کمرویی - پایگاه دانلود رایگان کتاب | دانلود کتاب

متاسفانه افراد خجالتی بسیاری از موقعیت های خوب زندگی خود را صرفا به دلیل آنکه خجالتی هستند از دست می دهند. ممکن است یک فرصت شغلی یا فرصت آشنایی با افراد جذاب را از دست بدهند یا نتوانند در مقابل دیگران از خود دفاع کنند.

اگر شما هم یکی از میلیون‌ها نفری هستید که با خجالت و کمبود اعتماد به نفس روبرو هستند، تایید می‌کنید که این ویژگی رفتاری بر سطوح مختلف زندگی شما تاثیر می‌گذارد، بخصوص هنگامی که با دیگران تعامل برقرار می‌کنید.
اگر دوست دارید بر خجالتتان چیره شوید، گام‌های زیر را دنبال کنید:

-تماس چشمی برقرار کنید و لبخند بزنید.
مستقیما به چشم‌های طرف مقابل نگاه کنید و لبخند بزنید. چنین کاری از نظر بسیاری از افراد آسان و پیش پا افتاده است ولی برای خجالتی‌ها می‌تواند مثل یک کابوس باشد. بنابراین از امروز تمرین را شروع کنید، در روز حداقل به چشم‌های ۳ نفر نگاه کنید، لبخند بزنید و بگویید «سلام».

-زبان بدنتان را تغییر دهید.
 (ظاهر افراد نشان دهنده بخشی از شخصیت آنهاست) اکثر خجالتی‌ها سرشان را پایین می‌اندازند، به زمین نگاه می‌کنند، قوز می‌کنند و دست‌هایشان را در جیب قرار می‌دهند. سعی کنید زبان بدنتان را تغییر دهید. تماس چشمی برقرار کنید، هنگام راه رفتن به بالا نگاه کنید، به روشنی و با قاطعیت صحبت کنید، وقتی صحبت می‌کنید دست‌هایتان را حرکت دهید، وقتی با شما حرف می‌زنند سر تکان دهید و صاف بایستید. این کار به تمرین نیاز دارد بنابراین کار خود را با کسانی شروع کنید که آن‌ها را می‌شناسید و با آن‌ها احساس راحتی می‌کنید.

-تظاهر کنید که خجالتی نیستید.
بعضی اوقات لازم است تظاهر کنید که احساس راحتی می‌کنید تا اینکه آهسته آهسته اعتماد به نفس خود را به دست آورید. اما این کار چگونه ممکن است؟ بهترین راه این است که به رستوران یا فروشگاهی بروید که با آن آشنا نیستید. چون افرادی که در آنجا هستند شما را نمی‌شناسند، می‌توانید هر طوری که دوست دارید رفتار کنید.
قبل از اینکه از خانه خارج شوید، از خودتان بپرسید که شخصیت جدید شما چگونه رفتار خواهد کرد. آسان‌ترین راه چیست؟ وقتی به سوپرمارکت می‌روید برای چند لحظه با فروشنده ارتباط برقرار کنید، یک مکالمه کوتاه داشته باشید و حتی با او شوخی کنید.

-بهترین ظاهر را داشته باشید.
 (منظور افراط و خودنمایی که در بیرون می‌بینیم نیست، ظاهر افسرده و خسته را کنار بگذاریم) افراد خجالتی اغلب به گونه‌ای لباس می‌پوشند که توجه دیگران را جلب نکنند، مثلا مو‌هایشان را روی صورتشان می‌ریزند، یا کلاه نقابدار می‌گذارند و آن را روی چشم‌هایشان می‌کشند. یعنی به گونه‌ای سعی می‌کنند خودشان را پنهان کنند. اما اگر اعتماد به نفس کافی داشتید، چگونه لباس می‌پوشیدید؟ لزومی ندارد لباس‌های گران قیمت تهیه کنید. کافی است ظاهری آراسته داشته باشید و مطمئن باشید ظاهر آراسته اعتماد به نفس فرد را تقویت می‌کند. مو‌هایتان را تمیز و مرتب نگه دارید، لباس‌های نو و شیک بپوشید و از عطرهای خوشبو استفاده کنید.
قبل از اینکه از خانه خارج شوید، همه تلاش خود را بکنید تا خوب به نظر برسید و خودتان را دوست داشته باشید.

