ظرفیت - پایگاه دانلود رایگان کتاب | دانلود کتاب

این مقاله، مسأله یافتن یک مجموعه محل اسکان با حداقل هزینه که هزینه خدمات دهی به درخواستهای دستیابی در یک محیط فقط خواندنی را بررسی کرده و محدودیتهای ظرفیتی گره ها را مدنظر قرار می دهد. مجموع هر بار تحمیل شده بر هر پروکسی نباید از ظرفیت آن بیشتر شود. نتایج حاصل از شبیه سازی نشان می دهد که الگوریتم جای گذاری پیشنهادی ما سطوح عملکردی خوبی را نشان می دهد و به تعادل بار یکسان در پروکسی های متفاوت دست می یابد:

۱- مقدمه
انتشار اطّلاعات در اینترنت، تبدیل به یکی از مهمترین فعالیتها در زندگی ما شده است. با این حال، بسیاری از سیستم های موجود اغلب از تأخیرهای طولانی مدّت تجربه شده توسط مراجعه کنندگان خصوصاً در ساعات پیک رنج می برند.
یک ایده کلیدی برای حل این مشکل، فراهم کردن سرورهای تکرار شده در محل های متفاوت برای کاهش تعداد عملیاتهای بازیابی شیء در فواصل زیاد و متعادل کردن بار سایت های پرطرفدار می باشد. این کار هزینه را کاهش داده و زمان کلی پاسخگویی در شبکه را ارتقاء می دهد. بسیاری از الگوریتم ها برای تکرار شیء ظرف سالهای گذشته پیشنهاد شده اند. با این حال بسیاری از آنها توجه کمّی به ظرفیت سرور در طی جاگذاری تکرار برای تضمین بار کافی محاسبه شده مجموع تحمیل شده به یک سرور خاص از مجموع ظرفیت محاسبه ای آن بیشتر نشود، داشته اند.
در [۱۰] لی و همکاران، اعلام کردند که قرار دادن پروکسی های وب، برای عملکرد وب حیاتی بوده و سیاست بهینه جاگذاری پروکسی ها برای سرور وب هدف در اینترنت برای یک محیط فقط خواندنی را بررسی کردند. آنها نشان دادند که مسأله را می توان به عنوان یک مسأله برنامه نویسی پویا، الگوسازی کرد و از این تکنیک برای بهینه سازی مدّت زمان کلی دستیابی به سرورهای وب استفاده کردند. آنها یک الگوریتم با پیچیدگی زمانی (M3n2) پیشنهاد کردند که در آن M اندازه درخت و n تعداد پروکسی هاست.
کیسو و همکارانش مسأله قرار دادن پروکسی های متعدد تکراری در یک شبکه را به عنوان یک مسأله بهینه سازی فرمولیزه کردند. آنها نشان دادند که –NP کامل می باشد و تعدادی از استدلال ها را از نظر معاوضه های بین هزینه و پیچیدگی های الگوریتم مقایسه کردند. سپس آنها چند الگوریتم جاگذاری را ایجاد کردند که از اطّلاعات بار کاری مانند اختفای مراجعه کننده و میزان درخواست برای انجام تصمیمات آگاهانه در مورد جاگذاری استفاده کردند.
نوآوری رویکردی که در این فصل در پیش می گیریم این است که در زمان تصمیم گیری در مورد محل قرار دادن موارد تکثیر شده و میزان تکرارها، ما ظرفیت سرور را یکنواخت محسوب می کنیم. این محدودیت بسیار مهم است زیرا میانگین تعداد درخواستهای ارائه خدمات شده توسط یک المثنی u بر میانگین زمان پاسخی که گره ها توسط مشاهده گر u خدمات دهی می شوند، تأثیر می گذارد. به علاوه در انواع خاصی از برنامه های پرطرفدار مبتنی بر وب، من جمله تصویر و ویدئو در زمان تقاضا، قرار دادن یک کپی از سیستم نرم افزار مناسب، مثلاً یک DBMS یا یک سیستم GIS برای خدمات دهی درخواستهای خواندن و نوشتن به همراه هر کپی از شیء، اغلب ضروری است. با این حال در بسیاری از موارد چنین سیستم هایی محدودیتهایی را برای کاربران همزمان اعمال می کنند. عملکرد سیستم در چنین موقعیتهایی را می توان با مدنظر قرار دادن بارها و محدودیتهای ظرفیت گره ها به طور قابل ملاحظه ای ارتقاء داد. به علاوه شبکه منبع اطّلاعات مولتی مدیای زیادی می شود و ارسال فایل های بزرگ برای کاربران همانند فیلم، انتظار می رود که یکی از شروط شبکه نیازمند به ظرفیت پهنای باند بالا باشد. این کار ارائه کنندگان خدمات را تشویق می کند تا زمان مد نظر قرار دادن ظرفیت گره های سرور و همچنین ظرفیت لینک ها، خدمات ارسال را بهینه سازی کنند.
