معرفی ویندوز سِرور(2)

سایت‌ها و خدمات دایرکتوری فعال
نمای فوری Active Directory Sites and Service ساختار فیزیکی و مختلفی ویندوز سرور ۲۰۰۳ را مدیریت می‌کند. سایت محلی فیزیکی است که می‌تواند زیر شبکه‌ها یا مجموعه‌ای از آنها را در خود جای می‌دهد. با این نمای فوری می‌توانید سایت‌های چندگانه‌ای ایجاد کنید که محل‌های فیزیکی مختلفی را شامل شوند. این محل‌های فیزیکی توسط اتصالات WAN با هم ارتباط دارند. با ایجاد سایت‌ها می‌توانید میزان رونوشت‌برداری میان اجزای شبکه‌های با اتصالات WAN و LAN داخل را کنترل کنید.
افزودن کاربر به ناحیه
شناسه‌های کاربر توسط نمای فوری Active Directory users and Computers به ناحیه اضافه می‌شوند. جهت افزودن کاربر به ناحیه از مراحل زیر استفاده کنید:
۱- نمای فوری Active Directory Users and Computers را باز کنید.
۲- در درخت نمای فوری گره ناحیه را باز کنید و پوشه user را انتخاب کنید. در صفحه جزییات فهرستی از کاربران و گروه‌های پیش‌فرض را مشاهده می‌کنید.
۳- برای ایجاد کار جدید، روی نوار ابزار دایرکتوری فعال دکمه Current Container و گزینه Create a New User را انتخاب کنید. جعبه محاوره‌ای New Object – User باز می‌شود.
۴- نام و نام‌‌خانوادگی کاربر را وارد کنید. این نام در دایرکتوری فعال ظاهر خواهد شد.
۵- در جعبه User Login Name ، نام کاربر برای ورود به ناحیه را وارد کنید.
۶- پس از وارد کردن اطلاعات درخواستی روی Next کلیک کنید.
۷- در این صفحه، رمز عبور کاربر درخواست می‌شود. پس از وارد کردن رمز و تأیید آن می‌توانید خصوصیات رمز عبور را تعیین کنید. شما با چهار گزینه روبرو هستید:
* کاربر در ورود به شبکه بعدی باید رمز عبور را تغییر دهد : اگر می‌خواهید کاربران روی رمز عبور خود کنترل داشته باشند این گزینه را انتخاب کنید.
* کاربر نمی‌تواند رمز عبور را تغییر دهد : اگر قصد دارید کاربران را محدود کرده و حق انتخاب رمز عبور را از آنها سلب کنید، این گزینه را انتخاب کنید.
* رمز عبور محدودیت زمانی ندارد : با انتخاب این گزینه تا زمانی که ناحیه وجود دارد رمز عبورتان قابل استفاده است.
* شناسه غیر فعال است : با انتخاب این گزینه شناسه را غیرفعال می‌کنید بدون این که آن را حذف کنید.
۸- پس از تنظیم خصوصیات رمز عبور روی Next کلیک کرده، پنجره خلاصه را مشاهده و Finish را انتخاب کنید. شناسه کاربر جدید در صفحه جزییات نمای فوری ظاهر می‌شود.
تنظیمات زمان ورود به شبکه و کامپیوترهای شبکه
کادر Account زمان ورود به شبکه و کامپیوترهایی که کاربر می‌تواند وارد آنها شود را تنظیم می‌کند. برای تنظیم زمان ورود کاربر به شبکه از مراحل زیر استفاده کنید:
۱- در صفحه جزییات از نمای فوری Active Directory users computers روی شناسه کاربر کلیک راست کرده و از منوی ظاهر شده گزینه Properties را انتخاب کنید. سپس کادر Account را انتخاب کنید.
۲- در کادر Account دکمه Logon Hours را انتخاب کنید تا جعبه محاوره‌ای آن باز شود.
۳- به صورت پیش‌فرض همه ساعت‌ها انتخاب شده‌اند (رنگ آبی دارند). برای این که کاربر نتواند در روز شنبه وارد شبکه شود با کلیک کردن و کیدن (Click-Drag) محدود زمانی روز شنبه را انتخاب کرده و روی دکمه Logon Demed کلیک کنید. چارچوب زمانی انتخاب شده سفید می‌شود و کاربر در این چارچوب زمانی حق ورود به شبکه را ندارد. پس از تعیین ساعات مجاز و غیرمجاز برای ورود به شبکه روی Ok کلیک کنید.
۴- برای تعیین کامپیوترهایی که کاربر حق ورود به آنها را دارد در کارد Tab روی دکمه
Log on To کلیک کنید. جعبه محاوره‌ای Logon Workstations باز می‌شود.
۵- گزینه The following Computers را انتخاب کنید. برای وارد کردن یک کامپیوتر در فهرست، نام NetBIOS آن را در جعبه Computer name وارد کنید (نام NetBIOS ، ۱۵ کاراکتر اول نام کامپیوتر است و پسوند نام ناحیه را شامل نمی‌شود).
۶- پس از وارد کردن نام کامپیوتر روی دکمه Add کلیک کنید. نام هر تعداد کامپیوتر که کاربر حق ورود به آنها را دارد وارد کنید و روی Ok کلیک کنید.
تغییر نام کاربر
برای تغییر شناسه کاربر ناحیه از صفحه جزییات Active Directory users and Computers استفاده کنید. روی نام کاربر کلیک راست کرده و گزینه Rename را انتخاب کنید. پس از ویرایش نام کاربر روی نقطه‌ای دلخواه از پنجره دایرکتوری کلیک کنید. جعبه محاوره‌ای Rename User ظاهر می‌شود و تغییرات اعمال شده در نام کاربر را نشان می‌دهد.
توجه داشته باشید که با تغییر نام کاربر، عضویت کاربر در گروه‌ها و مجوزهای وی تغییر نمی‌کنند. در صورت لزوم تغییرات دیگری در جعبه محاوره‌ای Rename User اعمال کنید و روی Ok کلیک کنید تا نام جدید در دایرکتوری فعال نمایان شود.
فصل پنجم : خدمات نام ناحیه (DNS)
مروری بر سرورهای DNS
خدمات نام ناحیه (DNS) یک ساختار سلسله مراتبی (هرمی شکل) پدید می‌آورد که توسط آن نام‌های کامل ناحیه (FQDN)، نام‌های میزبان و نام‌های دیگری را به آدرس‌های IP نسبت می‌دهد. نامگذاری در DNS ممکن است به صورت نام‌های آشنا و روزمره یا آدرس‌های منطقی (آدرس‌های IP) باشد. مثلا هنگامی که در پنجره آدرس مرورگر وب عبارت Microsoft.com را تایپ کنید، یکی از سرورهای DNS که روی شبکه اینترنت قرار دارد یک نام FQDN (نام Microsoft.com) را به آدرس IP سایت Microsoft web نسبت می‌دهد.
