پزشکی - صفحه 4 از 6 - پایگاه دانلود رایگان کتاب | دانلود کتاب

آنفلانزای مرغی یک بیماری مسری در پرندگان است که توسط ویروس A آنفلانزا ایجاد می شود . مرغ های مهاجر و مرغ های وحشی مخزن طبیعی ویروس های A آنفلانزا هستند .
آنفلانزای مرغی که نوع به شدت بیماری زاست بیش از صد سال قبل در ایتالیا شناخته شده و به طاعون مرغی معروف بوده است .
از میان ۱۵ زیر گونه اصلی ویروس آنفلانزای A فقط نژادهای زیرگونه های H5 و H7  بیماری شدیدا عفونی آنفلانزای مرغی را ایجاد می کند که بسیار مسری است و در گونه های پرندگان آسیب پذیر شدیدا کشنده است .
مرغ ها و بوقلمون ها به همه گیری بسیار حساس هستند .تماس مستقیم یا غیر مستقیم پرندگان اهلی با ماکیان آبی به عنوان علت متداول شناخته شده بوده است .
بازار پرندگان زنده نیز نقش مهمی در انتشار اپیدمی دارد . پرندگانی که بعد از آلوده شدن زنده می مانند حداقل برای ۱۰ روز ویروس را از طیق دهان و مدفوع دفع می کنند و بنابراین زمینه انتشار بیشتر را فراهم می نماید . اردک ها برخلاف مرغ ها به این ویروس ها مقاوم هستند ومی توانند ناقل بدون علامت این ویروس ها باشند و بنابراین به انتشار بیشتر آنها کمک کنند. ویروس آنفلانزای مرغی به طور طبیعی فقط پرندگان و خوک ها را آلوده می کند .

 

از سال ۱۹۵۹ ویروس های زیرگونه های H5 وH7 وH9 از مانع گونه های خود گذشته اند تا انسان ها را در ۱۰ وضعیت آلوده سازند . اکثر ویروس های آنفلانزای مرغی که انسان ها را متاثر می سازند علایم خفیف تنفسی یا التهاب ملتحمه ایجاد کرده اند به استثنای نژاد H5N1 .
این نژاد بیماری بسیار شدید با مرگ و میر زیاد در سال های ۱۹۹۷ ، ۲۰۰۳ ،۲۰۰۴ ایجاد کرده است .
مطالعاتی که نمونه های ویروس را طی زمان بررسی نموده است نشان می دهد که H5N1 بطور فزاینده ای برای پستانداران ، بیماریزا می شود و اکنون نیزاز قبل مقاوم تر شده است و در محیط تا چندین روز باقی می ماند .

