امام محمدباقر در حدیث بسیار جالبی خطاب به جابر می فرماید: «آنکه ادعای تشیع می کند، آیا باید به همین که قائل به محبت ما اهل بیت است اکتفا کند؟به خدا سوگند جز آنان که از خدا بترسند و اطاعت او را به جا می آوردند پیرو ما نیستند و اینان جز با فروتنی در برابر خداوند، امانت و درستکاری ، بسیار به یاد خداوند بودن، روزه، نماز، نیکی به پدر و مادر، جویای حال نیازمندان از همسایگان، و قرض داران و ایتام، راستگویی و خواندن قرآن و… باز شناخته نمی شوند.» جابر می گوید: عرض کردم: ای پسر رسول خدا(ص)، ما کسانی را بدین صفات نمی شناسیم. امام (ع) فرمود: «ای جابر به راه باطل نلغزی، آیا کافی است که مردمی بگویند: من علی (ع) را و پیرو او هستم و فعال نباشد؟ پس اگر بگوید رسول خدا (ص) را که از علی (ع) بهتر است دوست دارم و از روش او پیروی نکند و به سنت او عمل ننماید، دوستی آن گرامی، برایش هیچ سودی نخواهد داشت، پس از خدا بترسید و برای رسیدن به آنچه نزد اوست تلاش کنید، بین خدا و هیچ کس رابطه قوم و خویشی وجود ندارد. محبوب ترین بندگان نزد خداوند بزرگ کسی است که پرهیزگارتر باشد و هیچ کس بر خدا حجتی ندارد. هر که مطیع خداست او ولی و دوست ماست و هرکه نافرمانی خدا کند، در حقیقت با رفتار و کرداری که دارد، دشمن ما است، به ولایت ما جز با عمل و ورع نمی توان رسید.»2 محبت و عشق به امام همچون رشته ی محکمی است که پیوند امت را با امام معنا و عمق می بخشد و این پیوند را از یک پیوند فرمایشی  و ؟؟؟؟ خشک خارج می سازد.
محبت و عشق به امام همچون جویباری است که با شناوری در آن می توان تا اقیانوس پر براکت و حیات بخش وجود امام به حرکت درآمد و به اتصال و پیوند به امام، وجود خود را در خدا محو، ساخت و از این محو شدن بقا و حیات یافت.
بدون آنکه نقش عوامل دیگر را درجانبازی های پیروان ائمه فراموش کنیم، آیا می توان نقش عمده و اساسی محبت و عشق ورزیدن به امامان را چه در زمان حیاتشان و چه در مان غیبت آخرین آن ها – حضرت مهدی (عج) در بقای دین و حفظ خط انقلاب راستین پیامبران در طول تاریخ یعنی تشیع نادیده گرفت؟ آیا این جز اثر عشق و محبت به امام و حقیقت اوست که میثم تمار، آنچنان بر روی چوبه ی دار درختان خرما به سخن وا می دارد و آنچنان از مونسی و محبت خود ستایش می کند که عبدالله بن زیاد پلید مجبود می گردد بر دهان او دهان بندی زده و بالاخره زبانش را از حلق بیرون کشد و شهیدش کند. و آیا این جز عشق و محبت است که یاران باوفای امام حسین (ع) را وا می دارد تا آنچنان بر پای او و حق خون دهند که سرخی خونشان تا ابد مستضعفان هر جامعه سیاه کفر زده و شرک آلودی را، آن چنان توان بخشد که بر خروشند و از میان سیاهی با سرخی خون خود به روشنایی ایمان و توحید و اسلام دست یابند.
و اگر نبود این عشق و محبت چگونه می توانست این ندای توحید ابراهیمی از میان شب  سراسر ظلم وبیداد طاغوتیان گذر کند تا روشنی بخش امروز ما و انسان وامانده ی این عصر گردد و فرداها را تا سلوع کامل حق و عدل و تباهی و نابودی ظلم و جور روشن گرداند.
و اگر نبود این عشق و محبت به قافله سالاران کاروان حق و خون، چگونه ممکن بود که پس از قرن ها تاریکی و ظلمت و استبداد خفقان ملتی به ندای امام خود آن روح خدا – خمینی کبیر – و آن امام بتشکن از تبار ابراهیمیان، لبیک گوید و در جای سرزمین خونبارش کربلای حسینی بر پا کند. براستی آن که مغزشکافته ی برادر ایمانی اش را که در حمله دژخیمان طاغوت صفت پهلوی  در حرم پام هشتمین امام که از جمجمه اش بیرون زده بر دست می گیرد و ایثار او را هدیه ی صاحب عصر و زمان بقیه الله الاعظم (عج) می کند و آن خواهر معصومی که با چادر خود عفتش را به دوش کشیده و کربلای شهدا را در ۱۷ شهریور تهران به پا می کند و آن برادر سرباز و پاسدار و جانبازی که در غرب  و جنوب این کشور و با خون خود راه ابراهیم وحسین (ع) را رنگین تر کرده و تداوم می بخشد، جز در اثر عشق و محبت به اهل بین و امامان هدی است؟ آیا جز در اثر عشق شیفتگی به حق و صاحبان آن که همین امامان پاک باشند و جز درلبیک گفتن به ندای بت شکافانه ی نائب دوازدهمین امام، می توان از راه دیگری این ایثار ها و فداکاری ها را بدست آورد؟ این همان رمز جاودان پویایی و حیات تشیع در تمامی قرون است و این همان رمزی است که امام صادق (ع) برای برقراری آن مجالس سوگواری تشکیل می دهد و می فرماید آنکس که بر سوگ حسین (ع) دیگران را بگریاند و آنکس که بگرید و آنکس که خود را به گریه کردن بزند بر همه جنت خدا واجب است، یعنی اینکه باید شمع این عشق و محبت ر تاریکترین  خفقان ترین زمان ها نیز خاموش نگردد تا گم گشتگان راه هایت عبور کنند تا فردای فجر، حق و عدل انسان را از استکبار نجات و رهایی بخشند.
