در مراحل اولیه درمان غیرجراحی برای کاهش درد و افزایش عملکرد آن مورد استفاده قرار میگیرد . طبیعتاً در این مرحله باید الگوی زندگی را تغییر داده و از مجموع فعالیتهایی که به مفصل فشار میآورد پرهیز کرد . حرکاتی که با افزایش درد در مفصل مبتلا همراه میباشند طبیعتاً به آن مفصل صدمه میزند و باید از آنها پرهیز نمود . بیحرکت کردن مفصل مبتلا برای مدتی میتواند از التهاب بهوجودآمده در آن مفصل کاسته و به کاهش درد کمک نماید . برای مفاصل انگشتان میتوان از آتل انگشتی برای استفاده در شب و برای استخوان اول کف دست میتوان از مچ شصت بندهایی که برای همین منظور ساخته شده است استفاده نمود . استفاده دوره ای از داروهای ضد التهاب غیر کورتونی در زمان افزایش درد به بهبود آن کمک میکند . گرما درمانی به طرق مختلف در کنار سایر درمان ها میتواند با کمک به کاهش التهاب مکمل درمانهای دیگر باشد . فیزیوتراپی نیز گاهی به صورت موقت به کنترل عارضه کمک مینماید . تزریق موضعی کورتون گرچه باعث بهبود و درمان ساییدگی مفصل نمیشود ولی با اثر ضد التهابی مؤثری که دارد برای مدتی به بهبود درد کمک میکند . داروهایی با عنوان غضروف ساز وجود دارند که برای بهبود عوارض ناشی از آرتروز و ساییدگی تجویز میشوند . این داروها از مواد تشکیل دهنده غضروف با نام گلوکزآمین و کندرویتین تشکیل شدهاند و توسط برخی از پزشکان تجویز میگردند . در مورد میزان و نحوه تأثیر این داروها اختلاف نظر وجود دارد و رسیدن به اطمینان در مورد تأثیر بخشی این داروها در درمان آرتروز نیاز به بررسی و مطالعات بیشتری آینده دارد .
در مواردی که درد و محدودیت ناشی از آرتروز شدید بوده و با درمانهای نگهدارنده و غیرجراحی نتیجه مطلوب حاصل نشود ، از درمان به روشهای جراحی استفاده میشود . روشهای جراحی متعددی برای درمان آرتروز مفاصل دست (hand joints arthrosis) وجود دارد که پزشک معالج با در نظر گرفتن مسائل مختلف از جمله شدت عارضه ، مفصل مبتلا ، سن فرد و توقعات و انتظارات او از درمان یکی از این روشهای درمانی را برمیگزیند . یکی از روشهای جراحی خشک کردن مفصل مبتلا میباشد . در این روش درد بیمار بهبود پیدا میکند ولی توانایی مفصل برای خم و راست شدن از بین میرود . این نوع جراحی بیشتر برای مفاصل انتهایی انگشتان مورد استفاده قرار میگیرد . در نواحی دیگر در صورت نیاز به عمل جراحی ، مفصل مبتلا تحت بازسازی قرار میگیرد به این صورت که سطوح مفصلی مبتلا برداشته شده و در محل آن یا از بافت نرم پیرامونی مانند قسمتی از تاندون مجاور و یا از پروتزهایی که برای این منظور ساخته شده و در دسترس میباشد استفاده میشود . در این روش جراحی گرچه توانایی حرکت در مفصل حفظ میشود ولی قدرت و توان آن کاهش پیدا میکند . در مواردی که برجستگیهای استخوانی در اثر آرتروز مفصل با فشار روی بافتها و لیگامان های اطراف باعث ایجاد درد و محدودیت شده باشد ، میتوان ضمن عمل جراحی اقدام به تراشیدن این زواید استخوانی نمود .
منبع: [تنها کاربران عضو میتوانند لینک هارا مشاده کنند. ]
علاقه مندی ها (Bookmarks)