اطلاعات مالی

افشای اطلاعات مالی:
افشای اطلاعات مالی: یکی از اهداف های عمده گزارشات مالی این است که در مورد تصمیم گیری ها اطلاعات لازم افشا نماید.
برای اینکه بتوان اطلاعات مناسب (و قابل قبول) افشا کرد، باید به پرسش های زیر پاسخ داد:
۱٫ این اطلاعات را باید به چه کسی داد؟
۲٫ هدف از ارائه این اطلاعات چیست؟
۳٫ چه مقدار اطلاعات را باید افشا کرد؟
بدیهی است که تصمیم گیری در مورد شیوه افشای اطلاعات و زمان انتشار آنها اهمیت زیادی دارد، زیرا روش و زمان افشای اطلاعات می تواند بر مفید بودن این اطلاعات اثر بگذارد؛ ولی در مقایسه با تعیین زمان افشای اطلاعات، روش افشا اهمیت کمتری دارد……

اطلاعات را باید به چه کسی داد؟
به گفته هیئت استانداردهای حسابداری مالی:
گزارشات مالی باید اطلاعاتی را ارائه کنند که برای سرمایه گذاران کنونی، بالقوه، بستانکاران و سایر استفاده کنندگان از صورت های مالی مفید واقع شود و آنها بتوانند بدین وسیله در مورد سرمایه گذاری، دادن وام(اعتبار) به شرکت و تصمیمات مشابه، به شیوه ای بخردانه عمل کنند (تصمیم بگیرند).
در مورد افشای اطلاعات به کارکنان، مشتریان، سازمان های دولتی و عموم مردم هم دیدگاه هایی ارائه شده است؛ ولی این گروهها، از نظر دریافت گزارشات مالی و سایر شکل های اطلاعات در رده دوم قرار می گیرند.
تصمیماتی که سرمایه گذاران و بستانکاران اتخاذ می نمایند، به صورت نسبی، روشن، مشخص و تعریف شده است.
اما هدف های مربوط به ارائه اطلاعات به کارکنان، مشتریان و عموم مردم چندان روشن و مشخص نیست.
اگر بتوان سهامداران و سایر سرمایه گذاران را در کانون گروهی قرار داد که مورد توجه قرار داد که برای دستیابی به عملیات مطلوب (در بازارهای کارآی سرمایه) ارائه این اطلاعات لازم است.
معمولا بستانکاران و سازمان های دولتی دارای قدرت لازم هستند تا اطلاعات اضافی و مورد نیاز خود را تامین نمایند.
دادن اطلاعات به گروههای ذی نفع:
در اروپا تمایل دارند که به کارکنان و دولت و نیز به سایر گروه های ذی نفع توجه بشود. در مقایسه با توجهی که به سایر گروه های ذی نفع می شود (در مقایسه با آمریکا) سهامداران و مالکان شرکت ها مورد توجه زیادی قرار نمی گیرند. در نتیجه، ماهیت اطلاعاتی را که باید افشا کرد، تغییر می کند. برای مثال، در فرانسه شرکت ها باید هر سال یک ترازنامه اجتماعی به شورای کار شرکت ارائه کنند.
میزان اطلاعاتی را که باید افشا کرد:
افشا اطلاعات یعنی ارائه اطلاعات در حسابداری، هدف حسابداران ارائه اطلاعات مالی درباره شرکت است که از طریق گزارشات مالی (معمولا در قالب گزارشات سالانه) ارائه می شود. گاهی مفهوم این عبارت باز هم محدودتر می شود و مقصود اطلاعاتی است که در محتوای صورت های مالی گنجانده نشده است. موضوع افشار اطلاعات در ترازنامه، صورت سود و زیان و صورت جریان های نقدی زیر عنوان شناخت و اندازه گیری یا تعیین ارزش اقلام قرار می گیرد. از دقیق ترین دیدگاه، افشای اطلاعات شامل بحث های مدیریت، تجزیه و تحلیل، یادداشت های پیوست صورت های منالی و صورت حساب های مکمل می شود.
نمودار زیر نشات گرفته از استاندارد شماره ۵ از مفاهیم حسابداری مالی، می تواند خلاصه ای از سطح مختلف اطلاعاتی را که باید افشا کرد، ارائه نماید.
 
کمیته استانداردهای بین المللی حسابداری ابراز داشت:
صورتهای مالی باید واضح و قابل درک باشد. آنها بر پایه سیاستهای حسابداری قرار دارند، این سیاستها در شرکتهای گوناگون متفاوت هستند هم در یک کشور و هم در کشورهای مختلف. افشای اطلاعات درباره سیاستهای مهم شرکت که صورتهای مالی بر آن اساس تهیه می شوند نقشی مهم و حیاتی ایفا میکنند و باید به گونه ای ارائه شوند که خوانندگان بتوانند آنها را به صورتی دقیق و درست درک نمایند. ولی صاحبنظران و گروههای ذی نفوذ در حسابداری بین دو سطح اطلاعات که در صورتهای مالی و یا در صورتهای مالی پیوست یا مکمل ارائه می شوند تفاوت قائل هستند.
