تفاوت جدایی نادر ازسیمین در ایران وامریكا


سینما، موسیقی و رادیو در آن جهت به حرکت درآمده اند که فرهنگ را با سرگرمی و مقوله های مربوط به آن، تغذیه کنند. تاثیرگذاری این ابزارها بر شکل تطورها و دگرگونیهای افکار عمومی مردم در سرتاسر دنیا، موضوع کم اهمیتی نیست. اما در مورد سینما که شعاع تاثیر آن بر برخی از شاخه ها و ابعاد وجدان و شعور و آگاهیهای عامه را در برمی گیرد، مسئله از اهمیت فوق العاده بیشتری برخوردار است.
مشخص است که هیچ کس به سینما نمی رود تا پیرامون سیاست های دولت و یا آخرین دستاوردهای علم ژنتیک، اطلاعاتی را به دست آورد. اغلب افرادی که به سینما می روند احتمالا آن را به عنوان فضایی برای گذران اوقات فراغت خویش انتخاب می کنند و در این میان عده قلیلی هم وجود دارند که سینما را به عنوان هنری ارزنده می شناسند و به حرمت هنر و هنرمند به انتخاب این فضا دست می زنند. اما در مورد خاصیت اوقات فراغت بارها گفته شده که اوقاتی مهم و تاثیر گذار تلقی می شود و شاید بتوان آنرا زمان طلایی برای انتقال و تثبیت مبانی فکری و رفتاری، بر اذهان افراد معرفی کرد.
بنابراین سینما می تواند به عنوان یک مجموعه فرهنگی قدرتمند عمل کند. مجموعه ای که حامل پیام ها و مبانی فرهنگی و اجتماعی باشد.
به نظر می رسد اوقات فراغت زمانی است که افراد را در خلسه ای فرو می برد تا تصور کنند به استراحت ذهن و تفریح روح مشغولند و این در حالی است که تاثیرات ناخودآگاه و محسوسی بر ذهن افراد در چنین لحظاتی در حال وقوع است. شاید به همین خاطر است که در کشورهای پیشرفته وقتی فیلمی بر روی پرده سینما می رود، تعیین رده سنی مخاطبین فیلم، امری مهم و حیاتی تلقی می شود. این موضوعی است که در کشور و جامعه ما چندان مورد توجه نیست. شاید در گذشته نیاز چندانی نسبت به این امر وجود نداشت اما با توجه به آنچه در محتوای اخیر سینمای ایران رخ می دهد، تعیین رده سنی برای تماشای فیلمهای سینمایی موضوعی مهم،جدی و حساس تلقی می شود.
طبق خبری که در برخی از خبرگزاری ها منتشر شد، انجمن تصاویر متحرك آمریكا كه وظیفه درجه‌بندی سنی فیلم‌ها برای اكران در آمریكا را بر عهده دارد، به فیلم جدایی نادر از سیمین كه به تازگی به عنوان نماینده ایران در اسكار انتخاب شده و از 30 ‌سپتامبر توسط كمپانی سونی در این كشور اكران می‌شود، درجه سنی PG-13 داده‌است


آنچه مشخص است اینکه سینمای امروز ما پروایی ندارد از اینکه انواع و اقسام موضوعات اجتماعی و فرهنگی را به تصویر کشد و یا اینکه از آسیب ها و انحرافات مختلف اجتماعی سخن گوید. از لحاظ جلوه های بصری نیز این داستان تکمیل تر می شود به گونه ای که با دیدن برخی از فیلم های سینمایی، گه گاه فراموش می کنیم که اهل کدامین سرزمین با کدام فرهنگ و اعتقادات هستیم. اینطور به نظر می رسد که در شرایط جامعه امروز نمی توان مبارزه موثری برای تغییر خط مشی و محتوای سینما انجام داد اما اقداماتی که در حداقل توان سردمداران امور فرهنگی در جامعه ما، قرار دارد این است که لااقل برای تماشای فیلم های سینمایی رده سنی قرار داده شود.

