برای کسانی که دو هزار سال پیش از سطح زمین به خورشید و ماه و آنچه که در آسمان وجود

 دارد نگریسته  آسمان همانطور به نظر رسیده که امروزه هست .  اما زمین به همان صورت

 نمانده است .

 ناظری که از فضا به زمین نگاه می کرد علایم کمی از حیات را مشاهده می نمود .  تنها یک

 تلسکوپقوی می توانست شهرهاواماکن مسکونی پراکنده و متفرق را نمایان سازد .  لذا نیمکره

 شب تاریک و مرده به نظر می رسید .  اما…..

مقدمه
فضا از کهکشانها ، منظومه‌ها ، ستارگان ، سیارات و بسیاری اجرام آسمانی دیگر انباشته شده است. عجایب و عظمت آنها به مراتب از تمامی دیگر پدیده‌های آفرینش بیشتر است. کهکشانها و ستارگان و بطور کلی پدیده‌های آسمانی انبوهی که عجیب و غریب می‌نماید وجود دارند، که پاره‌ای از آنها بوسیله دانشمندان شناسایی شده‌اند. مانند: کوتوله‌های سفید ، ستارگان نوترونی ، ستارگان هیپرونی ، کوازارها و دنباله دارها و سیاه چاله‌ها و … .

در فضای قابل رویت برای ماده میلیاردها کهکشان جداگانه وجود دارد که بزرگترین آنها نظیر راه شیری و نزدیکترین کهکشان به نام اندرومیدا یا به قول عبدالرحمن صوفی امراه المسلسله که فاصله آن از ما تقریبا ۱٫۵ میلیون سال نوری و قطر زاویه‌ای ان ۳٫۵ درجه و قطر خطی‌اش در حدود ۱۰۰ هزار سال نوری است و دارای تقریبا یکصد میلیارد ستاره است. هر کهکشان مجموعه‌ای از میلیاردها ستاره است که بعضی از آنها از خورشید بزرگتر و بعضی دیگر بطور قابل توجهی کوچکتر.

سحابیها
در جهان علاوه بر ستاره‌ها مقادیر زیادی گرد و غبار و گاز وجود دارد که ما بین کهکشانها پراکنده گردیده است. یعنی چگالی گاز در فضای بین کهکشانها فقط برابر ۲۰ اتم در هر اینچ مکعب است. سحابیها به علت نور ستارگان مجاور خود قابل رویت هستند. به کمک تلسکوپ به ساختمان و ویژگی آنها می‌توان پی برد. بعضی از سحابیها نیز تاریک بوده و مانع عبور نور ستارگانی که در پشت آنها قرار دارند می‌گردند.
سیارات
اجرام تقریبا کروی ، جامد و بزرگی هستند که به دور خورشید می‌گردند. بزرگترین آنها به نام مشتری است که جرمی معادل یک هزارم جرم خورشید را دارد. تا به حال سیستم سیاره‌ای نظیر آن چه به خورشید مربوط است، کشف نگردیده است. سیارات اجرام سماوی نسبتا سرد بوده و انعکاس نور خورشید باعث مرئی شدن آنها می‌گردد.

تشخیص سیارات از ستارگان در آسمان شب

    سیارات با نور ناپایدار می‌درخشند، ولی نور ستارگان هم از لحاظ رنگ و هم از لحاظ روشنایی به سرعت تغییر می‌کند.

    سیارات در آسمان حرکت کرده و محل آنها تغییر می‌کند، ولی ستارگان نسبت به هم دارا ی مکانهای تقریبا ثابتی هستند.

    سیارات هنگام رصد با تلسکوپها بصورت قرص نورانی بزرگ دیده می‌شود، در صورتی که ستارگان بصورت نقاط روشن به نظر می‌رسند.

    سیارات را می‌توان در نواحی باریکی از آسمان مشاهده کرد، ولی ستارگان را می‌توان در هر قسمتی از آسمان یافت.

سیارکها
سیاره‌های خرد ، اجرام جامد کوچکی هستند که به دور خورشید می‌چرخند و تفاوت آنها با سیارات در بزرگی آنها است. بزرگترین این سیارکهای خرد به نام سیرس می‌باشند، که قطرش برابر با ۸۰۰ کیلومتر است. قطر اکثر آنها در حدود ۳ کیلومتر می‌باشد. سیارکها نیز توسط انعکاس نور خورشید قابل رویت می‌باشند و آنها را بدون تلسکوپ نمی‌توان دید.
قمرها
قمرها اغلب از اجتماع و تمرکز دیسکهای غبار و گاز در پیرامون سیاره‌ها درست می‌شوند. شش سیاره از نه سیاره بزرگ هر کدام یک یا چند قمر دارند که به دور آنها می‌چرخند. تا به حال ۴۵ قمر در منظومه شمسی کشف کردیده است.