-خوش بینی را تمرین کنید.
بسیاری از خجالتی‌ها نسبت به زندگی و سایر افراد نگاهی بدبینانه دارند. ممکن است کارتان را دوست داشته باشید ولی از برقراری ارتباط با دیگران خوشان نیاید. ممکن است نسبت به کسانی که از شما خوشحال‌تر یا موفق ترند دید بدی داشته باشید. مطمئنا آن ابر خاکستری بدبینی که با خود به هرکجا می‌برید، به عزت نفستان صدمه خواهد زد. می‌گنا دات آی آر. پس دیدگاه‌ها و تفکرات منفی را کنار بگذارید و خوش بین باشید. به زودی در می‌یابید که وقتی نسبت به دیگران و دنیای اطرافتان دید مثبت تری داشته باشید، اعتماد به نفستان بیشتر خواهد شد.

-از دیگران یاد بگیرید.
وقتی با کسی روبرو می‌شوید که برون گرا، اجتماعی و خوش سر و زبان است، به طرز رفتار، گفتار و حرکات بدنش توجه کنید. چهره او هنگام صحبت کردن چه حالاتی دارد؟ چگونه عقاید و تفکراتش را منتقل می‌کند؟ سعی کنید بعضی از این نکات را در زندگی خود پیاده کنید. لازم نیست کسی را الگوی خود قرار دهید یا از او تقلید کنید، ولی توجه به رفتار دیگران به شما کمک خواهد کرد تا روش خاص خود را پیدا کنید.

آنچه در بالا گفته شد به شما کمک می‌کند تا بر خجالت خود غلبه کنید و اعتماد به نفس بیشتری داشته باشید. فراموش نکنید که قرار نیست معجزه اتفاق بیفتد و همه چیز یک شبه درست شود، ولی اگر از اراده کافی برخوردار باشید و نکات بالا را هر روز اجرا کنید، کم کم خواهید دید که خجالتتان ناپدید شده است.

  پاهای تان شروع می کند به لرزیدن، رنگ تان می پرد و قلب تان تالاپ تالاپ می کند! نه جانم این زمانی نیست که شما رفته اید خواستگاری! بلکه زمانی است که روی تان نمی شود در جمعی حاضر شوید یا در میان گروهی حرف بزنید. ترس از ملاقات و دیدن آدم های مختلف باعث می شود که دور خیلی از مهمانی ها، برنامه ها و جمع ها را خط بکشید و بی خیال همه آن ها شوید. اگر شما هم از دردی به نام کمرویی رنج می برید و احساس می کنید این ترس و واهمه شما را از خواسته ها و آرزوهای تان دور کرده است بهتر است از همین حالا به فکر راهی برای مبارزه با آن باشید. گفته باشیم اگر دیر شود نصف زندگی تان را از دست داده اید!

 

 

● دردسرهای یک بدون رو!

 

کارشناسان می گویند اگر شما از ملاقات و دیدار مردم واهمه دارید و از این اتفاق احساس ناراحتی می کنید و نمی توانید به راحتی با اطرافیان تان تعامل داشته باشید در واقع دچار حالتی به نام کم رویی هستید. کم رویی حالتی است که بیش تر آدم ها، آن را در موقعیت های مختلف زندگی شان تجربه کرده اند اما فقط آن هایی دچار مشکل می شوند که در همه موقیعت های زندگی از حضور دیگران احساس ناراحتی می کنند. آدم های کم رو با دیدن چند تا آدم، دچار تپش قلب، عرق کردن، سرخ شدن و حتی گاهی دچار ناراحتی معده می شوند.

 

علاوه بر این علایم جسمی که دامن آن ها را می گیرد افراد کم رو از نظر برخوردهای اجتماعی هم ضعیف عمل می کنند یعنی یا از آدم های دیگر فرار می کنند و سعی می کنند در موقعیت های اجتماعی قرار نگیرند یا آن قدر بد برخورد می کنند که دیگران حس خوبی نسبت به آن ها پیدا نمی کنند. کم روها دایم در حال تحقیر کردن خودشان هستند و فکر و احساس شان درگیر این است که خودشان را کوچک کنند یا دایم نگران این هستند که دیگران در مورد آن ها چه فکری می کنند.