بنابراین در شبکه‌های TCP/IP ، به طور خاص شبکه اینترنت، هر سازمان و موسسه‌ای از سرورهای DNS برخوردار است که FQDN را به آدرس‌های IP نسبت می‌دهد. در واقع هر سازمان، موسسه یا شرکت دارای وظایف نامگذاری قسمت‌های مختلف اینترنت است. در واقع هنگامی که یک شرکت نام ناحیه‌ای را در Inter NIC ثبت می‌کند، باید آدرس‌های IP دو سرور DNS که وظایف نامگذاری را بر عهده دارند را به Inter NIC ارائه کند. کاربران می‌توانند پیاده‌سازی DNS را خودشان بکار گیرند یا آن را بر عهده ISPهایی بگذارند که این خدمات را ارائه می‌دهند.
سرورهایی که توسط Inter NIC اداره می‌شوند به یکی از سرورهای DNS محلی اجازه می‌دهند تا FQDN را به آدرس IP اختصاص دهد. سرورهای Inter NIC پایگاه داده‌ای دارند که در آن فهرست همه سرورهای DNS ناحیه و آدرس‌های IP آنها قرار دارد. بنابراین سرور DNS محلی درون سرور Inter NIC به جستجو پرداخته و آدرس IP مربوط به سرور DNS که به ناحیه خاصی خدمات ارائه می‌کند را پیدا می‌کنند. هنگامی که سرور محلی آدرس‌های IP مربوط به یک سرور DNS راه دور را دریافت می‌کند سرور محلی می‌تواند به صورت مستقیم به جستجو پرداخته و FQDN راه دور را به یک آدرس IP نسبت دهد.
ویندوز سرور ۲۰۰۳ از استاندارد سرور DNS پویا (DDNS) استفاده می‌کند که کارهای سرپرستی مربوط به نگهداری پایگاه داده DNS را به شدت کاهش داده است (در مقایسه با سرورهای DNS). سرور و مشتری‌های DNS پایگاه داده DDNS را به صورت پویا می‌سازند.
فضای نام DNS
برای درک نحوه تعیین DNS یا FQDN باید با فضای نام ناحیه آشنا شوید. فضای نام ناحیه (Domain namespace) طرحی است که برای نامگذاری ناحیه‌ها به کار می‌رود. این ناحیه‌ها در سطوح مختلف درخت سلسله مراتبی ناحیه DNS قرار دارند. فضای نام ناحیه، همچنین، نام‌های کامپیوتر منفرد و دیگر وسایل موجود روی شبکه را در بر می‌گیرد.
ابتدا باید رابطه بین ناحیه و DNS را مشخص کنیم. هر بخش روی DNS به عنوان یک درخت در نظر گرفته می‌شود.
پایه درخت DNS را ریشه ناحیه تشکیل می‌دهد. ناحیه ریشه اینترنت با نقطه (.) نمایش داده می‌شوند. پایین ناحیه ریشه، ناحیه‌های سطح بالا قرار دارند. ناحیه‌های سطح بالا شامل پسوندهایی مانند com و edu است. فهرست نام‌های ناحیه سطح بالا عبارتست از:
* Com : توسط موسسات بازرگانی استفاده می‌شود. مثلا Samspublishing.com نام ناحیه انتشارات SAMS است.
* edu : توسط موسسات آموزشی استفاده می‌شود. مثلا une.edu نام ناحیه دانشگاه England New است.
* org : توسط موسسات غیر بازرگانی استفاده می‌شود. مثلا Sanjesh.org نام ناحیه سازمان سنجش است.
* gov : توسط سازمان‌های دولتی ایالات متحده استفاده می‌شوند. Senate.gov نام ناحیه سنایی آمریکاست.
* net : توسط شرکت‌های اینترنتی مانند ISP ها استفاده می‌شوند.
* Country names : مثلا ir برای ایران و us برای آمریکا.
* biz : یک ناحیه سطح بالای جدید است که برای موسسات تجاری به کار می‌رود.

* info : ناحیه سطح بالای جدیدی دیگری که برای سایت‌های وب خبری به کار می‌رود.
پایین ناحیه‌های سطح بالا، ناحیه سطح سوم قرار دارد. ناحیه‌های ثانویه شرکت‌ها و موسساتی را شامل می‌شوند که برای دسترسی به سایت وب نام آنها را وارد می‌کنیم مانند SAMS و Une . پایین ناحیه‌های سطح دوم زیر ناحیه‌ها قرار دارند. زیرا ناحیه‌ها یک ناحیه ثانویه بزرگتر را به واحدهای جغرافیایی یا کاری تقسیم می‌کنند. مثلا اگر نام ناحیه ثانویه شرکت شما Habraken.com باشد و شرکت دارای دو بخش فروش (Salc 5) و مشاهده (Consulting) باشد دو زیرناحیه Consulting . Habraken . com و Sales . Habraken . com را می‌توان ایجاد کرد.
ناحیه‌های سطح دوم و زیر دامنه‌ها، میزبان‌ها را هم در بر می‌گیرند. میزبان‌ها کامپیوترها یا وسایل دیگری هستند که درون فضای نام زیر ناحیه یا ناحیه سطح سوم قرار دارند. مثلا اگر کامپیوتری با نام joe1 داشته باشید که در بخش فروش شرکت قرار دارد، نام آن به صورت joe1 . sales . Harbaken . com خواهد بود.
نحوه کار DNS
حالا که با سلسله مراتب نامگذاری DNS آشنا شده‌اید، روی این موضوع متمرکز می‌شویم که DNS چگونه FQDNها را به آدرس‌های IP (و بر عکس آن) نسبت می‌دهد. خدمات DNS دارای دو بخش است: سرور و اختصاص‌دهنده (resolver). اختصاص‌دهنده نرم‌افزاری است که درون Winsock قرار دارد (مانند یک مرورگر وب) هنگامی که FQDN یک میزبان به آدرس IP نیاز دارد، اختصاص‌دهنده در سرور به جستجو می‌پردازد. جزء DNS سرور توسط سرور DNS اداره می‌شود.