از مدتها قبل ، مشخص شده است که پرندگان وحشی نقش بسیار مهمی را در انتقال زیر رده های ویروس آنفلوآنزای طیور به نقاط مختلف جهان بازی می کنند . این موضوع ، سبب نگرانی های بسیار زیادی در میان محققین و افراد مرتبط با صنعت طیور شده است . این نگرانی ها از آن جهت است که بسیاری از این پرندگان وحشی ، مهاجر بوده و مسافت های بسیار طولانی را در خلال مرزهای بین المللی مسافرت می کنند .
با آزمایشات صورت گرفته ، مشخص شده است که چرخش ویروس کنونی آنفلوآنزا در گله های پرندگان وحشی سبب بوجود آمدن زیر رده هایی جدید از ویروس آنفلوآنزای طیور ، با آنتی ژن و همچنین سایر خصوصیات متفاوت می شود .
ویروس آنفلوآنزا براحتی منتشر میشود ، در آب مقاومت نسبتا بالایی داشته و در آب نیز به سرعت پخش میشود . از سوی دیگر نوعی خاص از اردکها توانایی حمل ویروس آنفلوآنزا را بدون بروز هیچگونه نشانه کلینیکی دارند . در این میان ، اردکهای Juvenile بالاترین آمار پخش بیماری را داشته اند .
تیترهای بالایی از این ویروس ، در تابستان گذشته از پرندگان وحشی جدا شد . این زمان ، مصادف با ترک محل زندگی موقت توسط پرندگان مهاجر بود . البته در این مورد ، فرضیه کاهش تیتر بیماری تا رسیدن این پرندگان به جنوب مطرح میباشد .
شیوع ویروس HPAI که برخی خواستگاه آنرا پرندگان وحشی می دانند ، در دهه اخیر تا اندازه ایی در طیور صنعتی بصورت مکرر رخ میدهد .
اما با توجه به آمار منتشر شده ، تا ۴۰ سال قبل هیچ شیوع بزرگی در پرندگان وحشی وجود نداشته است . مطالعات نظارتی اخیر در اروپا نشان داد که ویروسهای متفاوتی از نوع A و زیر رده های H5 و H7 را میتوان از پرندگان وحشی مرده جدا ساخت . ویروسهای جدا شده اخیر ، شباهت های بسیار زیادی به ویروسهای جدا شده در سال ۱۹۹۷ در اروپا دارد .
اما آنچه که تعجب ما را بر می انگیزد اینست که ، با آزمایشات کلینیکی صورت گرفته از پرندگان عادی ، در مسیر پرواز این پرندگان ، هیچ ویروسی جدا نشده است . به عبارت دیگر ، تمامی زیر رده های جدا شده از پرندگان وحشی و مهاجر ، از پرندگان مرده و یا در حال مرگ جدا شده اند .
بنظر میرسد که تغییرات صورت گرفته در ماهیت ویروس آنفلوآنزای طیور را بایستی در پرندگان وحشی مانند ، مانند برخی از گونه های اردکها ، یافت . محققان با توجه به جداسازی ویروسها از پرندگان مرده و همچنین ، شیوع این بیماری در پارکهای حفاظت شده و باغ وحشها ، به این نتیجه رسیده اند .
در سال ۲۰۰۴ میلادی ، ویروس H5N1 در چندین گونه مرده و یا در حال مرگ یافت شد . این گونه ها شامل :
 
•          گونه هایی از پرندگان وحشی در تایلند .
•          گونه Magpise  در جمهوری کره .
•          گونه Crows  در ژاپن .
•          گونه ایی  Falcon در هنگ کنگ .
•          کلکسیون پرندگان یک باغ وحش در کشورCombodia   .
بودند .
با توجه به بررسیهای ثبت شده ، تمامی این پرندگان یا مرده بودند و یا رو به مرگ بودند و قادر نبودند تا این ویروس را در مسیرهای طولانی با خود حمل نمایند .
در بهار سال ۲۰۰۵ میلادی ، یک مورد از شیوع این ویروس در غازهایی در دریاچه Qinghai چین ( از مناطق مرکزی چین ) شناسایی شد . این در حالی بود که این منطقه ، یک پارک حفاظت شده طبیعی میباشد و هیچ مزرعه پرورش طیور در اطراف آن وجود ندارد .
و اما در بخش پایانی این مقاله نیز ، به بررسی آلودگی های پرندگان وحشی در نه کشور مختالف در سالهای ۲۰۰۳ و ۲۰۰۴ میلادی می پردازیم . لازم به ذکر است که این بخش ، از چندین جدول منتشر شده توسط OIE ، منابع محلی کشورهای مربوطه ، GPHIN و ProMED بدست آمده است .
۱ . هنگ کنگ :
            در ژانویه سال ۲۰۰۴ میلادی ، زیر رده H5N1 از برخی گونه ها مانند : Oeregrine Falcon  و Grey Heron جدا شد .

۲ . کشور Combodia :
            در ماه فوریه سال ۲۰۰۴ میلادی زیر رده H5N1  از پرندگان وحشی یک مجموعه باغ وحش جدا شد .

۳ . ژاپن :
             در مارس سال ۲۰۰۴ میلادی در این کشور ، زیر رده H5N1 از گونه ایی پرنده بنام Crown یافت شد .

۴ . جمهوری کره :
             در این کشور نیز در ماه مارس سال ۲۰۰۴ میلادی ، در گونه ایی پرنده بنامMagpies  زیر رده H5N1 جدا شد .

