هنر رزمی - پایگاه دانلود رایگان کتاب | دانلود کتاب

مقدمه
هنر رزمی جوجوتسو پایه ورزش جودو می باشد. در قرن شانزدهم، جوحوتسو به هنرهای رزمی با دست خالی در ژاپن معروف بود. قبل از اینکه جود بعنوان رشته ای در المپیک ۱۹۶۴ پذیرفته شود، این ورزش فقط یک ورزش دفاع از خود بود که توسط جیگاروکانو در سال ۱۸۸۲ میلادی ابداع شده بود.
ریشه جودو در ورزش باستانی سامورایی است و در آن از گلاویز شدن و گرفتن یقه استفاده  می شود.
در اپن اسامی زیادی را برای هنرهای رزمی با دست خالی بکار می بردند، مانند واجو تسو، یاوارا، کوگوسوکو، تای جوتسو و کمپو.
در سال ۱۸۸۲ یک استاد جوان به نام جیگاروکانو سبک خودش را ابداع کرد وآن را کودوکان نامید. کانوبعدها ترجیح دادکه به هنر رزمی که ابداع کرده بود جودو بگوید. درست همان معنی که جوجوتسو یعنی «هنر رزمی آرام» می دهد جودو هم به معنی «روش آرام یا نرم» است. کانو این نام را انتخاب کرد چون می خواست شاگردانش نه تنها در هنرهای رزمی مهارت پیدا کنند بلکه می خواست که آنها راه و روش زندگی کردن آرام را نیز بیاموزند. هدف از ورزش جودو، پرت کردن، گیر انداختن، به حال خفگی انداختن، یا قفل کردن مفاصل حریف و تسلیم کردن او  می باشد . در ورزش جودو هیچ ضربه مشت یا لگدی زده نمی شود، به همین دلیل این ورزش با سایر ورزشهای رزمی دیگر فرق می کند. حتی زمانی که جودو را برای دفاع از خود یاد می گیرید ورزش با سایر ورزش های رزمی دیگر فرق می کند. حتی زمانی که جودو را برای دفاع از خود یاد می گیرید آموزش می بینید که چگونه با پرت کردن، به حال خفگی انداختن و قفل کردن مفاصل حریف ضربات مشت، لگد و سایر سلاحهایی را که او علیه شما استفاده را دفع کنید. جودو روش بسیار جالبی برای دفاع از خود می باشد. جودو به ورزشکار می آموزد که از درگیری اجتناب کند و دنبال راه حلی دوستانه برای حل اختلافات باشد. جیگاروکانو نه تنها به فکر جودوکا بود بلکه می خواست همه از اصول او بهره ببرند. یعنی جودوکانه تنها از خود دفاع می کند و مواظب خودش است، بلکه مواظب است تا حریف هم صدمه نبیند.
این اصول حتی روی آموزش جودو هم تأثیرگذاشته است. در بسیاری از روش های رزمی، ورزشکار فقط به فکر یادگرفتن مهارتهای فردی است اما دانش آموزان رشته جودو سعی می کنند که به همه افراد محسنات جودو را یاد بدهند و از آن بهره ببرند و این هدف ابداع کننده ورزش جودو بوده است.
یکی دیگر از استفاده های یادگرفتن جودو آن است که دانش آموزان  یاد می گیرند چگونه با استفاده از حداقل کار، حداکثر استفاده  را نصیب خود کنند که این دومین اصل جیگارو کانو بوده است در زندگی هرکاری را می توان به دو روش یکی راه سخت و دیگری راه کارآمد و بهتر انجام داد. در آموزش جودو دانش آموز یاد می گیرد که از بدن خودبه روش مؤثر استفاده کند. دانش آموز یاد می گیرد که چگونه با حداقل نیرو به هدف  تکنیکی خود برسد. البته شرایط فیزیکی هم قسمتی از اصول جودو می باشد. جودو به شما یاد می دهد که چگونه هر مشکلی را با لیاقت و کارایی بدون اینکه از تمام انرژی  خود استفاده نماید حل کنید.
