه رمضان فرا مى‏‌رسید، تمامى اسیران را، آزاد مى‏‌کرد و به هر سائلى چیزى مى‏‌داد. در کتاب کشف الاسرار آمده است: مصطفى (ص) گفت: «من صام رمضان و قامه ایمانا و احتسابا غفر له ما تقدّم من ذنبه»؛ هر که ماه رمضان روزه دارد و اندر شب وى قیام آرد، چنان که روزه فریضه داند و قیام سنّت، خداى عز و جل گناه گذشته وى بیامرزد‏.
منبع : تراز
نشر : takbook.com