هنگامی که یک کامپیوتر مشتری بخواهد یک FQDN را به آدرس IP اختصاص دهد، اختصاص‌دهنده یک کاشه محلی (local Cache) را چک می‌کند تا ببیند که آیا اطلاعات اختصاص داده FQDN به آدرس IP در این کاشه وجود دارد یا نه. اگر اطلاعات در کاشه موجود باشد فرایند خاتمه می‌یابد و کامپیوتر مشتری FQDN را به آدرس IP اختصاص می‌دهد.
اگر اطلاعات در کاشه وجود نداشته باشد، نرم‌افزار اختصاص دهنده آدرس IP سرور DNS ملحی را از تنظیمات TCP/IP کامپیوتر مشتری به دست می‌آورد. یک سرور DNS خاص توسط سرور DHCP یا به صورت ایستا، سرورها و مشتری‌های ویندوز را پیکربندی می‌کند. مفهوم سرور DHCP در فصل ششم بررسی خواهد شد. در شکل بعد خصوصیات TCP/IP مربوط به یک سرور عضو دارای ویندوز سرور ۲۰۰۳ نشان داده است. این سرور به عنوان سرور DNS خاص در نظر گرفته شده است.
مشتری درخواستی را برای DNS خاص می‌فرستد. فرض کنید FQDN ای که باید اختصاص داده شود مربوط به یک کامپیوتر میزبان باشد که در ناحیه DNS محلی قرار گرفته است. در این صورت سرور DNS در پایگاه داده به دنبال این نام می‌گردد و آدرس IP مناسب را به کامپیوتر درخواست‌دهنده برمی‌گرداند. اما اگر نام به کامپیوتری که روی ناحیه محلی قرار ندارد مربوط باشد دو حالت ممکن است اتفاق بیفتد : اگر اطلاعات در کاشه سرور DNS موجود باشد، سرور DNS آن را به مشتری درخواست‌دهنده ارائه می‌کند. اما اگر اطلاعات در کاشه سرور DNS وجود نداشته باشد، سرور DNS به سرور ریشه تماس می‌گیرد تا ناحیه سطح بالای نام میزبان را دریافت کند. سرور ریشه از طریق نام میزبان آدرس IP سرور DNS مجاز ناحیه را بدست می‌آورد. هنگامی که سرور DNS آدرس IP دورمین سرور DNS ناحیه را در اختیار گرفت، در سرور دوم جستجو می‌کند تا اطلاعات لازم برای اختصاص آدرس IP به FQDN را پیدا کند. در نهایت سرور DNS محلی این اطلاعات را به میزبان درخواست‌کننده می‌فرستد.
نصب خدمات نام ناحیه
ویندوز سرور ۲۰۰۳ نسخه پیاده‌سازی جدیدی از DNS را ارائه داده است که به کاربران اجازه می‌دهد منابع خود را پایگاه داده DNS را به صورت خودکار به روز (update) کنند. DDNS با دایرکتوری فعال یکپارچه می‌شود. بدین معنا که پایگاه داده DNS در تمامی کنترل‌کننده‌های ناحیه (موجود در ناحیه) رونوشت‌برداری (replicate) می‌شود. همچنین DDNS با DHCP در تعامل است. سرور DNS به همراه DHCP نگاشت‌های نام میزبان به آدرس‌های IP را هماهنگ‌سازی می‌کند.
برای نصب DNS روی ویندوز سرور ۲۰۰۳ روش‌های مختلفی وجود دارد:
۱- در هنگام نصب ویندوز سرور ۲۰۰۳ با انتخاب گزینه‌های مربوط به additional Network Services می‌توانید DNS را نصب کنید.
۲- اگر روی کنترل ناحیه‌تان دایرکتوری فعال را نصب کنید و هیچ سرور DNS ای روی شبکه وجود نداشته باشد DNS و DHCP در هنگام نصب دایرکتوری فعال نصب خواهد شد.
۳- می‌توانید DNS را از طریق Configure your server wizard اضافه کنید.
پیکربندی سرور DNS
در صفحه بعد با ویزارد DNS با قابلیت‌های پیکربندی سرور DNS روبرو می‌شود. این قابلیت‌ها عبارتند از:
* Create a forward lookup zone : با استفاده از این گزینه می‌توانید یک منطقه جستجوی مستقیم ایجاد کنید. در بخش بعدی کتاب با منطقه جستجوی مستقیم آشنا می‌شوید. استفاده از این گزینه برای شبکه‌های کوچک‌تر توصیه می‌شود.
* Create forward and reverse lookup zones : با استفاده از این گزینه می‌توانید مناطق جستجوی مستقیم و معکوس ایجاد کنید. استفاده از گزینه برای شبکه‌های بزرگ توصیه می‌شود.
* Configure root hists only : استفاده از این گزینه برای کاربران حرفه‌ای توصیه می‌شود و سرور را طوری پیکربندی می‌کند که درخواست‌ها را به درخت DNS ارجاع دهد.
هدف ما ارائه توضیحات بیشتر درباره منطقه جستجوی مستقیم و معکوس است. بنابراین گزینه دوم را انتخاب کنید و روی Next کلیک کنید.
ایجاد منطقه جستجوی مستقیم
در صفحه بعد با گزینه‌های ایجاد منطقه جستجوی مستقیم مواجه هستید. منطقه جستجوی مستقیم (forward lookup zone) به میزبان اجازه می‌دهد تا با استفاده از نام میزبان یک وسیله یا کامپیوتر خاص به جستجوی آدرس IP بپردازد. میزبان آدرسی را به این علت پیدا می‌کند که DNS به درخواست کامپیوتر میزبان پاسخ می‌دهد. برای این که DNS بتواند کار کند باید حداقل یک منطقه جستجوی مستقیم داشته باشد.
گزینه پیش‌فرض یعنی ایجاد منطقه جستجوی مستقیم را انتخاب کرده و روی Next کلیک کنید.
در صفحه بعد با سه نوع منطقه جستجوی مستقیم روبرو می‌شوید:
* Primary zone : منطقه اولی کپی اصلی پایگاه داده DNS است. منطقه اولیه روی سروری که در آن ایجاد شده است سرپرستی می‌شود. بنابراین آن سرور به عنوان سرور DNS مجاز برای منطقه شناخته می‌شود.
* Secondary zone : منطقه ثانویه از یک فایل پایگاه داده استفاده می‌کند. این فایل، یک همسان فقط خواندی از منطقه موجود است. سرور DNS که توسط منطقه ثانویه استاندارد پیکربندی شده است به سرور DNS اولیه کمک می‌کند که تخصیص نام در شبکه را انجام دهد.
