بیماری اتيسم چيست؟

تعریف اتیسم

اُتیسم اختلال رشد ذهنی پیچیده ای می باشد که معمولا در ۳ سال اول زندگی شخص ممکن است بروز کند . به نظر می رسد که یک اختلال در سیستم عصبی که باعث عدم عملکرد صحیح مغز می شود در ایجاد این بیماری مؤثر می باشد . این اختلال در بیماران اُتیستیک باعث می شود که مغز نتواند در زمینه رفتارهای اجتماعی و مهارتهای ارتباطی به درستی عمل کند . کودکان و بزرگسالان اُتیستیک در زمینه ارتباط کلامی و غیر کلامی ، رفتارهای اجتماعی ، فعالیتهای سرگرم کننده و بازی دارای مشکل می باشند . اُتیسم یکی از پنج بیماری         می باشد که در مجموع به آنها “ اختلالات نافذ رشد“ یا به اختصار “PDD  “      می گویند . این پنج بیماری عبارتند از : اُتیسم ، اختلال آسپرگر ، اختلال عدم تمرکز دوران کودکی ، اختلال رِت ، و اختلالات نافذ رشد که با معیارهای بیماری های ذکر شده مطابقت ندارند . هر کدام از این بیماریها دارای معیارهای شناخت خاص خود هستند که توسط انجمن روانشناسی آمریکا مشخص شده اند . در بیماری های طیف پی دی دی ، اُتیسم بیشترین تعداد را دارا می باشد که تقریببین ۲ تا ۶ کودک از هر ۱۰۰۰ کودک به آن دچار می شوند ( به نقل از مرکز کنترل و پیشگیری بیماریها در آمریکا سال ۲۰۰۱ ) . این بدین معنا است که در کشوری مانند ایران با جمعیت حدود ۷۰ میلیون نفر احتمال می رود حدود ۲۸۰ هزار بیمار اُتیستیک وجود داشته باشند و فراموش نکنید که این تعداد هر روز در حال رشد می باشد . طبق مطالعات انجام شده توسط وزارت آموزش و سایر سازمان های دولتی آمریکا ، اُتیسم در این کشور با نرخ رشدی برابر با ۱۰ تا ۱۷ درصد در حال ازدیاد است . در سایر کشورها نیز مانند کشور ما این بیماری در حال رشد نگران کننده ای است که متأسفانه حرکت جدی از طرف سازمانهای مسئول در جهت شناساندن این بیماری به جامعه و موارد لازم انجام نشده است .
اُتیسم در سراسر دنیا دیده میشود و فقط در پسران بیشتر از دخترها مشاهده شده است . به عبارت دیگر نژاد ، مکان زندگی ، میزان سواد ، وضعیت مالی ، نوع اعتقاد ، شیوه زندگی ، و … هیچکدام تأ ثیری در شانس بروز اُتیسم ندارند.

ویژگیهای کودک در خودمانده

چهار ویژگی اصلی این کودکان عبارتند از :
۱) درخود ماندگی یا عدم توانایی در برقراری ارتباط دوجانبه با دیگران از وایل زندگی.
 کودک اتیستیک ظاهری طبیعی دارد.گاه بسیار شلوغ و فعاّل است و گاه ساکت. رفتارهایی چون عدم اشتیاق به بغل شدن و عدم توجه به وقایع اطراف ، از ویژگیهای این کودکان است.
۲) سرگرم شدن با اشیاء به جای انسان.
این افراد با اشیاء ارتباط غیر طبیعی دارند. با اشیاء بازی نمیکنند بلکه به یک شیئ وابستگی غیرطبیعی پیدا میکنند.
اشیاء آشنا و ساده را بهتر قبول میکنند.وقتی مشغول دستکاری اشیاء هستند حس نمیکنند که آنها وجود خارجی دارند.در ارتباط با والدین رفتار بخصوصی دارند و به آنها نگاه نمیکنند.تماس چشمی برقرار نمیکنند یا میزان آن خیلی کم است. از کنار افراد بدون هیچ ارتباطی رد میشوند. از غیبت والدین نگران نمیشوند طوری که انگار آنها را نمیشناسند.با کودکان بازی نمیکنند . از تماس پوستی خوششان نمیآید و گاه عصبانی میشوند .

۳) رفتار وسواسی در برابر تغییرات .
این کودکان مانع تغییرات میشوند و از تنوع خوششان نمیآید . ترجیح میدهند که در یک وضعیت ثابت قرار داشته باشند. به همین دلیل از تعویض لباس ، تنّوع غذایی و تغییر محیط اطراف به شدت ناراحت میشوند.
۴) اختلال در ایجاد ارتباط کلامی .
مهمترین علامت این کودکان عدم توانایی در استفاده کردن از زبان و گفتار است. برای بیان نیازهای خود از جیغ زدن و اشاره کردن استفاده میکنند. البته این موارد همیشه هدف ارتباطی ندارد. گاهی گفتار خود بخودی دارند و حتّی ممکن است در سطح جمله نیز گفتار داشته باشند ولی این نوع گفتار هدف ارتباطی ندارد.مهمترین علامت گفتاری این کودکان ، استفاده از ضمایر معکوس است و جملات را بصورت طوطیوار تکرار میکنند. در زمینههای واجشناسی و واژگانی و صرف و نحو و معناشناسی مشکل دارند.

توانایی هوشی : ۶۰% این افراد بهره هوشی پایین ۵۰ دارند.۲۰% بهره هوششان بین ۷۰-۵۰  است و بقیه هوش بالای ۷۰ دارند .

تقریبا تمام کودکان اتیستیک در رشد زبان تاخیر دارند و بعضی از آنها تکلم را هرگز کسب نمی کنند. شاید  نارسایی در کاربرد تکلم برای ارتباط اجتماعی مهمترین مشخصه ی کودکان  اتیستیک باشد، ولی کمتر صحبت می کند، برخلاف کودک نوپای طبیعی بندرت در منزل به دنبال مادرش راه می افتد و تمایل کمتری به برقراری ارتباط نشان می دهد.
اگر چه در اواخر دوران کودکی و نوجوانی، بعضی از کودکان  به ویژه آنها که هوش طبیعی دارند به سطح متوسطی از کفایت زبانی نائل می شوند  ولی تکلم آنها به صورت تکراری و کلیشه ای باقی می ماند و بسیاری از آنها تمایل دارند با یک سری سئوالات وسواس گونه در ارتباط با اشتغال ذهنی شان گفتگو کنند.
تماس چشمی غیر عادی از یافته های شایع در این کودکان است برخی ازآنها از "تماس چشمی " با افراد بزرگسال عمدا اجتناب می کنند و برخی  دیگر خیره خیره نگاه می کنند. با بزرگتر شدن این کودکان وابستگی شان نسبت به افراد بالغ آشنا توسعه و رشد می یابد و علاقه ی شدیدی را نسبت به والدین خود ابراز می کنند. آنها به ندرت مجذوب بازی گروهی و تعاونی می شوند و با  کودکان   دیگر دوستی برقرار نمی کنند. در واقع، اگرچه ممکن است در این زمان نسبت به افراد بالغ ابراز علاقه کنند، اما همچنان از تماس با همسالان خود اجتناب می کنند و ترجیح می دهند که وقتشان را به تنهایی بگذرانند.
الگوهای بازی انعطاف پذیر و محدود بوده و تنوع و خلاقیت در آنها اندک است و تعداد کمی از کودکان اتیستیک لذت عادی از بازی با عروسک، قطار یا  ماشین می برند.
رشد خودبخودی بازی اجتماعی که نه تنها در انسانها بلکه در بیشتر گونه های دیگر نیز بسیار مشهود است در این کودکان اتفاق نمی افتد.  مقاومت نسبت به تغییر و بی میلی نسبت به تغییرات در فعالیت های رایج روزمره امری شایع است. بنابراین کودک اتیستیک ممکن است برای خوردن غذا در وقت معین از روز، وضعیت مخصوص میز و نحوه ی چیدن ظروف و محل میز غذا اصرار بورزد. با بزرگتر شدن کودکان اتیستیک بسیاری از رفتار های تشریفاتی شان نافذتر می شود و ممکن است هر جنبه ای از زندگی روزانه ی آنها را تحت تاثیر قرار دهد. مثلا نمونه های بسیاری از کودکان هستند که فقط در جهت شمال قدم می زنند یا فقط به سمت راست می چرخند یا هرگز از جلوی در قرمز رنگ رد نمی شوند.
 در مورد خصوصیات فیزیکی آنها: معمولا قد آنها بین ۲ تا  7 سالگی کوتاهتر از افراد عادی است. چون کودکان اتیستیک غالبا گنگ بوده و یا در شیر خوارگی بی علاقگی انتخابی به زبان گفتاری نشان می دهند معمولا تصور می شود که کر هستند.
عده ای اظهار داشتند که : " علت اتیسم فقدان  محرک، طرد کودکان از طرف والدین، فقدان گرمی پدر و مادر یا تعارض شخصیتی ناشی از تعاملهای خانوادگی انحرافی        می باشد.رواندرمانی در مورد این کودکان شامل دو مرحله ی وابسته به یکدیگر، درمان خانواده و درمان کودک می باشد.
هیچ دارویی در درمان اختلال اتیستیک تاثیر اختصاصی نداشته است از درمان دارویی به عنوان کمکی در معالجه ی این کودکان استفاده می شود. مثلا تجویز هالوپریدول به کاهش علائم رفتاری و هم تسریع یادگیری کمک می کند.
این کودکان از نظر حسی دچار مشکلات و اختلالات خاصی هستند که به صورت یک رفتار یا عادات غیر طبیعی در آنان جلوه گر می شود. حدود ۹۸% کودکان اتیستیک اشکال لامسه داشته اند.
جهت درمان این کودکان :
به منظور پرورش رشد طبیعی، ایجاد محیطی که پیشرفت کودک را در جهت صحیح تقویت و تشویق نماید، ضروری است. ممکن است تشویق عمومی رفتارهایی لازم باشد. بنابراین راههای استفاده ی کودک از اسباب بازیهای نمایشی، فراگیری فعالیتهای تخیلی را افزایش می دهد و فرمتهایی را برای شرکت در بازیهای تقلیدی و اجتماعی جهت بهبود سطوح اساسی عملکرد زبانی بکار می بریم. بعلاوه لازم است که بزرگسالان واکنشهای خود را نسبت به کودک تعدیل نمایند و ارتباطشان با وی روشن و بدور از ابهام باشد تا کودک بتواند اشارات  اجتماعی را بطور صحیح تفسیر نماید. در مراحل اولیه ی درمانی، برای افزایش مهارتهای درکی ساده باید به کودک دستورات ساده و روشن مثل "بیا" یا   " بنشین"  داده شود و برای انجام این کار باید وی را راهنمایی  فیزیکی نمود. بتدریج از راهنمایی های فیزیکی یا اشارات صرفنظر می شود یا کم کم اصلا بکار نمی رود تا کودک بتواند صرفا به دستور کلامی پاسخ دهد.
یکی از اصول درمان، اصلاح رفتار بوسیله ی پی آمد و نتایج رفتار است. این پی آمد ها را براساس اثراتشان تعریف می کنند و به آنها " تقویت کننده های مثبت " می گویند. تاکید می شود که تقویت مثبت ضرورتی ندارد که برای سایر افراد هم چیز خوشایندی باشد. گاهی تنبیه آشکار به ویژه  برای آن دسته از کودکان اتیستیک که به توجه  بزرگسالان یا سایر محرک ها اعتنا نمی کنند میتواند در حکم پاداش باشد.