ستارگان دنباله دار
ستارگان دنباله دار اجرام سماوی هستند که گه گاه ظاهر می‌شوند. هر ستاره دنباله دار از یک مسیر نورانی و دنباله طویلی تشکیل شده است. سر آن ممکن است به بزرگی خود خورشید و دم آن نیز در حدود چندین صد میلیون کیلومتر بوده باشد. هر ستاره دنباله دار با وجود اینکه صدها کیلومتر در ثانیه سرعت دارد برای یک چشم غیر مسطح همچون ما، بی حرکت به نظر می رسد. سرعت آنها را می‌توان از تغییر مکانش نسبت به ستارگان زمینه ثابت آسمان تعین کرد.

تا کنون نزدیک به هشتصد ستاره دنباله دار کشف و نامگذاری گردیده است. اکثر ستاره‌های دنباله دار از یک مدار بسته‌ای در حال حرکت هستند. چنین ستارگان دنباله دار اهمیت زیادی داشته و بعد از یک پریود به نزدیکی زمین آمده و مشاهده شده‌اند، که مشهورترین آنها ستاره دنباله‌دار هالی است. مدارهای ستارگان دنباله دار دیگر سهمی یا هذلولی است و به احتمال زیاد اینها فقط یک بار در مجاورت زمین ظاهر و رویت گردیده ، دور می‌زنند و سپس رفته و دیگر به نزدیکی زمین نمی‌گردند.
شهابوارها
اجسام جامد و ریز دیگری به اندازه ته سنجاق هستند، در فضا دیده می‌شوند. اکثرا گروهی از این شهابها به طرف زمین حرکت کرده و در جو آن به دام میدان مغناطیسی حاکم بر کره زمین می‌افتد. در اثر برخوردشان در فاصله ۱۵۰ کیلومتری جو زمین و در اثر اصطکاک آن ، جسم سوخته و غبار آن به طرف زمین سقوط می‌کنند. نور حاصل شده از این برخورد را به نام شخانه می‌نامند. در واقع می‌شود اظهار کرد هر ساله چندین صد تن از غبار شخانه بر سطح زمین می‌نشینند. معمولا شهابها در فاصله ۸۰ کیلومتری سطح زمین کاملا از بین می‌روند، ولی بعضی اوقات احتمال دارد که کاملا تحلیل نگردند و بصورت شهاب سنگ به سطح زمین برسند.

نامگذاری اجرام اعماق فضا
برخی اجرام غیر ستاره ای از جمله کهکشانها و سحابیها با عناوین رایجی نامیده می‌شوند، ولی برخی تنها با یک شماره مشخص می‌شوند. در سال ۱۷۷۴ شارل مسیه (۱۸۱۷ – ۱۷۳۰) فهرستی شامل ۴۵ جرم آسمانی منتشر کرد و طی یک دهه بعد از آن به این تعداد افزود. نام هر یک از اجرام این فهرست متشکل از حرف ام (حرف اول مسیه) و یک عدد بدنبال این حرف است. نام بسیاری دیگر از اجرام آسمانی متشکل از ان. جی.سی و یک عدد است. این طرز نامگذاری در فهرستی که توسط ستاره شناس دانمارکی ، جان لودویک امیل دریر (۱۹۲۶ – ۱۸۵۲) ، منتشر شد، معرفی شده است. این فهرست ، فهرست عمومی نوین نامگذاری شده است.

