پيدايش عکاسي در جهان

اواخر قرن ۱۸ و اوایل قرن ۱۹ پدیده های متعدد علمی به جهانیان معرفی شد از جمله کشتی بخار، گاز روشناییف تلگراف، راه آهن و عکاسی . عکاسی در اروپا متولد شد و در آمریکا به تکامل رسید ژوزف نیسفورنی پئس پس از مدتها تلاش و تحقیق توانست در سال ۱۸۲۲ اولین عکس دنیا را به ثبت رساند.
نی ئپس این عکس را در دهکده ای به نام لودو وارن تهیه کرد. در قرن یازدهم حسن ابن هیثم (دانشمند مسلمان اهل بصره) از اتاقک تاریک برای دیدن ستاره ها و مطالعه خسوف و کسوف استفاده کرد که عبارت بود از جعبه یا اتاقکی که فقط بر روی یکی از سطوح آن روزنه ای ریز تعبیه می شد نور از روزنه عبور کرده تصویری نسبتاً واضح اما وارونه بر روی سطح مقابل تشکیل می داد.
اگر قطر روزنی ریزتر از حد معمول بود شعاعهای نور در محل روزنه دچار تفرق و در صورتی که قطر روزنه بیشتر بود نقاط نور تداخل کرده تصویری ناواضح به دست می آمد.
این وسیله طی جنگهای صلیبی به اروپا راه یافت لئوناردو داوینچی ضمن شرح خواص اتاقک تاریک آن را کامرا ابسکورا نامگذاری کرد و روزنه ریز آن راپین … نامید. نقاشان صفحه ای را روی سطح مقابل روزنه نصب کرده تصویری که بر روی آن شکل گرفته بود ترسیم می کردند. آن تصویر بسیار واقعی و از پرسپکتیو صحیحی برخوردار بود.

 

 

در سال ۱۵۵۰ ژرم کاردان روزنه اتاقک را به یک عدسی محدب مجهز کرد که تصویری واضح تر به دست آمد. در قرن ۱۷ آیینه ۴۵ درجه بدان افزوده شد آیینه نور منعکس شده از موضوع را بر روی صفحه ای در داخل اتاقک می تاباند. بعدها نوع کوچکتری از این اتاقکها به صورت تاشو ساخته شد که آن را بر روی میز یا محلی تخت قرار می دادند و عدسی آن را رو به موضوع می گرفتند نور پس از عبور از عدسی به آیینه برخورد کرده آیینه تصویر را به صفحه شیشه ای مات می رساند. در یکی از روزهای سال ۱۷۲۷ در آزمایشگاه شولتز شیمیدان آلمانی بر روی کاغذی آغشته به نیترات نقره و آهک برگ درختی می افتد شولتز پس از مراجعه به آنجا می بیند که کاغذ مثل همیشه سیاه شده است وقتی برگ را از روی آن برمی دارد می بیند محلی که برگ بر روی آن قرار گرفته بود سیاه نشده او می فهمد که برگ درخت مانع رسیدن نور به آن قسمت شده این واقعه باعث آغاز فعالیتهایی برای شناسایی مواد حساس به نور شد. دانشمندان با قراردادن صفحات آغشته به مواد حساس در اتاقک تاریک در تلاش به دست آوردن تصاویری بودند اما نور اتاقک تاریک کافی نبود و تصویرها نیز با قرارگرفتن در معرض نور شدید از بین می رفتند. 
 