جودو ورزشی است که نه تنها منافع شخصی را برای جودوکا در نظر می گیرد بلکه سعی دارد به دیگران هم  به همان نسبت کمک کند.
مزیت های جودو
 وقتی کانو جودو را ابداع کرد می خواست شاگردانش از آن در همه موارد زندگی بهره ببرند. اول اینکه جودو یک ورزش فیزیکی برای کسانی که می خواهند بدنی ورزیده داشته باشند می باشد.
با تمرین کردن، شخص می تواند هم نیرو و هم قابلیت انعطاف خود را افزایش دهد. در حین تمرین مهارتهای جودو، بدن قوی تر می شود و همچنین باعث تقویت قلب و عروق می گردد.
جودو کاران می توانند سریع تر از دیگران تمرکز حواس کنند و سطح تمرکز خود را بالاتر ببرند. این قابلیت ها نه فقط هنگام تمرین جودو مورد استفاده قرار می گیرد، بلکه در محل کار نیز باعث کارایی  بهتر جودوکار می شود .
در خلال تمرین جودو، جودوکا یا می گیرد که چگونه زیر فشار خود را آرام نگه دارد، این قابلیت می تواند روی هر چیزی در زندگی مانند آرامش دادن به شخص  در هنگام مواجهه با مشکلات زندگی او را کمک کند.
آموزش تقویت ذهن در جودو قابلیت انعطاف تفکر را به دانشجو می آموزد تا جودوکا روشنفکرانه تر در برابر مسایل زندگی عمل کند. این طور فکر کردن باعث می شود که جودوکا از استرس اجتناب کند و فشار خونش را در سطح پایین نگهدارد  و آرامش  خود  را حفظ نماید.
وقتی جودوکا توصیه های ورزشی جودو را در زندگی روزمره دنبال کند و آنها را بکار ببرد، از همه نظر از مزایای ورزش جودو بهره خواهد برد و زندگی آرامی خواهد داشت. دانشجویان به مطالعات خود بیشتر اهمیت می دهند و کارگران و کارمندان هم کارخود را بهتر انجام می دهند.
وقتی که جودوکاها به خودشان اطمینان پیدا کردند شروع به درگیر شدن با مشکلات و کارهای بزرگتر زندگی می کنند. هنگام تمرین جودو خیلی از افراد خجالتی، آن قدرت را پیدا می کنند تا با مردم دیگر ملاقات کنند و هدفهایی برای خود رد نظر بگیرند و کارهای بزرگتری را به انجام برسانند. بالاخره یکی از مفید ترین ارزش های دانستن جودو، توان داشتن دفاع از خود است. بخاطر داشته باشید که هدف از یادگرفتن جودو و یادگرفتن شکل دفاع از خود آن است. یادگرفتن جودو و به این روش قابلیت  را به اشخاص ضعیف و کوچک می دهد  تا از خود در برابر حریفهای بزرگ و قوی تر دفاع کنند. جودو در شکل دفاع از خود تکنیک های مشت، لگد و بلوک کردن را نیز یاد می دهد. شما مجاز به استفاده از این ضربات در ورزش جودو نیستید. اما باید به خاطر دفاع از خود و برای مواقع ضروری آنها را یاد بگیرید.
یک  نکته دیگر که در شکل دفاع از خود وجود دارد استفاده از قفل کردن مفاصل و نگهداشتن ها است که در ورزش جودو استفاده از آنها غیر قانونی  می باشد. در ورزش جودو از این ضربات و پیچاندن مفاصل استفاده نمی شود چون اگر از آنها در حد اعلای خود استفاده شود می تواند خسارت زیادی را به طرف مقابل وارد کند، به هر حال لازم است که برای دفاع از خود آنها را یاد گرفت.
