تكنولوژي اطلاعات

در مالزی و سنگاپور ، رهبران سیاسی ملی اکثراً با پتانسیل اقتصادی در زمینه ی الکترونیک پذیرفته می شوند ، آنها طرح هایی را برای قدرت نفوذ در امتیاز رقابتی در این عرصه به قصد رهبری در تکنولوژی اطلاعات تدبیر می نمایند . در سنگاپور ، ابتکار عمل به مثابه طرح ” جزیره ی هوش ” شکل گرفته است ، در حالیکه در مالزی کوشش برای ائتلاف پیرامون شناخت اموری مانند “بزرگراه چند رسانه ای” موضوعیت دارد . هر دو طرح از آمادگی محلی برای دست یابی به تکنولوژی کامپیوترهای شخصی سود می برند . بوسیله ی ساختاربندی انگیزه ها برای تشویق توسعه از طریق فعالیت های آی تی ، دو کشور اعتقاد دارند آنها باید به مثابه ” حلقه ی مرکزی ” برای ارتباطات و تجارت الکترونیکی پدیدار شوند . مالکیت کامپیوتر تا درجه ی زیادی یک پدیده ی شهری در بیشتر قسمت های جنوب شرقی آسیا بود ، اکنون حتی با پایان یافتن دهه ی ۱۹۹۰ ، اندکی بیشتر از ۳۰ درصد از مالکان دفاتر اینترنتی سنگاپوری هستند ، و کامپیوتر های شخصی در تقریباً ۴۰ درصد از خانه ها وجود دارد . این محاسبه ها عموماً با پذیرش دیگر اسباب اطلاعات الکترونیکی هم زمان شد . تقریباً نیمی از سنگاپوری ها یک صفحه الکترونیکی را در اختیار دارند (انتقال می دهند) و تقریباً یک سوم جمعیت یک تلفن خانه ای مالک هستند . سنگاپور بهترین دسترسی به سرویس تلفن بین المللی در آسیا را دارد ، ۵۵ خط تلفن برای هر ۱۰۰ سکنه ، حتی جلوتر از ژاپن با ۴۹ خط به ازای هر ۱۰۰ سکنه ( “ون ایندیا ، ۲۰۰۰) . گذشته از اینکه سنگاپور یک رهبر منطقه ای است ، تصویری موثر در دیگر کشورهای جنوب شرقی آسیا ایجاد کرده است .

پذیرش سراسری تکنولوژی یک پیش نیاز درست مطرح شده برای کسب دروازه های اقتصادی بود . اولیا ء امور استفاده از تکنولوژی های جدید اطلاعات را ترویج دادند-رهبری تکنولوژیکی فقط پیش بردن توسعه ی تجاری را نمی خواست ، آن مطالبه ی ملی قانونی از مدرنیته و پیشرفت تخصصی را همچنین مد نظر داشت . سنگاپور و مالزی مخصوصاً نبردهای تهاجمی یی را برای بسط دادن بخش تکنولوژی اطلاعات فرماندهی کردند . تحت یک طرح حمایت دولتی مالزیایی ، در اواسط دهه ی ۱۹۹۰ باز کردن یک رکورد اینترنتی برای هم ارزی در حدود ده دلار (یو اس دی) ممکن شد ، و سپس دسترسی آن لاین برای کمتر از چهل سنت برای هر ساعت بایستی فراهم می شد . سرویس های مشابهی در سنگاپور نیز در دسترس بود . تنها اندکی از کشورها علاقه مندی کمی در انقلاب اطلاعات نشان دادند : برمه و لائوس تا بعد از سال ۲۰۰۰ اصلاً سرویس اینترنتی نداشتند ، و ویتنام تنها بهره برداری از شماره هایی محدود از منابع سرویس دهنده ی اینترنتی تحت مالکیت دولتی را اجازه داد .