– برای مثال، هیات استانداردهای حسابداری مالی دارای این دیدگاه است:
از آنجا که شناخت به معنی ارائه اقلام به صورت نوشته و اعداد است و در صورتهای مالی جمع مقادیر ارائه می شود، افشای اطلاعات در هیچ شکل دگیری پذیرفته نمی شود.
– کمیته استانداردهای بین المللی حسابداری نیز همین دیدگاه را ابراز کرد:
گاهی در ترازنامه، صورت سود و زیان و یا در صورتهای مالی دیگر، اقلام به روشی نادرست یا غلط ارائه می شوند. در هر حالت باید در مورد شیوه ثبت و گزارش کردن مقادیر اطلاعات کافی ارائه شود، ولی افشای اطلاعات ، به خودی خود، نمی تواند شیوه ثبت و گزراش کردن نادرست را اصلاح نماید.
میزان اطلاعاتی که افشا می شود:
میزان تخصص خوانندگان صورت های مالی تعیین کننده مقدار اطلاعاتی است که باید افشا شود.
هیات استانداردهای حسابداری مالی دارای این دیدگاه است که گزارشات مالی باید بدین گونه باشند:
برای کسانی که در مورد فعالیتهای اقتصادی و تجاری دارای درک معقولی هستند و می توانند اطلاعات را با آگاهی معقول مطالعه نمایند جامع و فراگیر باشند.
سطح یا میزان اطلاعاتی که باید افشا شود به استانداردی بستگی دارد که نسبت به بقیه مطلوب تر است. اطلاعاتی که افشا می شود باید دارای سه ویژگی به شرح زیر باشد:‌مناسب، منصفانه و کامل.
واژه مناسب از ویژگیهایی است که بیش از بقیه مورد استفاده قرار می گیرد ولی این به معنی کمترین مقدار اطلاعاتی است که افشا می شود و با این هدف منفی (که صورتهای مالی موجب گمراهی نخواهند شد) سازگار است.
دو ویژگی دیگر منصفانه و کامل بودن دارای دیدگاه مثبت تر هستند. افشای اطلاعات منصفانه بدین معنی است که هدف مبتنی بر رعایت اصول اخلاقی یا آیین رفتار حرفه ای مورد توجه قرار می گیرد به گونه ای که با همه خوانندگان بالقوه صورتهای مالی به صورتی یکسان رفتار خواهد شد. افشای اطلاعات کامل بدان معنی است که همه اطلاعات مهم و اثرگذار ارائه خواهد شد. برای برخی از افراد اطلاعات کامل به ارائه اطلاعات اضافی است و این همان چیزی است که موجب دردسر خواهد شد. آنها می گویند که اطلاعات اضافی زیان آور است زیرا شرح تفصیلی اطلاعات بی اهمیت باعث می شود که اطلاعات مهمن در لابه لای گزارشات پنهان شوند و در نتیجه نمی تواند این نوع گزارشات مالی را به راحتی تفسیر کرد.
به هر حال برای سرمایه گذاران و سایر گروههای ذی نفع اطلاعات مهم باید دارای سه ویژگی مناسب، منصفانه و کامل باشد. گذشته از این، میزان اطلاعاتی را که یک شرکت افشا می کند به میزان اطلاعاتی بستگی دارد که از سایر منابع به دست می آید و قابل افشا است. در برخی از کشورهای توسعه یافته برای ارائه گزارشات مالی سیستم های بسیار پیشرفته وجود دارد.
اما در کشورهای کوچکتر جایی که برای نشریه های مالی هیچ بازار فعالی وجود ندارد. در چنین کشورهایی سرمایه گذاران به خبرهایی اکتفا می کنند که شرکت ها منتشر می نمایند. در مقایسه با انبوه نشریه ها و اطلاعاتی که در کشورهای پیشرفته منتشر می شوند در چنین شرایطی این پرسش مطرح نیست که چه اطلاعاتی را باید افشا کرد بلکه مسئله این است که برای افشای اطلاعات کدام روش ، نسبت به همه دارای بالاترین کارآیی است.
موضوع افشای اطلاعات متفاوت کار در استاندارد ۲۱ هیات استانداردهای حسابداری مالی وجود دارد و    شرکتهایی که به صورت سهامی نیستند الزامی ندارند که اطلاعات مربوط به سود هر سهم را افشا کنند.