* Stub zone : این گزینه تنها ثبت‌هایی (record) را در بر می‌گیرد که برای تعیین سرور DNS مجاز مربوط به یک منطقه خاص به آنها احتیاج دارد. با انتخاب این گزینه تنها به سرورهایی که منطقه اولیه را اداره می‌کنند در کانون توجه قرار می‌گیرند.
چون این سرور DNS شبکه را نصب می‌کند گزینه Primary zone را انتخاب کنید تا با بقیه صفحات ویزارد آشنا شوید. سپس روی Next کلیک کنید.
رونوشت‌برداری منطقه
در صفحه بعد گزینه‌های مربوط به رونوشت‌برداری منطقه را مشاهده می‌کنید. رونوشت‌برداری پایگاه داده DNS و ثبت‌های منطقی باعث می‌شود سرورهای DNS از ثبت‌های DNS اشتراک استفاده کنند. این بدان معناست که هر یک از سرورهای DNS روی شبکه می‌توانند به درخواست یک میزبان برای اختصاص آدرس IP به نام میزبان پاسخ مناسب و یکسان دهند.
نحوه رونوشت‌برداری پایگاه داده DNS در گزینه‌های موجود در این صفحه ویزارد تعیین می‌شود:
* To all DNS Servers in the Active Directory forest : با استفاده از این گزینه همه سرورهای DNS موجود در جنگل پایگاه‌های داده خود را رونوشت‌برداری کرده و به اشتراک می‌گذارند.
* To all DNS Servers in the Active Directory Domain : با استفاده از این گزینه همه سرورهای DNS ناحیه منطقه و ثبت‌هایشان را از طریق رونوشت‌برداری به اشتراک می‌گذارند.
* To all domain Controllers in the Active Directory Domain : از این گزینه هنگام استفاده می‌شود که DNS را روی کنترل‌کننده‌های ناحیه اجرا می‌کنید. پایگاه داده DNS به عنوان بخشی از دایرکتوری فعال ذخیره می‌شود و میان سرورهای DNS و کنترل‌کننده‌های ناحیه به اشتراک گذاشته می‌شود. این گزینه به صورت پیش‌فرض انتخاب شده و بهترین زمینه در بکارگیری DNS است.
گزینۀ مورد نظرتان را انتخاب کرده و روی Next کلیک کنید.
نام منطقه و به روز کردن پویا (Dynamic Update)
در صفحه بعد نام منطقه جستجوی مستقیم جدید را وارد می‌کنید. نام منطقه بر اساس نام ناحیه DNS تعیین می‌شود. مثلا اگر ناحیه DNS شبکه Spincah.com نام دارد نام منطقه هم Spinach.com است.
نام منطقه را بر اساس نام ناحیه DNS وارد کرده و روی Next کلیک کنید.
در صفحه بعد گزینه‌هایی برای به روز کردن پویا (Dynamic Update) کامپیوترهای میزبان در نظر گرفته شده است. گزینه پیش‌فرض به روز رسانی بی‌خطری است و امنیت بالایی دارد. گزینه دوم امنیت پایینی دارد و گزینه سوم به روز رسانی پویا را غیر فعال می‌کند.
در به روز رسانی رکوردهای کامپیوتر میزبان DNS سرور قرار می‌گیرند و به روز می‌شوند. گزینه اول را انتخاب کرده و روی Next کلیک کنید. توجه داشته باشید که گزینه اول امنیت بالایی دارد اما سرورهای DNS باید دارای دایرکتوری فعال باشند.
ایجاد یک منطقه جستجوی معکوس
در صفحه بعد از شما سوال می‌شود که آیا می‌خواهید منطقه جستجوی معکوس ایجاد کنید یا نه. منطقه جستجوی معکوس اجازه می‌دهد که آدرس‌های IP را به نام میزبان (hostnames) اختصاص دهید. اگر سرور DNS را با منطقه جستجوی معکوس پیکربندی نکنید عملکرد سرور DNS دچار اختلال نمی‌شود، اما منطقه جستجوی معکوس فواید خاص خود را دارد و بهتر است سرور DNS را با آن پیکربندی کنید. مثلا اگر بخواهید Internet Information را طوری فعال کنید که هم‌نام‌های میزبان و هم‌آدرس‌های IP را در فایل گزارش ثبت کند، باید سرور DNS را به منطقه جستجوی معکوس پیکربندی کنید.
گزینه پیش‌فرض (Create a reverse lookup Zone) را انتخاب و روی Next کلیک کنید. در صفحه بعد منطقه را تعیین کنید. بهتر است گزینه Primary را انتخاب کرده و روی Next کلیک کنید.
در صفحه بعد نوع رونوشت‌برداری منطقه جستجوی معکوس جدید را مشخص کنید. گزینه‌های این صفحه همانند گزینه‌هایی هستند که در ایجاد منطقه جستجوی مستقیم آنها را مشاهده کردید. گزینه آخر (پیش‌فرض) بهترین گزینه است. این گزینه را انتخاب کرده و روی Next کلیک کنید.
نامگذاری منطقه جستجوی معکوس
در صفحه بعد، ID شبکه را وارد کنید. از این ID برای ایجاد نام منطقه جستجوی معکوس استفاده می‌شود. ID شبکه بخشی از آدرس IP است که به آدرس میزبان اشاره نمی‌کند. مثلا در آدرس IP کلاس C 192 . 168 . 5 . 1 فقط اوکتت چهارم شامل اطلاعات آدرس میزبان است (ماسک زیرشبکه کلاس C ، ۲۵۵ . ۲۵۵ . ۲۵۵ . ۰ است). بنابراین ID شبکه برابر ۱۹۲ . ۱۶۸ . ۵ است.
ID شبکه را وارد کرده و روی Next کلیک کنید.
در صفحه بعد نوع به روز رسانی پویا را تعیین کنید. در مورد این صفحه در ایجاد منطقه جستجوی مستقیم صحبت کردیم. گزینه پیش‌فرض بهترین گزینه است، آن را انتخاب کرده و روی Next کلیک نمایید. در صفحه بعدی ویزارد می‌توانید یک ارجاع‌دهنده (forwarder) انتخاب کنید. ارجاع‌دهنده‌ها سرورهای DNS ای هستند که از آنها برای پاسخ دادن به درخواست‌های DNS فعلی استفاده می‌شود. در واقع اگر DNS فعلی نتواند پاسخ درخواست‌های موجود را بدهد آنها را به سرورهای DNS دیگر (ارجاع‌دهنده‌ها) ارجاع می‌کند.