در مالزی ، نیروی اصلی تکنولوژی ، داشتن یک رویای باشکوه برای پیشرفت ملی ، “بزرگراه چند رسانه ای” ( ام اس سی ) بود . این طرح با هدف پرتاب مالزی به رهبری تکنولوژی اطلاعات پی ریزی شد . (ام اس سی) تا حدودی به کارکرد موازی خطوط دره سیلیکون در ایالات متحده چشم داشت . این مفهومی ابتکاری بود-ابتکار عمل (ام اس سی) اشکال متفاوت متعددی را شامل جغرافیای فیزیکی و مجموعه ای از قوانین و سیاست ها ؛ به خوبی یک عضو اصلی بدن یک انسان در بر داشت. این طرح مسلماً ترقی یی خیلی بزرگ بود که بوسیله ی نخست وزیر مالزی ، دکتر ماهاتیر پشتیبانی مستحکمی می شد . او چنین فلسفه ای داشت که ، ” اگر( ام اس سی) در این منطقه مطرح شده است ، ما تکنولوژی جدید را نیز می توانیم فرا بگیریم و ممکن است حتی ما در تکنولوژی درگیر باشیم و در کاربردهایش از سایرین زبردست تر باشیم ” (اشرف ، ۱۹۹۷ ) . بر اساس این دیدگاه ، این طرح باید کشورشان را برای پدیدار شدن به مثابه یک بازیگر بزرگ در صحنه ی جهان اقتصاد توانا کند . بر اساس دیدگاه نخست وزیر ، مالزی امکان ” موفقیت در تبدیل شدن به یک کشور صنعتی ” را داشت اما سپس او این کشور را به ” تمرکز بر توسعه ی ملی مان” ترغیب کرد .” زمانی ما کشوری توسعه یافته داشتیم ، ما فقط احتیاج به نجوا داشتیم و دیگران بایستی به نجواهای ما توجه می کردند” (“آکویرینگ آی تی” ،۱۹۹۷) .

(ام اس سی) به لحاظ فیزیکی در یک باریکه ۱۵ تا ۴۵ کیلومتری قسمت مرکزی جنوب شبه جزیره ی پایتخت مالزی کائولالامپور ، در کل یک منطقه چهارگوش ۲۷۰ مایلی تعیین محل شده است . در انتهای جنوبی (ام اس سی) پوتراجایا واقع شده است ، شهر طراحی شده ای که مانند یک مرکز اداری دولتی ساخته شده است . همچنین به فرودگاه بین المللی کوالالامپور نزدیک است (کا ال آی ای). پوتراجایا نمونه اثبات صلاحیت صنعتی مالزی است و شرکتی است برای طرح های” ادارات الکترونیکی ” ،” ثباتهای الکترونیکی” ، “کنفرانس ویدئویی” ، “انواع برنامه ریزی دیجیتال ” ، و دیگر چیزهای مشابه . شهر نمونه ای که همچنین شرکت بزرگی برای طرح (ام اس سی) است . مانند سیبرجایا ، این یک ” شهر هوشمند” برای نگهداری یک حلقه ی مرکزی از ۵/۲ تا ۱۰ گیگابایت شبکه مخابراتی تلگرافی برای منطقه است . قبلاً ، منطقه ی ( ام اس سی) جنگل طبیعی و مزرعه های “پالم اویل” بوده است ، اما با توجه به وجوه ناحیه با یک دگردیسی در یک مرکز پژوهش و تکنولوژی تغییرات شروع شد ،و با اطلاعات پیشرفته و زیرساخت ارتباطات الکترونیکی طرح کامل شد.