۵ . تایلند :
          این کشور از کشورهایی بود که ویروس آنفلوآنزا بطور وسیعی در پرندگان وحشی آن یافت شد . در ماه دسامبر سال ۲۰۰۴ میلادی ، زیر رده H5N1  از برخی گونه ها مانند : Pigeons , Open Bill Strok , Little Cormorant , Red Collar Dove , Scaly Breasted Munia , Black Drongo جدا شد .

۶ . چین :
جداسازی ویروس آنفلوآنزا در این کشور در دو مرحله صورت گرفت :
            در ابتدا در ماه دسامبر سال ۲۰۰۴ میلادی زیر رده H5N1 از گونه ایی پرنده وحشی بنام Grey Heron جدا شد .
          در دومین مرحله شناسایی و یافتن مناطق آلوده در این کشور در آوریل سال ۲۰۰۴ میلادی ، گونه های Bar Headed  Headed Geese , Great Black Headed Gulls , Ruddy Shelducks , Great Cormorants .

۷ . مغولستان :
         در آگوست سال ۲۰۰۵ میلادی ، زیر رده نوع  A ویروس آنفلوآنزای طیور از گونه های Bar Headed Geese
   Whooper Swan که در نزدیکی یک دریاچه در این کشور زندگی می کردند ، جدا شد .

۸ . روسیه :
             در ماه آگوست سال ۲۰۰۵ میلادی ، زیر رده  H5N1از پرندگان مهاجر در این کشور بدست آمد .

۹ . قزاقستان :
             در ماه آگوست سال ۲۰۰۵ میلادی ، زیر رده H5N1از پرندگان مهاجر در این کشور بدست آمد .

نتیجه گیری :
تحقیقات زیادی در مورد نقش پرندگان وحشی در انتقال ویروس آنفلوآنزای طیور صورت گرفته است . اما در حال حاضر ، با قاطعیت نمی توان پرندگان مهاجر را عامل انتقال این ویروس در سطح جهان دانست . در کل بایستی منتظر ماند . منتظر ماند تا در آینده ایی نه چندان دور با قاطعیت عامل اصلی انتشار ویروس آنفلوآنزای طیور شناسایی شود .

از انتشارات دفتر منطقه ایی WHO  در غرب اقیانوس آرام ، مانیل .

آنفولانزای پرندگان از بیماریهای با قدرت سرایت بسیار بالا در میان پرندگان است که هم اینک در آسیا در میان پرندگان بحالت اپیدمی در آمده است . قرار گرفتن در معرض پرندگان بیمار ، مدفوع آنها و یا غبار و خاکی که با مدفوع آنها آلوده شده باشد  میتواند منجر به آلودگی انسان شود . این پیشنهاد نامه از آن جهت تهیه شده است که مواردی از ابتلای انسان به این بیماری در خلال اپیدمی اخیر طیور شناسایی شده است .

۱٫ بایستی برای قصابها و حمل کننده های گوشت طیور تجهیزات شخصی مناسب حفاظتی فراهم شود :
      لباسهای حفاظتی ترجیحا همراه با کاور پیشبند دار و یا گان ( پیشبند ) جراحی با سرآستین بلند و پیش بند اضافه .
      دستکش کار ضخیم پلاستیکی غیر قابل نفوذ .
      استفاده از ماسک تنفسی ، ترجیحا ماسک N95 ( این ماسک مورد تائید US NIOSH قرار گرفته است ) . در صورت عدم دسترسی به این نوع ماسکها میتوان از ماسکهای استاندارد جراحی که بخوبی بر روی صورت سوار میشوند استفاده کرد .
      چکمه هایی از جنس پلاستیک و یا پولیورتان و یا استفاده از کاورهای حفاظتی جدانشدنی کفش .
۲٫ تمامی افرادی که بطور نزدیک با حیوانات درگیر بیماری تماس داشته اند بایستی دستان خود را بکررات با آب و صابون بشویند . قصابها و حمل کننده های حیوانات بایستی پس از انجام کار دستهایشان را ضد عفونی کنند.
۳٫ محیط کشتار نیز باید بشدت موارد ذکر شده ضدعفونی و پاکسازی شوند .
۴٫ تمامی افرادی که در معرض پرندگان و یا مزارع مشکوک به بیماری بوده اند باید توسط مسئولین بهداشت محلی تحت نظارت کامل قرار بگیرند