مسئله یا مشکلی که در رابطه با افشای اطلاعات متفاوت مطرح است که به ندرت امکان دارد تحلیل گران مالی به گزارشات شرکتهای کوچک توجه زیادی می نمایند. تحقیقی که به تازگی انجام شد به نشان داد که مجموعه مدارک و شواهد موجود بیانگر این است که سود گزارش شده شرکتهای کوچک برای سرمایه گذاران دارای اهمیت ویژه است، زیرا چنین فرض می شود که هیچ منبع اطلاعاتی دیگری، در این زمینه وجود ندارد.
استانداردهایی برای افشای اطلاعات :
در یک دنبای آرمانی، اتخاذ تصمیم درباره سطح یا میزان مناسب مقدار اطلاعاتی را که باید افشا کرد بر اساس این فرض قرار میگیرد که افشای اطلاعات بیشتر می تواند موجب افزایش رفاه اجتماعی بشود.
اما در دنیای آکنده از سیستم اقتصادی نئوکلاسیک ها مطرح می کنند که نمی توان میزان رفاه در فرد را با هم مقایسه کرد و در نتیجه می توان مدعی شد که به هیچ وجه امکان ندارد کل رفاه فردی را مشخص کرد به خاطر همین حسابداران این عصر تمایلی به ابراز نظر در مورد رفاه اجتماعی ندارند و از این دیدگاه هیچ نوع گزارشی ارائه نمایند.
هیات استانداردهای حسابداری مالی می گوید که اطلاعات باید مهم و اثرگذار، به هنگام و قابل درک باشند.
همچنین اطلاعات باید قابل اعتماد (قابل اتکا)، بی    و اعداد باید دارای صداقت باشند. فرض بر این است که اگر اطلاعات دارای این ویژگی ها باشند منافع جامعه تامین خواهد شد.
گذشته از این، اگر اولویت های خاص و عمومی سرمایه گذاران آگاه مورد توجه قرار گیرد، در آن صورت باید یکی از هدف ها این باشد که اطلاعات کافی ارائه گردد تا بتوان بدان وسیله نتیجه های مورد انتظار را مقایسه کرد.
ولی قابل مقایسه بودن را می توان حداقل به دو روش متفاوت انجام داد. یک راه این است که درباره شیوه ای که اعداد و ارقام محاسبه شده اند اطلاعات کافی ارائه کرد تا سرمایه گذاران بتوانند بدان وسیله مقادیر ارائه شده از شرکتهای مختلف را بر مبنای این شیوه های محاسبه تعیین کنند. راه دوم این است که برای سرمایه گذاران این امکان را به وجود آورد که اعداد و ارقام مختلف را در الگوهای تصمیم گیری قرار دهند و اولویت ها را به ترتیب تعیین نمایند.
– داده های کمی:
برای انتخاب شاخص هایی جهت تعیین داده های کمی که برای سرمایه گذاران و بستانکاران حائز اهمیت و اثرگذار هستند، باید بر اطلاعات مالی و سایر اطلاعاتی را که در الگوهای تصمیم گیری مورد استفاده قرار می دهند تاکید کرد.
ولی همه داده های کیفی، از دیدگاه قابل اعتماد و قابل اتکا بودن، همانند نمی باشند.
داده ها یا اطلاعات غیرکمی:‌
ارزیابی یا قضاوت در مورد مهم و اثر گذار بودن اطلاعاتی را که نتوان به کمیت درآمد و بسیار مشکل است، زیرا کسانی که از این اطلاعات برای تصمیم گیری استفاده میکنند به آنها ضریب یا وزنهای متفاوت می دهند. (وزن بیشتر: اهمیت بیشتر)
میزان اهمیت و اثرگذاری اطلاعات غیرکمی را می توان از مجرای داده های کمی که این اطلاعات به آنها مرتبط می شوند تعیین کرد. اطلاعات غیرکمی هم حائز اهمیت و اثرگذار هستند و اگر در فرآیند تصمیم گیری نقش مهمی داشته باشند باید اطلاعات مربوط افشا شود اما اگر افشای اطلاعات باعث افزایش مقدار اطلاعات نشود و نتوان صورتهای مالی را به راحتی بررسی و تجزیه وتحلیل کرد در آن صورت این اطلاعات نمی توانند مهم و اثرگذار باشند. همواره باید این پرسش را مطرح کرد: آیا افزودن اطلاعات موجب بهبود تصمیمات خواهند شد، تصمیماتی که بر اساس گزارشات مالی اتخاذ می شود؟
افشای اطلاعات الزامی یا اختیاری:
بسیاری از صاحب نظران بر این باورند که شرکت ها همه اطلاعاتی را که برای کارکرد بهینه بازارهای سرمایه لازم است، افشا می کنند. طرفداران این دیدگاه بر این باورند که تنها اطلاعاتی که برای سرمایه گذاران اهمیتی ندارد و یا این اطلاعات در جای دیگر وجود دارد افشا نمی شود. از این رو دیدگاهها تغییر کرده است و اگر در گذشته، این اطلاعات از مجرای صورتهای مالی افشا می شد، در زمان کنونی آنها را از طریق یادداشتهای پیوست صورتهای مالی یا صورت حسابهای مکمل افشا می کنند.