مدیریت DNS
DNS توسط نمای فوری DNSMGMT مدیریت می‌شود. برای باز کردن این نمای فوری Start / Administrative Tools / DNS را انتخاب کنید. نمای فوری باز می‌شود.
توسط نمای فوری DNSMGMT می‌توانید رکوردهای موجود در مناطق DNS را مشاهده کرده و مناطق را به سرور DNS اضافه کنید. از آنجا که رکوردها به صورت پویا ایجاد می‌شوند، در نمای فوری با باز کردن یک منطقه می‌توانید رکوردهای مربوط به آن را مشاهده کنید.
مثلا برای مشاهده رکوردهای منابع در منطقه جستجوی مستقیم گروه Forward Lookup Zone را باز کرده و یکی از مناطق جستجوی مستقیم را انتخاب کنید. رکوردهای موجود در منطقه در صفحه نمای فوری ظاهر می‌شوند.
در محیط DNS رکوردهای منبع مختلفی وجود دارند. یکی از انواع رکورد، رکورد میزبان است. رکورد میزبان در محیط DNS به صورت رکورد A طراحی شده است. رکوردهای A در مناطق جستجوی مستقیم دیده می‌شوند. در جدول بعد انواع رکوردهای منبع DNS را مشاهده می‌کنید.
نوع رکورد    نام در نمای فوری DNS و توصیف
SOA    Start of Autority نام سرور مجاز در ناحیه را شناسایی می‌کند و اولین رکورد در فایل پایگاه داده منطقه است. هنگامی که سرور نام اولیه را به شبکه متصل می‌کنید، این رکورد به صورت خودکار ایجاد می‌شود.
NS    Name Server ، برای هر سرور نام در ناحیه یک رکورد ایجاد می‌شود.
A    Host ، در یک منطقه جستجوی مستقیم، نام‌های میزبان را به آدرس‌های IP نگاشت می‌کند.
TR    Pointer ، عملکرد این نوع رکورد بر عکس در رکورد A است. این رکورد در منطقه جستجوی معکوس وجود دارد و آدرس‌های IP را به نام‌های میزبان نگاشت می‌کند.
SRV    Service ، خدماتی که روی یک کامپیوتر خاص وجود دارد را نشان می‌دهد، مثلا رکوردهای SRV می‌توانند کنترل‌کننده ناحیه را شناسایی کنند.
MX    Mail Exchanger ، سرورهای پستی (mail) موجود روی شبکه را شناسایی کرده و ترتیب اتصال آنها را مشخص می‌نماید.
CNAME    Canonical Name of Alias ، برای هر رکورد موجود یک لقب (alias) ایجاد می‌کند تا بتوانید در یک آدرس IP به چندین نام مختلف اشاره کنید.
HINFO    Host information ، اطلاعات مربوط به CPU ، سیستم عامل و سخت‌افزارها و نرم‌افزارها را ارائه می‌کند.
WINS    WINS ، به DOS اجازه می‌دهد برای اختصاص نام میزبان از WINS استفاده کند.

برخی از انواع رکورد به صورت خودکار ایجاد می‌شوند (مانند A ، NS ، SOA) و بقیه رکوردها توسط نمای فوری DNSMGMT به وجود می‌آیند.
عیب‌یابی خدمات سرور DNS
نمای فوری DNSMGMT روشی برای بررسی و تست سرور DNS را ارائه می‌کند. دو تست مختلف به صورت درخواست وجود دارد: تست درخواست ساده و تست درخواست بازگشتی.
ساده (Simple)
تست درخواست ساده نگاشت میزبان به آدرس IP را تست می‌کند. در این تست، مشتری DNS که روی سرور DNS قرار دارد به سرور نام درخواستی می‌فرستد. در این تست قابلیت‌های سرور DNS در مدیریت جستجوهای مستقیم بررسی می‌شود.
بازگشتی (recursive)
تست درخواست بازگشتی نگاشت آدرس IP به نام میزبان را تست می‌کند. در این تست قابلیت‌های سرور DNS در مدیریت جستجوهای معکوس آزمایش می‌شود.
برای به کار گیری این تست‌ها از گام‌های زیر استفاده کنید:
۱- در نمای فوری DNSMGMT روی سرور نام DNS کلیک راست کنید و Properties را انتخاب نمایید.
۲- روی کادر Monitoring کلیک کنید. با دو جعبه چک انواع تست مواجه می‌شوید.
۳- جعبه چک مناسب را انتخاب کرده (می‌توانید هر دو جعبه چک را انتخاب کنید) و روی دکمه Test Now کلیک کنید.
همچنین می‌توانید عملیات تست را به صورت خودکار و در بازه‌های زمانی که تعیین می‌کنید انجام دهید. برای انجام تست خودکار جعبه چک سوم را انتخاب و بازه زمانی مورد نظرتان را در Test interval وارد کنید. اگر در یکی از این تست‌ها، سرور معیوب تشخیص داده شود سرور توسط علامت هشدار (مثلثی که در آن علامت عجب قرار دارد) نمایش داده می‌شود.
فصل ششم : پروتکل پیکربندی پویای میزبان (DHCP)
آشنایی با DHCP
پروتکل پیکربندی پویای میزبان (DHCP) به شما اجازه می‌دهد آدرس‌های IP را به صورت پویا به کامپیوترها وسایل جانبی روی شبکه اختصاص دهید. آدرس‌های IP از مخزنی از آدرس‌های تهیه شده و به کامپیوترها اختصاص داده می‌شوند. اختصاص آدرس IP به صورت دائم یا موقت خواهد بود. وقتی این مساله را در نظر بگیرید که باید به هر کامپیوتر مشتری، آدرس IP ماسک زیر شبکه و آدرس دروازه اختصاص دهید، درمی‌یابید که احتمال خطا در اختصاص آدرس‌ها بسیار بالا است.
DHCP یک محیط پویا ایجاد می‌کند که آدرس‌های IP را به کامپیوترها و وسایل جانبی موجود در شبکه اختصاص می‌دهد. با این روش با دردسرهای اختصاص آدرس IP به صورت دستی روبرو نمی‌شوید و اختصاص آدرس‌های IP به کامپیوترها با دقت بالایی انجام می‌گیرد.