آب درمانی ۱
راهنمای درمان قطعی انواع سرطان، ایدز، هپاتیت، آلرژی، اعتیاد، بیماریهای قلب، کبد، ریه، کلیه، تومورمغزی، معده، روده، سینوزیت، آب مروارید، پیرچشمی، قند، فشارخون، چاقی و دیگر بیماریها
در این روش درمان، به بدن اجازه داده می‌شود تا با اجرای مکانیسم از پایین به بالا، خود را مانند روزی که متولد شده بازسازی و از همه‌ی بیماریها و نارساییها پاکسازی نماید. در حالت عادی، مکانیسم بدن از بالا به پایین است. یعنی: ۱ـ از راه دهان خوراک دریافت می‌کند. ۲ـ مواد سودمند را جدا می‌کند. ۳ـ چربیها و یا قند اضافه و برخی دیگر از مواد زائد را در جاهای خالی بدن مانند پیرامون شکم، زیر پوست سر، پیرامون قلب و ..ذخیره می‌کند. ۴ـ دیگر مواد زائد را از راه روده‌ دفع می‌کند؛ ولی در مکانیسم از پایین به بالا، چون بدن جز آب چیزی دریافت نمی‌کند، برای تأمین انرژی برای زنده ماندن، خود را بررسی و ذخیره‌های سودمند و ناسودمند را برای مصرف فراخوانی می‌کند. آنچه سودمند بداند می‌سوزاند و آنچه زیان‌آور بداند، از راه دهان به صورت خلط بیرون می‌ریزد؛ به همین دلیل آب دهان بیمار، به صورت چسبناک و کشدار می‌شود که بایستی بیرون ریخته شود. در این روش، از یک سو غذای کافی برای ادامه‌ی زندگی میکربها، باکتریها و یا سلولهای سرطان به آنها نمی‌رسد و از سوی دیگر بدن برای زنده ماندن، با تمام توان هر چه را در جای جای خود پیدا کند به عنوان غذا شناسایی می‌کند. در این حالت، هیچ میکرب، باکتری و یا سلول سرطانی تاب مقاومت در برابر بدن را ندارد. ممکن است برای کسی این پرسش پیش آید که بیماریهای ویروسی چگونه با این روش درمان می‌شود؛ در حالی که ویروسها از غذایی که به بدن داده می‌شود استفاده نمی‌کنند. پس چگونه می‌توان با قطع غذا از بدن و تنها نوشیدن آب، بیماریهای ویروسی مانند: ایدز، سل و … را درمان کرد؟ پاسخ این است که بدن در دوره‌ی آب‌درمانی، هیچ میکرب، ویروس، باکتری و یا سلول سرطانی را نمی‌کشد. دلیل آن هم این است که بیمار تب نمی‌کند و هیچ جای بدنش نیز عفونت نمی‌کند؛ بلکه بدن با نیروی فوق‌العاده‌ای که هنوز برای دانش پزشکی ناشناخته است، هر گونه میکرب، باکتری، ویروس و یا سلول سرطانی را از سوراخ بسیار ریزی که در انتهای زبان است به صورت خلط بیرون می‌ریزد.
این روش درمان برای افراد بالای ۵ سال سو‌دمند است؛ البته برای آنان که زیر ۱۸ سال دارند، دوره‌های ۳ تا ۶ روز توصیه می‌شود. کسی که می‌خواهد برای نخستین بار آب‌درمانی کند، چنانچه به خود اطمینان ندارد که توانایی انجام آن را دارد یا خیر، می‌تواند از ۱ تا ۵ یا تا ۱۲ روز آب‌درمانی کند. در این مدت، هرگاه دید توانایی ادامه را ندارد و از انجام کارهای روزانه باز می‌ماند، برنامه را قطع می‌نماید. سپس به تعداد روزهای آب‌درمانی، استراحت می‌کند و بار دیگر آغاز می‌کند؛ و چون اندکی از جسمش پاکسازی شده، توانایی بیشتری دارد. از این رو، این بار دو برابر روزهای پیش، آب‌درمانی می‌کند. چنانچه در این دوره نیز باز هم توانایی ادامه نداشت، آن را قطع و سه برابر روزهای آب‌درمانی استراحت می‌کند. سپس برای سومین بار آغاز و هر کس که باشد می‌تواند آن را به پایان ببرد.