مدل سیستم
شبکه از تعدادی از سایت های به هم پیوسته توسط یک شبکه ارتباطی تشکیل شده است. اشیاء می توانند در تعدادی از سایت ها تکثیر شوند از طریق گروه فرآیندها به نام المثنی که در محل نسخه دوم اجرا می شوند، کنترل می شوند. توپولوهای شبکه به وسیله یک گراف G=(V,E) نمایش داده می شود که در آن u مجموعه رئوس (یا گره ها) بوده و نشان دهنده سرورهای وب یا پروکسی ها است (n=|v| مجموع تعداد گره ها E مجموع لبه ها بوده و نشان دهنده لینک های فیزیکی متصل کننده سرورها و پروکسی ها است.) یک شیءِ درخواست شده توسط مراجعه کننده C و قرار گرفته در سرور S، از طریق یک مسیر sr1r2 …rn  c  به نام مسیر ترجیع داده شده توسط   حرکت می کند. این مسیر از توالی گره ها با مسیرهای متناظر آن تشکیل شده است. مسیرها از S به مراجعه کننده های مختلف، یک درخت مسیریابی تشکیل می دهند که در طول آن درخواستها منتشر می شوند. متعاقب آن برای هر سرور وب S، یک درخت پوشای T، ریشه دارنده در S را می توان ساخت تا درخت مسیریابی را نشان دهد و کل شبکه را می توان به عنوان مجموعه ای از چنین درختهای پوشا نشان داد که هر کدام در یک سرور وب معلوم مسیریابی شده اند.
از آنجا که یک شیء از S به C توسط گره های مسیر ترجیح   عبور می کند، در صورتی که درخواست توسط یکی از گره های داخلی در مسیر سرویس دهی شود، می تواند مفید باشد. در حقیقت هر چقدر داده ها در عدد   به C نزدیکتر باشند، مزیت های آن بیشتر است.
۳- الگوریتمی برای قرار دادن بهینه پروکسی ها در شبکه های درختی
پروکسی های مورد بحث قرار گرفته در این تحقیق، پروکسی های شفاف بوده یعنی در طول مسیرها از مراجعه کنندگان به یک سرور وب مسیریابی شده اند و برای مراجعه کنندگان شفاف می باشند. قرار دادن مؤثر پروکسی ها منجر به سرویس دهی بیشتر به درخواستهای مشتری در پروکسی ها بدون وادار کردن آنها به حرکت بیشتر در سرور می شود. برای تعریف رسمی مسأله قرار دادن مجموعه ای از پروکسی ها در یک شبکه درختی با قرار دادن ظرفیت سرورها به عنوان یک محدودیت، تعریف زیر را معرفی می کنیم.
تعرف ۱٫ یک مجموعه اسکان، گراف، مجموعه ای از رئوس می باشد که در آن کپی هایی از شیء قرار داده می شود. حداقل مجموعه محل اسکان یک مجموعه محل اسکان است که حداقل هزینه (مثلاً حداقل زمان میانگین زمان پاسخ) را در بین تمام مجموعه های محل اسکان در گراف ارائه می کند. یک مجموعه محل اسکان n مینیمم، یک مجموعه محل اسکان مینیمم حاوی n رأس است.
اکنون اگر d(u,v) فاصله بین هر دو گره v , u در شبکه درختی باشد که مساوی با طول کوتاهترین مسیر،   بین v , u می باشد. به عبارت دیگر، طول درخت که در آن درخواست ها منتشر می شوند. در نتیجه برای هر سرور وب S، یک درخت پوشای T، کار گذاشته شده در S می تواند ساخته شود تا درخت مسیریابی را توصیف کند (شکل ۱ را ببینید). و وب کلی باید به شکل مجموعه ای از این درختهای پوشا نشان داده شود که هر کدام در یک سرور وب مشخص مسیریابی می شوند.
از آنجا که یک شیء از S تا C از گره های مسیر ترجیحی   عبور می کند، اگر درخواست توسط یکی از گره های داخلی سرویس دهی شود، سودمند و مقرون به صرفه خواهد بود. در حقیقت اطّلاعات و داده ها در   به C نزدیکتر است و مزایا و فواید بیشتری دارد.
(۱)                  
P(V,S) را اوّلین پروکسی می گیریم که در حالیکه از V به S در درخت Ts حرکت می کند با درخواست مواجه می شود. ما P(V,S) را پروکسی مطلوب می گیریم. این می تواند خود V باشد اگر V یک پروکسی باشد، یا S باشد اگر هیچ پروکسی در طول راه به طرف سرور ریشه درگیر نشود. fv را توالی دسترسی از مشتری V به سرور S در طول یک دوره زمانی   می گیریم. دوره میان دو درخواست الگوریتم جاگذاری پروکسی- و   بار تحمیل شده بر پروکسی P(V,S) است توسط گره V. اگر P برنامه تکرار باشد (مجموعه پروکسی ها برای درخت Ts که همراه با عملکرد P(V,S) است) آنگاه فاصله کل برای دسترسی به پروکسی ها چنین است   و هزینه کلی دسترسی به اطّلاعات از این طریق به دست می آید:
(۲)                 
هر گره V دارای پروکسی مطلوب چنین است U=P(V,S) که یک بار   را بر u تحمیل می کند.   را یک بردار می گیریم که ظرفیت های تمام گره ها را در درخت ذخیره می کند و Kv، ظرفیت گره   باشد.
با محدودیت در ظرفیت مجموع گره های دارای پروکسی مطلوب u، نباید بار بیشتر از ظرفیت Kvیِ u تحمیل شود.
اگر   آنگاه نابرابری   همیشه باید وجود داشته باشد.