سرور DHCP (ویندوز سرور ۲۰۰۳ که با خدمات DHCP پیکربندی شده است) وظیفه دارد آدرس IP ، ماسک زیرشبکه، دروازه پیش‌ساخته، آدرس سرور DNS و آدرس سرور WINS را به مشتری DHCP ارائه دهد. مشتری DHCP هر کامپیوتر یا وسیله‌ای روی شبکه است که برای کسب پویای آدرس IP پیکربندی شده است. هنگامی که یک مشتری DHCP برای اولین بار راه‌اندازی می‌شود به دنبال آدرس IP می‌گردد. مشتری یک پیغام DHCP DISCOVER را نشان می‌دهند که قرارداد IP فرستاده شده به همه سرورهای DHCP را درخواست می‌کند. پیام نمایش داده شده نام میزبان مشتری و آدرس سخت‌افزاری MAC مشتری را ارائه می‌کند.
در مرحله بعد، یک سرور DHCP که روی زیرشبکه قرار دارد توسط پیام DHCP OFFER آدرس IP پیشنهادی به همراه ماسک زیرشبکه و قرارداد IP را ارائه می‌کند. این پیام آدرس IP سرور DHCP را نیز شامل می‌شود.
هنگامی که مشتری اولین پیام DHCP POFFER را دریافت می‌کند یک پیام DHCP REQUEST به همه سرورهای DHCP شبکه می‌فرستد و پذیرش پیشنهاد ارائه شده را اعلام می‌کند. این پیام آدرس IP سرور DHCP ای را در بر می‌گیرد که مشتری با آن موافقت نموده است. بقیه سرورهای DHCP منتظر می‌مانند تا هنگامی که مشتری دیگری درخواست آدرس IP داشت به آن درخواست پاسخ دهند.
در نهایت، سرور DHCP که با پیشنهادش موافقت شده یک پیام تدیید برای مشتری می‌فرستد. پیام DHCP PACK یک قرارداد IP معتبر و اطلاعات پیکربندی TCP/IP را شامل می‌شود. مشتری این اطلاعات را در رجیستری ویندوز ذخیره می‌کند.
نصب خدمات DHCP
برای نصب خدمات DHCP دو روش وجود دارد: استفاده از ویزارد پیکربندی سرور یا Add or Remove Programs . قبل از نصب DHCP روی سرور باید سرور را توسط آدرس IP ثابت پیکربندی کنید.
برای اضافه کردن DHCP به شبکه با استفاده از ویزارد پیکربندی سرور:
۱- Configure your server wizard را باز کنید.
۲- روی Next کلیک کنید تا از صفحه معرفی عبور کنید. در صفحه بعد، فهرستی از سخت‌افزارهای قابل اتصال به شبکه (مانند کارت‌های شبکه و مودم) را مشاهده کنید. در صفحه بعد ویزارد به دنبال اتصالات شبکه موجود روی سرور ویندوز می‌گردد.
۳- در صفحه بعد فهرست نقش‌های سرور را مشاهده می‌کنید. خدماتی که به سرور اضافه کرده‌اید با yes مشخص شده‌اند و خدماتی را که روی سرور نصب کرده‌اید با کلمه No دیده می‌شوند.
۴- در فهرست Server Role گزینه DHCP Server را انتخاب و روی Next کلیک کنید. صفحه خلاصه‌ای را مشاهده می‌کنید.
۵- روی Next کلک کنید تا خدمات DHCP به سرور اضافه شود و ویزارد میدان دید جدید به صورت خودکار باز شود. در بخش بعدی با میدان دید (Scope) آشنا می‌شوید.
پیکربندی خدمات DHCP توسط میدان دید
مرحله بعدی در پیکربندی سرور DHCP استفاده از میدان دیدی است که از آدرس‌های IP تشکیل شده است. میدان دید (Scope) محدوده‌ای از آدرس‌های IP را مشخص می‌کند که سرور می‌تواند آنها را به مشتری‌های  DHCP متقاضی ارائه دهد.
برای ایجاد میدان دید از Scope Wizard استفاده می‌شود. در این ویزارد پارامترهای مربوط به DHCP مانند محدوده استثناء (exclusion range) دیده می‌شوند. محدود استثناء زیرشبکه‌ای از آدرس‌های IP موجود در ناحیه دید است که به مشتری‌های DHCP ارائه نمی‌شود.
معیار دیگری که در پیکربندی توسط ناحیه دید در نظر گرفته می‌شود مدت زمانی است که آدرس‌های IP به مشتری ارائه می‌شوند و به اصطلاح با آن «قرارداد دارند». قرارداد مدت زمان استفاده مشتری از آدرس IP یکی از معیارهای مهم پیکربندی است که در حوزه دیگری مانند امنیت شبکه تأثیر فراوانی دارد.
در بخش قبلی و در هنگام نصب DHCP روی سرور تا مرحله‌ای پیش رفتیم که New Scope Wizard باز شد. اگر خدمات DHCP را توسط Add or Remove Programs نصب کرده‌اید DHCP نصب می‌شود اما این ویزارد را مشاهده نخواهید کرد.
مباحث مربوط به قرارداد DHCP
مدت زمان قرارداد DHCP با آدرس‌های IP تأثیر مهمی در کارایی شبکه دارد. اگر تعدادی کامپیوتر دارید که کاربران آنها به زیرشبکه‌های متفاوت متصل می‌شوند و شبکه نسبتاً سیاری دارید (شبکه دارای Laptop است) استفاده از قراردادهای با مدت زمان کمتر، دسترسی کاربران به منابع شبکه را آسانتر می‌کند.
تعداد آدرس‌های IP می‌تواند کمتر از تعداد کامپیوترهای شبکه باشد. مثلا می‌توانید شیفت‌های مختلفی داشته باشید، و در حالی که تعداد کاربران ثابت است، افراد مختلفی در شیفت‌های روز و شب به کامپیوترهای مختلفی وارد شوند.
از آنجا که از همه کامپیوترهای شبکه به صورت همزمان استفاده نمی‌شود با قراردادهای کوتاه‌مدت می‌توانید مخزنی از آدرس‌های IP را میان کامپیوترهای مختلف تقسیم کنید.
اگر شبکه نسبتا ثابتی دارید و وسایل در این شبکه جابه‌جایی زیادی ندارند از قراردادهای طولانی‌تر استفاده کنید. قراردادهای طولانی مدت تعداد نمایش‌های DHCP (DHCP broadcast) را کاهش می‌دهند زیرا کامپیوترها، قراردادها را تجدید نمی‌کنند. تعداد نمایش کمتر باعث می‌شود پهنای باند کمتری به ترافیک نمایش‌ها اختصاص یابد. بنابراین اگر مسئله پهنای باند برایتان مهم است قراردادهای طولانی مدت ارجعیت دارند.