 

مثلا در یک جمع، هی به این فکر می کنند که الان همه در مورد من منفی فکر می کنند و می گویند من یا زشتم، یا قیافه خوبی ندارم، یا لباسم مناسب نیست و… یا هی خودشان با خودشان فکر می کنند که چه آدم به درد نخوری هستند، مزخرف اند و هزار و یک ایراد دارند. آدم های کم رو به خودشان ظلم می کنند چون در خیلی از موارد نمی توانند حق خود را بگیرند یا از خواسته های خود دفاع کنند آن ها به خاطر کمرویی مجبورند از خیلی از علایق خود بگذرند و خیلی از حقوق مسلم خود را زیر پا بگذارند و همه این ها باعث می شود که دایم توی زندگی احساس شکست کنند و خودشان را به دست خودشان بدبخت کنند.

 

● تمریناتی برای مبارزه با کمرویی

تا کمرو نباشید این احساس حقارت، خجالت، ترس و بدبختی را درک نمی کنید. اگر شما هم از خودتان خسته شده اید و دوست دارید این بازی کمرویی را تمامش کنید بهترین روش تمرین کردن است این تمرینات می تواند فکری، رفتاری، گفتاری یا حتی جسمی باشد:

 

 

این که دایم خودتان را سرزنش کنید یا با خودتان فکر کنید آدم مهمی نیستید و به درد نمی خورید، ضعیف هستید و در حضور دیگران حرف به درد بخوری ندارید یا بلد نیستید با دیگران ارتباط برقرار کنید باعث می شود تصور منفی و بدی از خود داشته باشید و با این افکار و احساسات اعتماد به نفس خود را پایین بیاورید.

 

پس در اولین تمرینات بهتر است در مورد خود درست فکر کنید و جملات مثبت و منطقی را با خود تکرار کنید. مثلا با خودتان بگویید شما آدم توانمندی هستید و در کنار ضعف ها، توانایی هایی هم دارید. شخصیت محترمی دارید و می توانید با دیگران به خوبی ارتباط بگیرید. حرف های تان ارزش شنیدن دارد و مثل بقیه آدم ها به راحتی می توانید در جمع اظهار نظر کنید.

 

نوع نگاه و فکر شما به روابط تان هم مهم است مثلا شما اگر فکر کنید روابط شما همیشه ناموفق به همراه دلهره است در ارتباط با آدم ها دقیقا همین جوری رفتار خواهید کرد اما اگر نسبت به روابط خود خوشبین باشید وضع فرق خواهد کرد.

 

به رفتارهایی که در هنگام ملاقات با افراد دیگر دارید توجه کنید. مثلا به نوع حرف زدن، نگاه کردن و حتی گوش دادن خود توجه کنید، بعد سعی کنید آن ها را تغییر دهید. اگر بتوانید ارتباطات اجتماعی خودتان را کنترل کنید یعنی موقع حضور در جمع، نترسید و حرف تان را بزنید و به این توجه نکنید که حرف تان ممکن است خیلی بد یا خیلی ضایع باشد به راحتی می توانید بر کمرویی غلبه کنید.

 

بهتر است وقتی در جمع حضور پیدا می کنید به جای این که منتظر دیگران باشید خودتان شروع کننده صحبت باشید. وقتی همه در مورد موضوعی نظر می دهند شما هم نظر واقعی خودتان را بدون موضع گیری و تهدیدآمیز بودن بیان کنید. رفتارتان را دوستانه کنید به دیگران لبخند بزنید و با آن ها با مهربانی رفتار کنید همین همدلی و محبت خودش حس شما از حضور در جمع را بهتر می کند.

 

میزان ریسک پذیری خود را در مورد نظر دادن بالا ببرید چون ممکن است نظر شما مورد توجه قرار نگیرد یا حتی با آن مخالفت شود بنابراین تحمل خود را بالا ببرید و بدانید این اتفاق برای همه پیش می آید. انتظار نداشته باشید همیشه حرف های شما مورد استقبال واقع شود انتظارات واقع بینانه داشته باشید و تمایل خود را برای صحبت کردن به دیگران نشان دهید.