اکنون برای یک تعداد ثابت از پروکسی ها، که به این شکل بیان می شود:  ، اجازه دهید تا مجموعه محل اسکان مینیمم R را پیدا کنیم که هزینه   را بر حسب زمان در درخت TS، کاهش می دهد با توجه به ظرفیتی که   پروکسی ها را محدود می سازد. بنابراین مشکل کم می شود با هزینه دسترسی   به طوری که   مشروط به: (۳)           
در کل، مسأله جاگذاری نسخه ها در درخت در زمان محدودیت بر ظرفیت گره ها، یک مسأله تکمیلی NP است[۸]. امّا وقتی ما به پروکسی ها توجه می کنیم در جایی که جهت درخواستهای خواندنی همیشه به طرف سرور هدف است، مسأله دیگر تکمیل NP نیست.
شکلهای ۲b , 2-a، تقسیم Tv به سه درخت فرعی را نشان می دهند. مسأله اصلی، تقسیم مسأله به مسایل فرعی در مقیاس های کوچک است. به همین دلیل ما نیاز به تقسیم بندی بیشتر Rv,u، به درخت های فرعی کوچکتر داریم. برای هر  ، چنین می گوییم:
y} در سمت چپ   قرار دارد و 
خاصیت تکرار شدن راه حل،  ، معادله ۳، برای حاصل های Tv به کار می رود.
۱-۳- الگوریتم مورد نظر
درخت Ts قرار گرفته در S با مجموعه V و رئوس را در نظر بگیرید. فرض کنید که بجه هر رأس بدون برگ از چپ به راست قرار گرفته است به طوری که با داشتن هر کدام از دو خواهر V , U، می توانیم مشخص کنیم که U در سمت چپ V است یا برعکس. به طور کل، با داشتن y , x در Ts، گفته می شود که X در سمت چپ X قرار می گیرد اگر U,V وجود داشته باشد به طوری که  ،   و v , u با u خواهر هستند که در سمت چپ v قرار دارند. به ازاءِ  ، Tv درخت فرعی Ts است که در v قرار گرفته است. به ازاءِ هر  ، ما می توانیم Tv را به ۳ درخت فرعی تقسیم کنیم (شکل ۲ را ببینید):
•    درخت فرعی Lv,u شامل تمام گره های سمت چپ u می باشد.
•    درخت فرعی شامل تمام گره ها در Tu است.
•    درخت فرعی .Rv,u شامل بقیه گره هاست.
به شکل منظم داریم:
•    x} سمت چپ u است: 
•    درخت فرعی Tv قرار گرفته در Tu=u
•     
  به شرط اینکه
(۴)             
در اینجا  ، هزینه دسترسی مینیمم به دست آمده با جاگذاری n پروکسی در Tv. بردار ظرفیت باری   گره ها در Tv به دست می آید. وقتی n=1 باشد، پروکسی همیشه در ریشه v قرار دارد. وقتی n>1 باشد، همیشه یک گره u پیدا می کنیم،   که بیان می کند:
•    یک پروکسی در u قرار گرفته است.
•    در Lv,u هیچ پروکسی قرار نگرفته.
•    هیچ پروکسی در   قرار نگرفته
که کوتاه ترین مسیر میان گره های v,u است بدون در نظر گرفتن v,u.
با فرض اینکه Tv در گره u تقسیم شده و اینکه پروکسی های   در Tu جاگذاری شده اند،  ، آنگاه پروکسی های   در Rv.u قرار داده شده اند. بنابراین می توانیم بنویسیم: فرمول ها در متن (۵) و (۶) برای تمام پروکسی های n، ما نیاز داریم تا تمام محل های تقسیم بندی   و تمام مقادیر ممکن   را پیدا کنیم. به طور تکراری ما پروکسی ها را در Tu و Rv,u می گذاریم، به همان روشی که در Tu قرار دادیم. بنابراین روش برنامه ریزی دینامیک می تواند از طریق معادلات زیر فرمول بندی شود:
(۷) فرمول در متن
(۸) فرمول در متن
در معادله (۷)،   ثابت است و مساوی با هزینه کل دسترسی به گره v از تمام گره ها در Lv,u می باشد. این هزینه غیرمشخص است اگر بار کلی گره ها در Lv,u بیشتر از ظرفیت Kv گره v باشد.
  به طور مکرر در Tv تعیین شده با ظرفیت محدود کننده   مربوط به گره های  . Rv,u به  ،   و   در اطراف گره  ، جایی که یک پروکسی گذاشته شده است، تقسیم شده است. ظرفیت محدود کننده Rv,u نسبت به پروکسیv، ظرفیت  است که با کسر از Kv، بار کلی تحمیل شده بر v از طرف گره ها در Lv,u به دست آمده است.
۴- تجزیه تحلیل عملکرد
یک شبیه ساز مشتق شده از پیشامد برای ارزیابی عملکرد الگوریتم مورد نظر ما ایجاد شده است. درخواست ها در یک گره مشخص از یک مجموعه معین از مشتری ها می رسد، هر مشتری x دارای یک میزان درخواست مشخص است بر اساس درجه اش یعنی  . (این نظریه چنین است که مشتریان را طبق تکرار درخواست آنها درجه بندی می کند. در شبیه سازی ما به هر مشتری یک درجه تصادفی داده می شود). ما فرض می کنیم که میزان درخواست از مشتری x درجه iام، یک توزیع ZipF [3] را دنبال می کند.     