اتیولوژی

تا کنون هیچ علت مشخصی برای اُتیسم کشف نشده است ولی مشخص شده است که عملکرد غیر عادی مغز باعث ایجاد حالات اُتیسم می شود . اسکن های مغزی در بعضی موارد نشان داده است که مغز کودکان اُتیسیک از نظر اندازه و ساختار با مغز کودکان سالم متفاوت است . در حال حاضر تحقیقات فراوانی در رابطه با احتمال دخالت عوامل ژنتیکی و عوارض داروئی در بروز اُتیسم در حال انجام است .در بعضی از خانواده ها مشاهده شده است که اُتیسم مانند بیماریهای ژنتیکی از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود که این خود می تواند تئوری ژنتیکی بودن اُتیسم را در بعضی موارد ثابت کند .ولی در بسیاری از موارد هم مشاهده شده است که سابقه اُتیسم درخانواده و یا اقوام وجود نداشته است .همچنین در بعضی از کودکان مشخص شده است که در بدو تولد نشانه هائی از اُتیسم را دارا می باشند ولی این مورد هم عمومیّت ندارد . هنوز محققین نتوانسته اند علت خاصی را به تنهائی برای ایجاد بیماری اُتیسم کشف کنند و میتوان یک سری علل را در بروز آن مؤثر دانست .محققین دیگری نیز معتقدند که تحت شرایط خاصی تعدادی از ژنهای ناپایدار باعث اختلال در عملکرد مغز و در نهایت بروز اُتیسم می شوند .تعداد دیگری از محققین نیز بر روی احتمال بروز اُتیسم در دوران بارداری تحقیق می کنند . آنها معتقدند که یک عامل ویروسی ناشناخته ، اختلال متابولیسمی ، و یا آلودگی به مواد شیمیائی محیطی در دوران بارداری می تواند عامل ایجاد این بیماری باشد. احتمال بروز اُتیسم در کودکانی که بیماری هائی مانند سندرم ژن ایکس حساس ، توبروس سلروسیس ، سندرم روبلا ، و فنیل کتنوریای درمان نشده داشته باشند بیشتر است .بعضی از مواد خطرناک مانند جیوه نیز که در دوران بارداری وارد بدن مادر شوند می توانند احتمال بروز اُتیسم را افزایش دهند .
در سالهای اخیر سئوالی در مورد رابطه واکسیناسیون و بروز اُتیسم مطرح شده است که همچنان مورد بحث است . در سال ۲۰۰۱ در آمریکا تحقیقاتی در این مورد انجام شد که در آن رابطه واکسن “ ام ام ار “ و اُتیسم بررسی شد. در این تحقیقات معلوم شد که در برخی از کودکان این واکسن باعث بروز بیماری اُتیسم شده است .با این حال محققین دیگر این بررسی ها را کافی ندانسته و خواهان تحقیقات بیشتر هستند .
به هر حال علت اُتیسم هر چه که باشد ، باید بدانیم که این کودکان یا با اُتیسم بدنیا می آیند و یا اینکه آمادگی ابتلاء به آن را دارند.این بیماری برخلاف آنچه که تصور می شد به خاطر بدی تربیت و یا عدم توانائی والدین در بزرگ کردن کودک نمی باشد . اُتیسم یک بیماری روانی نیست. کودکان اُتیستیک قابل درمان هستند و نباید از آنها قطع امید شود و نیز بهتر است بدانید که هیچ عامل روانی شناخته نشده است که باعث بروز اُتیسم درکودکان شود .
تاکنون دانشمندان مورد خاصی را به عنوان عامل اصلی بوحود آمدن اتیسم ذکر نکردهاند اما عموماً عقیده بر اینست که این بیماری بواسطه اختلالاتی در ساختار یا عملکرد مغز بوجود بیاید . Scan  مغزی کودکان اتیستیک نشان دهنده شواهدی از تفاوت ساختمان مغز در این کودکان با کودکان غیر اتیستیک بوده است .
برخی محققان نیز تئوریهایی را دنبال میکنندکه تاکید بر ژنتیکی بودن اتیسم دارد . البته تاکنون ژن خاصی به عنوان عامل بروز اتیسم شناسایی نشده است ولی وجود مواردی از اتیسم ودیگر ناتوانیهای وابسته بدان در برخی از خانوادههای کودک اتیستیک ، این تئوری ها را تقویت میکند .
دیگر محققان  این احتمال را بررسی میکنند که تحت شرایطی خاص ، شاخه ای از ژنهای ناپایدار ممکن است در رشد مغز تداخل ایجاد کنند و منجر به بروز اتیسم شوند .
چیزی که واضح میباشد این است که کودک اتیستیک یا با اتیسم متولّد میشود و یا پتانسیل ایجاد آن را در بدو تولّد دارا میباشد؛ یعنی اتیسم بواسطه علل عاطفی مانند عدم توجه والدین و … بوجود نمیآید .

نشانه های عمومی بیماری اُتیسم :

از زمانی که آگاهی عمومی در باره این اختلال شروع به افزایش کرد ( برای اولین بار دکتر لئو کانر در سال ۱۹۴۳ این بیماری را به صورت علمی توضیح داد ) ، بیشتر افراد حتی بعضی ازمتخصصین پزشکی و آموزشی هنوز درک درستی از نحوه تأ ثیر گذاری این اختلال بر افراد ندارند و از چگونگی برخورد و درمان این افراد دانش کافی ندارند . به عبارت ساده تری میتوان گفت در میان این بیماران می توان افرادی را مشاهده کرد که تماس چشمی ، رفتار خوب اجتماعی و بعضی از فاکتورهائی را که در کودکان اُتیستیک مشاهده نمی شود ، داشته باشند ولی در عین حال در سایر فاکتورها با کودکان سالم فرق داشته باشند . به همین دلیل تشخیص و تعیین روش درمان و نیز بررسی پیشرفت و مشخص کردن مراحل درمان نیازمند افراد متخصص با دانش کافی می باشد .
اُتیسم را می توان یک بیماری با طیف گسترده معرفی کرد . این بیماری میتواند نشانه های فراوانی داشته باشد که توسط این نشانه ها اُتیسم را می توان از درجات خفیف تا شدید درجه بندی کرد . اگرچه اُتیسم رامی توان توسط یک سری از رفتارها تشخیص داد ولی افراد اُتیستیک می توانند ترکیبی از این رفتارها را داشته باشند و الزاماً نباید رفتارهای اختلالی تعیین شده را به صورت یکجا از خود نشان بدهند . ممکن است دو کودک که یک تشخیص برای آنها داده شده است ، از نظر رفتاری با هم تفاوت نشان بدهند واز نظر مهارت ها نیز با هم تفاوت داشته باشند .ممکن است والدین کلمات متفاوتی را در رابطه با بیماری این کودکان بشنوند مانند شبه اُتیسم ، متمایل به اُتیسم ، طیف اُتیسم ،اُتیسم با عملکرد بالا و پائین ، با توانائی بالا و پائین . والدین باید توجه داشته باشند که مهمتر از عنوان بیماری ، پرداختن به درمان آن است . باید در نظر داشت که این کودکان با درمان مناسب و به موقع می توانند مطالب را بیاموزند ، رفتارهای درست را از خود نشان داده و در آینده مانند افراد عادی زندگی کنند . اما بدست آوردن این اهداف مستلزم درمان به موقع و درست ، تحمل مشکلات و سختی های مربوط به این درمان است .
هر شخص اُتیستیک مانند بقیه افراد جامعه دارای شخصیت مختص به خود است و مانند تمامی افراد خصوصیات خاصی را دارا می باشد .بعضی از این کودکان ممکن است که از نظر گفتاری تأخیر کمی داشته و بتوانند با کمی کمک، ارتباط کلامی مناسبی را با دیگران بر قرار کنند ولی همین کودکان ممکن است از نظر ارتباطات اجتماعی رفتار مناسبی را از خود نشان ندهند . گاهی این کودکان برای شروع صحبت و تبادل کلامی ممکن است مشکل داشته باشند . افراد اوتیستیک معمولا در مکالمات ، یکطرفه رفتار می کنند یعنی فقط در رابطه با چیزی که خود علاقه دارند صحبت می کنند و از صحبتهای طرف دوم چیزی نمی فهمند . در بعضی از این کودکان خشونت و خود آزاری نیز مشاهده می شود . در افراد اُتیستیک ممکن است رفتارهای زیر نیز بروز کند :
۱- اصرار بر یکنواختی و مقاومت در برابر تغییرات.
۲-در بیان نیاز های خود دچار مشکل هستندو به جای استفاده از کلمات از اَداها و اشاره استفاده می کنند .
۳-تکرار کلمات ،خنده نابجا ، گریه بی مورد ، نشان دادن استرس و نگرانی بی علت .
۴-ترجیح می دهند که تنها باشند.
۵-پرخاشگری
۶-به سختی با دیگران رابطه برقرار می کنند .
۷-دوست ندارند که کسی را بغل کنند و یا اینکه کسی آنها را بغل کند .
۸-تماس چشمی ندارند و یا اینکه بسیار کم است .
۹-با روشهای معمول آموزشی نمی توانند چیزی بیاموزند.
۱۰-بازی های غیر عادی انجام می دهند.
۱۱- اشیاء در حال چرخش را دوست دارند و خود نیز سعی می کنند اشیاء را به حالت چرخش در بیاورند .
۱۲-دلبستگی غیر عادی به بعضی از اشیاء پیدا می کنند .
۱۳-از نظر احساس درد حساسیت بالاتر و یا پائین تری نسبت به افراد عادی دارند .
۱۴-ظاهراً از چیزی نمی ترسند .
۱۵-از نظر فعالیت های فیزیکی ، فعالیت زیادتر و یا کمتری نسبت به کودکان سالم دارند .
۱۶-حرکات بدنی آنها به صورت نرم و عادی نیست .
۱۷-اگرچه آزمایشات شنوائی بر روی آنها سالم بودن شنوائی آنها را ثابت می کند اما در برابر نام خود و دستورات
کلامی خود را بی تفاوت نشان می دهند .
برای بیشتر ما واضح است که مجموع حواس پنجگانه به ما کمک می کنند تا بدانیم که چه چیزهائی را تجربه می کنیم . برای مثال حواس لامسه ، بویائی و چشائی در تجربه خوردن یک هلو رسیده به ما کمک می کنند .برای کودکان اُتیستیک مشکلات حواس پنجگانه معمول است . ممکن است که این کودکان از نظر یک حس و یا چند حس در سطح غیر عادی قرار داشته باشند یعنی یا حساسیت بیشتری داشته باشند و یا اینکه در آن حس بسیار کُند باشند . ممکن است رایحه ای که همه آنرا دوست دارند باعث آزار کودک اُتیستیک بشود و یا اینکه یک مزه معمولی کودک را ناراحت کرده و کودک از غذاهائی که آن مزه را دارا می باشند بگریزد. بعضی از کودکان اُتیستیک به برخی از صداها نیز حساس هستند و ممکن است که برخی از صداهائی که ما روزانه به طور عادی می شنویم باعث رنجش آنها بشود . متخصصین معتقدند که این نابهنجاریها در کودکان اُتیستیک ناشی از اختلال در مجموعه حواس آنها می باشد .
یکی دیگر از مشخصات کودکان اُتیستیک عدم نشان دادن علاقه و عاطفه در رابطه با اطرافیان است . البته این مورد هم مانند سایر موارد می تواند استثناء نیز داشته باشد . ولی والدین نباید به این دلیل از نشان دادن علاقه خود به کودک کوتاهی کنند و بایستی عواطف خود را در برابر کودک به طور طبیعی بروز دهند تا کودک از آنها به تدریج نشان دادن احساسات خود را بیاموزد .