 

 

دست و پای تان می لرزد، سرخ می شوید، صدای تان تغییر می کند و حتی گاهی تیک عصبی پیدا می کنید! بهترین روش این است که خود را آرام کنید. برای آرامیدگی به جسم خود توجه کنید، آرام نفس بکشید و به ضربان قلب تان توجه کنید و تحریک های بدنی خود را کنترل کنید. مثلا اگر دست خود را به هم می مالید یا پای تان را تکان می دهید جلوی این حرکات را بگیرید. وقتی احساس کردید دارید دچار اضطراب و ترس می شوید نفس عمیق بکشید و با خود بگویید که باید این علایم را دور کنید و بعد با آن ها مقابله کنید.

 

اگر مشکل شما این است که نمی توانید با دیگران به خوبی صحبت کنید باید حتما روی صحبت کردن تان تمرین داشته باشید برای این کار می توانید از چند روش استفاده کنید در روش اول یک هم صحبت خیالی برای خود در نظر بگیرید و در مورد یک موضوع شروع کنید به صحبت کردن می توانید بروید رو به روی آیینه و تمرین کنید.

 

در روش بعدی می توانید از تلفن استفاده کنید مثلا زنگ بزنید به ۱۱۸ و شماره بگیرید به کتابخانه ها زنگ بزنید و کتاب هایی را پیگیری کنید در برنامه ها و مسابقات تلفنی شرکت کنید و… سومین روش سلام کردن است! یعنی سعی کنید اول شما سلام کنید. در دانشگاه، محل کار، مغازه، فروشگاه ها یا حتی در تاکسی شما ابتدا سلام کنید.

 

سلام کردن اولین کلام برای ارتباط است بعد حال و احوالپرسی در جمع های آشنا را فراموش نکنید بپرسید حال شان چه طور است؟ چه کار می کنند و… و عکس العمل شان را ببینید. روش بعدی تعارف کردن است مثلا موقع ورود به آسانسور یا توی صف نانوایی یا توی اتوبوس سر نشستن بر صندلی می توانید تعارف کنید و با دیگران صحبت کنید. تعریف کردن از نوع پوشش، نوع آرایش، نوع فکر یا وسایل دیگر آن هم روش بعدی برای تمرین صحبت کردن با آدم هاست.

 

در ششمین روش به دنبال موضوعات عمومی باشید مثل آب و هوا یا اتفاقات جاری در جامعه و آن را بهانه ای برای صحبت با افراد جامعه کنید در آخرین روش باید به خودتان زحمت دهید و آگاهی ها و اطلاعات اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و در مورد مردم و جهان را بیش تر کنید تا حرفی برای گفتن داشته باشید و بتوانید اظهار نظر درستی بکنید. بسیاری از آدم های کمرو چون اطلاعات خوبی در مورد اطراف خود ندارند، می ترسند صحبت کنند. شما می توانید با بالا بردن اطلاعات خود و حتی پرسیدن نظر و عقیده دیگران در مورد یک اتفاق یا موضوع، اطلاعات خودتان را با دیگران رد و بدل کنید.

مقدمه :
نوجوانی دوره ای است که در آن دانش آموز بیش از هر زمان دیگر نیاز به راهنمایی و مشاوره دارد. نوجوان ضمن مشورت با اولیا و مربیان، دست کم باید بداند که چگونه خود را بهتر بشناسد و از برخوردهای زیان بخش در محیط خانه و مدرسه پرهیز کند.
” چهار راه نوجوانی”، روایتگر تجربه های اولیا و مربیان است که به ندرت فرصت می یابند فنونی را که طی سال ها در خویش درونی ساخته اند، بررسی کرده، به روشنی در باره آن سخن بگویند.
“چهار راه نوجوان” با توجه به تجربیات معلمان و مشکلاتی که اولیا با آن مواجه بوده اند، نوشته شده است.
بدیهی است که خلاقیت و ابتکار فردی معلمان و اولیای خانه، با توجه به تفاوت های فردی کودکان و نوجوانان، نقش سازنده ای در امر مشاوره خواهد داشت.
 