تنها موردی که کمبود آن در ایستگاه به خوبی احساس می شود، دوش حمام است.
به گفته پاییت بی وزنی که باعث خواب عمیق فضانوردان می شود آنها را از حمام مفرح صبحگاه محروم می کند زیرا در بی وزنی، چکیدن آب بر روی سر افراد کاملا غیر ممکن است.
فضانورد کانادایی ساکن ایستگاه فضایی بین المللی در مصاحبه ای با ناسا قسمتی از شرایط زندگی فضانوردان در این پایگاه مداری از جمله نحوه خواب آنها را شرح داد.
شاید فضانوردان در مدار زمین ناچار به انجام کارهای بسیار سختی از جمله ساختن یک ایستگاه ۱۰۰ بیلیون دلاری باشند اما به طور قطع خوابیدن از جمله این کارهای سخت به شمار نمی رود.
در واقع به خواب رفتن در فضا بسیار راحت است زیرا به گفته جولی پاییت فضانورد کانادایی ایستگاه بین المللی فضایی که به مدت یک هفته در ایستگاه اقامت داشته است می توان بدون وجود مزاحمت کشش گرانشی به راحتی به خواب رفت.
به گفته وی فضانوردان در مدار بسیار راحت می خوابند. هر فرد برای خود کیسه خوابی دارد که در هنگام خواب در آن معلق است.
کیسه های خواب نیز درون اتاقک معلق است و تنها کاری که باید انجام داد، اتصال کیسه خواب با قسمتی از اتاقک است زیرا به گفته پاییت ممکن است در طول شب از قسمتی از اتاق به قسمتی جابجا شد که فرد انتظار حضور در آن قسمت را ندارد.
کوئیچی واکاتا فضانورد ژاپنی که به مدت ۴/۵ ماه از زندگی خود را در ایستگاه سپری کرده، معتقد است وصل بودن کیسه خواب به قسمتی از بدنه اتاقک بسیار مهم است زیرا در غیر اینصورت احتمال برخورد با رایانه های بسیار حساس و تجهیزاتی که فعال یا غیر فعال شدن ناگهانی آنها منجر به فاجعه خواهد شد، وجود دارد.
تنها موردی که کمبود آن در ایستگاه به خوبی احساس می شود، دوش حمام است. به گفته پاییت بی وزنی که باعث خواب عمیق فضانوردان می شود آنها را از حمام مفرح صبحگاه محروم می کند زیرا در بی وزنی، چکیدن آب بر روی سر افراد کاملا غیر ممکن است.
اسکای لب، اولین ایستگاه فضایی آمریکا و ایستگاه روسی میر دارای تجهیزات حمام بوده اند و فضانوردان می توانستند به راحتی از این تجهیزات استفاده کنند.
بر اساس گزارش ام اس ان بی سی، با این حال در ایستگاه فضایی فضانوردان از آب پاشی مخصوص برای شستشو استفاده کرده و موهای خود را با کمک شامپویی خشک و بدون نیاز به آب پاک نگاه می دارند.

سیاره زحل که نام خود را از خدای کشاورزی رومی‌ها گرفته، ششمین سیاره در مدار خورشید و دومین سیاره بزرگ منظومه شمسی پس از سیاره مشتری است.

زحل مطمئنا یک سیاره سلطنتی است که با هزاران حلقه باریک زیبا در اطرافش به عنوان جواهرات آراسته شده و از آن به عنوان جواهر منظومه شمسی نام برده می‌شود.

در این گزارش به ۱۰ واقعیت جالب در مورد سیاره زحل اشاره شده که ممکن است تاکنون ناگفته باقی مانده باشند.

– از آنجایی که سیاره زحل بیشتر از گاز ساخته شده و هلیوم در آن بیشترین سهم را داشته، انسان نمی‌تواند مانند زمین بر روی آن بایستد.

– حلقه‌های زحل غول‌پیکر اما نازک هستند. جالب است بدانید که حلقه‌های اصلی این سیاره می‌توانند در فاصله بین زمین و ماه گسترده شوند اما ضخامت آنها کمتر از یک کیلومتر است.

– فقط حلقه‌های زحل هستند که با استفاده از تلسکوپهای زمینی قابل مشاهده هستند.

– زحل از ۵۳ قمر دارای اسم و ۱۶ قمر احتمالی که در صف انتظار برای تائید بوده، برخوردار است.

– اولین فضاپیمایی که به سیاره زحل سفر کرده، پایونیر ۱۱ بود که در سال ۱۹۷۳ پرتاب شده و در سال ۱۹۷۹ به زحل رسید.

– در حالی که یک روز زمینی ۲۴ ساعت است، یک روز در زحل ۱۰ ساعت و ۳۹ دقیقه طول می‌کشد.

– سرعت گردش زحل در مدار خود ۹۹۷۷ کیلومتر بر ساعت بوده که باعث تحدب این سیاره در استوا و مسطح بودن قطبهای آن شده است. می‌توان گفت که زحل مسطح‌ترین سیاره منظومه شمسی است.

– تیتان بزرگترین قمر زحل و تنها قمری است که از جو قابل توجه با قطر ۵۹۵ کیلومتر، ۱۰ برابر ضخیمتر از جو زمین برخوردار است.

– از آنجایی که زحل نسبت به زمین از خورشید دورتر است، یک گردش آن به دور خورشید به اندازه ۳۰ سال زمینی طول می‌کشد.

– زحل تنها چهار بار توسط فضاپیماهای پایونیر ۱۱ در سال ۱۹۷۹، وویجر ۱ در سال ۱۹۸۰، وویجر ۲ در سال ۱۹۸۱ و کاسینی در سال ۲۰۰۴ مورد بازدید قرار گرفته است. جالب است بدانید که کاسینی به داخل مدار زحل رفته و تصاویری از حلقه‌ها و قمرهای آن ثبت کرده بود.