(B نزدیک ۱ است). میزان درخواست، تکرار درخواست هاست که از طرف مشتری x صورت می گیرد. فاصله d(c,v)، دو گره را جدا می سازد یعنی v,u و ظرفیت هر گره در شبکه نیز به طور تصادفی ایجاد شده است. وقتی که درخت ایجاد می شود و پارامترهای ورودی مختلف ایجاد می شوند الگوریتم مورد نظر، برای تعیین جاگذاری بهینه که کمترین اختفا را ایجاد می کند و به طرفیت محدودکننده گره ها توجه می کند، به کار می رود.
ما عملکرد الگوریتم مورد نظرمان (بعد از این به الگوریتم ۱ برمی گردد) را با یک الگوریتم که شبیه به مال ماست و بر اساس تکنیک DP ایجاد شده امّا توجهی به تحمیل هیچگونه ظرفیت محدودکننده بر سرورهای پروکسی نمی کند (بعد از این با عنوان الگوریتم ۲ نامیده می شود) مقایسه می کنیم. ما همچنین به یک الگوریتم که پروکسی ها را در شبکه قرار می دهد با روشی ساده و بی تجربه، یعنی بدون محاسبه ظرفیت سرورها و هزینه کل جاگذاری، توجه کرده ایم. (از این به بعد با عنوان الگوریتم ۳ نامیده می شود). الگوریتم ۳ به عنوان یک بسترست برای تخمین ارتقاءِ خاصی که روش تعیین جای پیشنهاد شده ما نسبت به قرار دادن پروکسی ها به صورت تصادفی ارائه می کند، گنجانده شده است.
شکل ۵ نتایج اختفا برای خدمات دهی به یک درخواست به عنوان تابعی از تعداد پروکسی ها در شبکه ها برای سه الگوریتم را نشان می دهد. اختفا برای هر مشتری با ضرب کردن فرکانس و هزنه ارتباط تعیین می شود. میانگین اختفا سپس در تمام مشتریان محاسبه می شود. نتایج شبیه سازی برای شبکه ای از هزار گره اندازه که در آن تعداد پروکسی ها بین ۳۰ تا ۱۰۰ بوده است انجام شد. دیده شد که نتایج در فرمانی که دیگر اندازه های شبکه مد نظر قرار گرفته. تغییر زیادی نکرده است. رقم نشان می دهد که وقتی تعداد پروکسی ها کم باشد (کمتر از ۸ درصد) میانگین اختفا در الگوریتم۱، کمتر از الگوریتم های ۲ و ۳ است، با این حال با افزایش تعداد پروکسی ها مزیت های عملکردی الگوریتم ۱ کاهش می یابد. این را می توان با این حقیقت توضیح داد که وقتی تعداد زیادی پروکسی وجود دارد، توزیع پروکسی ایجاد شده در هر دو الگوریتم شبیه بوده و کمتر احتمال دارد که از ظرفیت پروکسی فراتر روند. در نتیجه هرگونه تعیین جای بهینه ایجاد شده توسط الگوریتم ۱ را می توان به طور قابل مقایسه با آنچه که توسط الگوریتم ۲ ایجاد شده است منطبق کرد. در مقابل، آن طور که انتظار می رود، میانگین اختفا برای رویکرد تصادفی (الگوریتم ۳) همیشه بالاتر است. با افزایش تعداد پروکسی ها اختفا کاهش می یابد امّا با سرعت کمتر، این موضوع با کاهش جزیی در اختفا با افزایش پروکسی ها از ۳۰ به ۱۰۰، در شکل ۶ نشان داده شده است.
شکل ۶٫ نتایج عملکرد در زمانی که میزان درخواست N در ۳ الگوریتم متفاوت است را نشان می دهد. ما با درخواست/ثانیه ۳۰=N شروع کرده و آن را افزایش می دهیم تا به ۱۵۰ درخواست/ثانیه برسیم. اندازه شبکه و تعداد پروکسی ها به ترتیب ۱۰۰۰ و ۶۰ تعیین شده است. وقتی میزان درخواستها پایین است، الگوریتم ۲ از الگوریتم ۱ عملکرد بهتری دارد. با افزایش بیشتر میزان درخواست، الگوریتم ۱ نسبت به الگوریتم ۲ عملکرد بهتری ارائه می کند.
این روند برای تمام مقادیر N بیشتر از ۷۰ درخواست/ثانیه ادامه پیدا می کند. این را می توان با این واقعیت که در ابتدا تعداد درخواستها کم و بار روی سرور پایین است، توضیح داد. بنابراین زمان ارتباط از مدت زمانی که یک درخواست منتظر می ماند تا در یک سرور پروکسی خدمات دهی شود، مهمتر است و در نتیجه الگوریتم ۲، اختفای پایین تری ارائه می کند. با این حال وقتی میزان درخواست از ۷۰ درخواست/ثانیه بیشتر می شود، الگوریتم ۱ مزیت عملکردی شفاهی نسبت به الگوریتم ۲ به نمایش می گذارد. این به خاطر آن است که بار سرورها با افزایش صفحه ها در سرور، حیاتی می شود و زمان انتظار یک عامل تعیین کننده در مجموع خدمات دهی به یک درخواست می شود. در تمام موارد، الگوریتم ۳ بدترین عملکرد را به نمایش می گذارد. با افزایش درخواست ها، اختفا در این الگوریتم به شیوه ای یکنواخت افزایش می یابد.