تشخیص اُتیسم :

برای تشخیص این بیماری هیچ تست پزشکی وجود ندارد.برای تشخیص اُتیسم در یک کودک باید رفتار ، ارتباط و سطح رشد ذهنی کودک به دقت بررسی شود . از آنجائی که بعضی از علائم این بیماری با بعضی از بیماری های دیگر مشترک است ممکن است متخصصین آزمایشها و تست های پزشکی متفاوتی را برای کودک تجویز کنند تا از وجود یا عدم وجود مشکلات دیگر در کودک مطمئن شوند.
با یک بررسی کوتاه در یک جلسه ممکن نیست که بتوان به طور قطع وجود اُتیسم را در کودکی ثابت کرد. مشاهدات والدین و بررسی کامل مراحل رشد کودک از لازمات تشخیص اُتیسم در یک کودک می باشد . در نگاه اول ممکن است کودک اُتیستیک به نظر عقب مانده ذهنی ، دارای اختلال رفتاری ، دارای مشکل شنوائی و یا دارای رفتارهای عجیب به نظر برسد .البته ممکن است تمام این علائم در یک کودک اُتیستیک وجود داشته باشند که این امر خود باعث مشکلتر شدن تشخیص می شوند .به هر حال در ابتدای امر بایستی معاینه دقیق و کاملی از کودک به عمل آید زیرا به این ترتیب می توان یک برنامه مناسب و دقیق برای کمک به کودک اُتیستیک و درمان او تهیه کرد .
تشخیص زودهنگام :
تحقیقات نشان داده است که تشخیص زودهنگام اُتیسم در درمان و بهبود وضعیّت کودکان مبتلا بسیار مؤثر است. هر چقدر زودتر بتوان اُتیسم را در یک کودک تشخیص داد ، زودتر هم می شود از برنامه های درمانی برای کمک به این کودکان بهره برد .
روشهای تشخیص :
علائم و نشانه های اُتیسم ممکن است در زمان نوزادی بروز کنند و شاید هم این اتفاق نیافتد ولی نشانه های این بیماری حتماً بین ۲۴ ماهگی الی ۶ سالگی خود را نشان خواهند داد . یک دکتر متخصص بایستی یک سری سئوالات مشخص و دقیقی در رابطه با چگونگی رشد جسمی و ذهنی کودک تهیه کرده و جواب آنها را از طریق والدین و مشاهدات دقیق بدست آورد .
انجمن ملی پرورش و سلامت کودکان در آمریکا این پنج سئوال اولیه را برای یک معاینه از کودک اُتیستیک تهیه کرده است :
۱-آیا کودک شما تا قبل از ۱۲ ماهگی صدا سازی و نجوا داشته است ؟
۲-تا قبل از ۱۲ ماهگی آیا کودک شما از اشاره ، اَداها و یا گرفتن دست دیگران و همینطور بای بای کردن استفاده
کرده است ؟
۳-آیا کودک شما تا قبل از ۱۶ ماهگی از کلمات تنها استفاده کرده است ؟
۴-آیا کودک تا قبل از ۲۴ ماهگی از ترکیب دو کلمه استفاده کرده است ؟
۵-آیا کودک هیچ کدام از مهارتهای کلامی و اجتماعی خود را از دست داده است ؟
در صورت جواب منفی به چهار سئوال اول و جواب مثبت به سئوال آخر احتمال وجود اُتیسم در کودک داده می شود . البته باز هم یادآور می شویم که برای تشخیص قطعی نیاز به بررسی های بسیار دقیق و جامعی می باشد که باید توسط افراد متخصص و آگاه صورت بگیرد .برای یک بررسی دقیق و کامل یک کودک مظنون به اُتیسم بایستی توسط متخصص اطفال ، روانشناس ، مشاور آموزش و یاد گیری کودکان ، متخصص اعصاب ، متخصص گفتار درمانی و سایر متخصصین در زمینه اُتیسم معاینه شود .

شیوه ای‎‎ جدیـد بـرای تشـخیـص‎ بیماری‎ اوتیسم
دانشمندان‎ به‎‎ شیوه ای‎‎ جدیـد بـرای تشـخیـص‎ بیماری‎ اوتیسم‎ دست‎ یافته‎ اند .
به‎‎‎ گزارش‎ شبکه تلویزیونی‎ الجزیره نتایـج‎ تحقیقات‎ محققان‎‎ دانشگاه‎ کالیفرنیـا نشـان می‎‎ دهد بین‎ سلول‎ هـای‎‎ خـونـی افـرادی کـه‎ مبتلا به‎ اوتیسم‎‎ هسـتنـد و افـراد سـالـم تفاوت‎ های‎‎ آشکاری وجود دارد .
محققان‎‎ می‎ گویند بر اساس‎ نتایج‎ این تحقیق‎ می‎ توان‎‎ با آزمایش‎ نمونه‎ خـون , بـیمـاری‎ اوتیسم‎ را تشخیص‎ داد و به‎ این‎‎ طریق‎ امکان درمان‎‎ این بیماری‎ وجود دارد.
  از هر صد و شصت‎ کودک‎ در امریکـا یکـی‎ بـه‎ بیماری‎ اوتیسم‎ مبتلا است‎ و تا کنون‎ تنهـا راه‎‎ تشخیص‎ این‎ بیماری‎ مطالعه رفتار کـودک‎ بوده‎ است‎ اما با ایـن کشـف‎ جـدیـد امکـان تشخیص‎ آن‎‎ با آزمایش‎ خون کودک‎ در بدو تولد فراهم‎ می‎ شود.
 امکان تشخیص و درمان زودهنگام اوتیسم وجود دارد
 
علمی.پزشکی.اوتیسم.کودکان.
نتایج یک تحقیق کوچک پژوهشگران کانادایی نشان میدهد امکان تشخیص زودتر اختلال خودایمنی اوتیسم وجود دارد.
نوزادانی که در برقراری ارتباط چشمی ، لبخند زدن مشکل دارند و فعالیت زیادی نمیکنند علایم اختلال خودایمنی اوتیسم را نشان میدهند.
به گزارش خبرگزاری آسوشیتدپرس از تورنتو، اگر امکان تشخیص اوتیسم در ‪ ۱۲ماهگی وجود داشته باشد پزشک و والدین میتوانند درمان موثر را زودتر شروع کنند.
والدین در حال حاضر باید منتظر بمانند تا کودک به سن دو تا سه ‪ ‪ سالگی برسد و بعد از آن اختلال رشد و نموی و اسرار آمیز اوتیسم تشیخص داده شود.
محققان به مدت دو سال ‪ ۱۵۰نوزاد را که با توجه به سابقه خانوادگی در معرض خطر بالای ابتلا به این اختلال قرار داشتند بررسی کردند.
خانوادههایی که یک کودک اوتیسمی دارند احتمال تولد کودک دیگری با این بیماری۵ ‪ تا ۱۰ در صد است که ۵۰ برابر کل چمعیت است.
محققان فهرست ویژگیهای رفتاری مشترک در ‪ ۱۹نوزاد را که به اوتیسم مبتلا شدند شناسایی کردند.
آنها دریافتند این کودکان در برقراری تماس چشمی با والدین، دنبال کردن اشیاء با چشم، بیان احساسات خود با حالات چهره مانند لبخند زدن مشکل دارند. آنها همچنین نام خود را نمیشناسند و در مقایسه با همسالان سالم خود در ‪ ۶ماهگی کم تحرک ترند.
اختلال اوتیسم معمولا در ‪ ۳سالگی تشخیص داده میشود. با این حال تا انجام تحقیقات بیشتر بر روی تعداد بیشتری از کودکان این علایم باید خطرهای بالقوه اوتیسم تلقی شود نه تشخیص قطعی این بیماری.
میزان ابتلا به اوتیسم طی یک دهه گذشته ‪ ۱۰برابر افزایش یافته است.