به راستی این عشق و محبت از جانب پاکترین و برترین برگزیدگان خدا ازیک طرف و از جانب پیروان آنان از طرف دیگر چه شورانگیز و حرکت آفرین است.
آیه تطهیر
« انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا»
« همانا خداوند چنین اراده کرده است که رجس و پلیدی را از شما اهل بین دور کند و شما را از هر عیب و نقص پاک و منزه سازد.»  سوره ی احزاب آیه ی ۳۳٫
تشریح آیه: آیه ی شریفه تطهیر از آیات فوق العاده مهم و پر محتوایی است که عظمت و جلالت خمسه ی طیبه در آن به وضوح دیده  می شود و از آیاتی است که در اثبات ولایت بر حق علی بن ابی طالب و ذریه ی طاهرین آن حضرت مورد استدلال قرار می گیرد. در ابتدای این آیه کلمه ی «انما» وجود دارد که برای حصربه کار       می رود و مبین این حقیقت است که چنین موهبتی ویژه خاندان پیامبر (ص) است. و سپس کلمه «یرید» قرار گرفته که مطلقاً اشاره است به اراده ی تکوینی حق تعالی، زیرا که اراده تشریعی وپاک نگه داشتن خویشتن منحصر به خواندان پیامبر (ص) نیست. بلکه همه ی مردم موظف هستند ازهر گونه پلیدی و گناه پاک باشند و خویشتن را پاک نگه دارند، سپس مراد از اراده، اراده تکوینی است یعنی خداوند چنین خواسته تا آنان پاک باشند و برای رفع توهم حیر می گوییم که معصومین علیهم السلام دارای یک نوع شایستگی اکتسابی از طریق اعمال و رفتار خویش هستند که در عین قدرت و اختیار برای گناه کردن به سراغ گناه نمی روند و از ام سلمه روایت می کنند که قبل از اینکه این آیه بر حضرت نازل شود، ایشان علی (ع) و فاطمه (س) و حسن و حسین (ع) را گرد خویش جمع نمود و عبایی روی آنها افکند و فرمود: «خداوند اینها اهل بیت من هستند، پلیدی را از آنها دور ساز و از هر گونه آلودگی پاکشان گردان» دراین وقت آیه « انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت …» نازل شد.
علی و فاطمه دو دریای بی کران
«مرج السبحرین یلتقیان، سینهما برزخ لایغیان، مبای الاء رتکجما تکذبان، یخرج منها اللولوء و المجرمان»
« اوست که دو دریا را به هم در آمیخت و میان آن دو دریا حائل و فاصله ای است. پس ای جن و انس کدام نعمت خد را تکذیب می کنید. از آن دو دریا، لولوء و مرجان پدید آورد.»  «سوره الرحمن، آیات ۹ تا ۲۱»
بر اساس روایات و اخباری که در منابع اسلامی موجود است، این مطلب استناد می گردد که یکی از اهداف مهم، آیات فوق، معرفی دو دریای بزرگ علم و معرفت و کمال یعنی حضرت علی بن ابی طالب (ع) و حضرت فاطمه (س) و دو گوهر ارزشمند حاصل از آن ها یعنی امام حسن (ع) و امام حسین (ع) است.
در حدیثی از امام صادق (ع) نقل شده است که در تفسیر آیه ی مرج البحرین یلتقیان … فرمود: «علی و فاطمه (ع) بحران یحمیقان، لایبغی احدهما علی صاحبه، بخرج منها اللولوء والمجرمان، قال: الحسن و الحسین «علی و فاطمه (ع) دو دریای عمیقند که هیچ یک بر دیگری تجاوز نمی کند و از این دو دریا، لولو و مرجان یعنی حسن و حسین (ع) خارج شده اند.»1 در تفسیر دارالمنثور به همین معنی از بعضی صحابه به پیامبران (ص) نقل شده است.۲ مرحوم طبرسی نیز در «مجمع البیان» آن را با مختصری تفاوت نقل کرده است. می دانیم قرآن مجید دارای بطونی است و یک آیه  ممکن است چندین معنی و یادها معنی داشته باشد و آنچه در این حدیث آمده است از بطون قرآن می باشد، که منافاتی با معنی ظاهری آن ندارد.
از ابن عباس نیز روایت کرده اند که در تفسیر این آیه گفته است: «مرج البحرین یلتقیان» منظور علی (ع) و فاطمه (س) است و «بینهما برزخ لابیغیان» مراد پیامبر اکرم(ص) است و «یخرج منها اللولوء و المرجان» مقصود امام حسن علیه الاسلام و امام حسین علیه السلام می باشند.