تمامی نقاط برنامه ریزی شده ، صلاحیت تکنولوژیکی برای جلب سرمایه گذاری مالی از خارج را نشان می دهد . برای این هدف مالزی نبردی پر ترقی و پر انرژی را به رهبری نخست وزیر ماهاتیر فرماندهی نمود . به خاطر (ام اس سی) ، او ملاقات هایی از ژاپن ، اروپا و ایالات متحده داشت . در یک توقف در کالیفرنیا ، او به پتانسیل سرمایه گذاری هالیوود نظری داشت . در این موقعیت ، نخست وزیر ، چهره یک شخص منحصر بفرد را داشت که بارها از تولیدات فرهنگی شان انتقاد کرده بود . او اتحاد با سرمایه گذاریی را پیشنهاد کرد که کشورهایی شبیه مالزی فرصتی برای “اجراء عمیق تر ” و “متونی فرهنگی که به خوبی تا آنسوی فرهنگ پاپ آمریکایی نفوذ داشت “را اهدا می کرد (گو ، ۱۹۹۷
به مثابه مبارزه برای سرمایه گذاری خارجی ؛ جنبشی حاصل شد که جدا از سرمایه گذاری خارجی بایستی علاقه مند به طرح( ام اس سی) بود و در مورد سیاست های اطلاعاتی مالزی بسیار محتاط عمل می کرد . قوانین سانسور شدید کشور در فلسفه اطلاعات مخصوصاً در بین آمریکایی ها تکفیر شده بود . در ملاقات نخست وزیر از کالیفرنیا او کوشش کرد دوباره به مقامات رسمی حقوقی در تعهدش به اصول اساسی در (ام اس سی ) اطمینان ببخشد . این ها شامل یک تعداد از نقاط کلیدی مانند : مالکیت آزاد در شرکت های گذرگاه آی تی ؛ سیاست های غیر محصور اجاره شامل آزادی به کارگران مهاجر نوآموز ؛ زیرساخت فنی با کیفیت بالا ؛ ضمانتی که مالزی بایستی از حقوق دارایی ذهنی ( کپی رایت ) از بین قوانین سایبرنتیک جامع حمایت می کرد ؛ و مهمتر از همه ، عدم سانسور در اینترنت بود .
تمرکز بر “قوانین سایبرنتیک” کشور ، حمایتی قانونی در برابر سوءاستفاده از تجارت الکترونیکی و دارایی ذهنی بود . اگر چه لازم بود مفاهیم در چارچوب قانونی مانند گذشت زمان تغییر یابند ، اما طرح اصلی متضمن کنش همگرایانه چند رسانه ای بود ، چیزی که قصد داشت چهار مقصود را برآورده نماید : ۱) برای ایجاد درامد قانونی برای معادل های دیجیتالی و امضاء خصوصی ،۲) یک مجموعه از قوانین حمایتی در برابر هکینگ ، تمپرینگ ، و دیگر حملات بسوی کامپیوترها ،۳) حمایت از دارایی ذهنی ، و ۴) حمایت برای اعمال پزشکی و دارویی تحت شبکه های دیجیتالی عمومی ( احمد ، ۱۹۹۷ ).

در این اثنا ، ابتکار تکنولوژی سنگاپور ” جزیره ی هوش ” لقب گرفته بود ، و نامزدی بود برای تغییر تمام کشور به برنامه ی نمایشی تکنولوژی دولت شهر . مفهوم این طرح ابتدا پیشنهاد در انتشار مدرک حکومت در ۱۹۹۲ بود که “رویای جزیره ی هوش ” نام گرفت . در این سند سنگاپور فرا خوانده شده بود تا قسمتی از طرحی بشود که بایستی ملتشان را یک ” جزیره ی هوش می ساخت … ملیتی پیشرفته در میان اولین کشورهایی در جهان با یک زیرساخت اطلاعاتی . می خواست واقعاً هر خانه ، آموزشگاه ، اداره ، و کارخانه به هم بپیوندد ” (کایتد در یئو و آرون ، ۱۹۹۹).
مفهومی ، این چنین بلند نظرانه ، اقبالی عمومی می طلبید . سنگاپور جغرافیایی نسبتاً کوچک را تسخیر کرده است ، اما از یکی از اقتصادهای نیرومند آسیایی برخوردار است . زیرساخت تکنولوژی اطلاعات سنگاپور درخور بیشترین توسعه در تمام جنوب و جنوب شرقی آسیا بود . اشکال شاخص جامعه ی اطلاعاتی در ۱۹۹۹ بوسیله ی بنگاه داده های بین المللی نشان داد که اقتصاد سنگاپور گرداننده ی بیشترین اطلاعات جهان سوم بوده است ، و طرح ریزی ها نشان داد که یک رشد مداوم در خلال سال های بعدی داشته است.(“سنگاپور-دیتا”،۱۹۹۹).
