عصمت در انبیا و حضرات معصومین علیهم‏السلام به چه معنایى است و خصوصیّات و محدوده و شرایط و احکام آن کدام است؟
ادعاى نوشته حاضر این است که حقیقت وجودى عصمت که موهبتى الهى است براى بعضى ذاتى است و زمینه‏هاى علمى و عینى دارد و دست غیر بر آن نمى‏رسد با آن که قابل وصول است و مى‏شود فردى بر اثر کشش و کوشش بر آن دست یابد یا ظرف تنزیلى آن چنین است و ظروف عالى آن بسیط است و در تیررس غیر نمى‏باشد و عصمت همان‏طور که به انتخاب است، انحصار را دارد.

نسبت به این امر این است که حضرات انبیا و ائمه‏ى معصومین علیهم ‏السلام و حضرت زهرا علیه االسلام همه معصوم مى‏باشند و از هر گونه احتمال خطا و عصیانى بدور هستند؛ هم‏چنان که اعتقاد شیعه در این امر چنین است و بسیار نیز بجا و محکم مى‏باشد و براى تثبیت و تحقّق آن مدارک نقلى و دلایل عقلى فراوانى از کتاب، سنت، تفکّر و اندیشه‏ى سالم و سلیم وجود دارد که در این جهت، هرگونه توهّم و ایرادى را از خود بدور مى‏دارد که ما در صدد بیان آن نیستیم.
البته، مطلبى که در این جهت باقى مى‏ماند و داراى اهمیّت بسیارى مى‏باشد و نوع برخورد با آن آسان نیست، متشابهات فراوانى است که در قرآن و روایات به چشم مى‏خورد که ظاهر تمامى آن‏ها با عصمت حضرات انبیاى الهى علیهم‏السلام سازگار نیست و یا دست‏کم نسبت به این امر، توهّم و شبهه‏اى ایجاد مى‏نماید که در جهت برطرف سازى آن باید کوشید.

«ابن سینا» از بزرگ‏ترین مشاهیر فلسفه، اطباى نامى و اعاظم حکماى اسلامى در اوایل قرن پنجم هجرى است که آثار علمى ایشان در تمام علوم و فنون گوناگون؛ اعم از فلسفه، طب، علوم غریبه، طلسمات و غیره موجب اشتهار وى گردید و از همین رو جزو معدود نوابغى است که توانست گوى سبقت را در جهات مختلف از دانشمندان معاصر خود برباید.
ابن سینا با همه‏ى قدرت و احاطه‏اى که به فلسفه‏ى ارسطو داشت و با تمام تبحّرى که در شرح و تفسیر اقوال و آراى آن حکیم یونانى به کار برد، در اواخر عمر خود به حکمت اشراق توجه خاصى پیدا کرد و از این راه به عرفان ـ که یکى از ریشه‏هاى اصلى حکمت اشراق است ـ متمایل گردید.
درباره‏ى رابطه‏ى شیخ الرّئیس و عرفان در میان دانشمندان اسلامى معاصر تا حدّى اختلاف است، به نحوى که بعضى وى را یک عارف و صاحب مقامات مى‏دانند که در اواخر عمر خود تحوّل فکرى براى او پدید آمده و به‏سوى عرفان روى آورده است و برخى دیگر نیز چنین نمى‏اندیشند. به تعبیر دیگر، کلام در این است که آیا ابن سینا در رابطه با مقامات عارفان تنها به عبارت‏پردازى پرداخته و یا وى خود نیز اهل راه بوده است؟ البته، بحثى در این نیست که شیخ، عارف به این معنا نبوده که عمرى را در سلوک و عرفان گذرانده باشد و به قول ما چکیده‏ى عرفان باشد؛ بلکه همان گونه که بیان شد، وى فیلسوف و طبیب ماهر و دقیقى بوده که در اواخر عمر بر اثر خستگى از فلسفه به عرفان روى آورده و چسبیده‏ى به عرفان است؛ هرچند داراى سوز و گداز و شور و اشتیاق نیز بوده است، و این ترنّم او نسبت به عرفان از نحوه‏ى بیان وى در کتاب «الاشارات والتنبیهات»؛ به‏ویژه در «مقامات العارفین» در مقایسه با شفا و کتاب‏هاى دیگر او به‏طور کامل مشهود است.
این کتاب در حقیقت ارمغانى گران‏بها و ارزشمند است که ابن سینا مسایل اساسى منطق، فلسفه و عرفان را با زبان رمز و اشاره و با زحمت فراوان و تلاش بسیار وافر براى شیفتگان راه حق و حقیقت در آن فراهم نموده است.

این کتاب در سه جلد تنظیم شده و متن آن از انضباط و انسجام بالایى برخوردار است که علاوه بر ده نهج که مسایل آن مربوط به منطق است و هم‏چنین ده نمط که به مسایل حکمت طبیعى و الهى و عرفان اختصاص دارد، داراى فصول کوچک خاصى نیز مى‏باشد که به‏طور اجمال به آن اشاره خواهد شد.