مزیتهای جودو بینهایت هستند. هرچه بیشتر آنها را یاد بگیرند مزیتهای آن را  بیشتر می بینید. جودو از تمام نقطه نظرها در زندگی می گذارد، یکی از آنها اضافه شدن طول عمر است.
سیستم درجه بندی کمربند
جیگاروکانو یک سیستم درجه بندی کمربند مدرن را برای ورزش جودو انتخاب کرد. کانو درجات کمربند را به دوسطح تقسیم بندی کرد: کیو و دان.
کیو، معمولاً به کلاس کمربند اطلاق می شود و مربووط به آموزش های اولیه می باشد. کسانی که دارای درجه کیو هستند به نام مودانشا شناخته می شوند و معنی آن شخص بدون درجه است.
دان، معمولاً به درجه کمربند اطلاق داده می شود و به درجه آموزش مربوط می شود. همانطور که مدرسه ۱۲ کلاس دارد جیگارو هم ۱۲ درجه برای کمربند در نظر گرفت. جیگاروکانو هرگز درجه ای بالاتر از ۱۰ به کسی اعطا نکرد. بنابراین دان ۱۰ بالاترین درجه در جودو می باشد. در جودو کسانی که دارای درجه دان هستند با نام یودانشا شناخته شده اند و معنی آن شخص دارای درجه است.
درجه کیو وقتی بوسیله کانو ابداع شد نشانه کمربند سفید بود و درجه دان نشان دهنده کمربند سیاه بود.
به تدریج کانو رنگ های قهوه ای را برای بالاترین درجه کیو، کمربند قرمز و سفید را برای اساتید
بالاتر و بالاخره قرمز تک رنگ را برای اساتید با سابقه در نظر گرفت.
امروزه رنگ های دیگری در سطح کیو در کشورهای مختلف اضافه شده است. جودوکاهای تازه کار با کمربند سفید شروع می کنند و سپس کمربند زرد، سبز، بنفش، آبی و یا رنگ های دیگر را در این سطح به دست می آورند.
جودوکاهای دارای دان یک تا پنج معمولاً فقط یک کمربند سیاه می پوشند. و کسانی که دارای دان ۶ تا ۸ هستند کمربند قرمز و سفید می بندند. بالاخره آنهایی که دارای دان ۹ یا ۱۰ هستند کمربند قرمز یک رنگ می بندند. کسانی که دارای کمربند سیاه دان ۵ یا بالاتر از آن هستند با اصطلاح کودانشا شناخته می شوند.

سیستم درجه بندی کمربندهای جودو
                نام                      سطح                    کمربند       
روک کیو                        کلاس ششم کیو                    سفید
گوکیو                          کلاس پنجم کیو                    سفید
یون کیو                      کلاس چهارم کیو                                           سفید
سان کیو                      کلاس سوم کیو                             قهوه ای
نیک کیو                      کلاس دوم کیو                    قهوه ای
ایک کیو                      کلاس اول کیو                    قهوه ای
شودان                         دان یک                        سیاه
نی دان                         دان دو                        سیاه
سان دان                                دان سه                                   سیه
یودان                     دان چهارشنبه                                               سیاه
گودان                         دان پنج                        سیاه
روکودان                    دان شش                       سیاه یا قرمز و سفید
شیچی دان                           دان هفت                       سیاه یا قرمز و سفید
هاچی دان                           دان هشت                       سیاه یا قرمز و سفید
کودان                                  دان نه                   سیاه یا قرمز تک رنگ
جودان                                  دان ده                   سیاه یا قرمز تک رنگ

وقتی که جودو برای اولین بار وارد ایالات متحده آمریکا و دیگر نقاط جهان شد، هدف بیشتر کسانی که به این ورزش روی می آوردند گرفتن کمربند سیاه بود. خیلی از مردم فکر می کردند که کمربند سیاه نشانه استاد بودن در نزاع می باشد و نشان دهنده آن است که این افراد شکست ناپذیر هستند، اما در ژاپن مردم این طرز فکر را ندارند.