درمان

برای ایتسم درمانی وجود ندارد اگر چه با درمان مناسب و آموزش خیلی از بچه ها همراه با انتقال می توانند یاد بگیرند و رشد کنند رسیدگی زود اغلب می تواند مجموعه ای از درگیری های همراه اختلال را کاهش دهد و رفتار مزاحم راکم کند و درجاتی از استقلال را به وجود آورد. درمان به نیازهای شخصی بیمار وابسته است. در بعضی افراد ترکیب روشهای درمانی بیشتر مؤثر است. اتیسم معمولا به درمان در طول زندگی نیاز دارد.
از کاردرمانی و فیزیوتراپی بعضی مواقع در درمان اتیسم استفاده می شود. کادرمانی به بهبود عملکرد مستقل  و آموزش مهارتهای پایه (مثل بستن دگمه های لباس و حمام کردن) کمک می کند.فیزیوتراپی شامل استفاده از تمرین و اندازه گیری های فیزیکی دیگر (مثل ماساژ و گرما) برای کمک به کنترل حرکت های بدن بیماران است.
از آنجائی که هیچ کودک اُتیستیک مانند کودک اُتیستیک دیگر نیست ، برنامه درمانی مناسب برای یک کودک نیز ممکن است برای کودک دیگر مؤثر نباشد . همین امر باعث شده است که کار ارزیابی و ارائه برنامه های درمانی مشکل تر باشد . یکی از محققین و متخصصین اُتیسم بیان می کند که بهتر است هر کدام از مشکلات فرد اُتیستیک را به عنوان یک بیماری فرض کرده و در انتخاب برنامه سعی شود که راه حل های این مشکلات در برنامه گنجانده شوند . شما می توانید لیستی از کارهائی را که کودک شما می تواند و نمی تواند انجام دهد تهیه کرده و در انتخاب برنامه دقت کنید که آیا برنامه مورد نظر جوابگوی این موارد می باشد یا نه . دانستن این اختلالات یادگیری در کودکان می تواند به شما کمک کند تا بدانید که آیا روشی را که انتخاب می کنید مؤثر خواهد بود یا نه . دانستن نقاط قوّت کودک نیز بسیار مهم است زیرا به این ترتیب می توانید از انجام کارهای اضافه با کودک خودداری کرده و بیشتر به نقاط ضعف او بپردازید .

درمان شامل موارد زیر است::
اصلاح رفتار، ارتباط درمانی، اصلاح رژیم غذایی، دارویی
اصلاح رفتار: چندین روش اصلاح رفتار که برای درمان نامناسب و تکراری و پرخاشگرانه استفاده می شوند و بیماران اتیسم را با مهارتهای لازم برای عملکرد در محیطشان به وجود می آورند وجود دارد. بیشتر انواع روشهای اصلاح رفتار بر اساس تئوری ها هستند. رفتار پاداش داده شده با احتمال زیادتر نسبت به رفتار نادیده گرفته شده تکرار می شود. این تئوری آنالیز رفتار کاربردی نامیده می شود(ABA). اصلاح رفتار اغلب شامل دستورات سخت و مهارت های جهت دهی فعالیت که روی علائق و نیازهای بیمار بنیان شده اند. آن ها معمولا به آموزش یک به یک با تراپیست و درگیری گسترده ی مراقب نیاز شدید دارند.
روش اِی بی اِی Applied Behavior Analysis
بسیاری از روشهای درمانی کودکان اُتیستیک بر پایه اصول این روش تهیه شده اند. اصل مهم این روش این است که رفتارهائی که مورد تشویق قرار بگیرند احتمال تکرار و افزایش خواهند داشت و رفتارهائی که مورد توجه قرار نگیرند احتمال حذف شدن آنها وجود دارد .اگر چه اِی بی اِی یک تئوری می باشد ولی بسیاری از مردم از این اصطلاح برای روشهائی که با این اصل کار می کنند استفاده می کنند . دو روش مهمی که بر پایه این اصل وجود دارند روش آموزش جزء به جزء و لوواس می باشند .
در روش آموزش جزء به جزء و روش لوواس هر تمرینی که به کودک داده می شود شامل یک دستور به کودک ، یک عمل از طرف کودک و یک عکس العمل از طرف درمانگر می باشد .این روش علاوه بر تصحیح رفتارهای کودک شامل آموزش مهارتهای جدید نیز از قبیل مهارتهای اولیه مانند خوابیدن و لباس پوشیدن تا مهارتهای پیشرفته مانند برخوردهای صحیح اجتماعی می باشد . این روش ، روشی بسیار دقیق و کامل است .در این روش معمولاً کودک بین ۳۰ تا ۴۰ ساعت در هفته به صورت انفرادی با درمانگر دوره دیده کار می کند . هر کار و مهارت جدید به اجزاء کوچکتری تقسیم می شود . هرگاه کار خواسته شده ازکودک به درستی انجام شود ، کودک مورد تشویق قرار می گیرد تا در کودک انگیزه تکرار آن و فرمانبری بیشتر شود . این روش با مخالفت هائی نیز روبرو شده است . برخی از متخصصین معتقدند که این روش به احساسات کودک لطمه می زند و مدت زمان آموزش آن در طول هفته تأثیرات ناخوشایندی بر خانواده میگذارد. به هر حال آمار و ارقام و تجربه نشان داده است که تکنیکهای اِی بی اِی نتایج مثبت و با ثباتی بر روی کودکان اُتیستیک داشته است .
TEACCH
این روش اولین روشی بود که در آمریکا برای کودکان اُتیستیک به کار گرفته شد . نام این روش مخفف عبارت ”درمان و آموزش کودکان اُتیستیک و ناتوانی های ارتباطی مرتبط با این بیماری “ می باشد .در این روش اعتقاد بر این است که محیط زندگی کودک باید با او تطبیق داده شود نه اینکه کودک با محیط تطبیق داده شود .در این روش از تکنیک خاصی استفاده نمی شود بلکه برنامه درمانی بر اساس سطح عملکرد کودک پایه ریزی می شود .توانائی های کودک بر اساس معیارهای آموزشهای روانی بررسی می شود و تکنیکهای درمانی در جهت بهبود ارتباط ، مهارتهای اجتماعی و انطباقی طراحی می شوند .در این روش به جای اینکه به کودک یک مهارت و توانائی خاص آموزش داده شود ، سعی بر این است که به کودک مهارتهائی آموزش داده شود تا بتواندمحیط اطراف خود و رفتارهای اطرافیان خود را بهتر درک کند .به عنوان مثال ، برخی از کودکان اُتیستیک هنگام احساس درد شروع به فریاد زدن می کنند ، در این روش سعی برآن است که به کودک آموزش داده شود تا هنگام احساس درد چگونه با برقراری ارتباط آن را به اطرافیان خود بفهماند . این روش نیز مخالفانی دارد و این مخالفان معتقدند که این روش خیلی خشک و پر شاخ و برگ است . همچنین ممکن است کودک اُتیستیک دریابد که در برابر عمل خواسته شده چه انتظاری از او می رود و فرا بگیرد که بدون فکر ، خلاقیّت و دقت جواب خواسته شده را اجرا کند .
Floor Time 
این روش توسط یک روانشناس کودک به نام ” استانلی گرین اسپن “ ارائه شده است .این روش بسیار شبیه بازی درمانی است . در این روش سعی بر این است که ارتباط کودک با یک فرد دیگر از طریق برنامه های دقیق بازی بیشتر و مؤثرتر شود. این روش شامل شش مرحله می باشد که کودک در مراحل طی آنها تقلید و چگونه یاد گرفتن را از یک بزرگتر فرا می گیرد و به عبارتی کودک باید نرده بام شش پله ای را طی کند .ممکن است کودکان در این روش با مشکلاتی نیز روبرو شوند مثلا به علت اختلالات حسّی در درک بعضی از تمرینات خواسته شده مشکل پیدا کنند و یا اینکه قادر به انجام برخی از تمرینات بدنی موجود در برنامه نشوند .در این برنامه والدین و درمانگران سعی می کنند تا پیشرفت کودک را از طریق مسیرهائی که کودک دوست دارد و با جهت دادن به این مسیرها ، فراهم کنند تا کودک بتواند شش مرحله پیشرفت موجود در این روش درمانی را طی کند.این روش به طور مجزا کودک را در بدست آوردن مهارتهای گفتاری و بدنی کمک نمی کند بلکه از نظر احساسی و روانی به کودک کمک می کند تا کودک بتواند درک بیشتری پیدا کرده و از طریق آگاهی و تجربه مهارتهای دیگر را نیز بدست آورد .معمولاً از این روش در کنار روشهای دقیق تر دیگر مانند اِی بی اِی در ساعات فراغت کودک استفاده می شود .

درمان یکپارچگی حسی:
یک نوع اصلاح رفتار است که روی کمک به بیماران اتیستیک که برای کنار آمدن با تحریک حسی تمرکز دارد. درمان ممکن است شامل این باشد که بیمار مواد با جنس های مختلف را دست کاری کند یا به صداهای مختلف گوش دهد. بر هم کنش اجتماعی اغلب بر روی رشد احساس محدود شده که در بیماران اتیستیک معمول است، مؤثر واقع شده است.
بازی درمانی یک نوع اصلاح رفتار است که برای بهبود رشد احساس استفاده می شود که در پی آن مهارتهای اجتماعی و یادگیری بهبود می یابد. بازی درمانی شامل برهم کنش نوجوان- کودک که به وسیله ی کودک کنترل می شود. داستان های اجتماعی هم چنین برای کمک به فهم احساسات ، عقاید و اشارات چهره دیگران یا پیشنهاد یک پاسخ متناوب به یک تحریک ویژه طراحی شده اند. آنها ممکن است برای کمک استفاده شوند، می توان به مراقبت کننده ها طرز ساختن داستان های اجتماعی را آموزش داد.