در این روش، شخص تا چهل شبانه‌روز، جز آب و چای چیز دیگری نمی‌خورد. در این مدت، بدن انسان خود را بررسی می‌کند و آنچه برایش سودمند است نگه می‌دارد و از آن استفاده می‌کند و آنچه برایش زیان دارد، به صورت خلط، از راه دهان بیرون می‌کند؛ و نشان پاکسازی شدن خود از همه‌ی بیماریها را به صورت سرخ شدن سراسر زبان نشان می‌دهد. در چنین حالتی، بدن مانند روزی است که متولد شده است؛ زیرا اگر به زبان نوزادی که تازه متولد شده نگاه کنید، می‌بینید کاملا قرمز است. بیمار یک روز ییش از آغاز آب‌درمانی، آزمایش خون و ادار می‌دهد و یک روز پس از پایان دوره نیز آن را تکرار می‌کند تا اثرات این روش درمان را بر بدن خود ببیند.
کسانی که شوره¬ی سر یا ریزش مو دارند، از روز دهم آب درمانی، شوره‌ی آنان از بین می‌رود و ریزش مو متوقف می‌شود. چربی موی کسانی هم که دارای موهای چرب هستند از بین می¬رود و اگر شخص دوره را به پایان برساند، هرگز موی چرب، شوره و یا ریزش مو نخواهد داشت. برای کسانی که سنشان زیر ۵۰ سال است و بخشی از موهای خود را از دست داده‌اند، پس از پایان دوره، ممکن است موهای تازه بروید.
روش انجام آب درمانی چنین است:
(۱)ـ پیش از آغاز، شخص خانواده‌ی خود را از کاری که می‌خواهد انجام دهد و مزایای آن آگاه می‌کند تا هم در مدت دوره از سوی آنها سرزنش نشود و هم این که چنانچه در مدت دوره برای او مشکلی پیش آمد، افراد خانواده بدانند که چه باید بکنند.
(۲) ـ از ۳ روز پیش از آغاز، هر بامداد پیش از صبحانه و شب پیش از خواب، ۲ قاشق غذاخوری خاکشیر و یک قاشق مرباخوری عسل را در یک لیوان آب گرم حل کرده و می‌نوشد. یک روز پیش از آغاز نیز ناهار و شام فقط سوپ و یا مانند آن می‌خورد.
(۳)ـ اگر کسی که می‌خواهد آب‌درمانی کند دارای بیماریهای خطرناکی مانند سرطان، هپاتیت و یا ایدز است و محدودیت زمانی دارد مثلاً بیشتر از دو یا سه ماه زنده نیست، می‌بایست ۴۰ روز را پی در پی آب‌درمانی کند؛ ولی چنانچه فرصت بیشتری دارد، برای این که بتواند ۴۰ روز را بدون غذا با موفقیت سپری کند، بهتر است اول ۵ روز آب‌درمانی کند و سپس ۱۵ روز غذا بخورد. پس از آن ۷ روز و ۲۱ روز غذا بخورد؛ و در پایان، ۱۰ روز و یک ماه غذا بخورد و پس از آن به آسانی می‌تواند ۴۰ روز آب‌درمانی کند.
(۴)ـ برای این که با آغاز آب درمانی، و قطع غذا از معده، مدفوعات متوقف شده در اعماق روده‌ها جسم را مسموم نکند و باعث سرگیجه و سردرد نشود، شخص در شب سوم که طبق بند ۲ رفتار کرده است، ۴ ساعت پس از خوردن سوپ، ۶۰ سی.‌سی روغن کرچک می‌خورد تا آنچه در روده‌ها باقی مانده، بیرون رانده شود. چنانچه خوردن روغن کرچک دشوار باشد، می‌تواند به جای آن، از دم کرده‌ی گیاه سِنا و گل سرخ به انداره‌ی ۲ لیوان استفاده کند.
آب درمانی ۲

