ادیان و مهدی (عج)

اگر چه در تمامى ادیان و مکاتب اعم از الهى و غیر الهى در زمینه ظهور مصلح و منجى جهان کم و بیش مطالبى به چشم مى‏خورد؛ ولى براساس دلیلهاى متقن و معیارهاى درستى که وجود دارد این حقیقت به اثبات رسیده است که کامل‏ترین و قابل اعتمادترین اطلاعات در مورد شخصیت و ابعاد گوناگون زندگى موعود جهانى نظیر: تولد، غیبت، ظهور، حکومت و… در مجموعه روایات اهل بیت(ع) ارائه شده است. با توجه به این حقیقت در مقاله حاضر تلاش مى‏شود تا مسئله غیبت منجى عالم بشریت و علل و آثارش با توجه به مجموعه کلمات و رهنمودهاى حضرت على(ع) به اختصار مورد بررسى قرار گیرد.
امام على‏بن ابى‏طالب(ع) مسئله غیبت حضرت مهدى(ع) را با زمینه‏سازى حساب شده و منسجمى در چند مرحله مطرح مى‏کنند و کاملاً روشن است که این کار به صورت تصادفى انجام نگرفته است بلکه با توجه به ظرفیت و کشش فکرى افراد و شیوه‏هاى صحیح آموزشى و همینطور با در نظر گرفتن سیر طبیعى و خارجى وقایعى که در آینده پیش خواهد آمد به تبیین و تشریح امور پرداخته‏اند.
از آنجا که عالم براساس یک نظام علّى و معلولى اداره مى‏شود لذا همه وقایعى که در آن به وقوع مى‏پیوندند داراى علت و حکمت به‏خصوصى هستند. در این راستا وقتى به منظور معلوم شدن علت غیبت امام عصر(عج) به بررسى روایات مى‏پردازیم به روایات زیادى برمى‏خوریم که در ضمن آنها تصریح شده است که فلسفه واقعى غیبت آن حضرت براى بشر معلوم نیست. امّا در عین حال در تعدادى از روایات از حکمتهاى غیبت سخن به میان آمده است. به عنوان مثال در بعضى از آنها (از امورى چون امتحان و آزمایش مردم، حفظ جان امام(ع) در امان ماندن از بیعت با ستمگران، فراهم شدن زمینه انجام وظایف و… به عنوان عوامل غیبت امام مهدى(ع) یاد مى‏شود.
دوره غیبت امام(ع) داراى مشکلات و گرفتاریهاى فکرى و اعتقادى بسیار خطرناکى است که امروزه حداقل بخشى از آنها را بعینه مشاهده مى‏کنیم. حضرات معصومین(ع) سالها پیش از تولد امام‏عصر(ع) به این پیشامدها و اثرات منفى آنها اشاره کرده‏اند و ارائه هشدارها این واقعیت را تأیید مى‏کند که مردم اگر برنامه‏ریزى و عملکرد مناسبى را در پیش بگیرند از همه این گرفتاریها مى‏توانند در امان باشند والاّ دلیلى ندارد که در دهها روایت از وقایع و فجایع آخرالزمان سخن به میان آید. این مسایل مطرح شده است تا مردم پیشاپیش آمادگیهاى لازم را در خود ایجاد کنند تا گرفتار تبعات منفى این امور نشوند.
زندگانی حضرت امام علیّ بن موسی الرّضا (ع) ، دوران پر فراز و نشیبی را تشکیل می‏دهد و ابعاد گوناگونی را در این باره می‏توان مورد توجه قرار داد.
مسأله ولادت و حوادث قبل از امامت و شرایط سخت دوران زندگی با پدر بزرگوارشان امام کاظم علیه‏السلام و یا شرایطی که پس از شهادت امام کاظم برای ایشان پیش آمد که شیعه در معرض انحراف سختی نسبت به امر امامت قرار گرفت و گروه “فطحیّه” پدیدار شد و بزرگانی از شیعه، مدت‏ها دچار آن بودند، تا مرگ هارون و اوضاع نابسامان حکومت مرکزی در درگیری بین امین و مامون و تا انتقال ایشان به خراسان جهت ولایتعهدی.