مهم‏ترین آسیب ‏هایى که هر جامعه ‏اى را در درازناى تاریخ خود با چالش‏هاى بسیار اجتماعى روبه ‏رو کرده ، شراب ، مواد مخدر ، موسیقى‏هاى ناهنجار ، رقص‏هاى گناه‏ آلود و قمارهاى خانمان برانداز است. بدیهى است براى به سامان رساندن اخلاق جمعى و فردى، شناخت آسیب‏ها از اهمیت ویژه‏اى برخوردار است. همچنین هر فردى براى در امان ماندن از گزند هرگونه آسیبى ناچار از شناخت آسیب‏ها و پرهیز از آن است.

البته همان‏گونه که پزشکان با شناخت بیمارى‏ها به بیمارى آلوده نمى‏گردند و بیماران را درمان مى‏نمایند، بر عالمان دین و اولیاى امور دینى است که همه‏ى مفاسد، تباهى‏ها و گناهان را مورد شناسایى قرار دهند و به آسیب‏شناسى اخلاق فردى و جمعى اهتمام ورزند. کتاب حاضر، رسالت گفته شده را بر عهده دارد. این کتاب، محصول دوران نوجوانى نگارنده مى‏باشد و به گاه ۱۳۴۳ شمسى به نگارش در آمده است.

شناسایى انواع آسیب‏ هاى عمده ‏اى که اخلاق فردى و جمعى هر جامعه‏ اى را تهدید مى‏کند؛ مانند شراب، مواد مخدر، موسیقى، رقص و قمار، با تأکید بر ضرورت شناخت تباهى‏ها براى عالمان و متولیان امور دینى

نویسنده: دکتر سید جعفر شهیدی
شادروان جعفر شهیدی در مقدمه ی این کتاب چنین می نویسد :

ماهها و می‏توان گفت ، سالهاست میخواهم قلم بردارم و صفحه ‏هایى پیرامون زندگانى امیر مؤمنان على (ع) بنگارم . هر بار که خود را آماده میکنم ، ندایى از درونم میشنوم: «آهسته باش !چه گستاخى!میخواهى در این میدان پهناور درآیى و بضاعت اندک خود را بنمایى؟نمیدانى مهتاب به گز پیمودن است و دریا را با مشت تهى نمودن.در میا! که عرصه سیمرغ نه جولانگه تو است.»
از خود پوزش می‏خواهم و قلم را به یک سو مینهم.دیرى نمیگذرد که دیگر بار شوق،عنان م‏یگسلاند و بیخواست من ، مرا میراند ، که آخر از مورچه و ران ملخ و پیشگاه سلیمان یادگیر .مگر نمی‏دانى در آستانه بزرگان از هر کس به اندازه توان او چشم مى‏دارند؟«خدایا!چه باید کرد؟»سرانجام به خود گفتم درست است که پرداختن به چنین کار در توان تو نیست،اما به خود منگر که بضاعتت چیست،بنگر که سخن درباره کیست.او دستگیر ناتوانان است و یاور درماندگان .از لطف خدا و سخن شاه اولیا مدد خواه!
شاید آن سان که در نهج البلاغه به گفته خود عنایتش بود و در ترجمه یاریت نمود،لطف از تو دریغ ندارد و موفقت گرداند،تا هدیه‏اى به دوستانش تقدیم کنى و بکوش تا آنجا که مى‏توانى از فرموده‏هاى او به پارسى برگردانى و على از زبان على بشناسانى.این بار آماده گشتم و این صفحه‏ها را نوشتم و کتاب را به شیفتگان على(ع)تقدیم میکنم.در خواندن آن به نارسائى نوشته من ننگرند،عظمت مقام على را در نظر آورند و به هر حال این ضعیف را از دعاى خیر فراموش نکنند.

کتابی که پیش رو دارید ،مجموعه ای از آیات قرآن و احادیث از حضرات معصومین در رابطه با موضوع حیا و حریم شاهدان وگواهان حق بر اعمال ما است ، باشد که عالم را حریم خدا وگواهان او بدانیم و آنرا آلوده به گناه وغفلت نکنیم. لازم به ذکر است که نکاتی را که در پایان احادیث یادآور شده ایم ،تمامی نکات موجود در متن احادیث نبوده ومطمئنا جای بسی تامل برای خوانندگان محترم دارد.
حیا از ابزارهای بازدارنده ازانجام دادن کارهای زشت وناپسند است ومحرکی جهت انجام اعمال شایسته وپسندیده . حفظ حریم ها بسیار سازنده است که به ادنال آن امنیت فراگیری در جامعه حاکم می شود .امنیتی که فرد و جامعه ی اورا در بر میگیرد.ناپسندها را به نیستی سوق میدهد، ریشه ی فساد را خشکانده وجهل وفقر را کنار میزند .
این امر آنجا درخشش بیشتری می یابد که نتایج نابودگر بی حیایی عنوان و بررسی شوند : تکرار ناشایست ها و جهالت ها ،زیر پا نهاده شدن حرمتها ، از میان رفتن خردورزی ،نادیده گرفته شدن علم، ایجاد روابط جنسی نامشروع ، زوال امنیت اخلاقی ، نوشیدن مست کننده ها،انجام آنچه که انسان را از خردورزی،دور میکند ومرگ عواطف انسانی و تمام خوبی ها و…و…. .
و در نهایت رسیدن به اعتقاد کثیف اباحی گری که انجام هر کاری را حلال و مجاز می شمرد. البته اولین اتفاقی که  در این میان رخ می دهد این است : نادیده گرفته شدن حرمت خدا وآنچه و آنکه به او متصل است .