شکل ۷، نتایج را زمانی که اندازه شبکه متفاوت بوده و در عین حال تعداد مشابهی از پروکسی ها (۶ درصد اندازه شبکه) را حفظ می کند را نشان می دهد. الگوریتم ۱ به طور مرتب برای تمام اندازه های شبکه بررسی شده، عملکرد بهتری نسبت به الگوریتم ۲ دارد، با این حال هر دو الگوریتم نشان می دهند که میانگین اختفا، چندان تحت تأثیر اندازه شبکه قرار نمی گیرد (به خاطر داشته باشید که ما از درصد مشابهی از پروکسی ها نسبت به اندازه شبکه استفاده می کنیم. با بزرگتر شدن اندازه سیستم، تنها یک افزایش جزیی در میانگین اختفا اتفاق می افتد. این را می توان به توپولوژی شبکه اختصاص داد. برای الگوریتم ۳، میانگین اختفا نسبت به الگوریتم ۱ و ۲ برای تمام اندازه ها بیشتر است و یک افزایش قابل توجه با اندازه سیستم وجود دارد.
نتیجه گیری ها
این مقاله، مسأله تعیین جای سرور پروکسی با محدودیت های ظرفیت گره در یک محیط شبکه فقط خواندنی را بررسی کرد. نشان دادیم که وب می تواند فقط به عنوان مجموعه ای از درختهای ریشه گرفته در سرورهای هدف، الگوسازی شود تا تعیین جای بهینه پروکسی های m در یک شبکه درختی متشکل از n گره را تکثیر و تعبیر کند. رویکرد برنامه نویسی پویا برای الگوسازی مصرف و پیشنهاد کردن الگوریتمی که پروکسی ها را در یک شبکه درختی قرار می دهد مورد استفاده قرار گرفته است. نتایج حاصل از آزمایش شبیه سازی نشان داده که مد نظر قرار دادن ظرفیت سرورها، الگوریتم پیشنهاد شده را قادر می سازد تا از نظر دستیابی به زمان پاسخ کمتر در سطح مراجعه کننده نسبت به الگوریتم مشابهی که ظرفیت سرور را نادیده می گیرد، ویژگی های بهتری را به نمایش می گذارد. الگوریتم پیشنهاد شده همچنین مزیت های عملکردی بهتری را نسبت به رویکرد ساده ای که پروکسی ها را به شیوه ای تصادفی تکثیر می کند، به نمایش می گذارد. یک بسط آتی احتمالی در این کار می تواند مد نظر قرار دادن توپولوژی اینترنت واقعی با استفاده از رگه های داده های واقعی به جای داده های به صورت تصادفی شبیه سازی شده باشد. مقایسه عملکرد این الگوریتم با الگوریتم های دیگر انجام خواهد شد و ارزیابی واقعی تری از الگوریتم در یک مقیاس اینترنت ارائه خواهد شد.

برای استفاده از هارد، ابتدا باید هارد را پارتشین بندی کرد. برای این کار ابتدا دیسک (سی دی) بوت را داخل سی رام گذاشته تا سیستم از طریق دیسک (سی دی ) بوت شود سپس با تایپ فرمان fdisk وارد fdisk می شویم تا کار پارتشین بندی هارد را شروع کنیم. از بین گزین های موجود.
۱- Create Dos Partition or Logical Dos Drive
۲- Set Active Partition
۳- Delete of Logival Dos Drive
۴- Display Partition Information
گزینه اول را انتخاب می کنیم. (اگر سیستم بیش از یک هارد داشته باشد، در این قسمت یک گزینه دیگر نیز اضافه می شود که مربوط به انتخاب هاردی که می خواهیم پارتشین بندی کنیم می شود) پس از انتخاب گزینه اول، از بین گزین های بعدی:
۱- Create Primry Dos Partition
۲- Creat Extended Dos Partition
۳- Create Logical Dos Drive (s) in the Exteded Dos Partition
گزینه یک را انتخاب می کنیم که مربوط می شود به ایجاد پارتشین C که پارتشین اولیه (Primary) می باشد. تنها، پارتیشنها، پس ایجاد پارتیشن C، از طریق انتخاب گزینه دو، از نوع Extended ایجاد می شوند.
نکته: پس از ایجاد پارتیشن c باید آنرا Active کرد (بااستفاده از گزینه (Set Active Partition . درایو c تنها درایوی است که Active می شود.
پس از پایان پارتیشن بندی باید سیستم را Restart کرد تا بتوان عمل فرمت را انجام داد.
پارتیشن بندی سیستمی با بیش از یک هارد:
برای اینکه سیستمی با بیش از یک هارد (مثلا دو هارد) را پارتیشین بندی کنیم ابتدا باید تمام پارتشینهای هارد اول و سپس تمام پارتیشنهای هارد دوم را ایجاد کرد. با این تفاوت که پارتیشن Primary را فقط برای هارد اول ایجاد می کنیم و در واقع هارد دوم فقط دارای پارتیشنهای Extenden  می باشد. (پارتیشن Primary همواره برای یکی از هاردها ایجاد می شود.
ویندوز xp این خاصیت را دارد که هنگام نصب ویندوز، سیستم را پارتیشن بندی کرد که در قسمت نصب ویندوز به این موضوع اشاره خواهد شد.