چکیده :
در هر جامعه درصد قابل توجهی از کودکان، نوجوانان و بزرگسالان بدون آن که تمایلی داشته باشند، ناخواسته خودشان را در حصاری از کمرویی محبوس و زندانی می کنند و شخصیت واقعی و قابلیت های ارزشمند ایشان در پس توده ای از ابرهای تیره ی کمرویی، ناشناخته می ماند.چه بسیار دانش آموزان و دانشجویان هوشمند و خلاقی که در مدارس و دانشگاه ها فقط به دلیل کمرویی و معلولیت اجتماعی، همواره از نظر پیشرفت تحصیلی و قدرت خلاقیت و نوآوری نمره ی کمتری از همسالان عادی خود عایدشان می شود؛ چرا که کمرویی یک مانع جدی برای رشد قابلیت ها و خلاقیت های فردی است.پدیده ی کمرویی در بین بزرگسالان و افراد مسن بسیار پیچیده تر است و چنین پیچیدگی روانی ممکن است در اغلب موارد، نیازهای درونی، تمایلات، انگیزه ها، قابلیت ها، فرصت ها، هدف ها و برنامه های شغلی، حرفه ای و اجتماعی ایشان را به طور جدی متأثر و دگرگون کند.پرداختن به پدیده ی کمرویی و بررسی مبانی روان شناختی آن از این رو حائز اهمیت است که تقریباً همه ی ما به گونه ای تجاربی از کمرویی را در موقعیت های مختلف داشته ایم.
 
تعریف کمرویی
اصولاً خجالت یا کمرویی یک عاطفه اجتماعی است . این حالت از احساس خود کم بینی سرچشمه می گیرد و در برخی موارد آنقدر شدت می یابد که تمامی شخصیت فرد را تحت تأثیر قرار می دهد بطوریکه چنین فردی از حضور در اجتماع یا جمع افراد دچار ناراحتی های گوناگون می شود که در وضعیت جسمانی او نیز اثر می گذارد . فرد کمرو هشیارانه از مواجهه با افراد یا چیزهای مشخص یا انجام کاری همراه آنان بیزار است . فرد کمرو از ابراز وجود بیزار است و به طور محسوس ترسوست . تعداد بسیاری از افراد کمرو و خجالتی فکر می کنند که مشکل آنها غیر قابل حل است بطوریکه پند و اندرز همواره بیهوده بوده است و جای تأسف است که توانائی های عظیم افراد خجالتی علیرغم تمامی هوشی که دارند به هدر می روند .
شخص خجالتی به خوبی می داند که دیگران از مشکل او آگاهند و همیشه مجبور است با گفتن کلمه بله تمام گفته های دیگران را تأیید کند . اگر شما خودتان جزو این افراد نیستید حتماً یکی دو تا از دوستانتان را با این مشخصات دیده اید : اعتماد به نفس کم ، منفی بافی ، ترس از شروع یک گفتگو و ایجاد مؤثر با دیگران و تر س از شرکت در فعالیت های گروهی . این افراد حتی اگر بدانند ترسشان هم بی مورد و بی منطق است باز هم موقع حرف زدن در یک جمع جدی ، سرخ می شوند و دستشان می لرزد و شرشر عرق می ریزند . گاهی این ترس افراطی باعث شوک های عصبی و تپش قلب هم می شود .
 
مقابله با کمرویی کودکان
اگر کودکی دارید که خجالتی است ، راههای زیادی برای از بین بردن خجالت وی به صورت منطقی و ظریف دارید. به عنوان مثال: با کودکان همسن فرزند خود هم صحبت شوید و در بازی های آنها شریک شوید. اگر کودک شما نخواهد صحبت کند و یا در بازی شرکت کند ، نگران نشوید.
شما و هر کاری که شما با بچه ها انجام دهید که منجر به پاسخ خوب بچه ها شود، به عنوان الگویی است که اجتماعی رفتار کردن را نشان می دهد. شما در ضمن به کودک خود نشان می دهید که چگونه با دیگران ارتباط برقرار کند. کمرویی کودکان خجالتی با برقراری ارتباط بیشتر با افراد ناآشنا ، سریعتر کاهش خواهد یافت. با این وجود مواجه سازی اگر به صورت تدریجی باشد ، بهترین نتیجه را خواهد داشت. در هر زمان اجازه دهید که کودک با موقعیت ها و افراد درگیر شود ، قبل از اینکه شما کودک را برای ارتباط ، تحت فشار قرار دهید.
کمک کنید که اعتماد به نفس کودک در یک موقعیت زمانی جدید به صورت تدریجی افزایش یابد و این موقعیت می تواند یک فروشگاه مورد علاقه وی باشد که کودک به طور تدریجی شروع به دادن سفارش خود می کند و همچنین می تواند یک زمین بازی محلی باشد که کودک بالاخره از کودکی که اغلب او را در آنجا دیده است ، اسمش را می پرسد.
کودکان خجالتی را بیشتر در معرض کودکان کوچکتر قرارداده و در صورت امکان کودک را در معرض انواع موقعیت ها و افراد قرار دهید تا به تدریج بیشتر و اجتماعی تر عمل کند.
 