در حالی که بیشتر شرکتها تمایل دارند همه اطلاعات مالی موردنیاز بازارهای مالی را افشا کنند برای اینکه بتوانند در این بازار سرمایه موردنیاز را تامین کنند. طی تحقیقی که در سال ۱۹۷۷ انجام شد مدارک و شواهدی مبنی بر وجود رابطه بین گستره و کیفیت اطلاعات مالی و میزانی که این اطلاعات می توانند بر بازارهای سرمایه اثر بگذارند به دست آمد.
فردچوی به این نتیجه رسید که: شواهد و مدارکی در دست است مبنی بر وجود رابطه مستقیم بین افشای اطلاعات و ورود به بازاراهای سرمایه در سطح جهانی.
دیدگاه دیگر بیان می کند که شرکت ها تمایلی ندارند تا اطلاعات مالی اضافی افشا کنند مگر اینکه دولت یا حرفه حسابداری بر آنها فشار آورد. آنها دلایل زیر را برای بی میلی شرکتها به صورت زیر بیان می نمایند:
۱-    افشای اطلاعات باعث می شود که شرکتهای رقیب از وضع آنها آگاه شوند و این به ضرر سهامداران است اما این دیدگاه چندان ارزش ندارد زیرا رقبا از منابع دیگر اطلاعات کسب می نمایند.
۲-    گفته می شود که اتحادیه های کارگری در مورد دستمزدها (پس از کسب اطلاعات) می توانند بهتر چانه بزنند و این توان را از مجرای اطلاعات مالی به دست می آورند. ولی جنبه مثبت قضیه این است که افشای اطلاعات کامل می تواند جو حاکم بر محیط مذاکره و چانه زنی را بهبود بخشد.
۳-    اغلب ادعا می شود که سرمایه گذاران نمی توانند رویه ها و سیاستهای حسابداری را درک کنندو افشای اطلاعات بیشتر موجب گمراهی آنان خواهد شد که این دیدگاه هم پشتوانه قوی ندارد زیرا مدیران مالی و تحلیلگران مالی در زمینه های حسابداری آموزش های هالی دیده اند و سرمایه گذاران می توانند از دیدگاه تخصصی آنها استفاده کنند و با استفاده از اطلاعات مالی موجود در بازارهای کارآ عمل نمایند.
۴-    یک دیدگاه این است که امکان دارد سایر منابع اطلاعاتی موجود بتوانند اطلاعات مالی و مورد نظر سرمایه گذاران را با هزینه ای کمتر از اطلاعاتی که از طریق صورتهای مالی بدست می آید ارائه کنند.
۵-    ناآگاهی از نیازهای سرمایه گذاران هم دلیلی است برای محدود شدن اطلاعات (اطلاعات کمتری افشا می شود) با توجه به اینکه الگوهای سرمایه گذاری زیادی وجود ندارد و افراد به دیدگاههای ارائه شده به وسیله واسطه ها تکیه و اعتقاد می نمایند، این دیدگاه هم چندان معتبر نیست.

تدوین مقررات برای افشای اطلاعات:
کمیته مشاوره درباه افشای اطلاعات ، ماموریت کمیسیون بورس و اوراق بهادار را به صورت زیر بیان کرد:
از دیدگاه سیستم افشای اطلاعات شرکتها، وظیفه کمیسیون این است که به مردم اطمیمان دهد که اطلاعات به شیوه ای معقول وبا کارایی بالا ارائه می شوند، این اطلاعات به هنگام و قابل اعتماد هستند و سرانجام اطلاعات مربوط به امور شرکت در رابطه با سرمایه گذاری آگاهانه و تصمیم گیری مربوط (در مورد شرکت) ارائه می گیرد.
کمیسیون از طریق اقدامات زیر به هدف خود دست می یابند، مقررات s-x، سلسله نشریه های حسابداری وخبرنامه های ستادی حسابداری.
مشکل اطلاعاتی را که باید افشا کرد:
علاوه بر داده های کمی را که معمولا در صورتهای مالی سنتی ارائه می کنند، ارائه شرح تفصیلی درباره بخش های متعدد یک واحد تجاری در مورد انواع محصول و ویژگی های مناطق جغرافیایی، ناشی از رشد یا ادغام شرکت ها نیز می تواند بسیار ارزنده باشد.