ظرفیت هر پارتیشن (درایو):
پس از اینکه نوع پارتشینی که می خواهیم ایجاد کنیم Extended  یا Primary)، مشخص شد، ابتدا کل ظرفیت دیسک نمایش داده میشود و سپس از کاربر سوال می شود که آیا می خواهید کل ظرفیت دیسک را به یک پارتیشن اختصاص دهید؟ که در صورت مثبت بودن جواب، هارد را فقط به یک قسمت (پارتیشن) یعنی پارتیشن c، تقسیم می کند و در غیر اینصورت از کاربر می خواهد که ظرفیت درایو مورد نظر را به صورت درصدی یا معمولی وارد کند که این مقدار، به ظرفیت هارد و همچنین تعداد پارتیشنهایی که می خواهید ایجاد کنیم بستگی دارد. پس از ایجاد پارتیشن c ابتدا کل فضای باقیمانده را به کل پارتشینهای Extended اختصاص دهیم و سپس ظرفیت هر پارتیشن را به طور جداگانه و در زمان ایجاد آن (به صورت معمولی یا درصدی) مشخص می کنیم.
پاک (Delete) کردن پارتیشنها:
•    برای پاک کردن یک یا همه پارتیشنها، پس از بالا آمدن با سی دی رام و وارد شدن به Fdisk، از بین گزینه های موجود
۱- Create Dos Partition or Logical Dos Drive
۲- Set Active Partition
۳- Delete of Logival Dos Drive
۴- Display Partition Information

گزینه سه را انتخاب می کنیم و سپس از میان گزینه های بعدی
۱-    Delete Primary Dos Partition
۲-    Delete Extenden Dos Pertition
۳-    Delete Logical Dos Drive (s) in the Extenden Dos Partition
۴-    Delete Non_Dos Partition
ابتدا گزینه یک را انتخای می کنیم تا پارتیشن Primary که همان پارتیشن c می باشد و سپس با انتخای گزینه سه، بقیه پارتیشنها را نیز پاک می کنیم که در هر مرحله نام پارتیشن مورد نظر سوال می شود.
فرمت کردن درایو c
پس از اینکه کار پارتشین بندی هارد تمام شد، برای اینکه بتوان سیستم عاملی بر روی سیستمنصب کرد، باید درایوی را که می خواهیم سیستم عامل مورد نظر را در آن نصب کنیم، فرمت کنیم که اینکار معمولا در درایو c صورت می گیرد برای اینکار باید دیسک (سی دی) بوت را داخل سی رام گذاشت پس از اینکه سیستم بوت شد، فرمان مربوط به فرمت کردن درایو c را به صورت زیر تایپ می کنیم.
A: Format C:/s
که البته بعضی اوقات /s را نشناخته و باید به صورت زیر تایپ شود:
A: Format C
نکته: بعضی مواقع، هنگام فرمت کرد درایو c، پیغامی به صورت زیر ظاهر می گردد.
Enter Current Password
برای رفع چنین مشکلی حافظه CMOS را خالی می کنیم به این ترتیب که جامپر کنار باتری را یک لحظه برداشته و دوباره می گذاریم.
نصب ویندوز
پس از اینکه هارد پارتیشن بندی و درایو c فرمت شد، باید سیستم عاملی بر روی سیستم نصب کرد تا بتوان به راحتی با آن کار کرد.
نکته: پس از نصب سیستم عامل باید بقیه درایوها نیز فرمت شوند تا بتوان از آنها استفاده کرد.
ویندوز ۹۸
برای نصب ویندوز ۹۸ ابتدا سی دی ویندوز را داخل سی دی رام می گذازیم و سپس یک شاخه داخل درایو c ایجاد می کنیم تا فایلهای ویندوز در آنجا کپی کنیم و بتوانیم ویندوز را از روی هارد نصب کنیم. در غیر اینصورت باید ویندوز را از روی سی دی آن نصب کرد. (برای کپی کردن معمولا wina 98  یا wina 98 se را کپی می کنیم) پس از اینکه فایلهای مربوطه کپی شد، کار نصب را با تایپ فرمان c: win> setup (با این فرض که win همان شاخه ساخته شده در درایو c باشد)، شروع می کنیم.
نکته: بعضی از اوقات، هنگام نصب ویندوز ۹۸ پیغامی به صورت زیر ظاهر می گردد.
Setup found errors on your hard disk
You must repair this errors berore continuing with setup.
For more information, see setup . TXT on setup disk 1 or the windowd CD_ROM
Press any key to quit setup
برای رفع این مشکل ابتدا کلید Esc را فشرده تا فرمان زیر ظاهر گردد:
C: win >
( که در اینجا C همان درایوی است که ویندوز را در آن نصب می کنیم و win نیز همان شاخه ای است که ویندوز را در آن کپی کردیم.
سپس فرمان setup را جلوی این فرمان تایپ می کنیم اگر باز هم مشکل رفع نشد، دوباه درایو C را فرمت کرده و از اول شروع به نصب ویندوز می کنیم. اما ممکن است باز هم مشکل رفع نشود و دوباره همین پیغام ظاهر شود. در چنین موردی فرمان زیر را تایپ می کنیم.
C:win>setup /ie /is
Wina 98  و wina 98 se
گفته شده که در زمان نصب ویندوز ۹۸ ابتدا باید فایلهای آن را کپی کرد.
برای کپی کردن فایل در سیستمهایی که دارای CPU با قدرت بالا هستند (P4)، باید Wina 98 se و برای سیستمهای دارای CPU با قدرت پایین PIII و قبل از آن باید Wina 98  را کپی کرد.