ارتباط درمانی:
ارتباط درمانی برای درمان بیماران اتیستیکی که در برقراری ارتباط کلامی ناتوان هستند یا برای شروع توسعه زبان در کودکان دچار اختلال استفاده می شود. گفتار درمانی ممکن است برای کمک به بیماران برای بدست آوردن توانایی صحبت کردن استفاده شود.
سیستم ارتباطی تبادل عکس:
در قادر کردن بیماران اتیستیک برای برقراری ارتباط می توان از عکس هایی که عقاید، فعالیت ها یا موارد دیگر را نشان می دهد استفاده کرد.
بیمار اتیستیک قادر است خواسته ها، نیازها، آرزوها را فقط با نشان دادن یک عکس به دیگران بیان کند.
اصلاح رژیم غذایی:

علت اتیسم رژیم غذایی نیست و در استفاده اصلاح رژیم غذایی و مکمل ها برای درمان اختلال اختلاف نظر وجود دارد. تغییر رژیم غذایی و اضافه کردن ویتامین های مکمل ممکن است گوارش را بهبود بخشد و حساسیت غذایی را که ممکن است منجر به مشکلات رفتاری در بیماران اتیستیک شود، بر طرف کند.
محققان سطوح بالایی از پروتئین های موجود در گندم، جو دو سر و چاودار و محصولات فرعی کازئین  دار ( پروتئین موجود در شیر ) را  در افراد اتیستیک یافتند و اظهار کردند تفکیک ناقص یا جذب بیش از حد این مواد می تواند روی عملکرد مغز اثر بگذارد. حذف غذاهایی که حاوی gluten و کازئین هستند از رژیم غذایی عوارض جانبی دارد و نباید بدون توصیه ی پزشک انجام شود. مطالعات نشان داده اند که ویتامین B و منیزیم (اثر ویتامین B را افزایش می دهد.) و مکمل های روغن ماهی (شامل ویتامین های AوD ) ممکن است رفتار، ارتباط چشمی و توجه و یادگیری را در بیماران اتیستیک بهبود بخشد. نشان داده شده که ویتامین C افسردگی را بهبود می بخشد و شدت علائم بیماران اتیسم را کاهش می دهد.

‎‎کاربرد صوت درمانی در درمان اتیسم

گفته می شود که برخی از علائم بیماری اتیسم نظیر اختلال توجه و نیز حساسیت بیش از حد و یا کمتر از حد در افراد اتیستیک بدلیل وجود اختلال در سیستم شنوایی آنها و وجود اختلالات پردازش مرکزی شنوایی است.      
از اینرو روش های مختلفی از صوت درمانی طراحی گشته اند تا موجب بهبود عملکرد شنوایی در افراد اتیستیک شوند.
یکی از اختلالاتی که در پردازش شنیداری افراد اتیستیک وجود دارد  زمانی است که شخص ، اصوات گفتاری را میشنود ولی قادر به درک معانی اصوات نمیباشد. برای مثال ، وقتی فردی کلمه ‹ کفش › را بیان میکند ، فرد اتیستیک احتمالاً قادر به شنیدن اصوات گفته شده میباشد ولی نمیتواند معنای آنها را دریابد.
ممکن است که فقدان درک معانی گفتار در فرد اتیستیک از سوی دیگران به گونهای تعبیر شود که او نمیخواهد به حرف دیگران گوش داده و از آنها اطاعت نماید درحالیکه او اصلاً قادر به فهم مطالب گفته شده نبوده است.
 Eric Courchesne ( 1978 ) در دانشگاه کالیفرنیا با استفاده از تکنولوژی امواج مغزی  P300  ، متوجه ضایعات بارزی در پردازش شنیداری افراد اتیستیک گردید.
امواج مغزی  P 300 ، حدود  300 msec بعد از ارائه محرک صوتی ، نمود مییابند. علامت  * P * نیز به بار مثبت امواج مغزی اشاره دارد.  ( Positive Polarity )
امواج  P 300 مرتبط با پردازشهای شناختی و درکی بوده و از آنها بعنوان شاهدی بر بازیابی حافظه بلند مدت ، یاد میشود.
هنوز دلیل اصلی وجود اختلال پردازش شنیداری در افراد اتیستیک شناخته شده نیست ولی تحقیقات نمونه برداری از مغز که توسط  Kemper & Bauman ( 1994 ) انجام شده، نشانگر این مطلب است که منطقه هیپوکامپ در سیستم لیمبیک افراد اتیستیک ، از لحاظ نورولوژیک ناکامل و نارس میباشد.
منطقه هیپوکامپ مسئول ورودیهای حسی و نیز یادگیری و حافظه میباشد. اساساً اطلاعات ورودی از حواس مختلف ، وارد هیپوکامپ شده و پس از پردازش در هیپوکامپ به مناطق مختلف کورتکس مغز میروند تا در حافظه بلند مدت ذخیره شوند.
در افراد اتیستیک ، ممکن است که پس از پردازش اطلاعات شنیداری در هیپوکامپ ، این اطلاعات ، بدرستی وارد حافظه بلند مدت نشوند.
اختلال در پردازش شنیداری افراد اتیستیک با چند ویژگی مختلف این افراد در ارتباط است.
در اغلب اوقات از اتیسم بعنوان یک مشکل ارتباطیِ اجتماعی یاد میشود و همانطور که میدانیم ، پردازش اطلاعات شنیداری، نقشی محوری و مهم در ارتباطات اجتماعی دارا میباشد. دیگر ویژگیهای فرد اتیستیک که میتواند در رابطه با اختلالات پردازش شنوایی او باشد ، عبارتند از : اضطراب و سردرگمی در موقعیتها و مکانهای اجتماعی ؛ بی توجهی و مهارتهای ضعیف گفتاری.
هرچه کودک اتیستیک بتواند اطلاعات شنیداری را بهتر پردازش نماید ، خیلی بهتر میتواند محیط اطراف خود را از لحاظ اجتماعی و علمی ، درک نماید و هرچه ما بهتر بتوانیم کودک اتیستیک را بشناسیم، بهتر می توانیم راههایی را گسترش دهیم تا به ایجاد رفتارهای مناسب در این کودکان بیانجامد.
از جمله تکنیک های مختلف صوت درمانی که در درمان اتیسم به کار میروند می توان به تکنیک های زیر اشاره نمود :
•    تکنیک آموزش یکپارچگی ( تلفیق ) شنوایی  ( Auditory Integration Training / AIT )  که توسط پزشکی فرانسوی به نام Guy Berard طراحی گردید.
•    روش توماتیس ( Tomatis Method ) که توسط آلفرد توماتیس روانشناس و متخصص ENT فرانسوی مطرح شد.
•    روش ساموناس (Samonas) یا Spectral Activated Music of Optimal Natural Structure  که توسط Ingo Steinbach  در آلمان طراحی گردید.
البته نکته قابل ذکر اینست که روش های فوق الذکر تنها منحصر به درمان اتیسم نیستند بلکه در طیف وسیعی از اختلالات از جمله اختلال پردازش مرکزی شنوایی ( CAPD ) ، اختلال یادگیری  ( LD ) ، اختلالات رفتاری ، اختلالات گفتار و زبان ، اختلالات رشدی فراگیر ( PDD ) از جمله اتیسم ، و حساسیت های غیر طبیعی به صوت نظیر ترس از صدا ( Phonophobia ) ونیز عدم تمایل به در معرض اصوات بودن ( Misophonia )  و همینطور درک غیر طبیعی از میزان  بلندی صوت ( Hyperacusis ) نیز به کار میروند.
ضمناً تکنیک هایی از صوت درمانی هم وجود دارد که به درمان وزوز گوش ( Tinnitus ) می پردازد . البته در این تکنیک ها از صوت بعنوان یک عامل پوشاننده ( Masker ) برای توانبخشی وزوز گوش استفاده می شود که خود بحثی تخصصی و جداگانه می طلبد .