پیش بینی های مالی:
ساختار سیستم حسابداری بهای تمام شده تاریخی به گونه ای است که گزارشی از رویدادهای گذشته ارائه می کنند. از سوی دیگر، سرمایه گذاران علاقه زیادی به آگاهی از وضع آینده شرکت دارند. یک دیدگاه این است که نه تنها اطلاعات گذشته و وضع کنونی ارائه شود بلکه باید اطلاعاتی را ارائه نمایند تا سرمایه گذاران بتوانند بدان وسیله آینده شرکت را پیش بینی کنند.
دیدگاه دیگر این است که مدیریت، برای پیش بینی های معتبر (قابل اعتماد و اقبل اتکا) منابع بسیار زیادی در اختیار خود دارد و پیش بینی هایی را که عموم مردم انجام می دهند باعث افزایش کارایی بازارهای مالی خواهد شد.
اما مسئله ای که وجود دارد این است که قابل اتکا بودن اطلاعات مربوط به پیش بینی های مالی است که موجب نگرانی و دلواپسی مدیران شده است. مدیران کماکان تمایلی به پیش بینی های خاص و ارائه این اطلاعات به مردم ندارند. برخی از این دلیل های آنان از این قرار است:
۱٫    امکان دارد پیش بینی ها این پیغام را تلقین کند که اطلاعات پیش بینی شده درست است.
۲٫    بدون تردید، پیش بینی ها به سرعت قدیمی می شوند. بنابراین، برای اینکه این پیش بینی ها مفید واقع شوند و موجب گمراهی مردم نگردند باید پیوسته آنها را به زور کرد.
۳٫    شاید شرکت های رقیب از این پیش بینی ها سوء استفاده کنند و ضررهایی به شرکت وارد آورند.
۴٫    شاید مدیریت چنین احساس کند که باید پایبند مقادیر پیش بینی شده باشد که در نتیجه اقدام به تصمیم گیری کوتاه مدت خواهد کرد و این کار به زیان سهامداران خواهد بود.
۵٫    اگر شرکت نتواند انتظارات ناشی از پیش بینی ها را برآورد سازد موجب ناخشنودی دیگران می شود و شاید علیه مدیریت شکایت شود.
سیاستهای حسابداری:
افزایش روزافزون رویه های حسابداری که شرکتهای مختلف استفاده می کنند، باعث شده است که نتوان به راحتی صورتهای مای را با هم مقایسه نمود. یک راه حل پیشنهادی این بوده است که راه ها و گزینه ها را کاهش داد، بدان امید که همسانی صورتهای مالی باعث شود که بتوان آنها را با هم مقایسه کرد. اما چنین کاری مشکل است زیرا شرکتها در شرایط و محیطهای مختلف متفاوت فعالیت می کنند.راه حل دیگر این است که تعداد راه ها و گینه ها را کاهش داد و در هر مورد روش های خاصی که با توجه به مفروضات مشخص انتخاب می شوند اعلام کرد (اطلاعات مربوطه را افشا کرد) تا خواننده بتواند یک بار دیگر گزارشات حسابداری را تهیه کند وسپس آنها را مقایسه نماید. تحیقات تجربی نشان داده اند که در برخی از شرایط یا محیطهای مختلف روش خاص می تواند کارساز واقع شود ولی در بیشتر موارد، هیچ مدرک و شاهدی در دست نیست که بتوان ادعا کرد که سرمایه گذاران از طریق تبدیل صورتهای مالی مختلف بتوانند آنها را مقایسه کنند.
تغییرات حسابداری:
از مدت ها پیش تصور بر این بوده است که برای قضاوت در مورد فعالیتهای شرکت و پیش بینی فعالیتهای آینده، لازم است که اصول و رویه های حسابداری رعایت شوند. هیات اصول حسابداری این دیدگاه را تایید کرد اما بیان نمود که باید هرگاه تغییری رخ دهد، اطلاعات مربوط را باید در صورتهای مالی افشا کرد.
تغییرات حسابداری از این قرارند: تغییر در اصول حسابداری، در برآوردهای حسابداری و در واحد تجاری که گزارشاتی ارائه می کند. افشای اطلاعات مربوط به این تغییرات مانند اطلاعات مربوط به سیاستهای حسابداری افشا می شود، بسیار ضروری است.