بررسی عوامل کمرویی و گوشه گیری در کودکان
 

پنجره ها را باز کن گوشه گیری از نظر لغوی به معنای تنهایی، تجرد، در خلوت نشستن و از جمع کناره گرفتن است. گوشه گیر کسی است که از مردم دوری می کند و عزلت می گزیند تا به این وسیله خود را با محیط اطراف سازگار کند؛ البته هر نوع عزلت و در تنهایی ماندن گوشه گیری تلقی نمی شود، زیرا هر انسانی دوست دارد گاهی تنها باشد تا به خودشناسی و حل مشکلات زندگیش بپردازد. اما گوشه گیری زمانی حالت بیماری پیدا می کند که فرد از معاشرت و رویارویی با جمع و همنوعان بیزار و بیمناک باشد. از نقطه نظر متخصصان علم روان شناسی کمرویی و انزواطلبی یکی از جدی ترین مشکلات کودکان است، هر چند ممکن است از نظر معلمان و گاه والدین چندان مشکل نباشد، کودک کمرو هر چند که برای معلم هیچگونه ناراحتی ایجاد نمی کند، ولی ممکن است به سبب رنج ناشی از احساس ناامنی و بی کفایتی در خود یکی از ناشادترین کودکان باشد و پیوسته به دنیای درون خویش پناه ببرد. بنابراین اگر در مورد رفتار غیراجتماعی این گونه کودکان چاره ای اندیشیده نشود، احتمالاً خطرناکترین و مساعدترین وضع را برای ابتلا به “اسکیزوفرنی” خواهند داشت.  هر چند همه کودکان کمرو و منزوی به بیماری روانی مبتلا نمی شوند، ولی تعدادی از آنان قربانی این بیماری خواهند بود. بهرحال این وضعیت که عده ای از کودکان منزوی به بزرگسالان ناشاد و بی لیافت در اجتماع تبدیل خواهند شد، به تنهایی دلیل کافی برای توجه به این مشکل است.
علایم و نشانه ها
گوشه گیری با یک سلسله علایم متعدد و به هم پیوسته همراه است. گوشه گیر چون مشکلاتش را نمی تواند در عالم واقعیت حل کند، به تخیل فرو می رود و به خیالبافی می پردازد. او انسانی است بی هدف که نمی داند چه باید بکند و برای آینده اش چه طرحی بریزد. از مردم گریزان است و هر تمنا و خواهش را یک تحمیل تلقی و در برابر آن به شدت مقاومت می کند، از همین رو مرتب با اطرافیان دچار تضاد و کشمکش است، برای دفاع از حقش اقدام نمی کند و کناره گیری را بر تلاش ترجیح می دهد. از دیگر نشانه ها می توان به خجالت و سکوت، احساس محرومیت و ناتوانی از برقراری رابطه با دوستان و معلمان، به تعویق انداختن انجام کارها و یا از این شاخه به آن شاخه پریدن، بی حوصلگی، کسالت، احساس خستگی، پوچی، زودرنجی، نگرانی از آینده، کمک نخواستن از دیگران به هنگام نیاز، سازش با وضع موجود و اعتراض نکردن به آن حتی در صورت احساس ناراحتی و نگرانی، همچنین اجتناب از رقابت، غیبت از مدرسه و بی علاقگی به درس، عدم تمرکز حواس، اختلال در خواب و خوراک، بی اعتنایی نسبت به وقایع اطراف، بی اعتمادی نسبت به یک تجربه موفقیت آمیز در یک فعالیت گروهی، برای اینگونه کودکان آغاز بسیار خوبی است. کودک منزوی نیاز دارد تا احساس کند. عضو باارزش یک یا چند گروه است. او هر وقت که در فعالیتهای زندگی واقعی ارضا شود، نیازی به عقب نشینی به میدان رؤیاهای خویش برای ارضای خواسته های اساسی اش نخواهد داشت. معلم آگاه باید توجه داشته باشد که کودک کمرو و منزی نیز دارای تواناییها و شایستگیهای ویژه ای است که با راهنمایی و تشویق می توان آنها را در یک فعالیت گروهی به کار گرفت. هرگاه شرکت وی در فعالیتی با تحسین دیگران همراه باشد، او نسبت به تکرار عمل موفقیت آمیز خویش در موقعیتهای گروهی تشویق خواهد شد. موفقیت در یک عمل تا حد زیادی در بالابردن اعتماد به نفس کودک و در نتیجه در تغییر نگرشهای کودکان دیگر نسبت به او تأثیر خواهد داشت. ضمناً باید عوامل زمینه ساز گوشه گیری مانند تحقیر و احساس گناه از بین بروند. در این مورد روان درمانی و مشاوره فردی و گروهی می تواند در رفع گوشه گیری مؤثر واقع شود؛ همچنین تغییر وضعیت محیط زندگی از روشهای مفید درمان گوشه گیری به شمار می رود. والدین و معلمان نیز باید با کودکان گوشه گیر با ملایمت و مسالمت و دلجویی رفتار کنند. بردن فرد به گردشهای علمی، تشویق به سخن گفتن در حضور والدین و دوستان و بستگان، همچنین جرأت دادن به او به این معنی که می تواند در برابر جمع سخن بگوید و شرکت دادن وی در فعالیتهای هنری و ایفای نقش در نمایشنامه ها از جمله اعمالی است که مهارتهای اجتماعی دانش آموزان و کودکان را افزایش می دهد و آنان را در مبارزه با گوشه گیری و انزواطلبی یاری می دهد. پیشنهادهای عملی زیر می تواند تا حد زیادی در زمینه کمک به کودک کمرو و گوشه گیر مفید و مؤثر باشد. با پذیرفتن رفتار مطلوب کودک می توان به او اطمینان بخشید. در کودکان اعتماد به نفس به وجود آوریم و زمینه ابراز وجود را برایشان فراهم کنیم. تجارب موفقیت آمیز در کودک ایجاد امنیت می کند. آموزش صحیح در گسترش رشد احساس شایستگی کمک می کند .
 