“سنگاپور او ان ای (یک شبکه برای هر نفر ) ” : این پروژه ، در ۱۹۹۷ شروع شد ، و می خواست سر انجام تاسیس تکنولوژی سیم کشی سراسری در تمام جزیره را آماده کند ، ساختمان یک شبکه ی ملی بهم پیوسته بوسیله ی اینترنت موجود در تمام خانه ها ، بنگاه ها ، و سازمان ها . سرانجام طرح برای پیوستگی ۹۵ درصد از مسکن ها انجام شد که می توانستند با حکومت ، ارتباطات تلگرافی ، و سرویس های کامپیوتری پیوستگی الکترونیکی داشته باشند . پروژه ی آو ان ای سنگاپور یک شبکه فیبر نوری را بکار گرفت که پیش بینی می شود جمعاً غریب ۱۸۶۰۰۰ مایلز فیبر دارا باشد . اجرا طی مراحلی تحقق می یابد ، هدف نخستین ۴۰۰۰۰۰ مشترک با پایان یافتن ۲۰۰۱ است (تورت ، ۱۹۹۹).

وزیر ارشد و نخست وزیر سابق لی کائون یو پی برد که نیاز سنگاپور به تنظیم چارچوب قانون برای اصلاح ابتکار تکنولوژیکی کشور ضروری است ، در کنفرانس رسانه ای آسیا در لوس آنجلس در اکتبر ۱۹۹۸ او آشکار ساخت که “تکنولوژی جدید رسانه ای ؛ این نقطه ای برای اتکا است ” و ” اگر چه شاید مقداری وقت ، اخلاقیات و دانش بگیرد بایستی راهی به کنترل و رام کردن تکنولوژی جدید برای نگهداری از ارزش های بنیادی جامعه بیابد .” برای انجام پذیرفتن این موضوع ، او تغییراتی از قانون های جدید را پیشنهاد کرد به نام ” جرایم نبرد حاشیه ای در فضای سایبرنتیک”(“میدیا ویل استی”،۱۹۹۸)
در پاسخ ، ساختار حکومتی سنگاپور برای ارتباطات تلگرافی سازماندهی مجدد شده بود تا ساختار سیاسی و متون اجرایی قانون را یکپارچه نماید . در مارس ۱۹۹۹، حکومت ممزوج شدن توانایی ارتباطات تلگرافی سنگاپور (تی آ اس ) ، کمیته ی کامپیوتر ملی (ان سی بی) ، و قسمت هایی از مرجع پخش برنامه ای سنگاپور (اس بی ای) به یک آژانس جدید شناخته شده مانند تکنولوژی اطلاعات و مرجع ارتباطات تلگرافی (آی تی تی ای ) سنگاپور را اعلام کرد . یکجا ، وزارت ارتباطات مجدداً به نام وزارت ارتباطات و تکنولوژی اطلاعات نام گذاری شد . سنگاپور ، مانند مالزی ، از تکنولوژی اطلاعات با تاکید به استراتژی یی برای دعوی پیشرفت تا رهبری صنعتی منطقه استفاده کرد . برای موفقیت در این موضوع ، کشور حمایت از محیط رقابتی و باز برای سرمایه گذاری تجاری می کرد . برای مثال ، ابتدا در آوریل ، ۲۰۰۰، “سنگاپور تلکام” ، که مدتی طولانی پشتیبانی صدا و اطلاعات را سرویس داده بود ، برای اول بار چهره ای رقابتی در بازار خطوط ارتباطی پیدا کرد . سپس ، سرویس های خانگی در دایره مرکزی قسمت شده ای در خلال چندین شبکه ، به انضمام سینگ تل رشد کردند ؛ اگر چه تعداد بزرگی از تولیدکنندگان سخت افزار تسهیلاتی در سنگاپور-ازجمله هولت پاکارد، تری کام ، و کیسکو سیستمز-سیاست هایی محدود کننده برای رسانه های اطلاعاتی داشتند ، و آزاد سازی اقتصادی در این ناحیه خیلی آهسته تر از آنچه در مالزی بود حرکت کرد .