نتیجه تحقیقات تجربی این دیدگاه را تایید کرده است که تغییر در سود خالص گزارش شده، ناشی از تغییر در روشهای حسابداری می تواند بر قیمت بازار سهام اثر شدید بگذارد. ولی برعکس دیدگاهی که هیات اصول حسابداری ابراز کرد، چنین به نظر می رسد که تهیه مجدد صورتهای مالی دوره های قبل کاری بسیار موجه است. از سوی دیگر، فرضیه بازارهای کار این دیدگاه را تایید می کند که اگر سرمایه گذاران آگاه، دارای بینش و تخصص لازم باشند و اگر تحلیل گران مالی بتوانند اطلاعات مالی را به صورتی تفسیر نمایند افشای اطلاعات تکافو میکند.
افشای اطلاعات دباره رویدادهای پس از تهیه صورت های مالی:
صورت سود و زیان خلاصه ای از تغییرات در اقلام خاص طی یک دوره مشخص و ترازنامه خلاصه ای از مقدار دارایی ها و رابطه مالی بین آنها در پایان این دوره است. اما به سبب عدم اطمینان در مورد رویدادهای آینده، تقریبا هیچکدام قطعی نیست.
اطلاعات مربوط به رویدادهای مهمی که پس از تاریخ تهیه صورتهای مالی، یا هنگامی که این صورتهای مالی در حال تهیه شده هستند. (ولی پیش از تکمیل شدن گزارش) رخ می دهند باید به صورتی روشن، درست و دقیق ارائه شوند (اطلاعات مربوطه افشا شود)
پس از تهیه صورتهای مالی ولی پیش از تکمیل شدن این نوع گزارشات، دونوع رویداد مهم می توانند رخ دهند. آنها از این قرارند:
۱٫    رویدادهالیی که به صورت مستقیم، بر مبالغ گزارش شده در صورتهای مالی اثر بگذارند.
۲٫    رویدادهایی که می توانند بر قابل اتکا بودن مقادیر ارائه شده در ترازنامه و یا بر رابطه بین دارندگان سهام اثر بگذارند و یا اینکه بتوانند بر جنبه مفید بودن اطلاعات ارائه شده در مورد فعالیتهای گزارش شده (از سالهای قبل) اثر بگذارند (از نظر پیش بینی هایی که در دوره جاری می شود).
* رویدادها، از نوع اول، ناشی از ناآگاهی یا دانش ناکافی طی دوره حسابداری است و نیز به سبب تغییر درمقادیر برآوردی رخ می دهند (پس از تاریخ تهیه ترازنامه این نوع اطلاعات به دست می آیند.) اگر کسب این نوع اطلاعاتی پیش از انتشار گزاراشت مالی به دست آید، باید صورتهای مالی را تعدیل و سپس آنها را منتشر کرد. اگر اطلاعات مربوط بسیار دیر به دست آید، به گونه ای که نتوان ثبتهای اصلاحی را در صورتهای مالی نوشت، باید این اطلاعات را به روشهای دیگر افشا کرد.
هیات استانداردهای حسابداری توصیه کرد که اگر بتوان در تاریخ تهیه ترازنامه از این اطلاعات استفاده کرد، باید ثبتهای اصلاحی را به صورت مستقیم در صورتهای مالی گزارش کرد.
* رویدادها از نوع گروه دوم نمی توانند بر صورتهای مالی سال قبل اثر مستقیم بگذارند، ولی می توانند بر تصمیماتی که بر اساس این صورتهای مالی اتخاذ می شود، اثر عمده بگذارند. رویدادها از این قرارند:
۱- رویدادهایی که بتوانند بر ساختار مالی شرکت یا بر روابط کنونی یا آینده بین سهامداران اثر عمده بگذارند.
۲- رویدادهایی که بتوانند بر سود یا تقسیم سود دوره بعد اثر بگذارند و شرکت باید آنها را در گزارشات کنونی یا گزارشات مربوط به دوره بعد بگنجاند. هیات استانداردهای حسابداری ابراز داشت که در مورد این رویدادها نیاز به ثبت اصلاحی نیست، ولی هیات مزبور تاکید کرد که معقول است این اطلاعات افشا شوند.
سایر رویدادهای پس از تاریخ ترازنامه که خود به خود منعکس کننده شرایط جدید است نیازی به افشای اطلاعات و یا ثبت اصلاحی در صورتهای مالی نخواهند شد.
    از این رویدادها عبارتند از:‌تغییر در شرایط یک بازار خاص یا قیمتهایی که بر شرکت اثر می گذارند، سیاستهای مدیریت جدید بستن قراردادهای بزرگ و رویدادهای خارجی مانند جنگ، تصویب جدید و شرایط اقتصادی.