ویندوز XP:
برای نصب ویندوز XP باید سیستمی با حداقل ۱۲۸ گیگا بایت حافظه رم در اختیار داشت.
ویندوز xp دارای قابلیتی است که کار نصب آن را راحت تر می کند. برای نصب ویندوز xp، حتی اگر این ویندوز اولین سیستم عاملی باشد که می خواهیم بر روی سیستم نصب کنیم، فقط کافیست که CD آن را درون سی دی رام قرار دهیم و کار نصب را شروع کنیم.
در اولین مرحله از نصب ویندوز xp (در صورتی که ویندوز / ویندوز های دیگری نیز بر روی سیستم نصب باشد)، باید بین دو گزینه Upgrade , New یکی را انتخاب کرد. انتخاب کزینه New به این معنی است که می خواهیم یک ویندوز جدید (علاوه بر ویندوز موجود) بر روی سیستم نصب کنیم. اما با انتخاب گزینه Upgrae، ویندوز قبلی پاک شده و ویندوز xp جانشین آن خواهد شد.
در آخرین مرحله از نصب ویندوز xp  نیز، بین دو گزینه زیر، گزینه دوم (Not right now) را انتخاب می کنیم.
•    Help protent my by turning on Automatic updates now
•     Net right now
با انتخاب گزینه اول، هر بار که وارد اینترنت شویم، ویندوز به طور خودکار Update می شود.
پاک کردن ویندوز xp
برای پاک کردن ویندوز xp ابتدا باید از طریق شاخه Boot که در داخل درایوی است که ویندوز در آن نصب شده، اطلاعات مربوط به ویندوز را پاک کرد تا هنگام بالا آمدن، نام این ویندوز است لیست ویندوزهای نصب شده بر روی سیستم پاک شود. سپس درایوی که ویندوز در آن نصب شده بر روی سیستم پاک شود. سپس درایوی که ویندوز در آن نصب شده را فرمت می کنیم تا ویندوز بطور کلی از روی سیستم حذف شود. اما از آنجاییکه که ممکن بعضی فایلها مخفی باشند، باید قبل از فرمت کردن، این فایلهای مخفی را به به شاخه مورد نظر آورد. (از طریق / show all file Folder option)
پارتشین بندی سیستم از طریق ویندوز xp
همانطور که قبلا اشاره شد، ویندوز xp این قابلیت را دارد که هنگام نصب سیستم را پارتشین بندی کند. در واقع درایو (پارتشین ) C در زمان نصب ویندوز به طور خودکار ایجاد می شود. اما بقیه پارتشینها را باید پس از نصب ویندوز، طبق مراحل زیر ایجاد کرد.
کلیک راست بر روی desktop < property < tab/ setting  < Advanced < tab/ Adapter < Change  < tab Driver  <  .... Update Driver <
همچنین کارت گرافیکی را به صورت Outo Roun نیز می توان نصب کرد کارت صوت و DVD نیز به صورت Outo Run  نصب می شوند.
برای نصب مودم نیز باید به طریق زیر عمل کرد.
کلیک راست بر روی آیکن My computer   < انتخاب گزینه Property  < tab / Device Manager  <  گزینه Modem  <
کلیک راست بر  روی آیکن my comuter  <  گزینه manage  < گزینه disk manament <  کلیک راست بر روی نوار سبز رنگ (Extended Partition) <  گزینه new partition
نصب درایورها
پس از نصب ویندوز باید درایورهای سیستم را نصب کرد تا بتوان از امکاناتی چون صوت، گرافیک و … استفاده کرد.
برای نصب هر یک از کارتهای صوت، گرافیک، مودم، DVD و … باید ابتدا CD مربوط به آن را داخل CD ROM گذاشت.
برای نصب کارت گرافیگ بصورت زیر عمل می کنیم.
؟
اگر سیستمی دارای CD_writer باشد، باید نرم افزار Neto را نیز برای آن نصب کرد.
اسمبل کردن
برای بستن یک سیستم، به یک کیس نیاز داریم تا قطعات را داخل آن قرار دهیم. در داخل یک case ، یک power (که در واقع برق کامپیوتر را تامین می کند (که درواقع برق کامیپوتر را تامین می کند)، یک کابل برق، بسته ای حاوی پیچها و پایه های کف کیس و همچنین سیمهای رابط به مادر بورد قرار دارد.
نحوه قرار دادن مادر بورد:
برای شروع کار، ابتدا پایه های فلزی را کف کیس می بندیم تا بتوانیم مادر بورد را روی آنها قرار داده و پیچ کنیم. این روش از تماس بورد با کف کیس جلوگیری کرده و در واقع مانع ایجاد اتصال کوتاه و در نتیجه مانع سوختن مادر بورد می شود. به همین جهت باید توجه داشت که پایه ها در محلهایی از کف کیس قرار گیرند که محل لازم برای آنها، بر روی مادر بورد تعبیه شده باشد (در غیر اینصورت چون این پایه ها فلزی هستند اتصال کوتاه ایجاد خواهد شد) سپس حلقه متصل به دیواره پشتی کیس را جدا کرده و حلقه متناسب با همان مادر بورد را (که همراه مادر بورد در جعبه آن وجود دارد) به جای آن قرار می دهیم در نهایت نیز بورد را روی پایه ها گذاشته و پیچها را در محلهایی که پایه ها قرار دارند می بندیم. همچنین دو پایه پلاستیکی را زیر بورد و در دو طرف آن قرار می دهیم تا بورد، بر اثر فشارهایی که ممکن است به آن وارد شود نشکند.