مثال بارزی که در این زمینه می توان از آن یاد کرد، مربوط به پخش فیلم "جدایی نادر از سیمین" است که این روزها برای نمایش در برخی از کشورهای خارجی و به عنوان نماینده ایران در اسکار انتخاب شده است.
طبق خبری که در برخی از خبرگزاری ها منتشر شد، انجمن تصاویر متحرك آمریكا كه وظیفه درجه‌بندی سنی فیلم‌ها برای اكران در آمریكا را بر عهده دارد، به فیلم جدایی نادر از سیمین كه به تازگی به عنوان نماینده ایران در اسكار انتخاب شده و از 30 سپتامبر توسط كمپانی سونی در این كشور اكران می‌شود، درجه سنی PG-13 داده است.
به گزارش كافه سینما این درجه به معنی تذكر قاطع به والدین است كه بعضی موارد فیلم برای كودكان زیر 13 سال نامناسب است و والدین باید برای اجازه دادن به فرزندانشان به دیدن این فیلم‌ها دقت نمایند. آثاری که در این گروه طبقه بندی می‌شوند؛ حاوی صحنه‌های بی پرده و فوق‌العاده خشن نیستند؛ با این حال داشتن تصاویر نامناسب برای نوجوانان، یا نمایش استفاده از مواد مخدر و الکل یا خشونت و داشتن بعضی مضامین خاص؛ فیلم ها را وارد این درجه بندی می كند. با توجه به اینكه سوژه و تصاویر جدایی نادر از سیمین، در نظر گرفتن این درجه برایش سوال برانگیز است. در شرایطی که بنا به نوشته خود این سایت، جدایی نادر از سیمین، عاری از صحنه‌های جنسی و برهنگی است.
مثال بارزی که در این زمینه می توان از آن یاد کرد، مربوط به پخش فیلم "جدایی نادر از سیمین" است که این روزها برای نمایش در برخی از کشورهای خارجی و به عنوان نماینده ایران در اسکار انتخاب شده است


معدود فیلم‌های ایرانی كه در آمریكا اكران شده‌اند (مانند فیلم های مجید مجیدی، از جمله رنگ خدا و بچه‌های آسمان و پرواز گنجشک‌ها) برای نمایش در این كشوردرجه PG گرفته‌اند که رده بندی بسیار ملایم‌تری است. فیلم ایرانی دیگری كه درجه PG-13 دریافت کرده، لاك‌پشت‌ها هم پرواز می كنند است که با توجه به صحنه‌های خشونت بار جنگ و نقص عضو و همچنین سکانس‌های مربوط به خودکشی نوجوانان در این فیلم، قابل پیش‌بینی و درک است.

شنیدن این خبر ممکن است اذهان بسیاری از افراد را به تامل وادارد و شاید هشداری باشد برای همه ما که توجه و دقت بیشتری نسبت به خود و فرزندانمان داشته باشیم. مشخص است که کشور آمریکا جامعه ای آزاد است و از این لحاظ شاید قابل قیاس با شرایط جامعه ما نباشد. اصل اساسی در کشورهای غربی مبنی بر آزادی انسان و برآورده سازی امیال و خواسته های اوست. در حالیکه جامعه ما جامعه ای اسلامی و شیعی است که منابع عظیمی از اعتقادات و تفکرات سعادتمندانه را به همراه دارد. منابعی که اگر به آنها عمل می کردیم به مدینه فاضله ای نزدیک بودیم که برای همه ما خوشبختی و سعادت به دنبال داشت. به هر حال معلوم است نکه میان ما و آنچه واقعا در شان و جایگاه ماست، فاصله بسیاری افتاده است. گویا دقت و توجه مان را نسبت به همه چیز از دست داده ایم و به گونه ای رها شد ایم. بهتر است قدری تامل کنیم و بدانیم این راه نمی تواند ما را به سرانجام خوشایندی برساند. مراقب دیده ها،شنیده ها و رفتارهایمان باشیم. باور کنیم که تماشای یک فیلم اگر برای ما مخرب نباشد، ممکن است ذهن معصوم کودک و نوجوان ما را مخدوش کند و افکار موهوم و خطرناکی در درون او ایجاد کند
دموکراسی و پیشرفت را در آزادیهای بی حد و حصر و رها شدگی نبینیم، بلکه در جستجوی حقیقتی باشیم که سعادتمندی و عاقبت به خیری برایمان به دنبال داشته باشد.
و جا دارد که مسئولین در نحوه مدیریت رسانه ای خود با دقت بیشتری عمل کنند و توجه داشته باشند که هر یک گام خطا در عرصه رسانه می تواند چندین گام مخاطب را آسیب زده کند و علاوه بر برنامه ریزی در مدیریت رسانه ای خود باید برنامه ای را هم برای بالا بردن سطح سواد رسانه ای مخاطب پیش بینی و اجرا کنند.