روشهای افشای اطلاعات:
برای افشای اطلاعات روشهای مختلفی وجود دارد که در هر موردی ماهیت اطلاعات و اهمیت نسبی آن تعیین کننده بهترین روشی است که باید اطلاعات مزبور را ارائه کرد. متداول ترین روشهای افشای اطلاعات به شرح زیرند:
۱٫    شکل و شیوه تنظیم صورت های مالی
۲٫    واژگان فنی و ارائه شرح تفصیلی
۳٫    ارائه اطلاعات در پرانتز
۴٫    یادداشت پیوست صورتهای مالی
۵٫    جدول ها و صورتهای مالی مکمل
۶٫    تفسیرهای ارائه شده در گزارش حسابرس
۷٫    نامه مدیرعامل یا رئیس هیئت مدیره

۱-    شکل و شیوه تنظیم صورتهای مالی رسمی:
در صورت امکان باید مهمترین اطلاعات را در محتوای صورتهای مالی ارائه کرد. دارایی ها و بدهی ها و اثر هریک از این اقلام بر سود خالص و بر حقوق صاحبان سهام را باید به محض رویداد و تغییر در این اقلام در صورتهای مالی ارائه کرد. ولی شکل و شیوه تنظیم صورتهای مالی را می توان تغییر داد و بدان وسیله انواع خاصی از اطلعات را که به وسیله صورتهای مای سنتی ارائه نمی شوند، افشا کرد.
ترازنامه:
در ترازنامه از طریق تنظیم مجدد طبقه های اصلی می توان اطلاعات مربوط به روابط مهم بین این اقلام را ارائه کرد. برای مثال، معمولا بدهی جاری را به صورت مستقیم از دارایی جاری کم می کنند تا سرمایه در گردش به وجود اید، و این در حالی است که روش مزبور دارای کاستی هایی می باشد. در طبقه بندی های دیگری می توان دارایی های پولی را از دارایی های غیرپولی و بدهی ها تفکیک و منابع شرکت را بر اساس بخش های مختلفی که از آنها استفاده می کنند، طبقه بندی کرد.
صورت سود و زیان:‌
در صورت سود و زیان با توجه به دیدگاههای مختلف درباه سود یا تفسیرهای گوناگونی که از داده های مختلف درباره سود یا تفسیرهای گوناگونی که از داده ها می شود اطلاعات به شکل های مختلف ارائه می شوند. مثلا در صورت سود و زیان یک مرحله ای، همه هزینه ها را از همه اقلام درآمد کم می کنند و تصوبر بر این است که محاسبه سود ناویژه و سایر اقلام سود، پیش از سود خالص، به جای اینکه به خواننده کمک کند، موجب گمراهی وی خواهد شد.
در اجرای روش دیگری، هزینه های جاری را برحسب ثابت یا متغیربودن طبقه بندی می کنند و به خواننده کمک می کنند که در مورد نتیجه های آینده ناشی از تغییر در حجم فروش، پیش بینی هایی نمایند.
صورت جریان های نقدی:
با استفاده از این صورت می توان اطلاعات مهم و اثرگذاری در تصمیمات به دست آورد، به ویژه اگر این صورت حساب به گونه ای تنظیم شده باشد که طبقه بندی های مهم ارائه شود.
۲- واژگان فنی و ارائه شرح تفصیلی:
شرح تفصیلی که در گزارش مالی ارائه می شود و ارائه اطلاعات تفصلی درست به اندازه شکل صورتهای مالی اهمیت دارد وجود عنوان های مناسب یا گویا و شرح اقلام در این صورت حسابها می توانند به خواننده کمک کنند.
کاربرد اطلاعات مبهم موجب افزایش ابهام یا سوء تفاهم خواهد شد اصطلاحات فنی، در صورتی که دارای معنی دقیق و شناخته شده باشند، می توانند مفید واقع شوند، ولی بسیاری از اصطلاحات فنی که در حسابداری مورد استفاده قرار می گیرند دارای ممعنی و مفهوم دقیق نمی باشند در چنین مواردی، حسابداران باید از عبارتها یا اصطلاحات توصیفی استفاده کنند.
از آنجا که گستره درک انسان محدود است و تنها می تواند توجه خود را معطوف اقلام خاصی نباید بنابراین برای اینکه داده های حسابداری مفید واقع شوند باید به صورت خلاصه ارائه گردند. تعیین مقدار اطلاعاتی که باید ارائه کرد و انتخاب اقلامی که باید فهرست نمود بر اساس هدفهای گزارش و اهمیت اقلام تعیین می شود.
در گزارشات مالی خلاصه گویی اهمیت زیادی دارد، ولی افشای اطلاعات دقیق و شرح تفصیلی هم دارای ویژگی های خاص فرد است و در صورت لزوم می توان بدان وسیله گزارشات ارزشمندی ارائه کرد.