پایه ریزی عزت نفس خود ) درمان کمرویی(
طرز تفکر ما درباره خودمان تأثیرات شگرفی برتمام جوانب زندگی ما دارد. افرادی که برای خویشتن ارزش مثبتی قائلند، عموما” به عنوان نشانه های خارجی رضایت درونی حالت توازنی رانشان می دهند و احساس امنیت و آرامش خاطر را منتشر می سازند.
 
طرز تفکر ما درباره خودمان تأثیرات شگرفی برتمام جوانب زندگی ما دارد. افرادی که برای خویشتن ارزش مثبتی قائلند، عموما” به عنوان نشانه های خارجی رضایت درونی حالت توازنی رانشان می دهند و احساس امنیت و آرامش خاطر را منتشر می سازند. چنین افرادی به تقویت کننده های اجتماعی و ستایش های دیگران وابستگی ندارند زیرا آموخته اند چگونه بهترین دوست خود و بزرگترین مشوق خویشتن باشند. آنان شرکت کنندگان ، مبتکران وچاره سازانی هستند که موجب به حرکت درآمدن ماشین اجتماع می شوند.  افرادی که از عزت نفس بالا بهره می جویند، هیچ گاه در زندگی در زیر فشار انتقاد خرد نمی شوند یا به واسطه طرد شدن ، احساس نابودی نمی کنند.آنان ازشما به خاطر ” راهنمایی سازنده تان” تشکر می کنند. زمانی که با پاسخ ” نه ” مواجه می شوند، هیچ گاه آن را به معنای طرد خودشان تلقی نمی کنند. به جای آن ، چندین احتمال را در نظر می گیرند: نیازمند انجام کار بیشتری هستند، آن رویکرد خیلی عجولانه، خیلی خام ، خیلی دقیق ، خیلی پیچیده بود؛ موقعیت و زمان بندی صحیح نبود؛ شخص مخالف مشکلی دارد که نیازمند مشاوره یا همدردی است. در هر موردی ، دلیل پاسخ “نه” در بیرون از آنان قرار دارد و نه در درون ؛ می توان آن را تجزیه و تحلیل کرد وبا تنظیم برنامه هایی نیروها را مجددا” سازماندهی کرده و با عملکرد آراسته تری مجددا” بازگشت .
بدترین دشمن خود بودن فردی که ازعزت نفس پایینی برخوردار است ، انسان را به یاد فاجعه زیرورو شدن عالم می اندازد. این گونه افراد معمولا” منفعل تر، ترغیب پذیرتر و دارای محبوبیت کمتر هستند . این افراد نسبت به انتقاد منفی به شدت حساس هستند و فکر می کنند که این انتقاد نابسندگی آنان را ثابت می کند. جای تعجب نیست که محققین دریافته اند افراد دارای عزت نفس پایین روان رنجورتر از افراد دارای عزت نفس بالا هستند.کمرویی و عزت نفس پایین در کنار یکدیگر قرا ر دارند. تحقیق انجام شده توسط پل پیلکونیس و محققین دیگر در برنامه کمرویی از وجود همبستگی معنا داری میان این دو عامل پرده برداشته اند؛ زمانی که کمرویی شدید است عزت نفس پایین است وزمانی که عزت نفس بالا است، کمرویی ازصحنه حذف می شود.