CPU:
برای قرار دادن CPU، ابتدا ضامن آنرا باز کرده و سپس CPU را از گوشه ای که با سه گوشه دیگر آن تفاوت دارد بر روی همان گوشه از بورد گذاشته و ضامن آنرا می بندیم. سپس فن CPU را روی آن قرار داده (طوریکه کاملا جا بیفتد) و دو ضامن آنرا در دوجهت مخالف هم می بندیم تا کاملا محکم شودو زیر فن یک ماده خمیری شکل وجود دارد که این ماده باعث می شودفن روی CPU چسبیده و از آن جدا نشود.
در انتها نیز سیسم برق فن را درمحل مربوطه بر روی بورد وصل می کنیم.
RAM:
بر روی هر بورد، دو (و یا چند) محل برای قرار دادن RAM وجود دارد که می توان آنرا  بر روی هر کدام از آنها و یا هر دو (در صورتی که سیستم دارای دو رم باشد) قرار داد. پس از قرار دادن رم در جای خودش، دو گیزه ای را که در دو طرف آن قرار دارد می بندیم.
کارتها:
بطور کلی برای قرار دادن کارتها، ابتدا باید نوارمستطیل شکل پشت کیس را از محل خود جداکرد.  سپس کارت را در اسلات مربوط به آن گذاشته پیچ آن را می بندیم. (اسلات مربوط به کارت گرافیگ معمولا به رنگ آبی و اسلات مربوط به کارتهای دیگر معمولا شیری رنگ می باشد)
نکته: هر یک از کارتهای گرافیک، صوت، مودم می توانند به صورت on Board نیز باشند. به این معنی که کارت به مادر بورد متصل است و نیازی به صول مجدد آن نیست.
فلاپی درایو- سی در رام- هارد:
هارد و فلاپی درایو را در محل مربوط به آن قرار داده و پیچهای آن را از دو طرف می بندیم. برای قرار دادن CD- ROM بایدابتدا قاب جلوی کیس در قسمت سی دی رام را برداشت و سی دی رام را از جلو داخل کیس قرار داد و سپس پیچها را محکم کرد. (CD- Writer) را نیز به همین طریق باید قرار داد.)
بهتر است قبل از قرار دادن Writer , ROM ابتدا چامپرها را در محل مورد نظر (Master/ Slave /Cable Select(  قرار داد.
همواره باید یکی (Rom / Writer) را دروضعیت Master و دیگری را در وضعیت Slave قرار داد اما باید توجه داشت که سر کابل همواره به آنچه که در وضعیت Master  قرار دارد باشد. حالت Cable Select نیز به این معنی است که خودش انتخاب می کند که کدام Master  و کدام Slave باشد.
می توان ROM و Writer را به هم وصل کرده و سپس به Main وصل کرد و هارد را نیز جدا متصل کرد و یا اینکه یکی از ایندو را به هادر وصل کرده و دیگری را جداگانه به main متصل کرد. اگر سیستمی فقط ROM و یا فقط Writer داشته باشد می توان آن را در حالت Master قرار داده، سر کابل را به آن وصل کنیم. همچنین می توان کاملا جداگانه اینکار را انجام داد یعنی اینکه ROM/ DVD یا Writer را جداوهارد را نیز جدا به Main  وصل کرد.
وضعیت کابل ها:
هر یک از کابل ها باید به طرز صحیح وصل شود تا از بروز مشکل جلوگیری شود.
در مورد ROM و Writer، کابل ها باید طوری متصل شوند که نوار قرمز رنگ کنار آن، به سمت برق رام یا رایتر باشد. در موردفلاپی درایو نیز، در صورتیکه فلاپی درایو درست سر جایش قرار گرفته باشد، نوار قرمز رنگ کنار کابل باید به سمت چپ باشد (در حالتی که کیس روی زمین خوابیده است) همچنین طرفی از کابل که دارای پارگی است باید به سمت فلاپی درایو باشد. اگر این کابل بر عکس قرار گیرد، چراغ درایو همواره روشن خواهد ماند. برای هارد هم نوار قرمز کابل باید به سمت پایه شماره یک باشد. در غیر اینصورت سیستم روشن نخواهد بود.
نحوه اتصال سیمهای H. D.D Mic , Reset _sw , Power _sw , Power LED و … نیز در دفترچه راهنمای هر مادر بوردی مشخص شده که باید طبق دفترچه وصل شود.
در انتهای کار باید کلیه کابلها و سیمهای داخل کیس را ببندیم تا داخل کیس شلوغ نشود. گاهی سیمهای داخلی کیس را از داخل یک آهنربای حلقوی (که داخل بعضی کیسها به همراه بسته پیچها وجود دارد) رد می کنند که اینکار هم به مرتب شدن سیمها در داخل کیس کمک می کند و به هم به دلیل ایجاد میدان مغناطیسی از ایجاد noise جلوگیری می کند.
در نهایت نیز، مانیتور، صفحه کلید، موس و سایر ابزار جانبی را وصل کرده و کلید power را در وضعیت on قرار داده، سیستم را روشن می کنیم و وارد Setup می شویم تا ببینیم آیا تمامی قطعات را می شناسید یا نه.