تنظیم مدت زمان قرارداد در صفحه Lease Duration انجام می‌شود. پس از تنظیم مدت زمان قرارداد روی Next کلیک کنید. مدت زمان قرارداد پیش‌فرض ۸ ساعت است.
ایجاد میدان دید فوق‌العاده (Superscope)
قبل از پایان دادن به بحث درباره میدان دید با مفهوم منیدان دید فوق‌العاده آشنا می‌شوید. هنگام ایجاد میدان دید روی سرور DHCP فرض بر این است که محدوده آدرس‌های IP تنها زیرشبکه‌های منطقی را در بر می‌گیرد.
فرض کنید در یکی از زیرشبکه‌هایی که ایجاد کرده‌اید به تعداد بیشتری آدرس IP نیاز دارید بنابراین باید میدان دیدی ایجاد کنید که آدرس‌هایی بیشتر از آدرس‌های یک زیرشبکه داشته باشد. برای ایجاد یک میدان دید فوق‌العاده، یک میدان دید معمولی ایجاد کرده و آدرس‌های IP چندین زیرشبکه را به آن اختصاص می‌دهید. برای ایجاد یک میدان دید فوق‌العاده از گام‌های زیر استفاده کنید:
۱- در نمای فوری DHCP روی آیکون سرور DHCP کلیک راست کرده و از منوی ظاهر شده New Scope را انتخاب کنید.
۲- پس از عبور از صفحه اول ویزارد، در صفحه IP Address Range ، آدرس‌های ابتدایی و انتهایی میدان دید IP را وارد کنید و ماسک زیرشبکه را مشخص کنید. آدرس‌های IP باید به بیش از یک زیرشبکه تعلق داشته باشد.
۳- در صفحه بعد به شما اعلام می‌شود که آدرس‌های IP به بیش از یک زیرشبکه تعلق دارند و میدان دیدی که ایجاد می‌شود یک میدان دید فوق‌العاده (Superscope) است.
۴- گزینه yes را انتخاب و روی Next کلیک کنید.
۵- در صفحه بعد مدت زمان قرارداد میدان دید فوق‌العاده را تنظیم کنید و روی Next کلیک کنید.
همان طور که در ایجاد میدان دید معمولی گفته شد در مرحله بعدی ویزارد گزینه‌های مربوط به ارائه اطلاعات اضافی را نمایش می‌دهد. این اطلاعات به دروازه پیش‌فرض، سرور DNS و سرور WINS مربوط می‌شوند. پس از وارد کردن اطلاعات لازم به فرایند ایجاد میدان دید فوق‌العاده خاتمه دهید.
ایجاد ذخیره‌ها
اگر بخواهید وسایل خاصی روی شبکه مانند چاپگرها همواره آدرس IP یکسانی دریافت کنند و این آدرس‌دهی توسط سرور DHCP به صورت پویا انجام شود آدرس IP را ذخیره کرده‌اید و به این آدرس، ذخیره (reservation) گویند.
برای ایجاد یک ذخیره از مراحل زیر استفاده کنید:
۱- در نمای فوری DHCP روی یکی از میدان‌های دید دوباره کلیک کنید.
۲- در صفحه جزییات روی آیکون Reservation کلیک راست کرده و گزینه New Reservation را انتخاب کنید.
۳- نام ذخیره و آدرس سخت‌افزاری MAC مربوط به وسیله‌ای که آدرس IP برای آن ذخیره می‌شود را وارد کنید. سپس آدرس IP واقعی را وارد کرده و روی Ok کلیک کنید.
فعال‌سازی میدان دید
برای این که مشتری‌های DHCP بتوانند از میدان دید استفاده کنند باید آن را فعال کنید. روی آیکون Scope کلیک راست کرده و گزینه Activate را انتخاب کنید. اگر گزینه Activate را در منو نمی‌بینید و گزینه Deactivate را مشاهده می‌کنید میدان دید از قبل فعال شده است.
تأیید سرور DHCP در دایرکتوری فعال
همه سرورهای DHCP که ناحیه ویندوز سرور ۲۰۰۳ قرار دارند باید توسط دایرکتور فعال تأیید شوند تا بتوانند روی شبکه کار کنند. با این کار اختصاص آدرس‌های IP نادرست به مشتری‌های DHCP جلوگیری می‌کند و امنیت شبکه بالاتر می‌رود.
اگر سرور توسط دایرکتوری فعال تأیید نشده باشد در نمای DHCP در کنار آن یک پیکان رو به پایین قرمز رنگ دیده می‌شود. اگر این سرور انتخاب کنید وضعیت آن در صفحه جزییات به صورت Autorize the DHCP Server نمایش داده می‌شود.
برای تأیید سرور DHCP برای کار در شبکه و دادن مجوز فعالت به آن از نمای فوری DHCP استفاده می‌شود. روی آیکون سرور کلیک کنید و در منوی Action گزینه Refresh را انتخاب نمایید. سرور با پیکان سبز رنگ دیده می‌شود که به معنای این است که مجوز کار در شبکه و اختصاص آدرس IP را دارد.
اگر سرور DHCP یک از سرورهای عضو ناحیه باشد یا کنترل‌کننده یک ناحیه فرزند است و بخواهید توسط یک سرور DHCP دیگر اجازه فعالیت آن را تأیید کنید، نمای فوری DNS را باز کرده و روی آیکون DHCP کلیک کنید. در منوی Action گزینه Manage Authorized Servers را انتخاب کنید تا جعبه محاوره آن باز شود.
روی دکمه Authorize کلیک کنید. نام یا آدرس IP سرور DHCP که می‌خواهید اجازه فعالیتش را تأیید کنید وارد کرده و روی Ok کلیک کنید.
به شما اجازه داده می‌شود تا سرور DHCP را به فهرست سروهای DHCP مجاز اضافه کنید. اگر آدرس IP در فهرست قرار گرفته است روی yes کلیک کنید و جعبه محاوره را ببندید.
یکپارچه‌سازی DHCP و DNS
در ویندوز سرور ۲۰۰۳ ، DHCP و DNS با هم یکپارچه می‌شوند. اگر DHCP و DNS برای به روز رسانی پویا (Dynamic Update) پیکربندی شده باشند، هر گاه DHCP یک آدرس IP را به مشتری متقاضی اختصاص دهد، نام میزبان مشتری و آدرس IP در پایگاه داده DNS ثبت می‌شوند.