سال ۱۸۱۹ سرجان هرشل انگلیسی محلول ثبوت را کشف کرد. این ماده هیپوسولفیت دو سود نام داشت. او با ترکیبی از کلمات (photo) یعنی «نور» و (Graphein) یعنی «رسم کردن» واژه فتوگرافی (photography) را ابداع کرد. او الفاظ (Negative) منفی، و (postive) مثبت را در مورد تصاویر نیز بکار برد. اولین عکس ثابت دنیا را او بعد از هشت ساعت نور به ثبت رساند. او این روش را هلیوگرافی یا ترسیم به وسیله خورشید نامگذاریکرد. زمان طولانی نوردهی ناشی از حساسیت بسیار کم ماده حساسی بود که او ساخته بود.
پس از چند سال بخاپئس کار خود را با (لویی ژاک مانده داگر) ادامه داد. او روشی را به نام (اگرئوتیپ) نامید. عکاسی برای بسیاری از مردم سحر و جادو تلقی می شد تا حدی که روزنامه های آن زمان این تصویرها را (آیینه حافظه دار) خواندند. (ویلیام هنری فوکس تالبوت) با تهیه تصویر نگاتیو در ابعاد کوچکتر بزرگسازی تصویر در به دست آوردن تصویر پوزتیو یا مثبت دو مرحله اصلی را در ظهور عکس تکمیل کرد. یکی از این تصاویر پنجره ای با شیشه های کوچک بود که او این روش را کالوتیپ نامید. شکل ص ۱۶ و ص ۱۷ (ژوزف ولویی) پیش از این عکاسان برای عکسبرداری از دوربین های عظیمی استفاده می کردند مثل (ماموت کامرا) برای عکسبرداری از یک واگن قطار که ۱۱ نفر خدمه داشت. اما با اختراع تالبوت فیلمها در اندازه کوچکتر ساخته شدند. کار با روش بزرگسازی تصویرهای بزرگتر چاپ شدند یکی از عبارات تالبوت این است که :‌یک شعاع نورخورشید ، یک درخت بلوط خشک شده یا یک سنگ پوشیده از خزه می توانند یک رشته افکار و احساسات و تصورات با شکوه را بیدار کنند.
این یعنی افرادی به قابلیتهای هنری عکاسی فکر می کردند افراد زیادی زمینه را برای تجارت مساعد دیدند آتلیه ها عکاسی گشایش یافت و عکاسی به سرعت گسترش یافت. عکسبرداری با ابزاری به نام (آپلو) صورت می گرفت با کشف را مولسیون تر) زمان عکسبرداری به ۲ تا ۳ ثانیه تقلیل یافت و مردم با هزینه کم از خود عکس داشتند. با اختراع امولسیون تر حجم زیاد و وسایل کوچک شد و عکاس لازم بود که ماده حساس را ساخته بر روی شیشه ای بمالد و قبل از خشک شدن عکس گرفته شده ظاهر شود که در تاریک خانه های سیار انجام می شد. نقیصه هایی چون سنگین بودن دوربین و سه پایه و چادر سیاه رنگ کار عکاسی را دشوار می کرد. اما مردم بسیار استقبال می کردند و نمایشگاه های عکس در رقابت با هم بودند با ساختن ماده ای حساس توسط (ریچارد مادوکس) با استفاده از ژلاتین و برومور نقره و مالیدن آن به روی شیشه روش امولسیون ژلاتین دار یا امولسیون خشک به وجود آمد. در این روش شیشه های آماده شده برای عکسبرداری به محلهای دیگر حمل می شدند و پس از عکسبرداری به لابراتور برگردانده می شد نه برای ظهور و ثبوت . زمان عکسبرداری به ۲۵/۱ ثانیه تقلیل یافت. 
عکاسی پیشرفته کرد تا جایی که به جای ماده سنگین و شکننده شیشه ابتدا کاغذ و سپس از مواد سلولوئید برای پایه مواد حساس استفاده شد از این تاریخ عکاسی مدرن متولد شد با اختراع سینما توسط برادران لومیر در سال ۱۸۹۵، فیلمهای حساس به تمامی طیف خورشید در سال ۱۹۰۴ بر وسعت کاربردهای عکاسی افزوده شد.
جرج ایستمن بنیانگذار مؤسسه کداک است که محصولات متعددی به بازار مصرف روانه ساخت. با پیشرفت روز افزون دستگاههای متعدد عکاسی که قابل حمل بودند ساخته شدند این دوربین ها به شکل کلاه، کیف و وسایلی از این قبیل بودند.
فیلمهای رنگی ساخته شده فلاش های عکاسی به وجود آمد زمان عکسبرداری کوتاه شد عکاسی در عرصه های گوناگون زندگی حضور یافت و جایگاه بسیار مستحکمی در تحقیقات علمی و ثبت وقایع مستند پیدا کرد