۳- ارائه اطلاعات در پرانتز:
مهمترین اطلاعات را باید در محتوای صورتهای مالی     نه در یادداشتهای پیوست یا جدول های مکمل ارائه کرد.
اگر در صورتهای مالی عنوان اقلام به گونه ای نیست که شرح یا وصف کاملی از آنها بدهد و فرد ناگزیر باشد عنوان های طولانی به کار ببرد بهتر است که شرح با تعریف اضافی در پرانتز داده شود ولی نباید طولانی شود.
سایر داده های غیرکمی را که می توان در پرانتیز ارائه کرد از این قرارند:
۱- شرح کوتاهی از رویه خاص یا روش تعیین اقلام و بدین گونه فراهم آوردن امکان درک بهتری از معنی داده ها
۲- ویژگی های خاصی که موجب روشن تر شدن معنی واژه یا عبارت می شود، در مورد اقلامی که به صورت نسبی دارای اهمیت هستند، مانند این واقعیت که اقلام خاصی از دارایی گرو گذارده شده اند یا برخی از بستانکاران دارای اولویت یا حق تقدم می باشند.
۳- شرح تفصیلی درباره یک یا چند قلم که در طبقه ای پرحجم با گسترده قرار گرفته است.
۴- شرحی مختصر در مورد شیوه تعیین ارزش اقلام
۵- ارجاع دادن به منابع دیگر یا صورتهای مالی دیگری
یادداشتهای پیوست صورتهای مالی:
گزارشات کنونی موجب پیدایش پدیده ای شده اند که آن را عصر یادداشتهای پیوست صورتهای مالی می نامند.
از یک سو، این پدیده موجب بهبود گزارشات شده است. زیرا می توان بدان وسیله در مورد رویدادهای مالی و دادهای مهم اطلاعات کامل تری افشا کرد. از سوی دیگر، کاربرد گسترده یادداشتهای پیوست صورتهای مالی مانع از رشد صورتهای مالی شده است. زیرا جایگزین منابعی شده است که می توان بدان وسیله اطلاعات بیشتری در محتوای صورتهای مالی ارائه کرد.
ماهیت و هدف یادداشتهای پیوست صورتهای مالی:
هدف از کاربرد یادداشتها در صورتهای منالی این است که اطلاعاتی افشا شود که نمی توان به راحتی در محتوای یک صورتحساب ارائه کرد.
برخی ازنقاط قوت یادداشتهای پیوست صورتهای منالی از این قرار است:
۱٫    ارائه اطلاعات غیرکمی به صورت بخش جدانشدنی از گزارش مالی
۲٫    افشای اطلاعات کیفی و محدودیتهای اعمال شده بر اقلام ارائه شده در صورتهای مالی
۳٫    شرح تفصیلی بیشتر در مورد داده ها (در مقایسه با آنچه در محتوای گزارش ارائه می شوند)
۴٫    ارائه اطلاعات کمی با توصیفی درمورد اقلامی که از نظر اهمیت، در رده دوم قرار میگیرند.
نقاط ضعف یادداشتهای پیوست صورتهای مالی از این قرار است:
۱-    اغلب بدون مطالعه زیاد، خواندن و درک آنها مشکل است و از این رو گاهی از آنها صرفنظر می کنند.
۲-    شرحی که در بطن آنها داده شده است چندان قابل درک نیست و نمی توان هنگام تصمیم گیری ، به راحتی از آنها استفاده کرد، در مقایسه با داده های کمی که به صورت خلاصه درگزارشات مالی ارائه می شود.
۳-    به سبب افزایش پیچیدگی و پیشرفت شرکتهای تجاری، این خطر وجود دارد که از یادداشتهای پیوست صورتهای مالی بیش از اندازه استفاده شود و نه اینکه با استفاده از آنها بتوان روابط جدیدی در اقلام صورتهای مالی و بین آنها به وجود آورد.
– متداول ترین یادداشتهای پیوست صورتهای مالی از این قرارند:
۱٫ شرحی از روش ها یا تغییر در آنها
۲٫ شرحی از حقوق بستانکاران نسبت به دارایی های خاص یا اولویت ها نسبت به این نوع متون
۳٫ افشای اطلاعات در مورد دارایی های احتمالی یا بدهی های احتمالی
۴٫ افشای اطلاعات در مورد اعمال محدودیتهایی در پرداخت سود تقسیمی
۵٫ شرحی از رویدادهای مالی که بر سهام و حقوق سهامداران اثر می گذارند
۶٫ شرحی از قراردادهای اجرایی
همچنین برای ارائه داده های کمی (که اهمیت زیادی ندارند و آنها را در محتوای صورتهای مالی نمی گنجانند) از یادداشتها استفاده می کنند.