بازدید
«امروز روی تخت بیمارستان نشستهام و منتظرم که هر دو سینهام را درآورند. اما به طریق عجیبی احساس میکنم فوقالعاده آدم خوششانسی هستم. تا قبل از این هیچ مشکل جسمی نداشتهام. من زنی ۶۹ ساله در آخرین اتاق این راهرو قبل از بخش کودکان این بیمارستان هستم. طی چند سال گذشته دهها بیمار سرطانی را دیدهام که با ویلچر یا تخت اینطرف و آنطرف برده میشوند. هیچکدام از این بیماران بیشتر از ۱۷ سال سن نداشتند.»
این جملات اولین سطرهای دفترچه خاطرات مادربزرگم بودند. ده سال پیش این صفحه را کپی گرفتم و آن را به دیوار اتاقم چسباندم تا یادم باشد همیشه چیزی هست که برای آن شکرگزار باشیم. و اینکه زندگیام خوب بگذرد یا بد، هر روز باید شکرگزار از این زندگی از خواب بیدار شوم چون یک نفر جایی بخاطر زندهماندنش شدیداً در کشاکش است.
ادامه مطلب + دانلود...