سهم سفر و شادی

شادی و آزادی هم سرشت هستند و غمزدگی و بردهمنشی و سربراهی و عقل و تقدیرباوری از یک مقولهاند و بسادگی به یکدیگر تبدیل پذیرند. جوان ناشاد، جوانی که از عشق سرشار نشده، عشق را گناه دانسته، از ته دل نخندیده، با دوستان خود به پایکوبی نپرداخته، در طبیعت نچرخیده، خود را نیاراسته، جوانی خود را به نمایش ننهاده، در آینه با دلدادگی به خود ننگریسته، جهان و زندگی را دوست نخواهد داشت.

گردشگری زیرشاخه های زیادی را در هویت زندگی و کنش اجتماعی پدیدار میسازد و سفر کردن و مسافرت تنها یکی از موضوعات و زیرشاخههای مهم در صنعت گردشگری محسوب میشود که در این سالها آنچنان که شایسته آن است بدان توجه عالمانهیی نشده است. بیگمان سفر کردن در سطوح گوناگون اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و روانی تاثیر زیادی بر هویت فردی و جمعی آدمی میگذارد و سازمانها، رفتارها و مناسبات جدیدی در جامعه میآفریند. شاید در وهله نخست سفر یک پدیده اقتصادی قلمداد شود که زیرساختهای مختص خود شامل میزان درآمد مسافر، اهداف اقتصادی گردشگر و ابزارهای اقتصادی و در مجموع گردشگری اقتصادی را در بر میگیرد. اما صرف نظر از وجوه اقتصادی سفر در صنعت گردشگری، مسافرت گردشگران یکی از مهمترین عوامل پالایش و آرامش افراد در زندگی فردی و جمعی است.
طبیعی است که در جوامع جدید مسافرت به عنوان یکی از ویژگیهای ضروری در سازمان زندگی نقش مهمی را ایفا میکند. از این رو تداوم کار در صنایع گوناگون اقتصادی و اجتماعی کنش متعارف آدمی در سازمان کاری ایجاد میکند و این فرایند پس از مدتی، دلزدگی و خستگی قابل توجهی بر جسم و جان شاغلان به وجود میآورد. تردیدی نیست آدمی برای تجدید نشاط و شادابی، سفر کردن را به عنوان یکی از مهمترین مکانیسمهای جبرانی برمیگزیند. در این مرحله مسافرت یک کنش آگاهانه برای کسب شادی بیشتر و دستیابی به آرامش است. در سفر، آدمی سرشتی آگاهانه به دست میآورد و بدین منظور باید فرصتهای سفر را به عنوان یک پدیده پرنشاط عینی و بلکه به منزله یک موضوع عینی و ذهنی و تاثیرگذار در مرحله روان آدمی مورد نظر پذیرفت. بطور مثال در سفر سنتی و آیینهای سیزدهبدر که در آخرین روز سنت نوروزی انجام میشود، مردم در دامان طبیعت از یک سو به گردشگری صحرا و کوهستان میپردازند و از سوی دیگر در کنش جمعی آگاهانه زشتیها و نحوست را از خود میزدایند.
سفر در ذات خود نفی افسردگی و تنبلی و یکی از مولفههای اصلی شادزیستن فردی و جمعی است. نگاهی اجمالی به تاریخ و فرهنگ مردم ایران نشانگر آن است که متن اجتماعی و هسته فرهنگی ایرانیان رویکرد مسلطی به دنیاگریزی، افسردگی و سوگواری پیدا کرده است . در فرهنگ مردمی که غممداری را یکی از هویتهای جمعی خود قلمداد کردهاند، نشاط، شادی و سفر کردن را در مناسبات خود نهادینه کردن ضروری است. از این رو پیشنیاز فرهنگ سفر در سبد خانوار ایرانیان به زمینههای فرهنگی، اجتماعی و روانی آنان پیوند خورده است و برای گسترش و نهادینه کردن سفر در فرهنگ نوین جمعی تمامی دستگاههای تبلیغی، فرهنگی و اقتصای باید همکاری همهجانبهیی را در دستور کار قرار دهند.

 

● شادی، نیاز بنیادین مردم ایران
شادی و آزادی هم سرشت هستند و غمزدگی و بردهمنشی و سربراهی و عقل و تقدیرباوری از یک مقولهاند و بسادگی به یکدیگر تبدیل پذیرند. جوان ناشاد، جوانی که از عشق سرشار نشده، عشق را گناه دانسته، از ته دل نخندیده، با دوستان خود به پایکوبی نپرداخته، در طبیعت نچرخیده، خود را نیاراسته، جوانی خود را به نمایش ننهاده، در آینه با دلدادگی به خود ننگریسته، جهان و زندگی را دوست نخواهد داشت. به جنس مخالف با کینهیی جنونآمیز خواهد نگریست و در صف آزادی و سازندگی و نوجویی قرار نخواهد گرفت. او سازنده جامعهیی خواهد بود که عقدههای کینه و حسد جانمایانه آن را چرکین خواهد ساخت. تنها آنکه استعداد خندیدن دارد، میتواند سعادت جامعه را بخواهد. آنکه از درون میخندد،نمیتواند تحمل ظلمی را داشته باشد که جامعه را سوگوار میسازد.
مردم یک جامعه حق دارند که شاد باشند و این شادی در صلح، عدالت، همبستگی و فقرزدایی و فرهیختگی به دست میآید. جامعه مدرن جامعهیی است شاد و رکن مهم سازندگی و نوسازی زیباسازی است. اما در حال حاضر ما چگونه میتوانیم با این روحیه غمزده جامعه، خود را مدرن سازیم؟ بیگمان شادزیستن در پرتو مهاجرت یکی از مکانیسمهای زندگی جامعه کنونی ایران است که کمتر بدان توجه شده است. اصلاح اخلاقی جامعه در گرو شادی آن است. پس باید مدیریت و مسئولیت جامعه را به کسانی بسپاریم که خودشان میتوانند بخندند و دیگران را بخندانند، اگر چنین شود بسیاری از فسادها از بین خواهند رفت و کشوری سالم خواهیم داشت.