(۵)ـ در طول دوره، دیگر نباید روغن کرچک یا هرگونه مسهل استفاده کند؛ زیرا آب زیادی از جسم می‌گیرد و باعث ضعف شدید می‌شود. در صورتی که بدن به آب بسیاری نیازمند است. از این رو، خوردن روغن کرچک یا هر مسهل دیگر در هفته‌ی اول درمان، اختلالاتی در روده‌ها پدید می‌آورد که شاید تا بیش از یک روز هم ادامه یابد؛ ولی چنانچه بیمار به سردرد دچار شد و با تنقیه بهبود نیافت، پس از پایان هفته‌ی اول، می‌تواند هر سه یا چهار روز یکبار مسهل بخورد.
(۶)ـ از آن ساعت به بعد، تنها آب می‌خورد.
نکته: پس از یک تا دو روز از آغاز آب درمانی، با ترک غذا، زبان سفید می‌شود و اشتها کور می‌شود؛ ولی در پایان روز چهلم، اشتها برمی‌گردد. چنانچه پیش از پایان دوره، میل به غذا برگردد، تصادفی و ناشی از کوشش و خستگی بسیار است. این اشتهاء، حقیقی نیست و با آشامیدن دو جرعه آب خنک از بین می‌رود. به این موضوع مهم نیز باید توجه داشت که نشانه‌ی پایان درمان، ۴۰ روز نیست؛ بلکه سرخ شدن سراسر زبان و بازگشت میل به غذاست. از این رو ممکن است این دو نشانه برای کسی کمتر از ۴۰ روز آشکار شود که نشان از پایان آب درمانی است. ضعفی که در نخستین روز پیش می‌آید، در واقع حالتی است که میان تغیر مکانیسم بدن از حالت از بالا به پایین به از پایین به بالاست؛ و با رویکرد بدن به مکانیسم از پایین به بالا و استفاده از ذخیره‌های خود، ضعف نیز پایان می‌یابد. بیمار نباید به هیچ روی نگران زخم معده و روده باشد و گمان کند که با نخوردن غذا زخم معده و یا روده می‌گیرد؛ زیرا نه تنها پس از ۲۴ ساعت که اشتها کور می‌شود، معده دیگر برای غذا ترشح اسیدی ندارد، بلکه چنانچه بیمار دارای زخم معده یا روده باشد، با سرعت باورنکردنی بهبود می‌یابد.
(۷)ـ بیمار هر روز ۱۸ لیوان آب برابر با چهار لیتر می‌نوشد. ۹ لیوان صبح و ۹ لیوان بعدازظهر. البته در کنار آن، می‌تواند تنها یک لیوان چای نیز بنوشد؛ زیرا نوشیدن بیش از یک لیوان باعث دفع املاح بدن و آسیب‌پذیری دیواره‌ی قلب و رگها می‌شود. روی هم رفته از چهار لیتر بیشتر نباید آب بنوشد؛ زیرا نوشیدن بیشتر از این مقدار، ممکن است باعث رقیق شدن خون و مرگ شود.
برای این که نمک بدن نیز تأمین شود، بیمار همه‌ی آب مصرفی را از آب جوشیده استفاده نمی‌کند؛ زیرا پس از پایان ذخیره‌ی نمک بدن در پانزده روز نخست، چنانچه نمک کافی به بدن نرسد، عضلات دچار سستی و در نتیجه بدن دچار ضعف می‌شود. ضعفی که با افزایش قند از بین نمی‌رود و ممکن است بیمار را از ادامه‌ی درمان از روز بیست‌وپنجم به بعد بازدارد. از این رو، بهتر است برای اطمینان از سالم بودن و دارای املاح بودن آب، ۹ لیوان آب جوشیده را با ۹ لیوان آب معمولی بیامیزد؛ سپس در دو لیوان از آبی که صبح و عصر می‌نوشد، مقدار بسیار ناچیزی نمک بیفزاید؛ به گونه‌ای که شوری آب را احساس نکند؛ و تنها تلخی آب را احساس کند. برای این که تلخی آب را هم احساس نکند، می‌تواند یک قاشق غذاخوری آبلیمو به آن بیفزاید که بسیار خوشمزه هم خواهد بود.
بیمار می‌تواند ۱۸ لیوان را در میان ۱۶ ساعت بیداری تقسیم کند تا در هر ۵۰ دقیقه، یک لیوان آب بنوشد و ناچار نشود که در یک زمان چند لیوان با هم آب بنوشد؛ ولی چنانچه نوشیدن این اندازه آب یا چای برای کسی با کاهش کنترل او بر ادرار همراه باشد، می‌تواند ۲ لیوان از آن کاسته و تنها ۱۶ لیوان در شبانه‌روز آب بنوشد؛ زیرا نزدیک ۲ لیوان نیز بدن از راه تنقیه جذب خواهد کرد که توضیح داده خواهد شد.
(۸)ـ برای جلوگیری از آمیخته شدن آب یا چای با خلط دهان، بیمار پیش از نوشیدن، دهان خود را می‌شوید.
(۹)ـ در پانزده روز نخست، ادرار بی رنگ است؛ ولی پس از آن، ممکن است به رنگ زرد مایل قرمز باشد که جای نگرانی نیست.