سینگ تل، که ۷۶درصد آن تحت مالکیت حکومت سنگاپور بود ، استراتژی تجاری ای را مانند تغییر سیاست مالزی برای ام اس سی پیروی کرد-برای جستجو ی سرمایه گذاری خارجی و شرایط لازم برای نیرومند کردن دعوی آنها برای رهبری منطقه ای . یک نا امیدی بزرگ ورشکستگی سینگ تل در غلبه بر بدست آوردن کابل و مخابرات بی سیم (اچ کا تی) در ۲۰۰۰ بود . این شرکت در برابر شرکت کوچک نوکیسه ی “پاسیفیک سنتاری سایبر وورکز” شکست خورد . از سوی دیگر ، سینگ تل ، از “نیوز کورپ ” نیز ضربه خورد ، “نیوز کورپ ” اختلاط رسانه ای راپرت مورداک برای سرویس های پهن باند منطقه ای بود (“واک آپ کال”،۲۰۰۰).
سینگ تل احتمالاً چنین شراکتی ( شراکت با “نیوز کورپ” ) را دنبال کرد زیرا سنگاپور معتقد بود که رقابتش در یک محیط جهانی شده نیازمند قدرت منطقه ای و مالکیت پیوسته ی بین المللی است و حمایت حکومت سنگاپور نمی تواند به تنهایی تامین کننده قدرت فضای بازار باشد .

واضح است که حسی رقابتی در زمینه ی استعداد تکنولوژیکی بین سنگاپور و مالزی وجود دارد . وزیر ارشد سنگاپور لی کوان یو پیش بینی کرد که ” ما چهره رقابتی مقاومتری از مالزی خواهیم بود … سیاست هایی که ما اتخاذ کرده ایم و موفقیت ما را در پی خواهد داشت اکنون بوسیله ی همسایگانمان در حال پی گیری است” (کیتد در هیبرت،۱۹۹۷). با این وجود ، سنگاپور یک مزیت بزرگ در حوزه ی آی تی دارد . بر اساس یک بازدید گزارش شده در “فار استرن اکونومیک ریویو” از جمله گروه های گوناگون از ۴۹ کشور بازرسی بعمل آمده در تمام جهان ، سنگاپور در رتبه بندی زیرساختار تکنولوژی مقام دوم یافت ، که بسیار بالاتر از رتبه ی مالزی که نوزدهمین شده بود دارد . در مجموع ، سنگاپور در سواد کامپیوتری رتبه ی دوم را بدست آورده بود در قیاس با مالزی که بیست و هشتم شد “(هیبرت، ۱۹۹۷). در بسیاری از مسائل ، پیروزی در رقابت نامربوط است زیرا مالزی و سنگاپور یکپارچگی اقتصادی سختی با هم دارند و اگر یکی پیروز است ، دیگری نیز هست .
بر انگیختگی پروژه های تکنولوژیک سنگاپور و مالزی بزرگ و رویا ی ابتکار همگانی جامع است . در مالزی این مخصوصاً ملموس است . پروژه ی (ام اس سی) بدقت با یک مفهوم بزرگ پیوند یافته که “واواسان(ویژن)۲۰۲۰” نامیده می شود. “رویای ۲۰۲۰” راجع است به ندای نخست وزیر برای مالزی جهت دست یافتن به وضعیت کشوری توسعه یافته تا سال ۲۰۲۰ ، یک مفهوم بزرگ که بوسیله ی تمام دستگاه های حکومت و طرفین سیاسی پیشتاز ظهور خواهد یافت . جدیت برای “رویای ۲۰۲۰ ” مانند اقتصاد های جنوب شرق آسیا خسارتی گیج کننده را تحمل کرد که در ۱۹۹۷ آغازی اطمینان بخش داشت .