در قرآن مجید این کتاب انسان ساز و حرکت آفرین در رابطه با یاران حضرت مهدی (علیه السلام) یک آیه است که بسیار امید بخش و سازنده است این آیه در حقیقت بیانگر حقایق و واقعیتهایی است که اگر به طور جدی و همه جانبه تعقیب گردد، موانع سرراه را بر می دارد و جهان را به استقبال مصلح جهانی حرکت می دهد .
بررسی حوادث و رویدادهایی که در پیشگویی های آخرالزمان (آخرین دوره حیات جوامع و سیستم های حکومتی قبل از تشکیل آرمان شهر مهدوی) در آیات و روایات ائمه معصومین(ع)
بسیاری از پیشگویی های مذکور شکی برای ما باقی نمی گذارد که حوادث و تحولاتی عظیم، قبل از ظهور و پایان جهان رخ خواهد داد. بنابراین هیچ گاه نباید از هیچ تلاشی در جهت تطبیق رخدادها و شرایط جهان با پیشگویی های آیات و روایات در مورد پایان جهان، فروگذار باشیم. 
در بیشتر کتاب های روایی شیعه علایـم این واقـعه آمده است و به دلایـلی مردم نسبـت به این امـور بی توجـه هسـتند، البته نمی توان کم کاری متصدیان امور را در این خصوص نادیده انگاشت، زیرا بزرگـان و علمای دین این آثار را به دسـت ما رسـانده اند اما تکلیف ما فقط ذکر آثار نیست بلکه علاوه بر آن، پرداختن به جزئیات و مصداق شناسی این پیشگویی ها ضروری می نماید.
لازم به ذکر است که مسیحبت و یهود در این بحث ها گوی سبقت را از ما ربوده اند و هم اکنون این واقعیت در خصوص امریکا، صادق است. جایی که کتاب ها، تلویزیون و برنامه های رادیویی و حتی عملکرد و برنامه های جورج بوش، رییس جمهور امریکا، پیرامون پیشگویی های انجیل تمرکز کرده اند!
با ظهور حضرت (علیه السلام) و اعلام ‌آغاز انقلاب جهانی اش ستمگران و گردن کشان و… به مقابله با حضرت بر می خیزند . حضرت (علیه السلام) به دفاع بر می خیزد. در این میان عده ای از دو طرف کشته می شوند.
برخی عدد کشته شدگان را بسیار زیاد می دانند و از این رهگذر می خواهند، حضرت را یک چهره خون ریز معرفی کنند. گروهی نیز تعداد آن کشته ها را کم می دانند. این نوشته ، به نقد و بررسی سندی و دلالتی روایات مربوط به این قتل ها می پردازد و افراط و تفریط را در این باره می زداید.
در دوران سخت غیبت صغرى، در روزهایى که شیعیان پس از دویست و شصت سال با یک آزمایش بزرگ رو به رو بودند و مى‏بایست با غیبت امام خو کنند، یک زن به عنوان مفزع و پناه معرفى مى‏شود و آن مادر بزرگوار امام حسن عسکرى، علیه‏السلام، است. در این دوره، اگر چه امام هادى و امام حسن عسکرى، علیهماالسلام، زمینه غیبت را از پیش فراهم کرده بودند و شخصیتهاى مورد اعتمادى همانند عثمان‏بن سعید عمرى و پسرش محمد بن عثمان رابه‏عنوان وکیل معرفى کرده بودند، به‏دلایلى از موقعیت مادر امام حسن عسکرى، علیه‏السلام، معروف به جدّه، استفاده شد و وى پناه شیعه معروف گردید.