درمان داروئی:
دارو ممکن است برای درمان علائم متنوع اتیسم (مثل مشکلات توجه و اضطراب ) و همچنین برای درمان شرایط همراه اختلال ( مثل تشنج ) استفاده شود.
افسردگی، وسواس، اضطراب ممکن است با استفاده از ضد افسردگی ها درمان شود. این داروها اغلب کثرت وقوع و شدت رفتارهای تکراری را کاهش می دهند و پرخاشگری و عصبانیت را نیز کاهش می دهند و تماس چشمی و پاسخ دهی را بهبود می بخشند. عوارض جانبی این دارو شامل سر درد، بی خوابی، گیجی و خواب آلودگی است.
داروها شامل:
Amitriptyline , Bupropion , Clomipramine , Fluvoxamine , Fluoxetine
•    Benzodiazepines: به عنوان مثال Diazepam,lorazepamو alprazolam ممکن است همچنین برای درمان مسائل رفتاری استفاده شوند. عوارض جانبی این داروها شامل: خواب آلودگی ، کاهش هماهنگی عضلانی (آتاکسی) ، خستگی و گیجی است. قطع این داروها پس از مدت طولانی ممکن است باعث علائم ترک شود که شامل درد شکم و عضلات، تشنج و لرزش، بی خوابی، عرق کردن و استفراغ است.
•    داروهایAntipsychotic به عنوان مثال Clozapine, Risperidone , olanzapine, quetiapine ممکن است بیش فعالی، مسائل رفتاری و پرخاشگری را در بیماران اتیستیک کاهش دهد. عوارض جانبی این داروها شامل تحریک پذیری، اضطراب ، خواب آلودگی، گیجی، سردرد و بی خوابی و تسکین است.
•    Stimulants به عنوان مثال Amphetamine , Methylphenidate , Dextroamphetamine ممکن است برای کودکان اتیسم تجویز شود. این داروها تمرکز را افزایش می دهند و حرکات تکانه ای و بیش فعالی را در بیماران بیش فعال کاهش می دهند. استفاده ی طولانی مدت از این داروها ممکن است منجر به وابستگی داروئی شود. عوارض جانبی این داروها به دوز آنها بستگی دارد و شامل شکم درد، فشار خون بالا ، بی خوابی، کاهش اشتها ، عصبی شدن و افزایش ضربان قلب است.
 پیش آگهی:
بیماران اتیستیک امید به زندگی نرمال دارند. با رسیدگی و درمان مناسب بعضی از بیماران اتیسم می توانند عملکرد مفید داشته باشند و به درجاتی از استقلال برسند. بیشتر بیماران به کمک در تمام طول عمر نیاز دارند.
مقایسه ی اتیسم با عقب ماندگی ذهنی
گفته شده که بین ۷۵% تا ۹۰% بچه های اتیستیک عقب مانده ی ذهنی هستند. برای تشخیص آن به همراه MR ابتدا فرد باید به طور کلی ضعف در تطابق مهارتهای زندگی ضعف معنی داری نشان دهد و در ارزیابی بهره ی هوشی با تست های استاندارد IQ زیر ۷۰ داشته باشد. در هر زمینه اگر با تست های استاندارد نتوان به نتیجه ی مورد نظر رسید و این تست ها کامل نباشد می توان برای تشخیص MR از راههای دیگری استفاده کرد. یعنی تشخیص می تواند بر پایه ی تست های دیگر یا از طریق مشاهده باشد.
من تردید ندارم که بسیاری از افراد مبتلا به اتیسم و انواع مختلف آن، ضعف عمومی در تطابق فعالیت های روزمره دارند، حتی شک ندارم که بعضی از این افراد معیارهای MR را هم در مشاهدات و هم در آزمون ها نشان دهند، اما احساس می کنم که طبقه بندی فرد مبتلا به اتیسم به عنوان MR تا زمانی که اطلاعات بیشتری از اتیسم به دست نیاورده ایم اشتباه بزرگی است. این را به چند دلیل می گویم.یکی اینکه اتیسم با تاخیر معنادار یا فقدان عمومی رشد گفتار معنی دار مشخص می شود. گفتار برای رشد خیلی مهم است زیرا اجازه ی سازماندهی افکار درونی و ارتباط برقرار کردن و فهمیدن مفهوم را به ما می دهد. ما ممکن است بدون کلمات بتوانیم فکر کنیم اما بیشتر پروسه ی پیچیده ی فکر ما وابسته به داشتن یک فرمان مناسب از زبان است.علاوه بر این، توانایی ارتباط برقرار کردن در هر شکلی نیازمند تاثیر گذاری و رابطه داشتن با دیگران است.
به نظر می رسد ناتوانی در بیان احساسات خود یا آگاه شدن از احساسات دیگران منجر به یک حالت گیجی و احساس پوچی در فرد می شود. و این به همراه فاکتورهای دیگر ( مثل تحریک پذیری بیش از حد نسبت به محرکات بیرونی ) ممکن است به شدت توانایی فرد یا حتی تمایلش را به برقراری روابط اجتماعی نهی کند.
سئوال این است که چگونه می توان با یک فرد اتیستیک شدید ارتباط برقرار کرد؟ چه انواعی از تست ها برای آموزش و راهنمایی کردن او وجود دارد. چه توانایی برای تکمیل این تست ها مورد نیاز است؟ و آیا این تست ها با فرد تناسب دارد؟ چگونه یک محیط مناسب با آن مشکل حسی جدی ایجاد کنیم که بتوان در آن تست ها را انجام داد؟
برای مثال کودکان مدرسه ای بدون اختلال اتیستیک تمایل به خوب انجام دادن تکالیفشان دارند زیرا باعث رضایت والدین و معلمانشان می شود، یا شاید بخاطر اینکه یک مسئولیت اخلاقی برای درستکار بودن احساس می کنند. بزرگسالان برای خوب انجام دادن رقابت می کنند و برای بدست آوردن اعتماد به نفس یا دوری از احساس بی کفایتی، یا برای اجتناب از مسخره شدن و یا اینکه می خواهند طرح درستی از خودشان بر خلاف جمعیت عمومی داشته باشند، رقابت می کنند. هم بچه ها و هم افراد بزرگسال در حین تست شدن افکار به طور معمول درکی از دستورالعمل تست بدست می آورند، حتی اگر نتوانند برخی از کارها را انجام دهند یا حتی اگر همیشه نفهمند که تست چه چیزی را در مورد آنها آشکار می کند. از طرف دیگر بسیاری از افراد اتیستیک ممکن است ارتباط را نفهمند، ممکن است به اینکه دیگران در مورد اجرای آنها چه فکر می کنند اهمیت ندهند و اگر ازکل پروسه ناراحت بودند (یا علاقه ای نداشتند) ممکن است در کل همکاری نکنند. آنها ممکن است رفتار عجیب و غریبی نسبت به ناظر نشان دهند، اما این ممکن است به دلیل مسائل حسی یا گیجی عمومی که بر اثر عدم توانایی برقراری ارتباط مؤثر به وجود می آید باشد.

بازی در اتیسم:

بدلیل اینکه تحقیقات تجربی نشان می دهد که مهارتهای بازی برای بچه های مبتلا به اتیسم بسیار متنوع است، بررسی بازی در زمینه های مختلف ( روزهای مختلف، زمان های مختلف، موقعیتهای متفاوت و شرایط گوناگون ) و یا قالبهای متفاوت (گزارش والدین، مشاهده ی کلینیکی غیررسمی،   ارزیابی های استاندارد) ممکن است شاخصی برای ارزیابی معتبر و جامع از توانائی های کودک و طراحی روش درمانی متناسب با کودک باشد. بویژه ارزیابی در شرایط طبیعی از قبیل خانه، مدرسه و زمین بازی در اجتماع خیلی متنوع است. اگر چه برخی اوقات انجام آن مشکلتر است. هر دو مورد بازی گروهی با والدین و دوستان و بازی با اشیاء باید مورد توجه قرار گیرد و شرایط روحی کودکان باید مورد توجه قرار گیرد.
مأنوس بودن با شرایط و اسباب بازی ها احتمالا نحوه ی کار کودک مبتلا به اتیسم را تحت تأثیر قرار می دهد، اشیاء، اسباب بازی ها و همبازی های مورد علاقه کودک ممکن است برای کاهش استرس ناشی از فرایند های ارزیابی در یک کلینیک مؤثر باشد. علاوه بر اندازه گیری های وابسته به مشاهده ی  رسمی و غیر رسمی ، پرسشنامه تهیه شده از والدین، مصاحبه های نیمه ساختار یافته، تاریخچه ی بازیها هم مهم هستند. والدین با تواناییها و ضعفهای کودکانشان هماهنگ هستند و این فرصت را دارند که فعالیتهای کودک را در طی روز زیر نظر بگیرند. ارزیابی های استاندارد اغلب می توانند امکان مشاهده ی اصولی و مقایسه ی کمی را با اطلاعات اصولی فراهم کنند. بهر حال ارائه نیازهای یک کودک مبتلا به اتیسم نیاز به هماهنگی     راهنمایی ها و لوازم مورد نیاز دارد. اگر فرد ارزیابی کننده از روش استاندارد منحرف شود باید نتایج ارزیابی با احتیاط تفسیر شود. در خیلی از موارد برخی از ارزیابی ها و ابزار موجود ویژه ی اتیسم است و برخی دیگر برای استفاده های دیگر طراحی می شوند که ممکن است به درمانگرهای کودکان مبتلا به اتیسم بسته به نتیجه ی ارزیابی کمک کند.
چهار دسته ابزار وجود دارند: ۱٫ ارزیابی رشد مبتنی بر بازی ۲٫ ارزیابی هایی که به طرز ویژه ای برای اندازه گیری سلامت یک زمینه یا بیشتر از بازی طراحی می شوند. ۳٫ ارزیابی جذابیت بازی یا بازیگوشی ۴٫ ابزارهای تشخیص و یا غربالگری مبتنی بر بازی ویژه ی اتیسم

•    ارزیابی رشد مبتنی بر بازی

ارزیابی های مبتنی بر رشد از بازی برای اندازه گیری سایر مهارتها و توانایی ها
از قبیل حرکت،تکلم، کارکردهای شناختی و غیره استفاده می کنند.
بازی یک زمینه ی طبیعی برای فعالیتها ایجاد می کند و یک محرک قوی رفتار است بنابراین بین مهارتهای بازی و کارکردهای ادراکی، زبان و مهارت های اجتماعی ارتباط وجود دارد.(Curcio &Piserchia 1978,Fewell&Rich 1987) بنابراین ارزیابی این مهارت ها بویژه از طریق بازی سودمند است. یک نمونه از سنجش رشد برای کودکان کم سن و سال که از قالب بازی استفاده می کند ارزیابی مبتنی بر بازی transdisciplinary است.(Liner 1993) سایر ارزیابی ها از بازی به عنوان مبنایی برای سنجش تواناییهای کلامی که شامل مقیاس سنجش کلام کودک روزتی(Rossetti 1990) و مقیاس رفتار سمبولیک و ارتباطی (Wethrby & Prizant 1993) بهره می برند.

•    ارزیابی های سنجش صلاحیت یک زمینه ی بازی یا بیشتر

برخی از ارزیابی ها مهارتهای بازی را مستقیما می سنجند اما بسته به حوزه ای که مورد سنجش قرار می گیرد متنوعند. بخاطر ارتباط قوی بین تفکر سمبولیک و بازی در اتیسم (Jarrold 1994) حوزه ی بازی دارای اهمیت است. مقیاس ارزیابی بازی (Fewell 1986) و مقیاس بازی سمبولیک (Westby 1980) مثالهایی از این نوع ابزار هستند. مقیاس بازی پیش دبستانی (Bledsoe & Shepard 1982, Knox 1974)  بعلاوه شامل سایر رده های بازی از قبیل مدیریت مکان، مدیریت ماده و مشارکت های اجتماعی است. هر دو مقیاس ارزیابی و مقیاس بازی پیش دبستانی در سنین رشد، همراه با انواع بازی که بوسیله ی کودک انجام شده است توانایی های بازی سمبولیک را همراه با رشد مهارتهای زبانی ارزیابی می کند.