برای پیکربندی DHCP به روز سازی پویا از گام‌های زیر استفاده کنید:
۱- در نمای فوری DHCP روی آیکون سرور DHCP کلیک راست کرده و گزینه Properties را انتخاب کنید.
۲- روی کادر DNS کلیک کنید. در کادر DNS با چندین گزینه مواجه می‌شوید:
* Enable DNS Dynamic Updates according to the Settings below : این جعبه چک به صورت پیش‌فرض فعال است و در صورت انتخاب آن می‌توانید از میان دو گزینه که در پایین آن قرار دارند یکی را انتخاب کنید.
* Dynamically update DNS A and PTR records only if requested by the DHCP Clients : این گزینه نیاز به صورت پیش‌فرض انتخاب شده است و به این معناست که سرور DNS اطلاعات به روز رسانی را فقط هنگامی دریافت می‌کند که مشتری یک آدرس IP را از سرور DHCP تقاضا کند.
* Always dynamically update DNS A and PTR records : با انتخاب این گزینه رکوردهای DNS مربوط به هر مشتری DHCP که تقاضای تجدید آدرس IPرا دارد، به‌روز می‌شوند.
* Discard A and PTR records when lease id deleted : این گزینه پیش‌فرض، سرور DHCP موظف می‌کند تا پیامی را به سرور DNS بفرستد تا در صورت اتمام قرارداد آدرس IP رکوردهای مربوط به میزبان حذف شوند.
* Dynamically update DNS A and PTR records for DNS Clients that do not request Update : اگر یک از کامپیوترهای مشتری از به روز رسانی پویا پشتیبانی بکنند اما دارای قرارداد آدرس IP باشد، انتخاب این گزینه باعث می‌شود که DHCP اطلاعات به روز شده را به سرور DNS بفرستد.
۳- بعد از انتخاب گزینه مناسب (اگر از مشتری‌های با ویندوز قبل از ویندوز ۲۰۰۰ استفاده می‌کنید ممکن است تغییراتی نیاز باشد و در غیر این صورت گزینه‌های پیش‌فرض را انتخاب کنید). روی دکمه Ok کلیک کنید تا به نمای فوری DHCP برگردید.
ویرایش گزینه‌ای سرور DHCP
تنظیمات مربوط به سرور DHCP مانند دروازه پیش‌فرض (default gateway) ، سرور DNS و سرور WINS را می‌توانید تغییر دهید. ویرایش این گزینه‌ها در جعبه محاوره Server Option Properties انجام می‌شود.
روی درخت نمای فوری، گروه سرور DHCP را باز کنید. روی آیکون Server Options کلیک راست کرده و Configure Options را انتخاب کنید تا جعبه محاوره مربوط به آن باز شود.
وارد کادر General شوید، هر یک از گزینه‌های موجود در این کادر دارای شمارۀ مخصوص به فرد است مثلا شمارۀ مسیریاب ۰۰۳ یا شماره سرور DNS معادل ۰۰۶ است. مثلا برای این که مسیریاب مربوط به مشتری‌های DHCP بتوانند اطلاعات را از سرور DHCP به دست آورند در جعبۀ چک ۰۰۳ کلیک کرده و سپس آدرس IP مسریاب را وارد نمایید.  پیکربندی سرور DNS و WINS به همین صورت است. پس از انجام تغییرات در اطلاعات پیکربندی روی Ok کلیک کنید تا جعبۀ محاوره بسته شود.
بررسی قراردادهای DHCP
از آنجا که هدف اصلی DHCP ارائه قراردادهایی IP به مشتریانش است باید به بررسی این قراردادها پرداخت. قراردادهای جاری در نمای فوری DHCP مشاهده می‌شود. برای دیدن آنها از گام‌های زیر استفاده کنید:
۱- در نمای فوری DHCP گره سرور DHCP را باز کنید. پوشۀ Scope را ملاحظه می‌نمایید.
۲- این پوشه را باز کرده و روی ایکون Address Leases کلیک نمایید.
۳- همۀ قراردادهای جاری در صفحه جزئیات نمای فوری دیده می‌شود.
همچنین می‌توانید سرورهای دیگری را به نمای فوری اضافه کنید. با این کار می‌توانید به طور هم‌زمان چندین سرور DHCP را بررسی نمایید. در نمای فوری DHCP روی آیکون DHCP کلیک کرده و سپس در منوی Action گزینۀ Monage Authorized Server را انتخاب کنید.
برای افزودن یک سرور به نمای فوری روی سرور کلیک کرده و Ok را انتخاب کنید.
سرور به نمای فوری DHCP اضافه می‌شود. حالا می‌توانید میدان دید آدرس IP و قراردادهای موجود را بررسی کنید.
سرور به نمای فوری DHCP اضافه می‌شود. حالا می‌توانید میدان دید آدرس IP و قراردادهای موجود را بررسی کنید.
بارگذاری پشتیبان پایگاه داده DHCP
یکی دیگر از مسایل مدیریتی DHCP بر روی شبکه کار با پشتیبان (back up) پایگاه داده DHCP است. به طور پیش‌فرض در هر ساعت از پایگاه داده، پشتیبانی تهیه می‌شود. اگر مشتری‌ها در استفاده از آدرس‌های IP دچار مشکل هستند احتمالا پایگاه دادۀ DHCP دچار نقص است.
برای بارگذاری یک کپی پشتیبانی از مراحل زیر استفاده کنید:
۱- روی گره سرور DHCP کلیک راست کرده و گزینه Restore را اتنخاب کنید. جعبۀ محاوره‌ای باز می‌شود که در آن پوشۀ عمومی پشتیبان DHCP را تعیین می‌کنید. معمولا این پوشه به صورت پیش‌فرض انتخاب شده است.
۲- روی Ok کلیک کنید. به شما اعلام می‌شود که سرور باید مجدداً راه‌اندازی شود تا پشتیبان پایگاه داده بارگذاری شود (Load).
عیب‌یابی DHCP
دو فرمان مفید در عیب‌یابی DHCP عبارتند از ping و ipcofig . فرمان ping اتصال بین سرور DHCP و مشتری را چک می‌کند. ipconfig پیکربندی IP مربوط به مشتری را نشان می‌دهد. اگر با اجرای این فرمان آدرس IP و ماسک زیرشبکه را مشاهده نکنید مشتری اطلاعات را از سرور DHCP دریافت نمی‌کند.