 آب درمانی ۳

(۱۰)ـ برای این که سه نشانه‌ی مهم حیاتی: نبض، دمای بدن و فشار خون تنظیم باشد و نیز قند کافی به مغز برسد و بیمار بتواند تا پایان ادامه دهد، برای کسی که متناسب با قدش از ۱۰ تا ۱۵ کیلو اضافه وزن دارد، در ۱۰ روز نخست، هر روز دو قاشق مرباخوری عسل، یکی صبح و دیگری بعدازظهر را در آب حل می‌کند و می‌نوشد؛ و از خوردن یکباره‌ی عسل به میزان بیشتر خودداری می‌کند که قند خون به یکباره بالا نرود. از روز یازدهم تا پایان دوره، به دلیل کاهش چربیها و قند بدن، برای جلوگیری از کاهش قند مغز و در نتیجه پیدایش ضعف، میزان عسل را می‌تواند به سه برابر افزایش دهد و هر ۴ ساعت یک بار بخورد. در این صورت از ۱۸ لیوان آب مصرفی در روز، ۶ لیوان آن با عسل آمیخته است و شخص به صورت یک در میان آب شیرین و غیر شیرین می‌نوشد. چنانچه در روز یازدهم که میزان عسل سه برابر می‌شود، فشار خون افزایش یافت، می‌تواند به هر لیوان شربت عسل یک قاشق غذاخوری آبلیمو بیفزاید. کسی که اضافه وزن ندارد، از همان روز نخست تا پایان دوره، هر روز ۶ قاشق مرباخوری عسل با آب می‌نوشد. کسی که از ۱۵ تا ۲۵ کیلو اضافه وزن دارد، در ۱۰ روز نخست، روزانه دو قاشق مرباخوری عسل و از روز یازدهم تا پایان دوره، روزانه ۴ قاشق مرباخوری عسل و کسی بیشتر از ۲۵ کیلو اضافه وزن دارد، چنانچه فشار خونش از حالت عادی کمتر نشود و ضربان قلبش کاهش نیابد و دچار سرگیجه نشود، می‌تواند تنها آب خالص بنوشد؛ ولی اگر در چند روز نخست فشار خونش پایین آمد، می‌تواند در ۱۰ روز نخست، روزانه ۲ قاشق مرباخوری عسل و از یازدهم تا پایان، روزانه ۳ یا چهار قاشق مرباخوری عسل ‌با آب بخورد. روی هم رفته هر کس با هر وزنی که این درمان را انجام می‌دهد، بجز میزان تعیین شده‌ی عسل، هرگاه دچار کاهش فشار خون گردید، بی درنگ یک قاشق مرباخوری عسل در نصف لیوان آب حل کرده و می‌نوشد.