متدهای ارزیابی

•    متدهای ارزیابی که مزیت های بازی، جذابیت بازی یا بازیگوشی را می سنجند:
برخی از ارزیابی ها روی پروسه ی بازی با جامعیت بیشتری تمرکز می کنند و سطح مشغولیت کودک یا سطح بازیگوشی که توسط کودک در بازی های مختلف انجام می شود را نمی سنجد.
مقیاس سنجش سرگرمی کودکان و پرسشنامه (Mc William 1994,1999) در کودکان مبتلا به اتیسم برای اندازه گیری تاثیر مداخله قابل استفاده است.
(Case-Smith &Brayan 1999) اگرچه معیارهای ارزیابی مختلفی از بازی در کودکان کم سن وسال که دارای سایر مشکلات در دوره ی رشد هستند وجود دارد. ( مثل: تست بازیگوشی  [Bundy 1997]،معیار سنجش بازی بچه ها [Barnet 1990, Liberman 1965]) این ها هنوز برای استفاده برای بچه های مبتلا به اتیسم معتبر نیستند. سرانجام برخی ارزیابی ها آماری از مزیت بازی هایی که با کودک در گذشته انجام شده (Takata 1974) و طبقه بندی ای از مزیت های بازی که اکنون در حال انجام است (Wolfberg 1974) ارائه می دهد.
•    ابزارهای تشخیص و غربالگری ویژه ی اتیسم به وسیله ی بازی
همچنین بازی به عنوان وسیله ای برای تشخیص اتیسم استفاده می شود. ویژگی اصلی بازی از قبیل از بین رفتن ارتباطات اجتماعی و الگوهای رفتاری محدود همگی نشانه ای از اتیسم می باشند. در نتیجه، ارزیابی های بازی های مشخص، معیاری برای رفتارهای ویژه هستند فقدان این رفتارها یک پتانسیل تشخیص برای اتیسم یا اختلال فراگیر رشد (PDD) نشان می دهد. برنامه ی مشاهده ی تشخیصی اتیسم (ADOC ,Lord . Rutter , DiLavor) شامل ۴ مدل است.
(بدون کلام no speech/ عبارات ساده، عبارات سه کلمه ای / نداشتن فصاحت در بیان، فصاحت بیان در کودک نوپا / فصاحت بیان در کودکان بزرگتر (نوجوان) / جوانان)
سایر ابزارهای مبتنی بر بازی که می تواند در پروسه ی تشخیص کمک کننده باشد ابزار تشخیص اتیسم در سن ۲ سالگی است. (STAT) (Stone &Ousley 1997)

کاربرد بازی در اتیسم:

اصطلاح بازی
نام اطلاق شده به بازی که بچه ها در این دوره ها انجام می دهند:
بازیهای کلیشه ای (کشفی/ دستکاری)

سن ظهور: کمتر از ۹ ماهگی
 تعریف: آزمایش وارسی اشیا از طریق دیداری، لامسه ای، به دهان کردن، حرکت کردن، به صدا درآوردن، حرکت دادن اشیا از یک دست به دست دیگر و یا در فضایی که بعداً به وجود می آید. ( برای مثال انداختن،باز کردن یا علت و معلولهای ساده دیگر)
بچه های اوتیسم : کمترین بازبینی اشیا در موقعیتهای بی ساختار، درموقعیتهای ساختارمند (nacolicle) بازبینی به همان صورت است.

بازی ارتباطی
سن ظهور:۹-۸  ماهگی
 
تعریف : شروع به استفاده از اشیا به طور ترکیبی ( منطبق کردن، تکمیل کردن، مقایسه کردن، جداکردن) اگر چه به عنوان کاربردی قرار نمی گیرند.(برای مثال گذاشتن بلوکها در یک طرف) این بازی بعداً تا حد یم بازی ساختاری ابتدایی گسترده می شود. (۲ سال )از قبل استفاده از  (nacolicle )ابزار.
بچه های اوتیسم: توانایی ایجاد دامنه ای ازاعمال بازی ارتباطی درموقعیتهای ساختاری و بی (manipulation ساختاری زمان بیشتری صرف سطوح ارتباطی، کاربردی و دستکاری (
می کند در مقایسه با زمانی که صرف سطح سمبولیک (نمادین ) می کنند.
انجام رفتارهای پیچیده ممکن است در بعضی از بچه ها خیلی مشکل باشد.

بازی کاربردی
سن ظهور: ۱۳-۱۲ ماهگی
 
تعریف : بازی با اشیا در شیوه مناسب و قابل انتظار (برای مثال استفاده از قاشق برای غذا دادن به عروسک یا تظاهر به شمارگیری تلفن و صحبت کردن از طریق نزدیک کردن گوشی به )nacolicle(.  گوش)
بچه های اوتیسم : به طور کلی بازی کاربردی و تنوع در اعمال وقتیکه کوچکتر هستند. همانطور که بزرگتر می شوند اعمال کاربردی بیشتری قابل اهمیت است. (نظر مترجم: الگوهای بازی محدود و انعطاف پذیر نبوده و تنوع خلاقیت و تصور در آن ها اندک است و خصوصیات سمبولیک معدودی دارند و در تقلید و به کاربردن پانتومیم انتزاعی نا توان هستند ان را به گونه ای غیر از آنچه انتظار می رود دستکاری میکنند.

بازیهای سمبولیک (نمادین)
سن ظهور: ۲۴-۱۳ ماهگی

تعریف : شامل سه نوع عملکرد است:
۱- یک شی به جای شی دیگری نمود پیدا می کند(مثلاً یک چوب به جای قاشق)
مثال: اشیاعی که شبیه هم هستند را به یکدیگر تعمیم می دهند.
مثلاً اگر توپ را بشناسد با دیدن هندوانه به آن نیز نام توپ را (Overgeneralization) اطلاق می کند.
۲- اعمال این طور به نظر می رسند که عروسک عملی را انجام می دهد.
(مثال: اشیا را جاندار تصور میکند و انتظار اعمال انسانی از آنها دارد.) برای مثال یک عروسک صدمه دیده است و گریه می کند.
۳- عملکردی که شامل اشیا خیالی می شود.
 برای مثال یک کودک این طور وانمود می کند که به عروسک یا شخص غذا می دهد.

   (mundyکودکان اوتیسم: به طور کلی عملکرد سمبولیک و تنوع (
 اگر چه در عملکردهای سمبولیک با ساختار افزایش پیدا می کند، به نظر می رسد
بچه های اوتیسم در مقایسه با کودکان ۵ ساله توانایی مکالمه داشته باشند آنها می توانند از سمبل ها در بازی استفاده کنند. ممکن است آنها را استفاده نکنند،مگر اینکه تشویق شوند تا سمبولها را از طریق یک بازی ساختار یافته انجام دهند.

بازیهای ساختار یافته(قاعده مند)
سن ظهور: سن مدرسه

تعریف: بازیهای اجتماعی دارای قانون از قبیل ورزشهای سازمان یافته مهارتهایی که گسترش یافته اند و پروژه هایی که ساخته شده اند.
کودکان اوتیسم : اغلب نداشتن قدرت، مکالمه گویا(واضح) رپرتوارهای بازی و سازمان دهی را محدود می کند و باعث تضعیف مهارتهای تقلیدی و خلاقیتی و تصوری می شود.
بررسی های مربوط به اندازه گیری نوع بازی های مورد علاقه، انجام بازی ها و میزان بازی طلبی  play fuiness      

تاریخچه بازی
گروه سنی : در بچه های ۷-۱ ساله یا ۱۹٫۵ ساله استفاده شده است.
تعریف :  تاریخچه بازی گذشته کودک را به زمان حال وصل می کند که به منظور تعیین نیازهای آینده و ایجاد ارتباط بین فرد و عوامل داخلی و خارجی است که واکنش را نشان می دهند.
عناصر تاریخچه بازی شامل ۵ قسمت است: اطلاعات عمومی،تجربه بازی قبلی، بررسی بازی واقعی، تعریف بازی و تعریف پیشین از بازی. اطلاعات کمی و کیفی را ارئه می دهد.
کاربرد برای بچه های اوتیسم: این بررسی تعریفی از رفتارهای بازی بچه را به منظور به دست آوردن اطلاعات در مورد مداخله و برنامه ریزی ارئه می دهد و می توان در بچه ها ی مبتلا به اوتیسم (خود گرا) استفاده کرد. که در این افراد، بازی درمانی به عنوان مداخله ای فقط با شرکت خود فرد اجرا می شود.

شاخص بازی طلبی بچه (CPS)
گروه سنی : در بچه های سن مدرسه

تعریف : بررسی ۲۳ سوال جهت داوری و نتیجه گیری کارشناس برای بدست آوردن اطلاعات با کیفیت خوب، با توجه به ۵ قسمت بازی طلبی، رضایت مندی اجتماعی، مطلوبیت بدنی،رضایتمندی ادراکی،لذت ظاهری و احساس خنده آوری. در این روش به بازی طلبی بچه توجه می شود نه به بچه ای که در حال بازی است.
کاربرد برای  بچه های اوتیسم:  می توان برای بچه های مبتلا به اوتیسم استفاده کرد و باری تعیین قسمت ها و بخش هایی که بچه نسبت به انها تمایل ندارد.

