ماری کوری دانشمند لهستانی

ماری کوری در سال ۱۸۶۷ در لهستان متولد شد. او با حافظه خارق‌العاده‌اش به عنوان یک کودک، مردم را شگفت‌زده می‌کرد و خواندن را وقتی تنها چهار سالش بود، آموخت. پدرش پروفسورعلوم بود و ابزارهایی که در جعبه شیشه‌ای نگهداری می‌کرد، ماری را مجذوب می ساخت. ماری رؤیای دانشمند شدن را در سر می‌پروراند، اما می دانست که این کار آسان نخواهد بود. وی در سن ۱۸ سالگی، به دلیل فقر خانوادگی، معلم سرخانه شد و به خواهرش برای درس خواندن در پاریس کمک مالی می‌کرد. بعدها خواهرش نیز او را در تحصیل یاری نمود.

در آن زمان، در لهستان دانشگاهی برای دختران وجود نداشت. بنابراین، در سال ۱۸۹۱، ماری به دانشگاه سوربن در پاریس رفت. او به قدری فقیر بود که تنها نان و کره می‌خورد و لباسهای کهنه‌ای را که با خود از Warsaw آورده بود، می‌پوشید.
هر روز تا ساعت ۱۰ شب در کتابخانه درس می‌خواند، پس از آن به اتاق سرد کوچکش می‌رفت و تا ساعت ۲ یا ۳ صبح مطالعه می‌کرد. ماری بعد از ۴ سال، با پیر کوری یک فیزیکدان مشهور، در سوربن ازدواج کرد. ماری و پیر به دنبال عناصر جدید گشتند. آنها سنگ معدن اورانیوم را آسیاب کردند، سپس آن را جوشاندند و با اسیدها و سایر مواد شیمیایی مورد آزمایش قرار دادند. سرانجام پس از چهار سال کار سخت و مصرف چندین تن‌ سنگ معدن، یک دهم گرم رادیوم خالص به دست آوردند. بدین ترتیب، آنها نخستین عنصر رادیواکتیو را کشف کرده بودند.
در سال ۱۹۰۳، ماری، پیر و یک دانشمند دیگر به نام  Henry Becquerel به دلیل کشف رادیوم و مطالعه رادیواکتیویته، جایزه نوبل را در فیزیک از آن خود کردند. ماری کوری اولین زنی بود که جایزه نوبل فیزیک را می برد. بعدها او یک جایزه نوبل دیگر هم در شیمی دریافت کرد. در زمان جنگ جهانی اول، ماری بر روی اشعه‌های X کار می‌کرد. او باور داشت که آنها می‌توانند در درمان بیماریهایی مانند سرطان موثر باشند. وی هیچ‌گاه از کشفیاتش برای مال‌اندوزی استفاده نکرد، زیرا معتقد بود که باید به دیگران کمک نمود.
 
بخشی از سخنرانی پی یر کوری در مراسم اهدای نوبل
«آیا گشایش رموز طبیعت کاری درست است یا خیر؟ آیا بشر آمادگی استفاده از این رموز را دارد؟ اکتشاف نوبل از مواد منفجره ما را به شک می اندازد. اینک مواد منفجره در دست جنایتکاران است و باعث جنگ بین دولتها می شود. با وجود این، من با نوبل هم عقیده ام که گشایش رموز طبیعت رویهم رفته به نفع بشریت است».
گفته های کوری به یاد ماندنی هستند. در این زمان، پی یر ۴۴ ساله و ماری ۳۶ ساله بود. با وجود این، بدن هایشان تحلیل رفته و سلامت شان به خطر افتاده بود. ۷ سال طول کشید تا ماری دکترایش را بگیرد و بالاخره تز دکترای خود را در سال ۱۹۰۴ نوشت که به نوعی همان مقاله  سال ۱۹۰۰ او بود.
در سال ۱۹۰۶ پیر درگذشت و در سال ۱۹۱۱ ماری دومین جایزه نوبل را در شیمی دریافت کرد. در این دوران به اندازه کافی معروف شده بود و به همین دلیل، دولت فرانسه پول کافی در اختیارش قرار داد و سرانجام آزمایشگاه مفصلی همچون «نوشداروی پس از مرگ سهراب» به ماری اعطا شد! وی در سال ۱۹۳۴ در آسایشگاه کناره های آلپ، سفر زمینی خود را ترک گفت.