کلامی هشداردهنده
عزت نفس عبارت است از سنجش ارزش خود برپایه قیاس خود با دیگران . اما در انجام این قیاسها، لازم است از وجود چندین مشکل بالقوه اطلاع داشته باشید.
اول، در انتخاب الگوی خودتان برای مقایسه دقت کنید. خوب است افراد معینی را به عنوان ” ایده آل ” مشخص کنید، اما نه به عنوان تنها مرجع ارزیابی خودتان. بعضی افراد برای مقایسه کردن نامناسب هستند زیرا از نظر روش نگریستن یا نیروی فکر خود دارای استعدادی منحصر به فرد هستند یا دارای اندام مطلوب یا دیگر صفات موروثی . در ابتدا می توان با ایده آل ها به رقابت برخاست اما نباید چهره های مسلم موفقیت، مقام یا پیشرفت را به عنوان الگو برگزید.
دوم، با تمرکز بر الگوهای نامناسب برای انجام مقایسه، نه فقط موجبات دلسردی خود را فراهم می سازید بلکه موجب تقویت احساس حقارت ، جاه طلبی به خاطر نفس آن و از دست دادن احساس رضایت در فرایند تغییر کردن نیز می شوید . زیرا تنها درپی دستیابی به محصول هستید. سوم، ممکن است شما از آن بهای مکتومی که می باید برای کسب موفقیت بپردازید، بی اطلاع باشید. ممکن است مأمور بازرسی کالا ها دراداره شما برای همیشه امکان برقراری ارتباط نزدیک با کودکان خود را از دست بدهد زیرا نمی تواند در یک زمان هم در خانه کنار فرزندانش باشد وهم درجاده به بازرسی سفارشات اضافی بپردازد . یا آن خانم شیک پوشی که همواره سرگرم پذیرایی از میهمانان خویش است ممکن است هیچ گاه فرصت مطالعه یک کتاب یا امکان لذت بردن ازطبیعت یا چیزهای کم جاذبه تر در زندگی را نداشته باشد. بسیاری اوقات اگر شما بدانید چه بهایی باید بپردازید، شاید تمایلی به پرداخت آن نداشته باشید.
چهارم، موفقیت ، پیشرفت، قدرت تفکر، زیبایی وبیشتر اهدافی که هواخواه فراوان دارند به استانداردهای یک دوره زمانی معین ، یک بافت و جامعه مشخص وابسته هستند. البته بهتر است به آنها به عنوان عباراتی مطلق که ما یا واجد آن هستیم یا نیستیم نگاه کنیم . زمانی که استانداردها تغییر می کنند، چنین طرز تفکری می تواند مسئله آفرین باشد. شما به سطح جدیدی از مقایسه ارتقا یافته اید، اما وقتی به آن می نگرید تغییر دردرون شما صورت پذیرفته است. این پدیده مانند حضور یک ماهی بزرگ در حوضچه ای کوچک است که به سوی اجتماع اصلی حرکت می کند.