تست بازی طلبی (TOP)
گروه سنی : سنین ۱۰-۲ سال

 تعریف: بررسی مشاهده ای ۶۸ آیتمی که توسط کارشناس ورزیده به منظور بررسی سیستمیک بازی طلبی در بچه های کوچک، بازی بچه ها، در داخل خانه و خارج خانه هر ۱۵ دقیقه، مشاهده می شود.
محدوده ، شدت و مهارت همگی در هر یک از آیتمهای TOP بررسی می شود.
کاربرد برای بچه های اوتیسم : در بچه هایی با گروهای سنی مختلف و با گروههای تشخیصی مختلف قابل استفاده است که برای تعیین ضعف و نقطه اشکال بچه های مبتلا به اوتیسم، از آیتمهایی با مقئله های عملی و اجرا یی استفاده می شود.(تداخل اجتماعی، برقراری ارتباط ، و گزارشهای محدود رفتاری )

نوع بررسی و نویسنده:
فهرست های بازی مورد علاقه(wolfberry،۱۹۹۵)

گروه سنی: بچه های سن مدرسه
تعریف: ثبت بازی های مورد علاقه/ اسباب بازی ها/ موضوع های مورد علاقه/ فعالیتهای مورد علاقه/ در گیر شدن با موضوع و انتخاب همبازی قالبی برای تعیین مشخصات مرتبط با جنبه های سمبولیک و اجتماعی بازی .
کاربرد باری بچه های اوتیسم: به بازی به عنوان پروسه تبدیلی نگاه می شودو نه به عنوان یک جریان خطی و یکنواخت. بنا براین ظرافتهای بازی باری بچه های مبتلا به اوتیسم مورد توجه قرار می گیرد. (مثل وارد بودن در مهارتها و قابلیت تکرار آنها در مقابل آنی و فوری بودن مهارتها ) بازی مخصوص بچه های اوتیسم گسترش پیدا کرده است.

نوع بررسی و نویسنده:
پرسشنامه و مقیاس درجه بندی شرکت بچه ها در بازی (McWilliam,1994,1999 )

گروه سنی : بچه های سن مدرسه

تعریف: درجه های ۵-۱ برای مقدار زمانی که بچه صرف می کند: پیشرفته، متمایز شده، بی تفاوت، شرکت نکردن و توجه خاص داشتن. پرسشنامه محدود رقابت، بازی اجباری، شرکت بی تفاوت و شرکت کردن از روی میل و توجه در بازی را ثبت می کند.(از پایین به بالا)

کاربرد برای بچه های اوتیسم : رفتارهای واکنشی و همزمان را در محیط پیش دبستان می سنجد. باری تعیین شرکت کردن بچه های اوتیسم، کاربدر موفقیت آمیزی داشته است.
ابزارهای غربالگری یا تشخیصی بر پایه بازی که مخصوص اوتیسم است
ابزار غربالگری برای اوتیسم در بچه های ۲ ساله(STAT)- (stone & ousley,1997)

گروه سنی : ۳۶-۲۴ ماهه

تعریف : ابزارغربالگری مرحله دوم برای تعیین جنبه های بازی،تقلید وبرقراری ارتباط می باشد. بچه در تمام موارد یا قبول می شود یا رد می شود. تسلط زبانی، برای بررسی ، یک پیش نیاز نمی باشد.
کاربرد برای بچه های اوتیسم : به صورت ابزار غربالگری اولیه متمایز کردن بچه های در معرض خطر اوتیسم از بچه های مبتلا با سایر اختلالات زبانی یا تکاملی طراحی شده است.
بررسی بازی (مرکز کلینیکی مطالعه تکامل و یادگیری، دانشگاه کارولینا شمالی , ۱۹۹۸)

گروه سنی : ۵ ساله ها

تعریف: یک روش بررسی روش حوزه عمل است که در آن یک فرد اصلی آزمایشگر وجود دارد در حالیکه کارشناسان دیگر، رفتارها را مشاهده و درجه آنها را از نظر کیفی تعیین سطح می کنند. برای اندازه گیری شاخص های قبل اجتماعی شدن، برقراری ارتباط، بازی / عکس العملهای کلیشه ای و عکس العملهای حسی، فعالیتهای از قبل تعیین شده، استفاده می شود.
کاربرد برای بچه های اوتیسم : ابزاری با هدف بررسی تکاملی و تشخیص اوتیسم در بچه ها

فهرست مشاهده تشخیصی اوتیسم

گروه سنی : کودکان قبل از سن حرف زدن تا سن بزرگسالی با توانایی صحبت کردن روان
تعریف : یکی از ۴ شاخص ارائه شده است که بر اساس سطح تکامل و مهارتهای زبانی است و یک روش  خوب و انعطاف پذیر از طریق انجام روشهایی قبل از برقراری ارتباط ، درگیر شدن در مسائل اجتماعی و بازی . در جهت تشخیص احتمالی اوتیسم یا  PDD است. آزمایش رفتارهای تیپیک مخصوص اوتیسم  ونبود برقراری ارتباط و مهارتهای اجتماعی متناسب با سن را نشان  می دهد. 
کاربرد برای بچه های اوتیسم : یک ابزار تشخیصی برای مشاهده ی رفتارهای اجتماعی و برقراری ارتباط بچه می باشد که در جهت تشخیص اوتیسم یا  PDD ، براساس شاخص   DSM-IV  می باشد.

ارزیابی مقیاس یک یا بیشتر ازمحدوده از صلاحیت بازی
تعریف :پیشرفت جنبه های TPBA می تواند جلوگیری شود و یا بر اساس نیاز و هدف ارزیابی حذف شود.(interact, int, obs, struc, and unstrus)

نوع بررسی و نویسنده:
مقیاس بازی سمبولیک (westby,1980)

سن ظهور: ۶۰-۱۷ ماه

تعریف: مقیاس زبان بازی سمبولیک که ۱۰ مرحله توسعه فعالیتهای بازی سمبولیک و ارتباط بین سطوح زبان و بازی را نشان می دهد. اطلاعات از نمونهد های بازی خود به خودی هستند.
(obs,semistruc)

کاربرد برای بچه های اوتیسم : کمک به ارزیابی پیشرفت توانایی مربوط به گفتار و تجسم سمبولیک صورت می گیرد. که این در دو ناحیه به صورت معنا دار در بچه های دچار اوتیسم متأثر می شود.

نوع بررسی و نویسنده:
مقیاس بازی پیش دبستانی

سن ظهور : تولد تا ۶ سالگی

تعریف : حاصل ارزیابی بازی در تمام سنین بازی ( در ماهها ) میانگین ترکیبی از ۴ بعد بازی است : مدریت فضا، مدریت مواد ، تقلید و مشارکت .(nst, obs)
کاربرد برای بچه های اوتیسم : باری بچه هایی که نمی توانند با تستهای استاندارد تست شوند، به کار می رود. این معیار بازی برای اثبات اختلافها در رفتار جمعیت بچه ها به کار می رود.

نوع بررسی و نویسنده:
مقیاس ارزیابی بازی (cfewell, 1987)

سن ظهور: سن پیشرفته بازی ۳۶-۲ ماه

تعریف : ارزیابی شامل ۴ گروه اسباب بازی است که باری انگیزش خود به خودی بازی بدون توجه به نوع اسباب بازی به کار می رود. فرد آزمایش کننده توسعه زنجیره رفتارهای بازی را مشاهده و به آن نمره می دهد. سپس نمره بازی را از آن استنتاج می کند. (nr,obs,semi)

کاربرد برای بچه های اوتیسم : انعطاف پذیری در سازمان دهی روش اجازه می دهدکه این مقیاس درباره بچه های معلول که به تستهای استاندارد پاسخ ضعیف می دهندو یا برای بچه های زیر ۳ سال به کار می رود.

نوع بررسی و نویسنده:
مقیاس گفتارrosetti برای کودکان نوپا  (rosette,1990) 

سن ظهور : تولد تا ۳ سالگی

تعریف : این مقیاس برای ارزیابی نواحی پیش لفظی و لفظی و ارتباطات و در هم کنش و کنش اتصالات ،واقع گرایی، حرکت اندام، بازی ، گفتگو یا زبان و حرف زدن یا زبان طراحی شده است. (cr, interact, int, nst, obs)
کاربرد برای بچه های اوتیسم : رفتار در بازی (یک بعد ارزیابی) باری مشاهده پیشرفت بچه ها در مورد افکار و الفاظ تجسمی و استفاده الفاظ باری بچه های عقب افتاده به کار می رود.

مقیاس ارتباطات و رفتار سمبولیک (wetherby & prizant ,1993)

سن ظهور: بچه های با عملکرد ارتباطی با سن ۲۴-۸ ماه. می تواند برای افراد ۷۲-۶۰ ماه به کار می رود.

تعریف : ازریابی دو بخش (خواسته های مراقبین و ایجاد تداخل کار بچه ها ) برای امتحان کردن ارتباطات ،اجتماع، تأثیرات و توانایی های سمبولیک بچه ها، مشاهده تغییرات رفتار بچه ها و تأمین مسیر برنامه مداخله به کار می رود. اغلب شناسایی بچه های در معرض خطر برای توسعه اختلال ارتباطی و تأمین میزان عملکرد ارتباطی می باشد.مراقبینی که متقاضی هستند باید قبلا ً ارزیابی کامل شوند. (struc, st, quest, obs, nr, int)

کاربرد برای بچه های اوتیسم : پهنه نتایج ارزیابی مرتبط با نیروهای ضعف در ارتباط با اثر اجتماعی و دامنه سمبولیک بچه ها است. این یک نوآوری در بچه های دچار نقص در بازی سمبولیک شایع است.

بازی بسیار منظم بر اساس ارزیابی (TPBA) (linder,1993)

سن ظهور : بچه های با سن ۶ ماه تا ۶ سال. بچه های کوچکتر به صورت موفقیت آمیز ارزیابی شده اند.(در معرض خطر و دارای معلولیت و بدون معلولیت)
تعریف : عملکرد بچه هایی که روی آنها تحقیق می شود و حالتهای شناسایی، اجتماعی- عاطفی، ارتباطات و زبان و نواحی حسی- حرکتی در طی یک جلسه با بازی که دارای ۶ فاز بود بررسی شد. عرصه ارزیابی ، شناسایی خدمات مورد نیاز است. برای توسعه برنامه های نوآور و ارزشیابی،…

کاربرد برای بچه های اوتیسم : می تواند برای عملکرد بچه های با سنین بالاتر به کار رود. Linder  در سال ۱۹۹۳ موفقیت هایی را در مورد بچه های دچار اوتیسم با این روش نشان داد.